Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, een stad met altijd opgestroopte mouwen.
Dat wat er vorig jaar was, kan nu totaal veranderd zijn.
De Rijnhaven lag vroeger vol met binnenvaartschepen. Als je er met de metro boven reed, kon je ze zien.
Na een aantal jaren was de Rijnhaven leeg. Geen aak te zien, een wat verlaten en depressief stukje stad. Wel lag er een paviljoen, bestaande uit wat futuristisch uitziende bollen.
Er dreven wat bomen in grote tonnen. Die zijn allemaal al weer verdwenen.
In de C-crisis hadden we in die buurt niks te zoeken. Maar na ruim anderhalf jaar was er wel wat veranderd. Er lag inmiddels een drijvend kantoor, er waren vakantiehuisjes, die op het water dreven.
Vorige week kwamen we er weer en kijk, er lag ineens een soort van pleintje voor het drijvend kantoor. Een openbaar stukje groen, want bereikbaar met loopplanken.
Het CO2 verbruik moet omlaag, wordt gezegd. Hoe? Dat is geloof ik nogal lastig, want wijzelf ademen allemaal een flinke hoeveelheid CO2 uit, planten en dieren ook. En ademen willen we nog wel even blijven doen, nietwaar?
Fabrieken en boeren produceren een heleboel CO2 en ook het verkeer doet een flinke duit in het zakje.
Hoe kunnen we die CO2-uitstoot verminderen? Door minder te produceren en ook minder te consumeren. Dus moeten we veel meer hergebruiken. Je oude spullen niet bij het afval neerzetten, maar verkopen. Dat zou nog eens zoden aan de dijk zetten. Althans, dat is wat hier gesuggereerd wordt.
Maar als die meneer die dit verkoopt, meteen weer naar de winkel rent om een nieuwe, moderner, grotere bank met tafel te kopen……? Dan zijn we naar mijn mening toch nog verder van huis?
Ik wil niet alle maatregelen of suggesties in twijfel trekken, maar zouden we niet gewoon -net als vroeger- veel en veel langer met onze spullen kunnen doen?
Niet altijd moet ik lachen om de strip van Zusje in de Margriet. Maar deze week stelde de strip mijn lachspieren in werking. De verzuchting van Zusjes papa dat er zoveel tijd verloren gaat door de computer.
We zullen allemaal weleens driftig hebben zitten trommelen of binnensmonds niet al te net commentaar gegeven hebben als het weer zo lang duurt. Opstarten, downloaden, dan heb ik soms maar heel weinig geduld.
En toch… even bedenken hoe vlug alles ook wel weer gaat. Dat wat ik nu zit te typen en morgen op mijn blog staat, wordt meteen gelezen, in Nederland, Frankrijk, Italië. Hoe anders was dat in de postkoetstijd…;-)
Kom, we moeten gewoon mee in de maalstroom van de moderne tijd…..
Emie blogde er over en op meerdere blogs had ik al iets gelezen over de tentoonstellingen die georganiseerd worden met werken van Jeanne Bieruma Oosting. Ik had al wel over haar gehoord, maar kende het werk niet. En dat was jammer, want ze maakte vele en mooie schilderijen, tekeningen, grafiek.
Wij bezochten de kleine maar fijne tentoonstelling in het museum in Maassluis. Schilderijen van uitzichten van haar raam met frisse en zachte kleuren en een sfeer van huiselijkheid, knus en gezellig. Geen opschik, geen tierelantijnen. Gewoon momenten van “klein geluk”, zoals we bij de uitleg lazen. Maar juist dat klein geluk is vrijwel altijd om ons heen. Je moet het wel herkennen en er van genieten.
Ook waren er tekeningen te zien. Soms klein, in een boekje van kevers en andere insecten, eikenblaadjes. Alles heel gedetailleerd en zuiver.
Jeanne tekende ook de omgeving waar ze in verkeerde. En doordat ze nogal veel reisde in haar leven, waren er scenes uit Nederland, maar ook uit Moskou of Marokko, trefzeker op papier gezet.
