Kennen jullie die stelletjes die allebei hetzelfde dragen? Of in ieder geval hun kleding op elkaar hebben aangepast? Op Instagram kun je een Japans echtpaar vinden, dat zeer regelmatig foto’s plaatst. Dat zal wel elke dag overleggen zijn bij de kledingkast.
Hier komen die jacks of broeken meestal van de ANWB-shop en worden de mensen in die kleding ANWB-echtparen genoemd.
Maar nu kun je ook met je hond een setje vormen. Want bij Lidl zijn jacks in diverse kleuren te koop en daar bij passend een dekje voor je hond. Nou ja, ieder zijn smaak.
Wij hebben geen hond, dus we laten het aan ons voorbij gaan. Maar wie wil…!
In deze rare tijden weet ik soms niet meer wat ik wel of niet geloven moet. Het bericht dat “wilde polio” in Afrika was uitgeroeid kwam wel heel erg toevallig op het juiste moment. Nu iedereen nog in afwachting is van een veilig en goed werkend Corona-vaccin, is het mooi meegenomen dat een andere vaccinatie zo succesvol is. En dan ook nog eens gesponsord door de heet B. Gates…. Is het vreemd dat ik dat zo toevallig vond?
Nog vreemder vond ik het bericht dat er op het terrein van het RIVM in Bilthoven poliovirus in het riool gevonden was. He…? Het leek me fake-nieuws. Maar nee, diverse gerenommeerde kranten brachten het bericht naar buiten. Het was zelfs op TV.
Hoe kan dat nou? Er wordt op dat terrein ook poliovaccin gemaakt. Heeft dan iemand een ampul laten vallen, is er iets omgestoten…. of loopt er iemand rond met een polio besmetting, zonder dat te weten?
En dan ook nog in Bilthoven, dicht grenzend aan de Biblebelt. Ik had verwacht dat er meteen grootscheepse actie werd ondernomen. Lockdown van tenminste de provincie Utrecht…. Maar nee, het blijft rustig. Niks paniek, niks quarantaine. Er wordt onderzoek gedaan… dus we horen het nog wel… Vreemd…. …. ….!
Wandelend door Hattem kwamen we een trafohuisje tegen. En dat wordt gefotografeerd. Niet voor mezelf, maar voor mede-blogger Sjoerd, die er een soort van inventarisatie van maakt. En van heinde en verre de huisjes per foto aangeleverd krijgt.
Maar eigenlijk werd mijn aandacht getrokken door die grote bus hand-cleaner en de container met water. Tot voor kort was dat toch niet mogelijk. Liepen werklui met smerige jatten rond. Maar in deze Corona-tijd moet je te pas en te onpas je handen desinfecteren. Nou ja, het zal wel geen kwaad kunnen.
Maar mij viel het op, anderen zullen er wellicht aan voorbijlopen. En zo kon ik meteen dat huisje nog wat uitgebreider fotograferen. Die foto’s gingen natuurlijk naar Limburg en komen te zijner tijd wel op het blog van Sjoerd.
Zoals elk jaar hadden we ook deze keer weer een “familieweekend” geregeld. Al ver voor alle Corona-toestanden, toen reizen nog simpel was.
Nou ja, gelukkig is het allemaal al weer redelijk behapbaar. Maar tot juni was het verboden om een persoon van een ander adres mee te nemen. En hoe kwam onze jongste dan ter plekke…? Geen probleem, vond hijzelf. Ik kom wel op de fiets. Plak ik er meteen een vakantie aan vast.
Wij vonden het super stoer. En wanneer de weergoden een beetje gunstig gestemd waren…. wat kon er mis gaan? Dus zo geappt, zo gedaan!
Vrijdagmiddag kregen we het eerste berichtje. Hij zat al bij De Bilt, dus richting Apeldoorn was een eitje. Maar een beetje verder weg rommelde de donder en pakten donkere wolken samen. Wij zaten lekker droog in de auto, maar dat arme kind. Want ook al is hij inmiddels de vier kruisjes gepasseerd, hij blijft ons kind hè…. 😉 😉
Maar even na zevenen kwam hij dan toch ook bij het huisje aan. Drijfnat, maar lachend. Hij had het toch mooi maar geflikt!
Alle natte kleding werd te drogen gehangen, hij stapte onder een warme douche en wij zorgden voor een hapje en een koud biertje. De fiets verdween in het fietsenhok. Die werd maandagmorgen van stal gehaald. Daar is hij al weer opgestapt om verder te gaan. Een tocht door de noordelijke provincies is het plan. Wij worden op de hoogte gehouden door middel van appjes en foto’s. En ondertussen duimen we voor een beetje droog en mooi nazomerweer.
Het is alweer 1 september. De herfst begint deze maand. In de winkels worden de sint – en kerstetalages alweer in orde gebracht. Er liggen alweer volop zakken pepernoten en kruidnootjes in de schappen….
