Uithangbord

Een chique laan, met een wat minder chique zijstraat, waar ik dit uithangbord ontdekte.

Niet gewoon “garage” maar “carhostel” en een fraaie oldtimer, al hebben de tijd, de wind en de weersomstandigheden de glans er van afgehaald.

En een kroon, die niet van goud maar van gewone rooie verf is, waar vogels een toiletgelegenheid in hebben gezien…

Het is een uithangbord vol tegenstellingen. Misschien loopt een ander er aan voorbij, maar ik moest het toch op de foto zetten.

Al bedenk ik me nu dat ik er beslist al vele malen onderdoor gelopen ben. En dat ik het toen nooit opgemerkt heb.

Waarom en waardoor werd mijn blik er nu naar toe gezogen? Dat zal wel een raadsel blijven.

Je moers taal

Alles is aan verandering onderhevig en daar is ook niks mis mee. Ook onze taal verandert.

Was het vroeger chique om vooral alles te verfransen, tegenwoordig viert de Engelse taal hoogtij. Kijk maar om je heen. Overal zie je borden, affiches en uitingen in het Engels.

Of dat overal grammaticaal zuiver is, dat weet ik nog niet zo net.

Natuurlijk zijn er situaties waarin het handiger is als iedereen dezelfde taal hanteert. Dan wordt de communicatie iets duidelijker. Het is niet raar dat in het vlieg- of scheepvaartverkeer over het algemeen Engels wordt gebruikt.

Maar waarom er hier nou uitsluitend Engels wordt gebruikt, dat snap ik niet. In het Nederlands was het toch ook goed te verwoorden?

Genoeg te huur

In tegenstelling tot de krapte op de woningmarkt voor mensen, lijkt het in de vogelwereld heel wat makkelijker te gaan.

Vogels vinden bomen genoeg om in te nestelen. Toch menen mensen dat dat nog niet voldoende is en hangen ze dus nestkastjes op. Soms heel basic, wat plankjes en spijkers zijn genoeg voor een woninkje.

Maar er zijn natuurlijk ook altijd mensen die het wat luxer willen. Die hangen dan ook wat chiquere nestkastjes op. Keurig en kleurig geschilderd en voorzien van luiken. Het lijken wel mensenhuisjes.

Maar of vogeltjes dat willen….?

Voorjaar

Toen vorige week, na alle regen en miezerige dagen, leek het wel of overal de lente zich manifesteerde.

En iedereen scheen dat vast te willen leggen, want ik zag zoveel mensen fotograferen. En ik deed natuurlijk mee. Genoeg materiaal om onderweg plaatjes te schieten van bloeiende bomen, uitbottende magnolia’s, grasvelden vol geel speenkruid of barstensvol narcissen.

Maar zelfs dat werd op den duur een beetje saai. Was er nou niks anders te vinden?

Ja hoor, hier had men zich op het voorjaar voorbereid. Niet in de tuin, die was omgetoverd tot parkeerplaats, maar pal onder de bewoners hun neus, in de bloembak voor de vensterbank.

Niet te missen en meteen als ze ’s morgens de gordijnen openschuiven springt het in het oog.

Mooi begin van de dag, nietwaar?

Wandelen

Tijdens onze vakantie wandelen we nog steeds graag, al maken we onze wandelingen allengs korter. Ook worden we kieskeuriger, want als het pad al te drassig is, keren we gewoon om.

Maar ondanks dat lopen we nog steeds graag en maakt het ons ook niet zo veel uit als we het terrein kennen. Dus liepen we tijdens onze vakantie in Sibculo weer door de Engbertsdijkvenen.

Het is een gebied waar je naar alle kanten vrij uit kunt kijken. Aan de horizon, heel in de verte, ontwaar je soms wat huizen. Verder is het allemaal natuur, met veel water en wat spaarzame bomen. Overal hoor je vogels fluiten of eenden kwaken. De wind heeft er vrij spel en dat is goed te merken. Maar wij hadden geluk, want het was heerlijk weer op onze eerste dag.

