Aan het begin van de Hoogstraat in Rotterdam staat dit gebouw, waar nog druk aan verbouwd wordt.
Eigenlijk staat het er al een hele tijd. Begin jaren 50 werd het opgeleverd en zat er V&D in. Ik kan me nog wel de ingang herinneren en de croquetjes die mijn moeder en ik er zo lekker vonden.
V&D breidde uit, er kwamen verdiepingen op, een groot LaPlace restaurant werd weer later er op gezet.
Toen ging V&D failliet en werd het gebouw gekocht door Hudsons Bay, die er flink verbouwde. Na maanden ging de zaak open, maar snel daarna ging ook Hudsons Bay te gronde en stond het gebouw maanden lang leeg.
Nu wordt het dus weer rigoureus verbouwd en binnenkort komt C&A er met een “flagship store”.
We zullen zien hoe het verder gaat. Maar al die verbouwingen, het lijkt mij kapitaalvernietiging.
Eén van de eerste dingen die ons opvielen bij de kringloop was het enorm grote aanbod van boeken, grammofoonplaten, LP’s en DVD’s. Hele kasten waren er mee gevuld en keurig gesorteerd naar genre.
Zo ontdekte ik een hele bak met DVD’s van Midsomer Murders. Maar ik liet ze voor wat het was, al hoefde ik het voor de prijs niet te laten. Voor nog een euro kon ik een DVD-tje meenemen.
Waarom deed ik dat nou niet? Ik maakte een foto van de stapel met het idee er een blog over te maken. En dat doe ik dan nu ook.
Maar thuis bedacht ik dat het natuurlijk stom was dat ik er geen paar had meegenomen, of zelfs een hele serie. Heerlijk amusement voor koude winteravonden.
Tja, daar zit ik dan en kijk een beetje spijtig naar de foto. Nou ja, zonder die serie kan ik ook heel goed leven. Misschien heb ik de meeste afleveringen al een gezien. Maar toch, het knaagt een beetje.
Ik kan natuurlijk nog eens terug gaan. Maar ja, wie weet wat voor verleidingen er dan weer op de loer liggen….
Vond ik het vroeger heerlijk om te winkelen en deed ik dat ook veel vaker dan nu. Maar ja, toen werkte ik in de stad met winkels onder handbereik en ging ik op weg naar kantoor langs de etalages als voorproefje.
Ook kwamen we met enige regelmaat op het Zuidplein, op weg naar mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder ging elke dag naar het Zuidplein, destijds een heel modern en groot winkelcentrum op loopafstand van haar huis. En dag zonder Zuidplein was voor haar geen echte dag.
Maar het winkelcentrum verpauperde een beetje. Winkels verdwenen, er kwamen andere zaken voor in de plaats en de sfeer veranderde. Jarenlang hadden we er niks te zoeken.
Nu is het verbouwd, gemoderniseerd en aangepast. Reden om weer eens een kijkje te nemen.
Maar gek, de zin om te winkelen lijkt een beetje weg. We liepen er, kochten weliswaar wat, maar waren toch weer blij dat we naar huis konden.
In het begin van internet werd ons verteld dat het simpel en eenvoudig zou worden. Alles digitaal, het leek zo mooi.
Bron: Google foto’s
Inmiddels zijn we al weer een paar decennia verder en is het hele internet gedoe soms verre van gemakkelijk geworden. Ja, jong en oud draait zijn hand niet meer om voor een e-mail. We betalen met zo’n bankpas of misschien zelfs met je telefoon. Maar sommige dingen worden steeds gecompliceerder.
Leo kreeg laatst drie e-mails tegelijk van het Oogziekenhuis. Maar snel lezen waarover het ging, ho maar! De berichten waren beveiligd, er moest een code worden aangevraagd die per e-mail werd toegestuurd. En uiteindelijk bleek het te gaan om één afspraak in 3 delen. Een meting, een scan en een gesprek met de oogarts. Alles op 1 dag en binnen 20 minuten gepland.
Dat had dus best in één bericht en zonder beveiliging gekund. Want “privacy” is toch een beetje overdreven. Aan de balie word je gevraagd naar je geboortedatum en naam, voor iedereen hoorbaar. En wat dan nog?
Nee, we maken het nu moeilijk of ingewikkeld. Eenvoudig is gewoon te simpel.
Een boek over de plaats van de vrouw in de samenleving.
De vrouw was eerst de spil van het huishouden, dat in de eerste vijftig jaren van de vorige eeuw een zeer bewerkelijk instituut was. Haar recht was het aanrecht.
Na de tweede wereldoorlog werd het leven drastisch anders. Er kwamen meer machines, meer welvaart, maar ook meer onvrede bij de vrouwen.
Waarom werkten zij lange en harde dagen zonder eigen loon? Waarom mochten zij niet beslissen over belangrijke zaken, stonden vrouwen als het ware op een tweede plan?
Suzanna Jansen schrijft over de dingen waar haar moeder tegen aan liep, de onvrede, de dagelijkse sleur van poetsen, boenen, wassen. Het leven in een tredmolen. Daar hoefde ja je hersenen niet bij te gebruiken, maar het stompte ook af.
