Category Archives: Actueel

Donorkind

Posted on by
5
Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is blog-donorkind-512x280.jpg

Soms vraag ik me af of we alles wel moeten willen. Want er kan zoveel in deze tijd. Wie geen kinderen kan krijgen of verwekken, kan een beroep doen op een donor, op een draagmoeder of op IVF. Het is prachtig dat het kan, maar moet het ook….?

Want er zijn genoeg verhalen bekend van mensen die het donorschap wel heel erg ruim namen en tientallen kinderen op de wereld gezet hebben. Of zo als laatst, een arts die ongevraagd een wensmoeder voorzag van zaad dat helemaal niet was bedoeld om door te geven. En toen bleek later dat het kind een erfelijke ziekte had.

Geen kinderen hebben kan beslist een groot drama betekenen in het leven van een mens. Al weet je weet nooit tevoren welk verdriet of welk geluk je ten deel zal vallen.

Maar dat je verliefd wordt en dan een DNA-test moet ondergaan…. Omdat die ander misschien wel je halfbroer of halfzus kan zijn….

Favorieten

Posted on by
16

Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.

Deze maand is het onderwerp “Huisdieren”. Die hebben wij niet. Vroeger hadden we een konijn, dat in een hok in de tuin stond. De jongens zouden dat samen verzorgen….. Ja, je begrijpt wie daar uiteindelijk daarvoor opdraaide.

Na een paar jaar ging het beest dood. Kinderen in tranen, begrafenis in de tuin. Maar daarna nooit meer een huisdier gehad.

Toch denk ik nu wel eens dat een kat wel leuk zou zijn. Zo’n spinnend beest, dat ’s avonds op je schoot kruipt en zich laat aaien.

Maar dan denk ik aan de kattenbak en vooral aan het verschonen daarvan en dan besluiten we toch maar geen dier in huis te nemen. En het gedoe als je weer een keertje een paar dagen van huis bent. Wie zou er dan voor moeten zorgen?

Nee, we houden het maar bij de ene kat, die elke dag wel een keertje in onze tuin komt zitten. Ze vindt het blijkbaar een lekker plekje bij onze vijver. En omdat ze iets te dik is en een beetje lui, hoeven de vogels haar niet te vrezen.

Ze komt nooit verder dan de vijverrand en dat is prima.

Warm

Posted on by
10

Het is komkommertijd want de nieuwsdienst en hebben nog maar één onderwerp hoe warm het is.

En ik denk terug aan mijn vader, huisschilder tot aan zijn pensionering in 1968.

Bron: Pinterest

Hij ging zomer en winter gekleed in lange onderbroek, borstrok en driedelig pak en stropdas naar zijn werk. Overhemden met korte mouwen had hij niet, al zal hij zijn mouwen wel eens opgestroopt hebben.

Op zijn werk ging zijn jasje uit en verruilde hij dat voor een ketelpak. En dan ging hij aan het werk. Ladder op, ladder af met een pot verf en zijn kwasten.

Natuurlijk zocht hij de schaduw op, maar als het niet anders kon dan stond hij ook in de volle zon. De hele lange 8-urige werkdag schilderde hij ramen en deuren of muren. En nooit hoorde je hem klagen over de warmte.

In zijn tas zat een halve liter melk en zijn boterhammetjes. Als hij geluk had, schonk men wel eens koffie, thee of limonade.

Nu loopt men al bij 20 graden in korte broek en hemd, worden ijsjes en water uitgedeeld. En toch klaagt men nog steen en been. We zijn een beetje watjes geworden.

Herinneren

Posted on by
4

Ieder mens heeft een geheugen, de een beter dan de ander. Tenminste dat lijkt soms zo.

Maar we herinneren ons niet alles, maar de dingen die zich vasthaken in je geheugen.

Vraag me niet hoe de buren aan de overkant van de straat heten. Die wonen er net zolang als wij, maar toch…. Nee hun naam krijg ik maar met moeite naar boven. Maar soms lepel ik -zonder te snappen hoe- een lastige naam van een plant op.

Waren wij wel eens in….. vraagt Leo me. Ja, dat was met dat Hotel met die kleine lift, de hoge trap of het uitgebreide ontbijtbuffet. Weet ik zelfs nog hoe de kamer er uit zag. Dat heeft blijkbaar indruk gemaakt….? Leo haalt dan zijn schouders op, maar weet zich weer wel te herinneren dat we in die of die stad dat ene automodel voor het eerst zagen. Maar auto’s, die zeggen mij dan weer niks.

Zo hebben we allemaal onze eigen manier om onze herinneringen te bewaren.

Boek

Posted on by
Elena Beelaerts-van Blokland: Ach freule

Ik las het boek “Ach freule” van Elena Beelaerts van Blokland. Een boek over een verre voorvader, die in de familie zelden genoemd wordt. Waarom zou dat zijn?

Elena probeert via gesprekken met haar oma, die al zeer oud is, te ontdekken waarom deze voorvader wordt doodgezwegen. Oma weet zich niet veel meer te herinneren, maar allengs komen toch meer verhalen los en vormt zich een beeld.

Dan blijkt dat de man naar Suriname te zijn gegaan en daar in een functie van “blank-officier” tot plantage-eigenaar is opgeklommen. Ik vond het zeer interessant over het plantersleven te lezen en de tekeningen zijn mooie aanvulling.

