Dinsdag en zaterdag is er altijd markt in het centrum van Rotterdam. Een lange rij kramen staat dan op de Binnenrotte. De andere dagen is dat enorme plein leeg en verlaten en heeft de wind er vrij spel. Maar op de marktdagen is het er heel gezellig en levendig. Je kunt er van alles vinden. Groente, fruit, kleding, sieraden, olijven, vis, kaas, worst, bloemen, planten, nog veel meer en soms ook nog wat tweedehands spulletjes. Geen wonder dat er druk gebruik gemaakt wordt van deze markt. De Markthal leek een genadeloze concurrent te zijn, maar daar vind je weer heel andere zaken en komt de “gewone” Rotterdammer niet. Dat is meer voor toeristen. Het is een hele wandeling om alle kramen langs te gaan. Maar uiteindelijk kom je toch weer altijd terug bij het metrostation. De gemeente heeft juist daar vlak bij een lange bank geplaatst die uitnodigt tot even zitten, een kroketje eten, je telefoon checken of zomaar wat zitten en mensen bekijken. Op mij komt dit beeld over als “typisch Rotterdams”, maar het zal in andere plaatsen wel niet anders zijn 😉 😉
Geluk brengend…
Hier in Nederland is het niet zo gebruikelijk, maar in Frankrijk wordt nog steeds op 1 mei een boeketje Lelietjes-van-dalen gegeven. Het zou geluk brengen. Ik hoef er alleen maar de tuin voor in te lopen om een paar stengeltjes te kunnen knippen. Een piepklein vaasje met deze bloemen verspreidt al een heerlijke geur.
De plantjes hebben zich in de loop van de jaren driftig verspreid. Ik begon met een paar stekjes uit de tuin van mijn zus. Mijn zwager had de planten per sé in zijn tuin gewild, want het waren de bloemen van het bruidsboeket. Nu ik er zo over denk, geloof ik niet zo erg meer in dat gelukbrengend gerucht. Hij stierf jong en ook mijn zus trof meer nieten dan winnende loten uit de levensloterij.
De planten zijn trouwens ook giftig, dus opletten dat er geen huisdieren of kinderen van eten. Maar de geur vind ik nog steeds verrukkelijk, dus toch maar wat plukken vandaag.
Deel dit op:
Drukte…
Als ik de tuin in kijk, zie ik de blauwe regen bijna groeien. Dikke trossen bloemen hangen over de pergola. En niet alleen dat groeit tegen de klippen op, ook de wilde wingerd en de druif bij de buren zie je elke dag verder kruipen. Dit vind ik toch zo’n mooi seizoen. Eerst een nog wat kale tuin, met plotseling wat groene punten en dan… een explosie van kleuren. Ik ben niet zo’n nette tuinierster. Er staat nog wel eens wat onkruid dat ik met rust laat. Plotseling opgekomen planten laat ik even betijen en vaak mogen ze dan gewoon blijven waar ze zijn ontsproten. De natuur geeft soms verrassende combinaties en ik maak daar graag gebruik van.
En dan zijn er nog de insecten. Het zoemt en bromt op dit moment dat het een lieve lust is. Geduldig sta ik met mijn camera in de hand, maar net als ik wil afdrukken vliegt meneer Bij of mevrouw Wesp toch weer verder en verschuilt zich in de bloemenpracht. Jullie moeten me dus geloven als ik schrijf dat het echt heel druk in mijn tuintje is.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Ook in 2019 begin ik elke week met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder. Maar altijd iets wat mij op een of andere manier geraakt heeft.
Vandaag neem ik je mee naar Cuba, waar de Buena Vista Social Club speelt. Ze zijn niet meer de jongsten, maar spelen de sterren van de hemel…
Deel dit op:
Film
Blijkbaar is Rudolf Noerejev al weer vergeten, want ik kreeg geen vriendin mee naar de bioscoop. Dan maar alleen, want ik wilde persé de film The white crow zien.
Rudolf Nourejev was een danser die zich niet liet ketenen. Dat is in de Sovjet Unie ten tijde van de Koude Oorlog niet erg gunstig. Overal om hem heen zijn agenten van de KGB, die hem in de gaten houden. Dan mag hij met het Kirov Ballet op tournee naar Parijs. Hij weet zich zo veel mogelijk vrij te bewegen, al volgt men hem op de voet. Hoe laat hij ook in het hotel terug komt, altijd zit er iemand die rapport uitbrengt aan de regering.
Dan is de tournee afgelopen en moet hij terug naar Rusland… Maar de vrijheid lonkt…
Natuurlijk zit er in de film heel veel ballet, waar ik erg van genoten heb. Maar ik had ook graag wat gezien van de periode na Parijs, zijn tijd bij het Royal Ballet in Londen. Daar maakte hij furore met Dame Margot Fonteyn. De film bracht dus niet helemaal wat ik er van verwacht had.