Sporen

Al wandelend in onze vakantieomgeving viel het me op dat wij mensen zo vaak onze sporen in de natuur achterlaten.

Dieren maken hun sporen ook, natuurlijk. Maar die zijn een heel stuk minder snel te onderscheiden. Daar moet je echt een studie van maken en dan nog….! Ik weet nooit precies welke pootafdrukken behoren bij welk dier. Ik hoor vogels fluiten, geniet er van. Maar welk vogeltje zo vrolijk fluit, kan ik alleen met een app uitvogelen.

Je hoeft echter maar een paar stappen in de natuur te zetten of je vindt wel een papiertje, een plastic dop of nog erger een lege fles of blik.

Kijk nou hier… Daar waren vast een paar gezellige uurtjes doorgebracht. Maar neem je rommel na afloop dan toch mee naar huis.

Nu wordt het een bron van gevaar voor dieren die zich verwonden. En met felle zon is een vonk zo ontstaan en hebben we weer een brand.

Het schijnt dat mensen intelligente wezens zijn, maar soms ben ik daar niet zo zeker van.

Altijd mooi

Afgelopen donderdag weer lekker gewandeld en natuurlijk bijgekletst.

Even leek het nog niet door te gaan, want een paar Ganzen had blijkbaar geen zin om te wachten en waren al vooruit gegaan.

Het bleek een misverstand of een te snel lopend horloge, wie zal het zeggen.

Maar eenmaal aan de koffie was het weer als vanouds.

Lekker gelopen langs de Rotte en dat levert elk seizoen mooie beelden op.

Ik blijf genieten van die stukje rivier, waar met een stralend blauwe lucht alles er zo vrolijk uitziet.

Wandelen

Na vele weken niet wandelen met de Ganzen omdat het weer niet meewerkte, dreigde het deze week niet door te gaan omdat er andere dingen op het programma stonden.

Maar gelukkig, één Gans wilde en kon wel en stelde voor een rondje Kralingse Plas te maken.

Voor haar op loopafstand, voor mij beginnend en eindigend met een ritje met de metro. Weer eens wat anders.

Het Kralingse bos was nog stil, misschien vanwege de kou? Maar zo liepen we onder een stralend blauwe lucht langs een rustige en stille plas.

Natuurlijk koffie onderweg en van alles bepraat. Fijne wandeling. Deed me goed.

Schiedam

Ik zou bijna helemaal vergeten dat De Ganzenpas in december een uitje naar Schiedam maakte.

Tussen alle regendagen door liepen wij in een droog Schiedam. Vanuit onze wijk is Schiedam in één ruk te bereiken. En via Google maps had ik een wandeling voorbereid, die zou eindigen bij een pannenkoekenrestaurant. Want al dat wandelen, slenteren, stilstaan en bekijken maakt dat we na een uurtje of zo wel aan een kopje koffie en iets te eten toe zijn.

En we slenterden niet alleen, we maakten ook foto’s. Hieronder een kleine serie van wat ik zoal op mijn mobieltje zette.

Kabouterhuis

In Westerbork maakten we ook nog een wandeling.

Het was een wandeling over een goed te belopen pad, met allemaal borden die uitleg gaven over de diverse hemellichamen. Geen wonder, het pad heette “het Melkwegpad” en verwees natuurlijk naar de grote telescoopschotels die er staan. Daar wordt de ruimte afgezocht. Omdat het hele gebied een stiltegebied is, word je verzocht je telefoon uit te zetten. En ja, dat deden de meesten, net als wij natuurlijk. Misschien wel om eens even van dat schermpje af te gaan???

De wandeling leidde ook langs die 14 enorme radiotelescopen. Imposant, maar voor mij volkomen onbegrijpelijk wat er mee beluisterd of ontdekt wordt.

Ik heb meer de grond afgespeurd naar paddenstoelen, die er stonden. En er waren er talrijk en van diverse soorten. Maar deze vind ik nog steeds het allermooiste. In zo’n rode gestippelde vliegenzwam zie ik nog steeds een kabouterhuisje. Helaas, de kabouters waren nog aan het werk, geen kabouter gezien dus 😉