Op deze Goede Vrijdag een overpeinzing over wat er wel of niet gedaan moet of kan worden. Iedereen kan bij zichzelf te rade gaan 😉
Gedicht
Category Archives: vrienden en vriendinnen
Boek
De kaft van dit boek lijkt te sturen op romantiek, glitter en glamour. Maar dat doet geen eer aan het verhaal.
Het begint inderdaad glamoureus met Kat, die, totaal onverwacht, wordt gevraagd naar een huis in Cornwall te gaan om daar wat dingen op te halen. Kat is mode-conservator en valt van de ene verbazing in de andere.
Want hoe kan haar grootmoeder een huis in Cornwall hebben en wat doen al die prachtige Dior-japonnen in de kasten daar. Hoe kwam ze er aan? Het zijn vragen die steeds meer vragen oproepen. Wie is haar grootmoeder, of liever wie was zij?
Als dan ook nog een schrijver op zoek is naar Margaux Jourdan, weliswaar de naam van haar grootmoeder maar totaal niet de vrouw uit het verhaal dat hij vertelt, wordt alles steeds mysterieuzer.
Wie zijn Skye en Liberty, hoe passen zij in het leven van Margaux en welke rol speelde Nicholas?
Een boek dat me zeker niet losliet, ondanks de soms toch trieste en gruwelijke belevenissen van de vrouwen. Maar met een verrassend einde.
Handelsgeest
Nieuwe tijden vragen om nieuwe dingen. In de tijd dat de cafés en bars gesloten waren, werden er natuurlijk ook minder drankjes verkocht. En dan zijn er altijd mensen die nieuwe mogelijkheden gaan onderzoeken.
De etalage bracht ons niet veel verder. Ja, er stonden blikjes in. Maar wat zat daar dan in… cocktails?
Gelukkig stapte er een vriendelijke meneer naar buiten en die vertelde ons dat het inderdaad cocktails waren. Je kon ze thuis laten bezorgen, keurig verpakt in een doos. Als alles weer open zou gaan, konden die blikjes natuurlijk ook aan cafés geleverd worden. Dat is toch gezellig, met wat vrienden bijkletsen en ondertussen een drankje nuttigen.
Op onze opmerking dat wij zo’n blikje wel erg kil vonden, kregen we een uitnodiging om binnen even te komen proeven. Ja, dan hadden we toch een ander idee.
Maar op een druilerige morgen rond kwart over tien? We drinken graag een glaasje, al zijn we geen fan van cocktails. We sloegen we het aanbod dus maar vriendelijk af. Wel beloofde ik een blogje te maken. En belofte maakt schuld, dus bij deze. Wie weet worden deze ingeblikte cocktails wel een enorme trend….! We wensten hem veel succes.
Boeken
Marthy schreef laatst iets over Michael Berg, een Nederlandse schrijver die in Frankrijk woont. Hij heeft diverse boeken geschreven, die voornamelijk in Frankrijk afspelen.
Ik las “Een echte vrouw”, “Twee zomers” en “Blind vertrouwen”, alle drie thrillers met in de hoofdrol Chantal Zwart, een Nederlandse journaliste met Frans/Nederlandse ouders.
Chantal woont in een klein gehucht in een huisje met prachtig uitzicht en een geadopteerde kat. Ze werkt bij Radio Limousin Populaire (RLP). Tegen wil en dank raakt ze verwikkeld in diverse zaken en gaat ze op onderzoek uit. Als ras-journaliste wil ze en moet ze het naadje van de kous weten.
Spannende boeken, spelend in een mooie omgeving. Met onverwachte ontwikkelingen en niet zo voor de hand liggende einden. Lekkere boeken die ik graag uit wilde lezen en dus dook ik er eens even een paar avonden in.
Dank je Marthy, dat was een goed advies.
Trainen
Het was lekker wandelweer en dus kwamen de Ganzen weer eens bijna allemaal bij elkaar. We liepen richting Rotte en staken de Rottebanbrug over. Daar wandelden we richting het Hoge Bergsebos. Maar op dit moment wordt er in die buurt hard gewerkt aan een nieuwe weg, met een tunnel onder de Rotte door. Daardoor bleek het pad wat we normaal namen nu versperd te zijn.
Ach, flexibel als we op onze ouwe dag nog zijn 😉 namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij.
Eenmaal weer bij de Rotte gekomen, moesten we nog een heel stuk voordat we weer bij de brug waren en op huis aan konden gaan. Onderweg kwamen we langs een parkeerplaats, waarop een enorme macht aan politie stond. Nieuwsgierig keken we en ontdekten dat er driftig getraind werd.
Bomen beklimmen, iets met lange houden palen en hoe komen we over de sloot. Nou, dat laatste ging vaak goed. Maar diverse agenten haalden toch een nat pak.
En wij liepen sinds lange tijd weer eens een flink stuk. Hadden ook de Ganzen hun training gehad 😉
Boek
De Kronkels van Simon Carmiggelt heb ik altijd met veel plezier gelezen. Van Ellen Warmond heb ik maar een paar gedichten gelezen en eerlijk gezegd niet veel van begrepen.
