Category Archives: museums

Pauperparadijs

Posted on by

De volgende nachten logeerden we in een hotel in Drenthe.

Eigenlijk wilden we wandelen, maar regenbuien haalden een streep door de plannen. Dus besloten we naar Veenhuizen voor een bezoek aan “De kolonie van Weldadigheid” en het gevangenismuseum.

Helaas lukte het ons niet een tijdslot te reserveren. Alles was al vol.

Tussen buien door liepen we langs de huizen, waar vroeger de “paupers” in woonden. En bekeken we de andere gebouwen, vaak voorzien van een in steen gehouwen opschrift. “Orde en tucht” of “Werkzaamheid”. De paupers hadden het ongetwijfeld beter dan in de goot, maar of het nou echt zo veel vrolijker was…

Bij een volgend bezoek aan Drenthe willen we nog wel eens in Veenhuizen gaan kijken.

Het is toch onvoorstelbaar in deze tijd dat je mensen zo maar kunt verbannen om ze een “heropvoeding” te geven. Zoeken we wel een droge dag uit 😉

Later zag ik dat je in de archieven kunt zoeken naar je pauper-voorouders.

Wel apart om te ontdekken dat verre familie misschien wel daar vandaan kwam.

Tentoonstelling

Posted on by

Van Beekbergen reden we eerst naar Gorssel, waar het Museum More is. Dit is het grootste Nederlandse museum voor modern realisme. Maar we kwamen niet voor de eigen collectie maar voor de overzichts-tentoonstelling van Konrad Klapheck.

In 1974 hielp ik in Museum Boymans-van Beuningen mee met het realiseren van een tentoonstelling van een toen nog jonge Klapheck. Ik herinner me nog dat ik enorme lappen tekst van hem moest uitwerken voor de catalogus. Dat ging toen nog op een gewone elektrische schrijfmachine en het was een enorm karwei. Blijkbaar was hij tevreden, want want ik kreeg er zomaar een cadeautje voor.

Der Chefideologe – De chefideoloog -1965
olieverf op doek
Galerie Haas, Zürich

Klapheck’s werk was destijds nogal bijzonder. Hij schilderde en tekende voornamelijk machines, die voor hem mensen vertegenwoordigden. Ik vond ze vooral indrukwekkend en dat vind ik nog steeds.

In de loop der tijd is de schilder overgegaan op het schilderen van mensen. Maar die lijken dan weer nogal machinematig te zijn. Daarbij zijn de scenes vaak zeer erotisch, misschien wel pornografisch te noemen. Het levert vervreemdende beelden op.

De tentoonstelling was prachtig en -zoals heel veel van Klapheck’s werk- tegendraads van nu naar vroeger opgebouwd.

Tentoonstelling

Posted on by

Eindelijk weer eens naar een museum, het Sieboldhuis in Leiden. Daar loopt een tentoonstelling van Ogata Gekkò.

Gekkò was autodidact en maakte houtsneden met een heel eigen stijl. Er waren natuurlijk houtsneden te zien met Japanse krijgsheren, maar mijn belangstelling ging uit naar de verfijnde dames met hun prachtig gedetailleerde kimono’s.

Maar op zo’n tentoonstelling is er altijd wel één werk dat mijn favoriet is. Dit keer was ik helemaal weg van deze schelpenzoekers. Waarom dit mij zo boeit, kan ik niet uitleggen. Het is vooral de sfeer die me aantrekt.

Het was best wel druk in het Sieboldhuis, ondanks dat je er alleen met een gereserveerd tijdslot in kunt. Het is dan ook een prachtige en zeer sfeervolle tentoonstelling.

Verhuizing

Posted on by

Het Centraal Museum in Utrecht wordt verbouwd en dus moet de gehele collectie “even” worden opgeslagen.

Natuurlijk ook het geliefde poppenhuis van Petronella de la Court moet tijdelijk naar het depot.
Dat is nogal een klus, want het huis bestaat uit wel 1.500 onderdelen. Een miniatuur boekenkast, een viool op schaal, een wafelijzer van een paar centimeter… Alles moet stuk voor stuk worden gearchiveerd, gefotografeerd, ingepakt, en klaargemaakt voor de verhuizing.

Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat en kijk dan ook zo nu en dan mee naar dit proces. Verhuizen is in het normale leven al een heel gedoe, maar stel je voor hoe de poppen zich moeten voelen 😉

Bron: website Centraal Museum Utrecht

Kijk, dit is het poppenhuis. Alles minutieus in miniformaat gemaakt. Keurige dames en heren, een kraamkamer, natuurlijk een keuken en zelfs een tuin met tuinbeelden. De moderne techniek zorgt ervoor dat je je zelf in het huis waant en alle werkzaamheden ook nog op de voet kunt volgen.

Jan van Eyck

Posted on by

Ik ging naar Gent voor de tentoonstelling van Jan van Eyck. En omdat Leo daar niet zo’n zin in had, ging ik alleen, met de trein.

Jammer genoeg heb ik al een tijdje last van een zere knie. Ik hoopte dat die pijn over zou zijn, maar juist bij dit bezoek kreeg ik enorm veel last. Veel trappen lopen is dan natuurlijk niet prettig, maar ik ontkwam er in het MSK niet aan. Het vergalde een beetje het plezier van de tentoonstelling die absoluut zeer mooi is.

Boymans-van Beuningen, Rotterdam

Er zijn nog maar een kleine twintig werken van Van Eyck in de wereld. Het enige in Nederlands bezit behoort aan Museum Boymans van Beuningen en ik weet dat ik daar vaak naar heb staan kijken.

Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen

Maar van de andere werken zijn natuurlijk vele foto’s in omloop. En dat is dan een beetje verraderlijk. Want die foto’s lijken vaak groter dan het originele werk. Maar het origineel is natuurlijk toch altijd het allermooist. Ongelofelijk dat de werken al meer dan 750 jaar geleden geschilderd werden. De kleuren, de details, de levendigheid, het maakt nog steeds een verpletterende indruk.

Ik was van plan om ook nog een bezoek aan de St. Baafskathedraal te brengen om daar het Lam Gods te bekijken. Maar nee, mijn knie liet me weten dat zoiets beslist geen goed idee was. Dus nam ik de trein terug naar Antwerpen.

Niet alle werken van Jan van Eyck zijn in Gent te zien. Sommige schilderijen zijn zo fragiel dat ze niet uitgeleend kunnen worden.

Wie ook naar Gent wil gaan, doet er verstandig aan om kaarten van te voren te bestellen. De tentoonstelling is vrij druk en dus is het zinvol om een wat rustiger tijdslot te kiezen.

Glans en glitter

Posted on by

Afgelopen week ging ik met schoondochter naar De Hermitage om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken.

Ongelofelijk wat hadden die Russische tsaren en hun familieleden een goud en juwelen. Meteen al bij binnenkomst kun je vergapen aan glans en glitter, al viel me op dat het soms ook niet was wat het in eerste instantie leek. Een armband waarvan de cameeën bleken te bestaan uit papiermaché. Prachtig gemaakt, levensecht, maar toch…. Het was overweldigend. Dan vraag je je af hoeveel tijd de mensen toen besteedden aan zich kleden. Daar moeten uren mee zoet gebracht zijn.

En dan de kleding zelf. Vele meters stof verwerkt in enorme queues, tailles die zo smal waren dat het bijna onwerkelijk leek. Maar of het allemaal ook prettig droeg…? Hoe moet je in hemelsnaam gaan zitten met zo’n groot gevaarte op je bibs? Zelfs de kinderkleding was versierd met schitterend borduurwerk en ook daar behoorden prachtige juwelen en zilveren rammelaars bij.

Op elke vitrine was duidelijk te zien wat er allemaal lag en zo konden we ons een mooi beeld van die tijd vormen. En alles ook sfeervol maar duidelijk verlicht.

Toch mooi

Posted on by

Ik was met schoondochter in de Hermitage in Amsterdam om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken. Daar zal ik later nog over schrijven.

