Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
Le feutre taupé, een grappig liedje van Charles Aznavour, dit keer ten tonele gevoerd door Miss Helen en The Swing French Cookers.
Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
De waanzin van een oorlog is al vaak bezongen. Boris Vian, Boudewijn de Groot, John Lennon, Donovan…. Er bestaat zelfs een lijst met de top-100 van protestsongs.
Charles Aznavour verklaarde in zijn lied “L’amour et la guerre” dat de politiek maar niet op hem moest rekenen. Want mensen zijn op deze wereld niet om elkaar te doden, maar om elkaar lief te hebben.
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Vorige week kregen we een appje dat de film “Le Regard de Charles” op tv zou zijn. We zagen de film afgelopen zomer in de bioscoop. Maar nog een keer zien was geen straf. En gelukkig is hij nog steeds terug te zien.
En alhoewel we met Spotify ook nu nog heel veel Aznavour luisteren, bekroop ons ineens weer de zin om LP’s en CD’s te draaien. Die LP’s zijn al heel oud, maar nog steeds luisterbaar. En bij sommige CD’s hoort een stukje nostalgie. Deze bijvoorbeeld.
Die kochten we in Parijs, tijdens een hele koude winter. Verkleumd en moe liepen we langs een winkel op de Boulevard Jean Jaurès. Gewoon om even warm te worden schoten we een platenzaakje in.
En daar lag deze CD met nummers die ik nog niet kende. Die ging mee terug naar Nederland, waar ik hem tot vervelends gedraaid heb. Vooral “La Marguérite”, want dat is voor het allermooiste nummer dat ik ken. Het brengt me telkens weer tot tranen. Maar er staan ook ook vrolijke nummers als “L’album de toi”en “Napoli chante” op.
Nu ligt de CD weer op een handig plekje. Want hij krijgt hernieuwde kansen. Een beetje nostalgie, een beetje vrolijkheid, daar kunnen we niet genoeg van hebben in deze dagen.
In gezelschap van Charles Aznavour gaan we naar het Montmartre van destijds. Toen er nog armoe, maar ook zoveel geluk was. Kom, even wegdromen in nostalgie…!
We hadden al een top 10, toen kwam de top 100. Al snel volgende de top 1000, de top 2000 en nu zag ik zelfs al een affiche van de top 4000.
Ik zou niet weten wanneer ik die nummers allemaal zou moeten beluisteren. Maar goed, de dag wordt gezelliger met een muziekje. Welk nummer staat boven aan mijn lijst? Dat zou ik niet weten, maar ik weet dat er zeker een nummer van Charles Aznavour in mijn toplijstje staat. Want hij is altijd formidable. En dat vinden deze vrouwen ook 😉 😉 😉
Ik weet niet meer wie me de link stuurde, maar ik wist wel zeker dat ik graag naar “Trois jours d’Aznavour” wilde. Een voorstelling met, uiteraard, liedjes van Charles Aznavour, gebracht door Philippe Elan, Katell Chevalier, Flip Noorman en Britta Maria.
De Roode Bioscoop op het Haarlemmerplein kenden we niet. Maar het is een heel leuk theater, nog in oude staat. Met wat bladderende verf, maar een knusse zaal. Je zit op houten klapstoeltjes en waant je terug in de tijd. En omdat je zo dicht op de artiesten zit, lijkt het of een huiskamerconcert wordt gegeven, speciaal voor jou.
Het was niet alles Frans wat de klok sloeg. Ook prachtige in het Nederlands vertaalde nummers van Aznavour kwamen langs. Natuurlijk werd het onvermijdelijk “She” ten gehore gebracht. Een wereldhit, maar zelden of nooit in Frankrijk te horen. We hadden een heerlijke avond. Al met al de reis naar Amsterdam dubbel en dwars waard! En wie denkt, dat wil ik ook… 27 en 28 maart komt de voorstelling nog een keer langs in Amsterdam.
