Verbod…..

Bron: Algemeen Dagblad

Zo nu en dan geloof ik mijn ogen niet als ik lees wat er zoal in de krant staat.

Neem nou het bericht dat de provincie Brabant plannen heeft om auto’s op benzine of diesel te verbieden tot vijf kilometer vanaf groene gebieden.

Stel je voor, je wilt lekker gaan wandelen met je kroost en moet eerst 5 kilometer lopen om bij een boom te kunnen komen. Of je bent gehandicapt. Dan word je door zo’n maatregel gedwongen om thuis te blijven.

Wie bedenkt zoiets? Vast geen ambtenaar op drie hoog achter. Ik vermoed eerder iemand met een ruime strook groen in zijn woonomgeving.

Het lijkt wel alsof sommigen er op uit zijn om chaos te creëren. Terwijl de natuur toch is om gezellig te genieten van alles wat groeit en bloeit.

Nodig of niet?

Bron: Google foto’s / Amazon

Vragen jullie je wel eens af hoe mensen in vroeger tijd dingen regelden? Nu is er zo veel te koop, voor alles wordt een oplossing gemaakt en verkocht. Maar vroeger…. hoe deden ze dat dan?

Neem nou je vieze was als je op reis bent.

Als ik terug ga in mijn herinnering, dan weet ik niet meer hoe mijn moeder dat deed. We gingen natuurlijk ook niet zo vaak op vakantie. Maar ongetwijfeld had ze een oplossing. Er iets speciaal voor kopen, dat zou ze nooit gedaan hebben. In een oude plastic of katoenen tas, daar paste die vuile was toch ook prima in.

Zelf gebruiken Leo en ik daar nylon zakken voor, waarin slaapzakken verpakt waren. Stevige, donkerblauwe zakken die nauwelijks iets wegen. Na afloop van de vakantie gaan ze in de was en daarna in de koffer voor een volgend keer.

Maar al meerdere keren zag ik speciale “cubes” voorbij komen. Te koop voor bijna 20 euro. En dat vind ik dan behoorlijk aan de prijs. Maar ja, er zal wel markt voor zijn.

Boek

Janet Skeslien Charles: De Franse boekenbrigade

Het boek “De Franse boekenbrigade” van Janet Skeslien Charles beschrijft een deel van onze geschiedenis, die niet al te veel aandacht heeft gekregen.

In de eerste wereldoorlog waren er een aantal Amerikaanse vrouwen die zich het lot van de Franse bevolking aantrokken en hulp gingen bieden. Ondanks bezwaren van hun familie.

Ze betrokken ze een kasteel in Blérancourt, van waaruit de hulp werd geboden. Hun organisatie, die CARD werd genoemd, kreeg te weinig aandacht. De vrouwen gingen gekleed in lichtblauwe uniformen, die duidelijk maakten dat ze vredelievend waren.

Het boek berust op werkelijkheid, al vond ik het soms iets te veel fantASIE. Ik miste duidelijkheid over hoe en waar ze hulpgoederen konden kopen. Er moeten heel veel problemen geweest zijn, maar die kwamen niet zo uit de verf.

Al met al toch een boek dat het waard is om te lezen, alleen al omdat ik vind dat de geschiedenis meer recht mag/moet doen aan het vele werk dat door vrouwen, onder barre omstandigheden, werd verricht. En ook nu zetten vrouwen zich in voor hulpbehoevenden en ook zij verdienen onze aandacht.

Portretten

Vorige week gingen Leo en ik naar het Fotomuseum in Rotterdam. Daar is altijd wel iets te bekijken, maar dit keer gingen we speciaal voor de tentoonstelling “Je moest eens weten”.

Fotografe Cigdem Yuksel maakte prachtige portretten van Turkse vrouwen die in de jaren 60 en 70 naar Nederland kwamen. Naast de portretten waren foto’s uit hun familiealbum te zien en vertelde elke geportretteerde iets over haar ervaringen. Soms was dat een film, meestal een opgetekend verhaal.