Na afloop liepen we nog wat rond en kwamen we terecht bij het Amsterdams panorama. Dat werd afgesloten met de opmerking dat we naar het raam moesten lopen en, als de gordijnen waren opgetrokken, we konden genieten van het mooiste uitzicht van Amsterdam. Het regende die dag pijpenstelen, maar zelfs met regen is het uitzicht inderdaad prachtig. Of het ook het mooiste is, laat ik in het midden.Daar wil ik geen oordeel over geven….

Verstilde schoonheid

Posted on by

Dat is de titel van een tentoonstelling in het Sieboldhuis in Leiden. En dat is precies wat het is. Ragfijne etsen van Tanaka Ryōhei, super gedetailleerd en vrijwel allemaal in zwart/wit. Is dat niet saai? Nee, absoluut niet!

Zelden zag ik zulke prachtige kunstwerken. Ik ben erg gesteld op Japanse houtsneden. Maar deze etsen raakten me ook diep. De tentoonstelling duurt nog tot 19 januari, dus… Wie in de buurt is, raad ik een bezoek aan deze tentoonstelling ten stelligste aan.

Helaas zijn de foto’s hieronder maar een flauwe afspiegeling van de etsen. Je moet ze in het echt bekijken.

Kunst

Posted on by

Zondag liet ik iets zien, waaraan ik geen “kunst”kaartje hang.

Bron: Google foto’s

Dit is natuurlijk wel Kunst, en met een grote K. Een zelfportret (?) van Jan van Eyck, gemaakt in 1433. Het lijkt of het nog maar kort geleden is geschilderd, maar het dus bijna zes eeuwen geleden dat Jan van Eyck zichzelf portretteerde. En nu nog steeds kunnen wij genieten van dit prachtige werk. De man kijkt ons aan, aandachtig, een beetje dromerig vind ik. Een man van vlees en bloed, waarmee je zonder woorden kunt praten.

Er zijn helaas niet veel werken bewaard gebleven van deze schilder. Nog maar zo’n kleine 20 werken zijn her en der in musea op deze wereld.
Van 1 februari tot 30 april 2020 wordt in het Museum voor Schone Kunsten (MSK) in Gent een tentoonstelling gehouden over het werk van Jan van Eyck. Daar zullen we dan ongeveer de helft van deze werken kunnen zien. Die tentoonstelling staat hoog op mijn lijstje genoteerd.

Kwestie van smaak…

Posted on by

Dit schilderij had ik niet zo gauw toegeschreven aan Claude Monet. Aan wie dan wel, geen idee! Maar dit is niet de stijl en de voorstellingen die me bij zijn naam voor de geest komen.

Bij Claude Monet denk ik in eerste instantie aan zijn schilderijen van bloemen, planten, waterlelies. Zie ik zachte kleuren, enorme doeken en proef ik de sfeer van Musée Marmottan in Parijs. Maar nu hangen er een aantal schitterende werken in het Kunstmuseum (de naam Gemeentemuseum is in de ban gedaan) in Den Haag.

Zoals te verwachten was, was het druk. Maar gelukkig niet zo druk dat je niet de tentoonstelling uit het oog verloor. Je kunt een app downloaden op je telefoon en met een beetje gehannes lukte het ons. Zodoende kregen we bij een aantal schilderijen uitleg. Maar ook zonder die uitleg zijn ze vrijwel allemaal prachtig. Dat Monet de laatste dertig jaar van zijn leven vrijwel niets anders schilderde dan de kleuren van zijn tuin in Giverny wist ik vagelijk. Maar dat schilderijen tot begin jaren vijftig een beetje verwaarloosd waren achter gebleven in zijn atelier en er nauwelijks belangstelling voor was, was nieuw voor mij.

Ach ja, ook in kunst is er altijd een bepaald soort mode en raakt het een en ander uit de gratie. Dat wat nu opgehemeld wordt, kan over een tijdje zo maar totaal verguisd worden. Gelukkig werden deze schilderijen herontdekt en door musea aangekocht en tentoongesteld. Het Kunstmuseum heeft met bruiklenen van over de hele wereld een schitterende tentoonstelling gemaakt.