Een tijdje geleden ging Leo op bezoek bij een jeugdvriend. Hij kent hem al van de MULO, dus heel wat jaren.
Geen wonder dat ze dan herinneringen ophalen. En al kletsend, schoot G. opeens iets te binnen. Na wat zoeken legde hij een klein boekje voor Leo neer. Leo herkende het meteen. Dat heb hij ook gehad.
Maar wat bleek? G. had het boekje van Leo geleend of gekregen. Dat was allemaal niet zo duidelijk. Maar nu kreeg Leo het weer terug.
Vergeeld, ietwat oubollig, natuurlijk. Geen boekje waar je de jeugd van nu kunt plezieren. Maar toch nog steeds leuk.
Met tips over gezondheid, wiskunde, spelletjes en nog veel meer. Sommige tips nog gewoon goed te gebruiken, andere volkomen verouderd en uit de tijd.
Leo was dat boekje al lang vergeten, maar is toch heel blij dat hij het nu weer terug heeft.
Het valt me op dat iedereen de laatste tijd aan het tellen is. We hebben niet meer gewandeld, maar we hebben zoveel stappen gezet. En ja, ook ik doe daar ongemerkt aan mee.
Toen we laatst met de Ganzenpas koffie gingen drinken, pakte bijna iedereen meteen zijn smartphone om te zien hoeveel stappen we gezet hadden. Eén van de Ganzen heeft dat ding nooit bij zich en zij vroeg dan ook of we die stappenteller niet thuis konden bekijken. Konden we nog even gezellig napraten. Ja, daar had ze een punt.
Maar ook de verhalen op Facebook, over de leuke fiets- of boottochtjes, gaan vaak in eerste instantie over het aantal kilometers. Hoe gezellig het was, hoe heerlijk het weer, de natuur… dat komt allemaal op het tweede plan.
Nou ja, het zal ook wel weer overgaan. Of niet, dat maakt natuurlijk niks uit. Maar het viel me gewoon op.
Na een aantal weken was ik de macarons onder het tafelblad wel zat. Telkens weer die lekkere macarons, het water liep me telkens in de mond.
Tijd voor een andere puzzel dus. Lies heeft een hele serie met de leukste onderwerpen, maar ook met loei-lastige puzzels.
Dit keer liet ik me verleiden tot een puzzel met “urban gardening”. Een getekend plaatje van een daktuin midden in New York. De afbeelding alleen is al leuk, maar heel druk.
En die puzzel? Een hele uitzoekerij. Met allerlei bloemen en bloemetjes, planten in potten in verschillende maten. Met op de achtergrond verschillende wolkenkrabbers. Enfin, een puzzel met een overdaad aan details.
Voor dat deze af is, zijn we wel een paar weken verder. Maar ik vind het leuk en haast is er niet bij.
Lang, heel lang geleden had ik een vriendje uit een gezin van 13 kinderen. Heel iets anders dan bij mij thuis, met 2 dochters. Mijn zus was al getrouwd, dus praktisch gesproken was ik toen enig kind.
De eerste keer dat ik bij hem op bezoek ging, liet ik me natuurlijk van m’n beste kant zien. Na het eten bood ik aan om mee te helpen afwassen. Ik zocht naar een teiltje… Wist ik veel dat daar een flinke wasteil voor gebruikt werd. En die stapel borden, schalen… de enorme pannen. Een hele nieuwe wereld ging voor me open.
Ook viel me op dat moeder aan tafel bleef zitten. De (schoon)dochters gingen aan de slag. Moeder delegeerde, vader verdiepte zich in een boek.
Naderhand kwam ik tot de ontdekking dat het de Bijbel was. Het gezin was streng gereformeerd. Het was ook de reden dat de relatie een beetje moeizaam verliep en al snel ten einde was.
Bron: FaceBook
Maar waarom vertel ik dat hier? Omdat ik op FB deze foto zag. Nee, het is niet dat gezin van mijn vriendje. Ik weet helemaal niet wie deze ouders en kinderen zijn. Maar ik moest meteen weer denken aan die tijd…
Als kind doe je heel vaak iets voor de eerste keer. Je zelf aankleden, veters strikken, tanden poetsen, naar school gaan, fietsen.
Daarna komen er nog heel veel momenten dat je iets nieuws onderneemt. Maar hoe ouder je wordt, hoe minder je iets voor “het eerst” doet.
Wij vonden het dan ook heel bijzonder om op één avond zelfs twee dingen “voor het eerst van ons leven” te doen. We deden voor het eerst mee aan een “pubquiz”. En dan niet in een bruine kroeg, maar tijdens een “zoommeeting”.