Leo en ik vonden het een heerlijke tentoonstelling. Nu bekijken we of we de andere tentoonstellingen o.a in Zutphen, Heerenveen of Fochteloo kunnen bezoeken. Het is intussen wel weer tijd voor een treinreisje…!
Elke keer als we zulke grote stapel gekapte bomen zien, verbazen we ons er over. Wat doen ze met al dat hout?
Ik neem aan dat ook in een bos zo nu en dan opgeschoond moet worden. Anders zou zo’n bos maar dicht groeien en kunnen andere planten en struiken geen plek vinden.
Onderweg zagen we laatst ook een vrachtwagen met aanhanger met daarop enorme boomstammen, van zeker bijna een meter in doorsnede.
Maar wat doet men met al dat hout? Het blijven vragen waar we geen antwoord op zullen krijgen.
Hopelijk krijg ik wel antwoord van de Gemeente Rotterdam, want op aanraden van Wieneke stuurde ik mijn blog van afgelopen dinsdag daar naar toe.
Ik kreeg in ieder geval al een berichtje dat men het zou terugkoppelen. Ik ben benieuwd!
En als ik antwoord heb, laat ik het zeker hier ook weten.
Afgelopen week kregen wij van de Gemeente Rotterdam een brief (in een A4 envelop) met een flyer, een kaart (éénzijdig bedrukt) van ruim 2x A5 karton en een folder (opgevouwen maar totaal van een A3-formaat). Waarom ik dat zo uitgebreid vermeld?
Omdat het me ergert dat de informatie op al dat papier met gemak op één A5-je geprint had kunnen worden. Dan had ook de envelop kleiner kunnen zijn en was er een heleboel papier -en portokosten- bespaard. Maar goed, we weten nu in welke kliko we al ons afval moeten doen….. Mens, erger je niet!
Maar eigenlijk doe ik dat wel en dan sla ik aan het rekenen. Het hele pakket woog 78 gram. Stel dat er 500.000 van deze brieven verzonden waren. Dan had de Gemeente Rotterdam 500.000 x 39 gram = 195.000 kilogram papier kunnen besparen.
195 ton papier, dat zijn vele pakken. En niet te vergeten het had ook nog een behoorlijk bedrag aan portokosten gescheeld. Het had een slok op een borrel gescheeld. Maar ja, dan moet iedereen natuurlijk wel meedenken.
De telefoonperikelen bleven ons frustreren. Leo zocht op internet, ik zocht de gebruiksaanwijzing van het modem. Dat was een landkaart grote folder, met aanwijzingen in allerlei talen, behalve Nederlands 🙁
Maar goed, er werd ons toch wel iets duidelijk. Draden moesten we verleggen en in andere contacten steken. Dus wat doe je dan?
Dit is het moderne “draadloos”
Omdat al die draden mij altijd verschrikkelijk ergeren, zitten ze zoveel mogelijk gebundeld en door gaten in achter- en tussenwanden van de boekenkast. Alles netjes aan het oog onttrokken door de tv. Het is een hele bos, want draadloos is dat internet wel, maar dat wil nog niet zeggen dat ze geen stroomdraden nodig hebben.
Om te beginnen haalden we de TV uit de kast en parkeerden hem zo lang op een kruk. Met een beetje lenig draaien konden we zo die draden loskoppelen en heen en weer trekken. Trapje erbij, want het modem staat boven op die boekenkast. Ja, dat is een beetje onhandige plek, maar wel uit het zicht.
Draden zaten tenslotte zo als het moest, al was een belangrijke aansluiting te kort. Dus modem opgeschoven. Maar nog steeds werkte de telefoon niet. Er was ook iets met een knop die ingedrukt moest worden en een code. Leo klom weer het trapje op, rekken, knop zoeken…. ik nam de telefoon en toetste de code…. Voor die te korte draad hebben we inmiddels een langer exemplaar, die weer netjes achter de kast werd weggewerkt.