Aan de hand van de tekeningen van deze Theodore de Bray beschrijft Elena het plantersleven en kan daarbij natuurlijk niet om de slavernij heen. Ze geneert zich daarvoor, voelt zich schuldig aan de dingen die gebeurden.

En -dat proefde ik tenminste- zij voelt zich een beetje gegeneerd dat een dergelijke familieband kan bestaan in haar toch verder zeer vooraanstaande familie. Maar waarom je schuldig voelen…..? De mensen leefden in die tijd met zijn goede en slechte kanten. En deden wat toen gebruikelijk was en getolereerd werd.

Wij maken waarschijnlijk andere fouten, maar alleen degene die ze maakt is daarvoor verantwoordelijk. Een latere generatie mag daarover anders denken, maar goedmaken kan niet meer.

Dat werd het niet

Posted on by

Op zoek naar een cadeautje voor onze oudste. Want die is jarig. Hij vindt verjaardagen maar niks en piept er met vriendin altijd lekker tussenuit.

Dat begrijpen we wel. Wij hebben nog -soms wat akelige- herinneringen aan overvolle kamers met kwebbelende tantes, rokende ooms en afkeurende blikken over onze manier van doen.

Maar helemaal niks doen is toch ook maar niks. En je mag best blij zijn met weer een jaartje ouder, als alles tenminste goed gaat. En dat gaat het.

Maar wat geef je dan? Ik zag deze spelletjes en het leek me een heel geschikt cadeau. Past toch mooi bij zijn nieuwe baan…?

Toch hebben we iets anders gekocht. Want hij is helemaal geen spelletjes mens, net als zijn vader. En mijn spelletjes genen gingen dus niet op hem over. Al had ik het best wel eens willen spelen….!

Wie wat waar…?

Posted on by

Hoewel alles tegenwoordig steeds meer en meer digitaal gaat, krijg ik nog wel zo nu en dan een brief van het ziekenhuis, met daarin een afspraak aankondiging. Prima zou je denken… Maar dan moet zo’n brief wel up-to-date zijn.

Laatst had ik nog iets meer info nodig, dus belde ik het nummer in de brief. Helaas, dat bleek al sinds april 2024 niet meer in gebruik.

En omdat de afspraak niet in het ziekenhuis zelf was, maar in een buitenpolikliniek, zocht ik het adres. Ik weet wel waar het is, maar niet hoe de straat daar heet. En dat moet je wel weten als je de navigatie wilt gebruiken.

Dan maar op zoek naar het telefoonnummer van de specialist. Nee, ook niet in de brief te vinden. En tenslotte ontbrak ook nog de informatie over een -gebruikelijk- laboratoriumonderzoek, dat minimaal één week tevoren moet gebeuren.

Na veel zoeken op de ziekenhuis-website had ik eindelijk iemand aan de lijn. Verbazing over mijn vragen. “De meeste mensen weten wel waar de poli is”. Vooronderzoek…..? Oh ja, dat moet wel gebeuren. Formulier? Eh, …. oh dat stuur ik u dan nog.

Ik verbaas me over dat soort brieven. Wel info over wat je moet betalen als je niet komt opdagen (prima), maar de meest essentiële gegevens ontbreken. Zet er simpelweg in: wie, wat, waar en wanneer? En check of aan alle voorwaarden is voldaan. Of ben ik te kritisch?

Werk

Posted on by

Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, zong Lia Dorana al lang geleden.

En nog steeds kun je in de stad verdwalen omdat er van alles is opgebroken, afgesloten of opnieuw opgebouwd.

Nu worden in Ommoord her en der straten open gebroken omdat er nieuwe riolering moet komen. Hier bij station Alexander.

Ik vind het leuk om al dat gedoe van bovenaf te bekijken. De rommel neem ik voor lief, want heel vaak heb ik er geen hinder van.

Nu ook niet, want ik ga een dagje weg met de trein. Laat die bouwers maar rustig hun gang gaan.

Rimpelen

Posted on by

Het dagelijks nieuws wordt ons met regelmaat doorgegeven. Van alles wat. De meningen van mensen, de oordelen van anderen, hoe het wel zou moeten en hoe niet. Wat er allemaal g3ebeurt op de weg, de files, de auto’s. Eigenlijk veel te veel om dagelijks te consumeren.

Maar soms ontdek je ineens iets waar je even bij stil wil blijven staan. Zo zagen we op FB of Insta een verkeersongeval. Een elektrische auto was gebotst. Gebeurt vaker, maar dit keer was er geen tegenligger geweest. De bestuurder was tegen een object gebotst: tegen een Rimpelbuisobstakelbeveiliger.

Bron: Wegenwiki / Chris

Ik dacht dat Leo het woord ter plekke verzonnen had, maar nee, het is een officieel bestaand woord. Weliswaar in het dagelijks gebruik afgekort tot RIMOB. Duitsers, in het algemeen nogal op lange woorden gesteld, noemen het Aufpralldämpfer, botsbeveiliging dus.

Maar wat is een Rimpelbuisobstakelbeveiliger. We hebben er allemaal wel eens een gezien, kijk maar.