Ze kwamen uit alle delen van Turkije, ze spraken de taal niet, misten hun familie, het dorp of de stad waar ze woonden. Ze werkten hard, als fabrieksarbeidster, schoonmaakster en voedden hun kinderen op. Maar altijd maakten ze er het beste van. Een prachtige tentoonstelling, met ontroerende verhalen van sterke vrouwen.

Daarom

Bron: Google foto’s

Ik weet niet of er iemand van wakker ligt, maar waarom zitten de leuningen van wenteltrappen in middeleeuwse kastelen en kerken altijd aan de rechterkant?

Die gebouwen moesten vrij van vijandige elementen blijven. Dus als een ridder al binnen was gekomen, moest hij ook nog eens de wenteltrap naar boven nemen. Met een lang zwaard in zijn rechterhand, dat hem dan danig in de weg zat. En ook naar beneden is een zwaard dan een hinderlijk iets. voor een beetje ruimte moest je in de buitenbocht gaan staan en kom je in het blikveld van de tegenstander.

Zou het echt waar zijn? Ik weet het niet, maar ik haalde deze informatie van onze scheurkalender. Voor gidsen natuurlijk altijd leuk om te vertellen. Een onnuttig weetje, maar wel grappig.

Tentoonstelling

Met schoondochter sprak ik af in Den Haag. Eerst even gezellig een stukje Haagse sfeer proeven, door de Passage en zo naar de tram richting Kunstmuseum. Daar is een tentoonstelling over het werk van het modehuis Dior, die we samen bekeken. Christian Dior, die eerst architect wilde worden, werd het boegbeeld van de na-oorlogse mode.

Na een tijd van strenge en rigide modellen gaf hij de vrouw weer een figuur. De New Look veroorzaakte een soort van omwenteling. In een tijd van schaarste en rantsoenering bedacht Dior japonnen met ruime cirkelrokken, frêle silhouetten en zwierige avondjurken. De happy few die het zich konden veroorloven, kochten de modellen, die de inspiratie waren voor de mode die het straatbeeld ging bepalen.

Een prachtige tentoonstelling, met niet alleen ontwerpen van Christian Dior, maar ook van zijn opvolgers zoals Yves Saint-Laurent, Marc Bohan, Gianfranco Ferré, John Galliano, Raf Simons en Maria Grazia Chiuri.

Veel van de ontwerpen zijn tijdloos. Op het eerste gezicht lijken sommige japonnen tamelijk eenvoudig, maar als je goed keek, dan bleken de stoffen niet zomaar weefsel te zijn, maar waren ze volledig geborduurd. Met pailletten, kraaltjes, lovertjes of zijde. Of was de japon geheel gemodelleerd naar het figuur van de draagster en was de stof niet rechttoe/rechtaan maar op een speciale manier gesneden.

Ook een zaal was gevuld met alleen maar de fraaie, soms overdadige juwelen, waar Dior faam mee maakte.

Met vaak grote bloemmotieven, veel glitter en schitter. Juwelen om te imponeren, maar stijlvol te imponeren. Ondanks de afmetingen toch zeer draagbaar.

Een prachtige tentoonstelling die een bezoek zeker waard is!

Nog meer wandelen

Vorige week was het was toch veel te mooi weer om binnen te blijven? Het leek soms wel zomer. Dus spraken de Ganzen af om een rondje Kralingse Plas te doen.

Dat betekende dat we iets vroeger weggingen, de metro naar Kralingen namen en daar in kordate pas naar de Kralingse Plas liepen. Met onderweg natuurlijk regelmatig een korte fotostop voor de heerlijke herfstkleuren.

Halverwege even een rustmoment om bij te praten, koffie te drinken en sanitaire stops in te lassen. Wat valt er verder nog aan toe te voegen dan wat foto’s van onze gezellige wandelochtend?