En dan ineens, geeft de telefoon geluid. Zou het…..? Ja, hoera!! We hebben het gefikst, we zijn weer “gewoon” via het vaste net bereikbaar….. Om even later te constateren dat alles nu via het modem loopt, via internet. En als dat uitvalt… Nou ja, als de hemel valt…..
’s Middag brengt PostNL een pakket met het nieuwe modem. We besluiten voorlopig om dat pakket even weg te zetten, want we gaan een paar dagen op vakantie. Bij thuiskomst ligt er een brief van KPN met instructies om het oude modem op te sturen. Er zit zelfs een keurig retour-etiket bij.
We zoeken op internet uit of dit nieuwe modem erg verschilt van het oude, maar raken verward in termen waar we geen chocola van kunnen maken. Gelukkig brengt onze jongste uitkomst. Hij komt binnenkort het nieuwe modem installeren en kunnen we het oude terugsturen.
Jaren geleden liet ik me verleiden tot een zakelijk telefooncontract. Destijds dacht ik grootse zaken met KnutzEls te kunnen doen. Dat bleek niet het geval te zijn. Maar dat contract bleef en werd in de loop der tijd duurder en duurder.
Totdat Leo belde met KPN en het contract gewijzigd zou worden. Waarom koppelden we dat dan niet meteen aan ons internet, nog voordeliger. Ja, laten we dat maar doen.
Bron: Foto’s Google / Coolblue
Maar na een e-mail van KPN dat alles in orde zou zijn, hadden we geen telefoon. Wel kregen we een e-mail met 10 bijlagen die gedownloaded moesten worden over hoe en wat we zouden moeten doen plus de mededeling dat onze bestelling onderweg was.
Welke bestelling bleek de volgende dag. Een nieuw modem. Maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet, ons modem werkt nog uitstekend. We willen kunnen bellen, via de vaste lijn.
Bellen met de klantenservice, via mobiel. Wachten, wachten….. Eindelijk verbinding. Toets dit, dan dat. Zeg in twee zinnen wat het probleem is. Zo goed en zo kwaad….
En ja hoor, na een poosje weg verbinding… **&%$@@Grrrmm. Opnieuw bellen. Computerstem die vraagt of ik voor hetzelfde bel. JA!!!! Dan wordt ik meteen door verbonden met een medewerker. Zucht…!
En ja, dan heb ik een vrouw aan de lijn. Het technisch probleem kan ze niet oplossen, maar dat modem zou terug moeten. Hoe, dat weet ze niet. Ik word door verbonden met de technische afdeling……………..
De verbinding met de technische dienst verbreek ik na 20 minuten wachtstand. Niks opgeschoten.
Boodschappen doen wordt steeds lastiger. Want er is heel veel waar je op moet of wilt letten.
Komen de groenten en het fruit niet uit Verwegistan, want dan kan ik beter iets uit Nederland kiezen. Zit er nou geen palmolie, kleurstof of andere vreemde additieven in dat product?
Is dit nou wel een gezonde keuze of zou ik het maar moeten laten liggen? Te vet, te veel suiker of zout? Moet het echt volkoren zijn of mag het ook gewoon….?
En dan moeten we ook nog letten of we wel de juiste prijs betalen. Die aanbieding mag dan voordelig lijken, is de hoeveelheid wel hetzelfde als anders? Word ik in de boot genomen met een doos die net zo groot is als vorige week, maar nu ineens 400 in plaats van 500 gram bevat?
De macaroni in deze pakken ziet er precies hetzelfde uit, ze wegen allebei 500 gram, zijn allebei in Italië gefabriceerd van durum tarwe. En toch is het prijsverschil bijna één euro.
Wie prijsbewust is, kiest voor het huismerk van 0,79 eurocent, voor het Italiaanse merk moet je 1,75 euro betalen.
Aan de klant de keuze. Maar echt gemakkelijker wordt het haar/hem niet gemaakt.