Voor mijn gevoel is de zomer in één lange ademtocht voorbij gegaan. Was het dit jaar ook nog lente? Ik kan het me bijna niet meer herinneren. Zo’n gekke tijd, die we met elkaar gehad hebben. Met dagelijks akelige berichten, angst, stress, narigheid.
Maar het gaat natuurlijk allemaal ook weer voorbij. In de vorige eeuw was men rond deze tijd net klaar met de Spaanse griep. Die wel heel veel raakvlakken had met de Corona-pandemie.
Alleen, toen hadden we nog geen internet. Dat wat in Amerika gebeurde, hoorden we hier weken later pas. En wie las er toen kranten? Radio was nog zeer experimenteel en voor de “happy few”. Televisie? Dat was een onwaarschijnlijke toekomstdroom.
Eén ding is zeker: na alle kommer en kwel ging het leven weer gewoon zijn gang. De doden werden betreurd, maar er was ook volop vrolijkheid. De “roaring twenties” deden hun intrede. Met nieuwe mode, nieuwe muziek, nieuwe dansen.
Bron: Google foto’s
Dus…, op een dag is deze crisis ook weer voorbij. Likken we onze wonden, maar beginnen we ook weer van voren af aan. Gelukkig maar, want dat is tenminste een positieve gedachte.
Vorige week zag ik deze foto van een zwemfeest in Wuhan.
Wuhan, de stad waar pas een paar maanden geleden de Corona-paniek begonnen is.
Ik was toen al verbaasd dat in China, waar doorgaans nogal laconiek gereageerd wordt, ineens een hele stad werd afgesloten. Later volgden ook andere steden en lag heel China ineens plat.
Het was het sein om over de hele wereld in paniek te raken. En nog steeds viert angst hoogtij. En of dat nou helemaal terecht is, feit blijft dat mensen nog steeds besmet kunnen raken.
Maar in Wuhan is men er van overtuigd dat het daar niet meer zal gebeuren. En is alles al weer mogelijk. Zwemfeesten, enorme bijeenkomsten, geen virus meer te bekennen. Anderhalve meter? Welnee hutje mutje op elkaar en ga maar lekker los….
En wij? Wij wachten nog even af…! Want het zal toch ook hier wel weer een keer “gewoon normaal” worden?
Tijdens ons bezoek aan de Kuijl’s Fundatie mochten we ook een blik werpen op de serviezen in de kast. Die komen nog ter tafel bij de maaltijden van de Hooge Raad.
En daar ontdekte ik dit. We moesten allemaal even denken wat het nou toch zou kunnen wezen. Maar toen zagen we het. Het is een soort van tafelfonteintje. Het kan gevuld worden met water, er is plek voor een stukje zeep en zo kun je dus je handen reinigen voor het eten.
In deze Corona-tijd zou het op menig tafel een plekje kunnen vinden 😉 Maar of het ook handig is, weet ik niet. Maar ja, wij beschikken natuurlijk allemaal over stromend water.
In ieder geval is het beter dan niks en het staat ook wel deftig, zo bij het andere porselein.
Hoe iets antieks dan weer ineens hypermodern kan worden….!
Oh, oh, wat was het warm deze week. Je kon tegen de warmte leunen en dan plakte je er ook meteen aan vast 😉
Geen weer voor ingewikkelde maaltijden, lange tijd in de keuken staan. Dus werden het salades. En niet binnen, waar de warmte als een deken om je sloeg. Maar buiten, op het terras in de schaduw. Met daarbij een koel glas wijn. En met deze fles kwamen we helemaal in vakantiestemming.
Ach, en toen was het best uit te houden. Losse kleding, niet te veel bewegen, rustig, rustig aan! Zo kwamen wij deze week wel weer door.
Een dagje naar het strand. we nemen brood en limonade mee en chips en snoepjes. En de verpakking laten we liggen, met nog wat andere rotzooi. Wie kan dat nou toch schelen, joh!
Vandaag, 6 augustus, is het exact 75 jaar geleden dat de eerste atoombom viel op Hiroshima. Veel was er niet meer over van die grote stad. Alleen dit gebouw stond nog overeind.
Hiroshima, 2009 (eigen foto)
In 2009 maakte ik er deze foto. Nu is het een monument, een aanklacht tegen de wreedheden van de oorlog. Natuurlijk gingen wij ook naar het atoombom-museum. De overblijfselen, gesmolten flessen, verwrongen stalen voorwerpen, alles netjes uitgestald, leken ontdaan van hun dramatisch verhaal. Zij waren verworden tot objecten zonder ziel. Het was verschrikkelijk, maar de verschrikkingen waren niet in woorden uit te drukken.
Wij keken er naar, net als de vele Japanse schoolkinderen. Op mij liet het een diepe indruk achter. De kinderen giechelden, plaagden elkaar. Ach ja, net als kinderen over de hele wereld doen.
Hiroshima is tegenwoordig weer een bruisende stad. Wie er rondloopt, kan zich nauwelijks voorstellen hoe erg het verwoest was. Men winkelt, loopt, lacht. Ogenschijnlijk niemand kijkt terug in de geschiedenis.