Het overlijden van Charles Aznavour kwam niet geheel onverwacht. Een man van 94 jaar, hoe vief hij ook nog oogde, is toch maar een mens van de dag. Maar het heeft me beslist heel erg geraakt. Ik ben al fan vanaf mijn tienertijd. “Kareltje” noemde mijn zwager hem plagend en zo bleef hij bij ons thuis bekend. Vele platen van hem heb ik grijs gedraaid en veel nummers kan ik woordelijk meezingen. Na de LP’s kwamen CD’s, DVD’s en bij elk bezoek aan Parijs stak ik wel weer een nieuw exemplaar in mijn koffertje. Nog regelmatig draaien we zijn nummers. Ze blijven altijd fijn om te beluisteren.
Maar welke zal ik hier nu zetten? Er zijn er zoveel….
Ik koos uiteindelijk voor een uitvoering van “Les bons moments”, dat hij zong in Carnegie Hall in New York. Want bij een afscheid kunnen we het beste maar aan de mooie momenten terugdenken. Merci Monsieur Aznavour!
Een rustige Parijse straat, zo te zien. We waren er al eens eerder geweest, lang geleden op zoek naar een restaurant. Toen was het winter en w
aren we ons niet bewust van het feit dat op nummer 36, Rue Monsieur le Prince het geboortehuis stond van Charles Aznavour.
Dankzij Matthijs van Nieuwkerk wist ik dat nu wel en liepen we met opzet opnieuw door deze straat. Het pand is gerenoveerd, misschien wel opnieuw gebouwd…
Het restaurant op de begane grond was er in 1924 
waarschijnlijk nog niet, had beslist een andere eigenaar. Geen spoor meer van hoe het er toen uitgezien moet hebben. Ook nog niks te zien van een plaquette, geen enkele aanwijzing dat Aznavour hier geboren werd. Gelukkig ook (nog) geen hordes toeristen. Alleen Leo en ik, al sinds jaar en dag een grote fan van “Kareltje”, zoals hij bij ons thuis genoemd wordt.
Vandaag is Charles Aznavour jarig. Hij wordt 94 jaar. Een mooie gelegenheid om zijn “Autobiographie” nog eens te laten horen.
Met veel plezier las ik dit boekje, met de verzamelde columns van Matthijs van Nieuwkerk over zijn bewondering voor Charles Aznavour. Voor hem is het de beste zanger die ooit geleefd heeft.
Ook ik ben helemaal weg van deze chansonnier, die zelfs nu, op 94 jarige leeftijd, nog zeer regelmatig optreedt. Ik dacht wel alle chansons van Aznavour te kennen, maar meteen al op de eerste bladzijde stuitte ik op een voor mij onbekend lied. Maar YouTube biedt uitkomst en inmiddels kan ik het al (bijna) meezingen.
Sommige stukjes zijn overigens wel een beetje er met de haren bij gesleept en dat schrijnt soms. Maar al met al is het een aardig boekje om zo nu en dan ter hand te nemen, bij voorkeur met een CD van Aznavour op de achter-grond. Maar dat spreekt natuurlijk vanzelf… 😉
Waren we vrijdag op het Boekenfestijn, kochten we niks. Jammer, want we vonden het altijd heerlijk hier een tijd rond te struinen. Leo naar de boeken en ik naar het hobbygedeelte. Het leverde meestal wel wat op, nu dus niks.
Maar zaterdag liepen we even De Slegte in, die sinds een tijd weer terug is in Rotterdam. Iets minder groot, maar steeds aantrekkelijker. 
En meteen bij binnenkomst viel Leo’s oog en het mijne op dit boekje. Geschreven door Matthijs van Nieuwkerk, die werkelijk idolaat van Aznavour is. En de dag begint en eindigt met een chanson van Charles. Zo’n fervente fan ben ik niet, maar hij kan me nog steeds zeer boeien en ik heb dan ook heel wat van zijn LP’s en CD’s. Toch kende ik niet alles waar Matthijs over schrijft. Geen probleem, Spotify en YouTube helpen je dan ook op weg.
En dit heb ik dus al weer een aantal keren beluisterd. Gewoonweg heerlijk!