Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een mij nog niet bekende zangeres, Chimène Badi, zingt “Je viens du sud”. Een herinnering aan het leven in het warmere zuiden.
Het lijkt me heerlijk om een moestuin te hebben, maar zelfkennis verhindert dat. Daar moet je gedisciplineerd voor zijn, regelmatig wieden, alles netjes bijhouden. Kortom, veel te veel gedoe voor mij. Ik droom er wel van, zie grote oogsten sappige tomaten, heerlijke boontjes en courgettes in overvloed. Maar de paar pogingen die ik ondernam hadden slechts misoogst tot gevolg.
Maar kom ik langs een moestuin, kan ik wel met heel veel bewondering kijken. En erover lezen natuurlijk. Mede-bloggers zijn veel succesvoller als ik en ik geniet dan ook van hun verhalen.
Maar er is één moestuin, die het summum van tuinieren is. Heel lang geleden bracht ik er een bezoek aan en laatst zag ik er weer een foto van. Die was recentelijk genomen, met een drone, dus recht erboven.
En dan komt het prachtige ontwerp van de tuin van kasteel Villandry, want die bedoel ik, nog mooier uit. Een overvloed aan minutieus uitgemeten perken met daarin een enorme sortering van groenten en fruit. Lage heggen van leiboompjes, keurig gesnoeid en in toom gehouden omzomen de smetteloze paden. In het voorjaar met bloesem, later met sappig fruit aan de takken.
Wie er een keer in de buurt is, mag een bezoek er aan niet overslaan. Ook wie niet over groene vingers beschikt zal er met veel plezier rondlopen.
Iemand komt met een recept op Facebook of Instagram. Zo te lezen lijkt het lekker. Goeie ingrediënten, geen gekke toevoegingen en een beetje handige kok kan er zo mee uit de voeten. Maar dan komen de commentaren.
En dan nog de mensen die het recept beoordelen op suikers, vet, plantaardig of 100% vegan. Na een lange rij commentaren blijft er van het recept niks meer over.
Daar begrijp ik dan niks van. Je probeert het recept en zit er iets dat je kunt/wilt of mag eten, dan laat je het eruit. Of je hebt iets niet in huis en ook dan maak je het zonder dat ene speciale ingrediënt. En valt het tegen, dan maak je het toch niet meer…
Het lijkt een beetje op dat spelletje Chinees fluisteren. Iemand begint en fluistert in je oor “Piet heeft zijn been gebroken”. Aan het eind van de rij is Piet dood of ligt in het ziekenhuis…..
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een ouwetje maar weer, maar nog steeds heel fijn om te beluisteren. The Cats met Times are when.
De naam Lilian Gilbreth zal niet direct een belletje doen rinkelen. Maar Lilian, samen met haar man Frank Gilbreth, was een van de eersten de “arbeidspsychologen”. Zij analyseerde het werk en de bewegingen en zorgde dat alles zo efficiënt mogelijk gedaan werd. Niet alleen omdat je dan beter werkte, minder moe zou worden, maar vooral omdat je dan meer werk in kortere tijd kunt doen.
Toen Frank op 56-jarige leeftijd kwam te overlijden, moet Lilian het zelf zien te rooien. Maar dat was voor een vrouw niet altijd gemakkelijk. Toch werd zij bekend als de bedenkster van onder andere de pedaalemmer. Een inmiddels onmisbaar voorwerp in onze huishoudens.
Lilian en Frank waren ook de ouders van 12 kinderen. In hun huishouden zou alles op rolletjes gelopen moeten hebben, maar of dat ook echt het geval was…?
Wie dat wil weten, zou “Voordeliger per dozijn”, geschreven door Frank Gilbreth Jr. moeten lezen. Absoluut leuke lectuur.
In het Barnevelds Pluimveemuseum was ook een deel ingericht met dingen uit de nalatenschap van Evert Bouw. Dat klinkt heel wat, maar Evert was geen rijke man. In tegendeel, hij leefde heel eenvoudig, bewerkte zijn lapje grond ergens tussen Barneveld en Voorthuizen. Zomer en winter, onder alle weers-omstandig-heden.
Hij was -wat we nu noemen- zelfvoorzienend. Hij hield er een geit en wat kippen, die niet geslacht werden, maar rustig oud mochten worden. Verbouwde zijn eigen aardappelen en groenten, had wat fruitbomen en leefde rustig in zijn eigen ritme. En wat hij verbouwde, at hij zelf ook op.
In deze tijd, waarin we zo bezig zijn met duurzaam leven en toch zo verspillend omgaan met wat de aarde ons levert, valt veel te leren van dergelijke mensen. Een eigenzinnig man, gelukkig op zijn eigen manier.
Ik vond het ontroerend te zien hoe een mens zo onafhankelijk op zichzelf kan leven en zorgen.
De laatste dag van de maand en dus een herhaling van een al ouder blog. Maar ook het begin van de week en die zet ik al jaren muzikaal in.
Dat wordt dus een herhaling van een muziekje waar ik gewoon weg van ben.
Het werd geen lastige keus, ik kwam al gauw terecht op Charles Aznavour. En dit chanson, dat zo weinig wordt gedraaid, maar toch zo ongelofelijk mooi is.
Het loont vaak de moeite om eens vanuit een andere hoek te kijken. Niet alleen dat leuke poortje, maar ook even omhoog. Naar een ander soort doorkijkje.
Deze foto werd genomen in Bologna, de stad die bekend is om zijn vele arcades. Maar dat is hier helemaal niet in beeld. De kleuren, de lijnen maken de foto.
Ik vind zoiets fascinerend en bewonder de fotograaf die daar oog voor heeft.
We hadden een huisje in Putten, een plek met nostalgie voor ons. Want meer dan 40 jaar geleden waren we er ook. Samen met schoonouders, schoonzus en zwager en onze kinderen.
Nu zaten we er met schoonzus en zwager en het was weer als vanouds gezellig.
Zwager had gezien dat er in Putten een oud stoomgemaal staat. Helemaal opgeknapt en nog steeds draaiende, zij het alleen op speciale dagen.
Maar het is ook het bekijken in rust meer dan waard.
Een groot schoepenrad brengt het water naar de ketel, die dan wordt opgestookt.
Zo wordt het waterpeil van de polder op het juiste peil gehouden.
Alles wordt netjes onderhouden en de oliekannen zijn dan ook glanzend gepoetst.
Leo zou zo aan de slag kunnen, zijn kannetje stond al klaar.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Vandaag een song van Matt Simons: The ones you keep close. Onze geliefden dichtbij houden, dat willen we allemaal toch…