Deel dit op:
Het begint in de keuken…
De twee foto’s hier hebben niks met elkaar te maken, maar toch vind ik ze bij elkaar horen. De eerste is een kaart, die ik Londen kocht en de tweede foto maakte ik in Den Haag. Victorie en wereldvrede, ze beginnen allebei in de keuken.
Dus pak de kommen en schalen er maar bij. Klop de eieren, schuif de schotels in de oven. Dan kunnen we straks aan een lange tafel de belangrijke zaken samen eens rustig bespreken. Misschien is er ook nog wel een brouwer of een wijnboer die zijn producten wil promoten. Kom er gerust bij! 😉 😉 😉
Deel dit op:
Vrede…
Voor het Vredespaleis, bij de bezoekersingang, staat deze boom. Niet zijn bladeren trekken de aandacht, maar de vele strookjes papier met daarop in alle mogelijke talen geschreven een boodschap voor vrede. Want wie wil nou niet in vrede leven? Bijna ieder mens wenst dat er nooit meer oorlog komt. Er zullen her en der wel wat mensen zijn die goed garen spinnen bij een bewapeningswedloop, maar brengt het ook iets goeds? Is al het bloedvergieten ook maar de moeite waard?
Laten we hopen dat al die boodschappen weerklank zullen vinden en dat we nog heel lang in vrede mogen leven!
Deel dit op:
Wat is nou geld….?
Afgelopen zondag bezochten we het Vredespaleis in Den Haag. Al vaak gezien vanuit de tram, langsgelopen maar nog nooit van binnen bekeken. We kregen een rondleiding en werden langs de hoogtepunten van het paleis geleid. Het spreekt vanzelf dat de landen die destijds aan de wieg van dit gebouw stonden, zich uitgesloofd hebben met passende geschenken. Er staat een enorme vaas van jaspis, geschonken door tsaar Nicolaas van Rusland. Hij was de inspirator voor een internationaal congres voor vrede en ontwapening. Ach, het heeft de man niet mogen baten. De vloeren zijn van Italiaans marmer, er zijn prachtig betegelde muren, schilderingen, een enorm Japans zijden wandkleed. Kortom, kosten noch moeite werden gespaard.
Maar wat me het meest frappeerde was dat het gebouw gefinancierd werd door Andrew Carnegie. Hij legde 1,5 miljoen dollar (3,7 miljoen gulden) op tafel. Voor dat bedrag werd destijds het paleis gebouwd. Okay, er moest iets bezuinigd worden op het oorspronkelijk ontwerp. Er kwam maar één toren in plaats van vier en er waren nog wat kleine besparingen. Maar wat bouwen we nu voor pakweg een kleine 4 miljoen euro (en dat is toch al 2,2 keer zoveel guldens)? Daar heb je nu een redelijk aardige villa voor, maar een paleis? Dus de waarde van geld is erg relatief. Het kan zo maar veranderen. Wordt het meer, heb je “geluk”, wordt het minder ben je een pechvogel…!
Deel dit op:
Kleine ergernis…
Op 17 januari schreef ik (en klaagde ik) dat er al volop paaseitjes te koop waren. Veel te vroeg vond ik, want wij waren toen nog bezig met de resten van de kerstchocola weg te werken. Maar in de loop van de tijd werden we overspoeld met advertenties en aanbiedingen voor grote, kleine, witte, gekleurde en nog veel meer paaseieren in grote en kleine hoeveelheden. Stoer besloot ik er niet aan toe te geven. Pas in de week voor Pasen zou ik een zeer bescheiden hoeveelheid eitjes kopen. Konden we er niet door verleid worden…. !
Maar toen ik uiteindelijk daartoe besloten had, kwam ik van een kouwe kermis thuis. Nauwelijks eitjes meer te vinden, slechts een paar zakjes lagen ergens verscholen te koop. Alles was op! Uitverkocht!
Het waren wel heel lekkere eitjes. Moet ik nou volgend jaar me toch laten meeslepen door de reclame…? 😉 😉 😉
Deel dit op:
Zo zit dat…
Dit doet me onmiddellijk denken aan “upstairs/downstairs”. Boven wonen de “grote” lui en beneden, in het souterrain, leven de bedienden.
Ik maakte de foto in een chique wijk van Londen, met kapitale huizen, fraaie tuinen en grote auto’s op de oprit. De upperclass gaat de grote monumentale trap op, het gewone volk neemt het smalle trapje naar beneden. Boven komt de zon ruimschoots binnen, beneden moet men het doen met een mager streepje zonlicht.
Ook schieten me dan verhalen te binnen die mijn moeder en tantes vertelden. Van rijke mevrouwen, die tientallen japonnen in de kast hadden hangen. Maar hun hulp een extra boterham ontzegden.
Inmiddels zijn de tijden veranderd, ook in Engeland. De ladies moeten zelf aan de slag en soms lijkt de rijkdom meer dan er in werkelijkheid te besteden is. Ach ja, het kan verkeren.
