Category Archives: vrienden en vriendinnen

Puzzelen

Posted on by

Al eerder kreeg ik een puzzel te leen van Lies. Als rasechte verzamelaarster groeit één puzzel kopen bij haar al snel uit tot een hele verzameling. En die puzzels zijn op zich ook weer verzamelingen, van tegeltjes, putdeksels, boekenwinkels of, zoals deze, van naaispulletjes. En gelukkig vind ze het geen probleem een puzzel uit te lenen, waar ik dan weer graag gebruik van maak.

Ik vond deze afbeelding wel een beetje bij mij passen, al moet ik bekennen dat mijn naaidoos er lang niet zo geordend uitziet. Dat is dan weer een puzzel van een andere orde.

Ik begon er op zondagmiddag mee. Het was nog een hele klus om alle bruine houten randjes goed passend en rond te krijgen. Maar daarna schoot het beslist wel op. Lekker zoeken tussen alle kantjes en randjes en op zaterdagavond was ie klaar.

Nog even mag deze puzzel onder de glasplaat van onze tafel liggen. Dan gaat ie uit elkaar en hoop ik de volgende bij Lies te mogen lenen.

Een hofje

Posted on by

Eén van de wandelvriendinnen woont in Rotterdam op een hofje, het hofje van Kuijl’s Fundatie. Samen met haar man zijn zij de beheerders van het hofje en zorgen dat alles daar goed reilt en zeilt.

En nu was de Ganzenpas uitgenodigd uit om bij haar koffie te komen drinken.

Anthonetta Kuijl

Het hofje beschikt over een grote tuin, dus niks stond ons in de weg. Nou ja, de regen dreigde roet in het koffiewater te gooien. Maar er was een -bijna nog mooiere- uitwijkmogelijkheid: de ontvangstzaal in het hoofdgebouw van de stichting.

En zo zaten wij daar op gepaste afstand en onder het toeziend oog van Mejuffrouw Anthonetta Kuijl aan de koffie.

Tussen de buien door konden we ook de tuin en een ander andere vertrek bekijken en hoorden we en passant hoe het -ook heden ten dage- nog zeer traditiegetrouw gaat bij een vergadering van de Hooge Raad.

En heel gezellige koffiemorgen met een niet al te lange wandeling.

Oefenen

Posted on by

Ja, ja, het heeft even geduurd, maar nu ben ik dan toch overstag gegaan en oefen ik elke dag om “in shape” te blijven.

Met zo’n enorme fitnessball, een wat kleinere bal, met banden en elastiek. Ik heb een yogamatje grijpklaar staan. En nu maar hopen dat het uiteindelijk ook leidt tot beter -en langer- lopen zonder pijn.

Een tijdje geleden kreeg ik van een vriendin een boekje over het weekblad Margriet, dat al meer dan 80 jaar op de markt is. Met daarin natuurlijk terugblikken op de voorbije 80 jaar.

Toen deed de “moderne” huisvrouw ook al aan dagelijkse oefeningen.

Zij zette haar “beste beentje voor”, maar nog niet in comfortabele stretchkleding of met speciale apparaten. Een keukenkruk, daar moest men het mee doen.

Alleen de oefeningen, die lijken de jaren overleefd te hebben. Al krijgen ze nu wel hippere namen.

Nou, voorlopig maar stug doorgaan. In yogabroek aan de slag met workouts en squats en wat er allemaal nog meer te doen is!

Hoe gaat het nu?

Posted on by

Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.

"Keep Marlika walking"

Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.

Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.

En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.

En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!

Hoe gaat het nou…?

Posted on by

Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.

Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.

Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.

"Keep Marlika walking"

En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.

En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!

Kijken, kijken….

Posted on by

Kijken kijken en … ja toch wel wat kopen. Want er was zo veel leuks te zien. Zo veel moois ook, op de Knotgekke Kaartendagen in Den Bosch, waar ik samen met Bettie naar toe ging. Met de trein tot Utrecht en toen met de NS-snelbus, want er werd aan het spoor gewerkt. Prima verbinding en volop gelegenheid om weer eens even bij te praten. Dat praten lukte ook prima bij een (gedeelde) Bossche Bol.

En dan op naar de Brabanthallen. Er zou een pendelbus zijn, maar die konden we zo snel niet vinden. Dan maar lopen, een klein kwartiertje.

