Soms weet je even niet meer waar je het zoeken moet.
Te druk, te veel omhanden, geen tijd…!
Nog zoveel dingen die gedaan moeten worden.
Nou, dan helpt het ook niet als je hier tegen aan loopt.
Want waar moeten we dan nu naar toe?
Leo heeft niet veel hobby’s, maar hij kan geen genoeg krijgen van oude auto’s. Auto’s met een gezicht, niet de 13-in-een-dozijn modellen van deze tijd.
Het liefst zou hij nog een oude VW Kever willen hebben, of een piepklein Fiatje 500. Wel erbij, want heel erg comfortabel zijn die niet meer voor onze oude botten. Maar ja, het zal wel bij een wens blijven. Want zo’n autootje zelf onderhouden of de gebreken repareren, dat is dan weer een andere zaak.
En toen stond opeens de vroegere buurman op de stoep. Met dit boek onder zijn arm. Hij wist zich nog te herinneren dat Leo’s belangstelling naar dit soort dingen uitging. Of Leo het wilde hebben? Uiteraard Peter, heel graag.
En zo zit Leo menig uurtje te snuffelen en te zoeken naar auto’s. En krijg ik regelmatig modellen te zien van voorbije tijden. En al ben ik minder geïnteresseerd in auto’s, sommige herinner ik me wel. De auto waar de Duitse leraar in reed, de oranje Kadett van mijn schoonvader, onze eigen Kever natuurlijk.
Een leuk cadeau voor gezellige uurtjes nostalgie. Nogmaals bedankt, Peter.
Een boek van Marjan Berk kan bijna niet droevig zijn. Als geen ander weet ze de dagelijkse dingen een hilarische draai te geven. En een portie extra fantasie leukt alles nog meer op.
Toch is in dit boek ook heel wat droefenis te vinden. Je zou zeggen, bijna als het gewone leven, niet waar?
Drie alleenstaande vrouwen zoeken wat meer warmte en reageren op een contactadvertentie van een alleen zijnde heer. Allemaal retoucheren ze hun uitstraling een beetje. En soms valt het mee, soms valt het tegen.
Eigenlijk bestaat het boek uit drie delen. Een soort van intro, waarin we de vrouwen en hun entourage leren kennen, daarna een uit pure recalcitrantie geboren beslissing om alles achter te laten en naar een zonnig oord te vertrekken. En dan als laatste deel de onontkoombare werkelijkheid. Wat we ook willen, wat we ook doen, het leven gaat zijn eigen weg. En hoe ouder we worden, hoe meer hobbels de weg gaat vertonen.
Ik vond het een boek met soms wat Hendrik Groen-sfeer, soms uiterst humorvol, soms met een bittere ondertoon. Maar wel heel leesbaar.
Er is niet veel te zien op deze foto, maar ik denk dat heel veel mensen hier wel eens geweest zijn. Het is namelijk het uiterste puntje van Cornwall, “Land’s End”.
Je staat hier letterlijk op de rand van Europa en je moet nog wel een paar dagen varen om weer vaste wal onder je voeten te krijgen.
Natuurlijk heeft de toeristenindustrie hier een beetje tamtam om heen gemaakt. Want zeg nou zelf, zo bijzonder is het toch niet? Een bord, een paal, wat grind…. en een onmetelijk uitzicht.
Maar het is de gedachte hè, dat je echt op het puntje staat. Dat vonden Irene en ik toen destijds in ieder geval best wel bijzonder.
Het is dat ik altijd het jaar en de bestemming van de reis vermeld, anders had ik me toch afgevraagd “waar was dat nou?”
Maar ik maakte deze foto in 2009 tijdens een reis naar Cornwall, samen met vriendin Irene.
En nu ik het zo bekijk, kan het eigenlijk niet anders dan in de UK geweest zijn. Open haarden kun je daar in heel veel huizen nog vinden. Maar zo’n gezellig knappend haardvuur moet wel aangestoken worden.
Dat schijnt nog een hele kunst te zijn, maar met deze aanmaakhoutjes moet het toch wel lukken?
Op bezoek bij Els van de Zangclub Plus, die net een nieuwe heup heeft gekregen.
En omdat je natuurlijk niet met lege handen op bezoek komt, hadden de Zangclubleden gedokt. Maar wat neem je mee?
Ze verblijft tijdelijk ergens anders, want thuis is er geen mogelijkheid om te revalideren. Een groot boeket bloemen is dan sowieso niet geschikt. Trouwens, Lies zou al zorgen voor een beschaafd en bescheiden bloemetje.
Iets lekkers dan? Nou, of dat zo’n goed idee is? Dames van onze leeftijd willen vaak niet al te veel, niet al te zoet. Dus nee, ik moest wel iets anders verzinnen.