Ik herkende veel dingen uit mijn eigen jeugd. Mijn moeder had graag verder geleerd, maar moest in een dienstje (1919).
Dat ging niet gebeuren voor haar dochters. Mijn zus en ik mochten verder leren, want het was belangrijk dat je onafhankelijk bent. Je eigen geld verdienen was belangrijk.
Een boek met een prettige wisseling van dagelijkse verhalen, gebeurtenissen, maar ook goed gedocumenteerd en teruggrijpend op zaken die in de maatschappij en in de politiek aan de orde kwamen.
Na het lezen heb ik me wel afgevraagd of vrouwen nu beter af zijn. Ja, meisjes en jongens hebben gelijke kansen. Maar wie nu een gezin wil stichten, loopt toch ook tegen allerlei lastige zaken aan. Het is geen keus meer om te werken, maar min of meer een plicht financieel mee te helpen. Met alle stress van dien.
Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.
En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.
Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.
En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.
We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!
Jaren lang zette ik waxinelichtjes in een Ikea-lantaarntje op de tafel in de voortuin. Vaak voor korte duur, want die lichtjes woeien bijna altijd uit.
Maar op een kerstmarkt ontdekte ik deze oplossing. Een snoertje lichtjes met batterijen. Niet echt milieuvriendelijk, maar ja. Dat is tenslotte die waxine ook niet helemaal, maar de twee weken rond kerst mag dat wel…?
Het lantaarntje vulde ik met een snoertje dat al een jaar lag te wachten. Batterijen erin en… bleek het zelfs voorzien te zijn van diverse programma’s. Niet te geloven, naast aan en uit waren er nog 7 programma’s. Constant aan, flikkerend, met lichtjes die zachtjes aan en uit gingen, achtereenvolgens aan en daarna weer uit gingen.
Ik koos voor gewoon constant aan en was een beetje verbaasd toen ik na verloop van tijd zag dat het toch uit was gegaan. Dat had Leo waarschijnlijk gedaan, dacht ik. Maar de volgende avond gingen ze weer aan en ook weer automatisch uit. Een beetje toveren leek het wel.
En dat allemaal voor een snoertje van nog geen 3 euro. Dat het simpel aan en uitzetten van zo’n piepklein snoertje ons al uit handen genomen wordt…!
Of je nou een grote of kleine boom in de kamer hebt staan, een echte met een houten kruis of in een pot met wortels of een kunstboom met slingers en al van zolder hebt gehaald. het zal allemaal in het niet vallen bij deze boom.
Nou ja, ook geen echte, maar een kerstboom-illusie. Hij wordt elk jaar opgetuigd in IJsselstein en het zijn lampjes in de tuidraden van de zendmast Lopik, die daar staat.
Vanaf de grote weg duidelijk te zien in de donkere dagen voor kerst. Het is natuurlijk een immens karwei om al die lampjes aan te brengen. Gelukkig is daar nu een filmpje van, dus kijk maar even mee.
Als ik naar de bioscoop ga, wil ik het liefst naar een niet al te groot theater. Zo’n enorm complex trekt me gewoon niet. Ik weet dat ook schoondochter geen fan is van het Pathé concern.
Maar toen we laatst naar de film gingen, koos ze toch voor een Pathé bioscoop. En dat begreep ik ook wel. Want in Den Haag zit de bios in een prachtig pand aan het Buitenhof. Het dateert uit 1904 en werd oorspronkelijk gebouwd als restaurant voor het Hotel De twee steden.
Er heeft een Cineac in gezeten en het heeft diverse verbouwingen gekend.
Maar nu is het dus een Pathé bioscoop, met een vleugje nostalgie en een echt Haagsche sfeer. Een beetje Couperus, wat tearoom tango en dames met bontstola’s.
Leuk om ook daar eens een keertje geweest te zijn.
Naar aanleiding van dit artikel maakte ik deze fotocompilatie.
Het zijn telkens stapels van 100 biljetten van 500 eur. Op elke foto tien stapels, dus 100×500,–x10=500.000,– euro. Die 28 foto’s samen staan voor in totaal 14.000.000,– euro.
Als je een jaar lang, dus 365 dagen, elke dag deze 14.000.000,– euro zou besteden, heb na dat jaar 5.1 miljard euro uitgegeven.
Voluit geschreven: 5.100.000.000,– euro. En dat bedrag is zoek.
Hugo de Jonge, destijds minister van VWS, heeft dit gigantische bedrag uitgegeven. Aan wat, aan wie? Dat is nog steeds onduidelijk.
De Volkskrant wilde dat wel weten en vroeg via de WOB om opheldering. Dat zou even duren, want zo gemakkelijk kon dat niet openbaar gemaakt. Dus wachtte de Volkskrant een tijd, maar besloot dan tenslotte om via de rechter er wat vaart achter te zetten.
De rechter vond het ook wel een beetje traag en maande tot opschieten, tot tweemaal toe. Tevergeefs. VWS betaalde liever de dwangsom, à 250 euro per dag. Op 12 oktober 2022 stond de teller op 23.000 euro. Hoeveel het nu bedraagt weet ik niet. Wel mag duidelijk zijn dat het bedrag niet van HdJ’s privérekening zal worden betaald, maar dat de belastingbetaler er voor op zal draaien.