Alles eten

Deze vakantie wilden we niet al te ver, maar ook niet ter plekke lange autotochten maken. Dus reden we de laatste dag nog een keer naar Le Tréport. Dat stadje was ook onder een loodgrijze hemel zeer sfeervol gebleken. En nu scheen de zon als op een zomerse dag. En de Funiculaire werkte, dus daar maakten we lekker gebruik van. Er is ook een trap naar boven, maar waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Daarboven heb je een heerlijk uitzicht over de kliffen, de zee, de vuurtoren en natuurlijk ligt Le Tréport aan je voeten.

We lieten ons nog even verwennen door de zon, waarna we ook weer afdaalden met de funiculaire. Dan kom je in het oude gedeelte van Le Tréport, het Quartier des Cordiers.

Een wijk vissershuizen, dicht op elkaar, met fraaie balkonnetjes en een heel speciaal sfeertje. In de zomer zullen er wel veel dagjesmensen lopen en toeristen er een appartementje willen huren. Nu was het vrij rustig en we liepen zo maar op de bonnefooi door de straatjes.

En toen begon onze maag te knorren. Tja, wat eet je in een vissersplaats? Iets uit de zee natuurlijk. Dus kozen we voor “crevettes et bulots”. Ja, garnalen kennen we, maar die bulots….? Het bleken flinke wulken te zijn. Manmoedig peuterden we er een uit de schelp en staken het in onze mond. Smaakvol, dat zeker, maar ook nogal wat te kauwen om door te komen. Eerlijk gezegd lieten we er een paar over. De crevettes pelden we -niet al te deskundig- maar wat waren ze lekker.

Daarna een flink pannetje “moules à la meunière”, stokbrood, friet en een klein flesje wijn. En dan een heerlijk dessert en koffie als afsluiter. La vie est belle!!

Vakantiedag

Het is nogal stil in Saint Riquier, maar het is prachtig weer. De abdij staat majesteitelijk aan het plein, maar is helaas niet open. Daarnet nog wel, maar nu is het 12 uur geweest en dan… dan willen Fransen eten. Zullen wij dat dan ook maar doen? Ja, goed idee, maar waar? “Daarnet kwamen we langs een cafeetje, waar je vast ook wel wat kunt krijgen”, zegt Leo. En ja, er staan wat tafeltjes, er zitten wat mensen. Maar eten?

We duwen de deur open en krijgen meteen de vraag of we komen voor een repas? Na onze bevestigende knik worden we naar achteren verwezen. En daar rollen we bijna om van verbazing. Want achterin blijkt een flinke ruimte te zijn, die zowat compleet vol zit met merendeels mensen die hun lunchpauze hier doorbrengen.

We krijgen een plekje en gaan zitten. Meteen wordt een grote kan water geserveerd, ligt er een menu en bestek. Het dagmenu lijkt ons wel wat. We kiezen voor een hoofdgerecht en dessert. Drie gangen lijkt ons te veel.

Vrij snel krijgen we een heerlijke schotel met salade, knapperig krakende friet en “potjesvleesch”. Dat blijkt een regionaal gerecht te zijn van flinke stukken vlees van kip, konijn, kalfs- en varkensvlees in gelei. Alles is vers en ter plekke bereid. We nemen er een glas witte wijn bij. Het smaakt ons verrukkelijk. Het dessert is ook al zo lekker, een mooie crème brulée. We sluiten af met een piepklein kopje espresso. Tegen tweeën loopt de zaak leeg en vertrekken ook wij.

En dan is ook de abdij weer te bezichtigen. Groots, indrukwekkend, niet te veel pracht en praal. Maar met mooie details en schilderijen.

Handigheidjes

BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.

Ook vandaag heb ik twee tips die ik ontdekte op Instagram.

De eerste is er een voor mensen die vaak een koffer in moeten pakken. Kijk hier hoe Mr. Steven Moore laat zien hoe je je jasje moet opvouwen zodat het straks weer netjes uit de koffer komt.

Soms glijden broeken ineens van het hangertje. Maar als je ze, net als deze Chinese, op deze manier ophangt, dan blijven ze netjes hangen.