De beurs was warm, maar gelukkig niet zo bovenmatig druk. Met een beetje geduld kon je overal goed kijken en op je gemak zoeken. Stapels prachtig papier, met allerlei patronen, kaarten, enveloppen, stempels, mallen, stansen, gereedschap. Maar ook tape in soorten en maten, versieringen in alle kleuren van de regenboog. We vergaapten ons aan van alles. Jammer genoeg was het niet altijd mogelijk een foto te maken. Ja, het mocht wel, maar dan moest je meteen het materiaal van de creatie kopen.

Het is niet de eerste keer dat ik samen met Bettie zo’n evenement bezoek en het is telkens weer een belevenis. Mijn rugzak werd zwaarder en zwaarder, mijn PIN-pasje telkens een ietsje lichter 😉

En vandaag ga ik eens lekker aan de slag met mijn nieuwe spullen.

Nuttig beton…

Posted on by

Toen we vorige week de noordroute langs de Zevenhuizerplas namen, zagen we op eens een grote betonnen muur. Wel veel groen er om heen, maar niet bereikbaar via het pad.

Gelukkig stond er een bordje langs de weg waar we op konden lezen dat deze wand, met een heleboel gaten, er was neer gezet ten behoeve van de oeverzwaluw. Oeverzwaluwen hadden tijdens de bouwwerkzaamheden in Nesselande hun nesten in grote zandbergen gemaakt. Maar ja, die zijn inmiddels allemaal verdwenen. En dus is besloten om een alternatief te maken. Deze wand dus, waar ze in de gaten hun nesten kunnen maken. Nou maak kijken of de dames en heren oeverzwaluw zich hiertoe laten verleiden. Dat zou natuurlijk heel leuk zijn, want er zitten inmiddels heel wat meer soorten vogels in dit gebied. En met mooi weer -en niet te veel wind- lopen de Ganzen daar graag.

Kinderlijk genoegen…

Posted on by

Het was nog even dubben of ik wel zou gaan wandelen, want het regende donderdag. Maar toch besloten om te gaan en de weergoden te trotseren. En dat pakte heel gezellig uit.

Zes dames waren er en we namen dit keer eens een nog niet zo vaak belopen gebied, het Hoge Bergse Bos. Een wandeling daarheen had ik al eens uitgezocht. Maar jammer genoeg kun je bij het uitzoeken op de computer niet zien of je echte wandelpaadjes neemt of dat het meer asfalt is. En dat laatste bleek het geval. Maar toen we iemand aan het maaien zagen, vroegen we hem de weg.

Het vee-hek door en daar stonden we meteen in wild 😉 gebied. Het paadje was net gemaaid. Verderop stuitten we op een heel stuk met uitbundig groeiende bramen. En dan worden keurige dames opeens weer kinderen. We plukten en snoepten van het fruit. Een dame zocht en vond nog een plastic zakje en scharrelde haar toetje van de dag bij elkaar. Dat het soms een beetje regende maakte de wandeling juist nog leuker. Want deze vrouwen zijn toch zeker niet van suiker!

Maak er wat van…

Posted on by

Zoals ik gisteren al schreef, heeft Marlika haar crowdfundingbedrag bij elkaar gekregen en is ze inmiddels in Moskou.

Het waren spannende weken, niet alleen om al het geld bij elkaar te krijgen, maar ook de spanning van wat er allemaal moet en gaat gebeuren. Tel daar bij op de vele dingen die geregeld moesten worden. Zo nu en dan leek Marlika op haar tandvlees te lopen. Gelukkig was er de steun van familie en vrienden, maar toch… Je zou voor minder stil of chagrijnig worden en rustig in een hoekje gaan zitten. Maar dat is niks voor Marlika. Het leven moet gevierd worden!

En kan dat niet zo als het moet, dan moet het maar zoals het kan. Op 31 augustus 2019 zal het lastig zijn de 1e verjaardag van Manouk te vieren. Dus werd die dag naar voren gehaald en stond er al taart, waren er slingers en cadeautjes op de dag dat Manouk 10 maanden oud werd.

En zit je toevallig op je trouwdag al in Moskou? Nou, dan maken we van de nood een deugd. Het werd gewoon gevierd in het Gorkipark.
Goed zo! Maak er wat van…!
Carpe diem! Pluk de dag!

Muzikale maandag

Posted on by
"Keep Marlika walking"

Het nummer van deze week is bijzonder, want afgelopen zaterdag vertrok Marlika naar Moskou. Haar crowdfunding is geslaagd, het totale bedrag werd gehaald. Nu hopen dat de behandeling zal aanslaan en haar toekomst er zonniger uit zal zien.
Maar “she never walks alone”! Alle vrienden, bekenden en onbekende donateurs leven met haar mee.
Zet hem op, Marlika!!