In de boekhandel viel mijn oog op dit tijdschrift. Een uitgave van de BBC met alle nieuwtjes, weetjes en wetenswaardigheden over Koningin Elisabeth, die haar 70-jarig regeringsjubileum vierde.
Dagelijks oefeningen om weer helemaal mobiel en zelfstandig te kunnen lopen, dus zal Els best wel eens een beetje moe zijn. Kan ze lekker uitrusten en bij lezen.
En laat Els nou zo genoten hebben van alle uitzendingen rondom dat jubileum. Het was dus een schot in de roos.
Toen ik donderdagmorgen de regen tegen het raam hoorde tikken, wilde ik me eerst nog even omdraaien. Geen wandelweer…. Maar het weerbericht gaf aan dat het later droog en zonnig zou worden. Dus ja, wat doe je dan?
Om precies half elf stond ik bij het afspraakpunt van de Ganzenpas en starten we onze wandeling. Dit keer eens niet de gebruikelijk richting, maar net de andere kant op. Ook Ganzen willen wel eens wat anders.
En ja, het zou er echt ook mooi en vooral groen zijn…!
En dan blijkt dat ik, zelfs na 50 jaar, de wijk nog steeds niet helemaal ken. We kwamen in prachtig groene gedeelten, ontdekten nieuwe parkjes en slenterden door allerlei straten. Ondertussen bekeken we de voortuinen. Sommige netjes en kleurrijk, andere een troosteloze tegeltuin.
Verderop kwamen we in een gebied dat je beslist wel een “bos” kunt noemen. Geen geschoren gazons, maar overal wilde bloemen, bomen en struiken. Op een bepaald moment kwamen we op een pad, dat langs de rijksweg loopt. Het verkeer konden we niet zien door het scherm, maar horen wel. Al hinderde het ons niet.
Grote berenklauwen stonden er. Normaal gesproken zijn die niet geliefd, maar daar kunnen ze geen kwaad in het niemandsland tussen sloot en autoweg.
Het werd zomaar een ontdekkingstochtje. En het beviel zo goed dat we vast nog wel eens deze kant op zullen gaan.
Op deze Goede Vrijdag een overpeinzing over wat er wel of niet gedaan moet of kan worden. Iedereen kan bij zichzelf te rade gaan 😉
De kaft van dit boek lijkt te sturen op romantiek, glitter en glamour. Maar dat doet geen eer aan het verhaal.
Het begint inderdaad glamoureus met Kat, die, totaal onverwacht, wordt gevraagd naar een huis in Cornwall te gaan om daar wat dingen op te halen. Kat is mode-conservator en valt van de ene verbazing in de andere.
Want hoe kan haar grootmoeder een huis in Cornwall hebben en wat doen al die prachtige Dior-japonnen in de kasten daar. Hoe kwam ze er aan? Het zijn vragen die steeds meer vragen oproepen. Wie is haar grootmoeder, of liever wie was zij?
Als dan ook nog een schrijver op zoek is naar Margaux Jourdan, weliswaar de naam van haar grootmoeder maar totaal niet de vrouw uit het verhaal dat hij vertelt, wordt alles steeds mysterieuzer.
Wie zijn Skye en Liberty, hoe passen zij in het leven van Margaux en welke rol speelde Nicholas?
Een boek dat me zeker niet losliet, ondanks de soms toch trieste en gruwelijke belevenissen van de vrouwen. Maar met een verrassend einde.
Nieuwe tijden vragen om nieuwe dingen. In de tijd dat de cafés en bars gesloten waren, werden er natuurlijk ook minder drankjes verkocht. En dan zijn er altijd mensen die nieuwe mogelijkheden gaan onderzoeken.
De etalage bracht ons niet veel verder. Ja, er stonden blikjes in. Maar wat zat daar dan in… cocktails?
Gelukkig stapte er een vriendelijke meneer naar buiten en die vertelde ons dat het inderdaad cocktails waren. Je kon ze thuis laten bezorgen, keurig verpakt in een doos. Als alles weer open zou gaan, konden die blikjes natuurlijk ook aan cafés geleverd worden. Dat is toch gezellig, met wat vrienden bijkletsen en ondertussen een drankje nuttigen.
Op onze opmerking dat wij zo’n blikje wel erg kil vonden, kregen we een uitnodiging om binnen even te komen proeven. Ja, dan hadden we toch een ander idee.
Maar op een druilerige morgen rond kwart over tien? We drinken graag een glaasje, al zijn we geen fan van cocktails. We sloegen we het aanbod dus maar vriendelijk af. Wel beloofde ik een blogje te maken. En belofte maakt schuld, dus bij deze. Wie weet worden deze ingeblikte cocktails wel een enorme trend….! We wensten hem veel succes.