Nou ja zeg…! Daar moet je dus 70+ voor worden.
Het was best spannend, toen we de van te voren gekregen link aanklikten en er inderdaad verbinding was.
En het was heel gezellig. Onze vriendin vierde, dankzij de uitstekende technische hulp van haar kinderen Paulette en Steven, haar verjaardag toch in een groot gezelschap van familie en vrienden.
Grote schoonmaak aan het begin van de lente. Niet bij je thuis, maar in de natuur.
Helaas hard nodig, omdat zo veel mensen (nog steeds) hun troep achter hun kont laten slingeren. Daarom ondersteun ik het initiatief van Iris Scheffers, die vandaag met vuilniszak en grijper gaat wandelen en zo veel mogelijk afval probeert te verzamelen.
Wanneer je in de eigen woonplaats ook meedoet en een foto plaatst op haar Facebookpagina, doneert Iris hiervoor Eur 1,– aan het Wereld Natuur Fonds.
Ik hoop van harte dat haar actie een succes wordt.
Gisteren geen blog omdat ik het te druk had met puzzelen. En twee dingen tegelijk dat lukt me niet. Wie wel eigenlijk? En met dat grauwe weer buiten ben ik graag binnen aan de slag.
En dit is het resultaat. Een grote plaat vol met oosterse parasolletjes. Een flinke klus om met 1000 stukjes tot één geheel te komen. De buitenrand had ik vrij vlug bij elkaar gezocht, op 1 enkel stukje na. Dat kwam ik donderdagavond pas tegen.
Maar het was een plezier om de puzzel tot een goed einde te brengen. Voorlopig laat ik de plaat maar weer een tijdje liggen zodat we er nog wat van kunnen genieten. Het is tenslotte een heel vrolijke plaat, die ook wel mooie reisherinneringen met zich mee brengt.
Maar de volgende puzzel staat ook al klaar. Weer geheel anders. Iets met eten en reizen…
Een paar weken geleden schreef ik over Iris Scheffers, die tijdens haar dagelijkse wandeling opruimt. De rommel van anderen, die alles in de natuur laten liggen, raapt zij op en levert het in.
Iris zette deze week op Facebook een berichtje, dat ze een nieuw plan heeft. En voor iedereen die geen FB (meer) gebruikt, zet ik de tekst hier onder:
I HAVE A DREAM! “Denk groot, start klein…Gisteren tijdens mijn ‘puin-ruim’ wandeling ontstond opeens dit idee: Op zaterdag 20 maart begint de lente en wil ik heel graag iets doen voor de natuur, mét jou! Ik zou het heel tof vinden als we met elkaar op die dag een uurtje pakken om te gaan ruimen. Gewoon in je eigen omgeving of een andere plek waar je graag komt. Neem een zak(je), handschoen en een vuilknijper mee en ruimen maar! Als je dan hiervan een foto maakt, deze op FB plaatst en mij daarin tagt, doneer ik voor elke foto € 1,- aan het Wereld Natuur Fonds. Mijn doel is om minimaal de 100 te halen. Daar moeten we toch dik overheen kunnen! Help je me? Delen mag, heel graag zelfs! Ik hoop dat mijn gezondheidsvirus een mega-bereik gaat krijgen, zodat de natuur weer kan bloeien op haar manier en wij en onze kids in een schone en gezonde omgeving kunnen genieten. Ik hoop echt dat dit een gezonde olievlek gaat worden!”
Het lijkt me een prima idee, waar misschien wel meer aan mee willen doen. Ik heb de datum in ieder geval in mijn agenda gezet en ga in onze buurt aan de slag. Doen jullie ook mee, want alle beetjes helpen.
Puin ruimen dus: op zaterdag 20 maart 2021.
Nog even een knijper zien te bemachtigen, anders wordt het zelfs een extra oefening met al dat bukken om de troep op te rapen 😉
Het leek wel een beetje eenvoudige puzzel. Maar dat bleek dan toch iets anders te liggen.
Alle glans en glitter zorgde voor heel wat stukjes in een bijna zelfde kleur. En dan nog die stukjes zelf, zo anders van vorm en soms niet echt in elkaar passend. Het werd dus een hele uitzoekerij.
Maar tenslotte werd al het geduld en gepriegel toch beloond met een complete plaat. Ook die ligt weer een tijdje te pronken onder de glazen tafelplaat. Binnenkort maar weer eens bij Lies langs, want die heeft vast wel weer een andere leuke puzzel om te lenen 😉
I HAVE A DREAM! 