Maar de naam Ellen Warmond en ook haar werkelijke naam Nel van Yperen hoorde ik regelmatig bij ons thuis. Nel was jaren de hartsvriendin van mijn zus. Samen zaten ze op de HBS in de oorlog en vlak erna.
Mijn zus bewonderde de levensstijl van Ellen/Nel. Mijn ouders deden dat beduidend minder. En toen mijn zus een beetje opstandig werd en van de HBS af wilde, werd de vriendschap onder dwang verbroken.
Maar zo nu en dan vertelde mijn zus over die turbulente schooltijd. Een tijd vol avontuur, angst maar ook van zorgeloos leven. Met feestjes, drank en sigaretten. En ja, ik begreep wel dat er toen een hemelsbreed verschil was met de wat burgerlijke gezapigheid van ons.
Met kerst kreeg ik van Leo dit boek, waar ik al eerder over gelezen had. Een bloemlezing uit de 15-jarige correspondentie die Ellen Warmond met Simon Carmiggelt voerde in de tijd dat ze bij het Letterkundig Museum werkte.
En in de brieven van Ellen Warmond zie ik soms mijn zus terug. Grappig, spitsvondig en een beetje dwars. Met een bijzonder gevoel voor humor en oog voor absurde dingen.
Misschien is mijn lezersblik wel een beetje vervormd door wat ik er in wil lezen. Maar ik ben erg blij met dit boek.
Comfortzone
De zin voor kerst kwam erg laat op gang dit jaar. En altijd weer die kaarten…. We besloten om nou maar eens te stoppen met kerstkaarten te versturen.
Maar ja, dan valt de eerste kaart op de mat en voel je je toch wel een beetje knieperig. En er is al zoveel verloren gegaan dit jaar. Dus, kom op! Toch maar wat kaarten sturen.
Geen tijd om uitgebreid aan het werk te gaan, dus bedacht ik iets simpels. Geen stempels, eenvoudig en niet al te veel kleur, maar een soort van “quilten” met papier. En dan gestileerde kerstbomen daarvan knippen.
Het lag behoorlijk ver van mijn gewone knutselwerk af. Maar al doende begon ik er toch wel zin in te krijgen.
Leo zocht de adressen uit en zo konden vorige week de kaarten dan toch nog weg. Voorzien van een mooie wens en hier en daar en nog wat persoonlijker woord.
Uitgeleend
Een tijdje geleden ging Leo op bezoek bij een jeugdvriend. Hij kent hem al van de MULO, dus heel wat jaren.
Geen wonder dat ze dan herinneringen ophalen. En al kletsend, schoot G. opeens iets te binnen. Na wat zoeken legde hij een klein boekje voor Leo neer. Leo herkende het meteen. Dat heb hij ook gehad.
Maar wat bleek? G. had het boekje van Leo geleend of gekregen. Dat was allemaal niet zo duidelijk. Maar nu kreeg Leo het weer terug.
Vergeeld, ietwat oubollig, natuurlijk. Geen boekje waar je de jeugd van nu kunt plezieren. Maar toch nog steeds leuk.
Met tips over gezondheid, wiskunde, spelletjes en nog veel meer. Sommige tips nog gewoon goed te gebruiken, andere volkomen verouderd en uit de tijd.
Leo was dat boekje al lang vergeten, maar is toch heel blij dat hij het nu weer terug heeft.
Cijfers
Het valt me op dat iedereen de laatste tijd aan het tellen is. We hebben niet meer gewandeld, maar we hebben zoveel stappen gezet. En ja, ook ik doe daar ongemerkt aan mee.
Toen we laatst met de Ganzenpas koffie gingen drinken, pakte bijna iedereen meteen zijn smartphone om te zien hoeveel stappen we gezet hadden. Eén van de Ganzen heeft dat ding nooit bij zich en zij vroeg dan ook of we die stappenteller niet thuis konden bekijken. Konden we nog even gezellig napraten. Ja, daar had ze een punt.
Maar ook de verhalen op Facebook, over de leuke fiets- of boottochtjes, gaan vaak in eerste instantie over het aantal kilometers. Hoe gezellig het was, hoe heerlijk het weer, de natuur… dat komt allemaal op het tweede plan.
Nou ja, het zal ook wel weer overgaan. Of niet, dat maakt natuurlijk niks uit. Maar het viel me gewoon op.
Weer wat anders…!
Na een aantal weken was ik de macarons onder het tafelblad wel zat. Telkens weer die lekkere macarons, het water liep me telkens in de mond.
Tijd voor een andere puzzel dus. Lies heeft een hele serie met de leukste onderwerpen, maar ook met loei-lastige puzzels.
Dit keer liet ik me verleiden tot een puzzel met “urban gardening”. Een getekend plaatje van een daktuin midden in New York. De afbeelding alleen is al leuk, maar heel druk.
En die puzzel? Een hele uitzoekerij. Met allerlei bloemen en bloemetjes, planten in potten in verschillende maten. Met op de achtergrond verschillende wolkenkrabbers. Enfin, een puzzel met een overdaad aan details.
Voor dat deze af is, zijn we wel een paar weken verder. Maar ik vind het leuk en haast is er niet bij.