Lekker weer, alles aan kant en verder geen afspraken na te komen. Mooie gelegenheid om weer een keer naar Trompenburg te gaan. Je kunt er in met een Museumjaarkaart of Rotterdampas. Maar een kaartje kopen kan natuurlijk ook.
In deze tijd van het jaar valt er zo veel te zien. Zoveel planten en struiken die nu bloeien, het was een ware kleur explosie. En dat laat ik het beste zien met een diavoorstelling.
Vorige week lag in de haven het grootste houten zeilschip ter wereld, de Götheborg of Sweden. En dat wilden we natuurlijk even bekijken. En zaterdagmiddag, met een lekker zonnetje en een beetje wind, liepen we langs de Holland-Amerikakade.
Oh, is dat hem? Ik keek een beetje verbaasd naar dat notendopje. Tja, er liggen aan diezelfde kade vaak moderne cruiseschepen. Die hebben meer weg van een varende flat. Dit schip leek even een beetje op een speelgoedbootje. Maar van dichtbij was het toch bepaald indrukwekkend.
Een mooie replica van een 18e eeuws koopvaardijschip, dat in 1745 gezonken is. Heel wat anders dan de kille stalen reuzen, die met een handjevol mensen varen. Hier moeten wel vele mannen en vrouwen aan te pas komen, wil het van de een naar de andere bestemming gaan.
Ik keek met bewondering naar al die touwen en vroeg me af hoe je er wijs uit zou kunnen worden… Een staaltje vakmanschap, met een prachtige leeuw als boegbeeld, grote masten met ontelbare touwen, katrollen, ladders en netjes opgerolde zeilen.
We gingen niet aan boord, maar zochten een plekje in de zon om rustig te kunnen kijken. Met zulk weer zou ik nog een eens een tochtje willen maken. Maar ik moet er niet aan denken als het gaat stormen. Nee, ik blijf toch maar aan de wal.
Meestal is er niet veel leuks te melden als je het nieuws ziet of leest. Maar soms springt er toch wel eens iets positiefs uit.
Want wat meldde Metro deze week? Dat muziek maken en zingen positief op ons brein werkt. Het schijnt dat door te zingen of een instrument te bespelen je tante Dementia nog even een straatje om stuurt. En dat is toch mooi mee genomen.
Ik zong al regelmatig regelmatig, maar nu zing ik nog maar eens vaker. Lekkere oude nummers vol nostalgia, nieuwe liedjes of zo maar iets, zelf verzonnen.
En heb ik de ruimte, dan maak ik er ook nog wel een danspasje bij. Want dat helpt ook mee, al is het alleen maar voor je evenwicht.
En daarom heb ik dit boekje maar weer eens te voor schijn gehaald. Liedjes uit de oude doos, destijds gekocht door mijn moeder voor onze zoons.
Die zong ook, zelfs als ze de ramen lapte. En ja, ze werd wel oud, maar bleef goed bij de pinken…! 😉
Ik heb totaal geen ervaringen met kamperen. Slechts één keer sliep ik in een tentje en alles wat ik er nog over weet te herinneren is dat ik het ongelofelijk koud heb gehad. Niks leuk, niks gezellig, alleen die kou is in mijn gedachten gebleven.
Leo heeft iets meer ervaring. Hij bracht diverse vakanties door met een vriend in een sheltertje. Hij weet er sappig over te vertellen. Hoe ze geen plek konden vinden en later toch wel. Want toen mochten ze op het gazon in een Engelse tuin hun sheltertje opzetten. ’s Avonds nodigde de bewoners hen uit voor een glas whisky en een jointje roken. Ja, dan voel je natuurlijk ook geen kou 😉 !
Maar al hou ik danniet van kamperen, ik kijk wel met plezier naar “We zijn er bijna”. En daar moest ik onmiddellijk aan denken toen ik dit op een vintagebeurs zag.
Ik neem aan dat met dit bordje de plek waar je mag staan wordt gemarkeerd. Zo te zien al heel wat jaartjes geleden in gebruik geweest. Er is toch (bijna) niemand meer die met zo’n klein eitje op vakantie gaat? Wat ik zo nu en dan aan caravans voorbij zie komen is groot, luxe en van alle gemakken voorzien.
Maar voor mij hoeft het niet. Ik ga wel in een hotel.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Zeven broers zoeken een bruid, zeven vriendinnen hebber er wel oren naar… Dus is het tijd om een dansje te maken. Maar wat vinden de andere jongens ervan…?
Vanmiddag zal onze Zangclub + zingen in de bieb, en dat alles om de activiteiten van de SKVR te promoten.
Leo gaat mee voor het steuntje in de rug en verder moet onze uitstraling voor de finishing touch zorgen.
Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat, want we zingen voor ons eigen plezier. Zo’n openbaar optreden hoeft helemaal niet voor de groep.
Maar we willen best nog wat meer zang enthousiasten er bij hebben. Dus oefenden we de laatste weken op een serie liedjes en zullen we met ons allen de club in het zonnetje zetten.
Er is nog genoeg ruimte voor meer mensen.
Rijdend over smalle binnenweggetjes kom je Limburg regelmatig kapelletjes en kruisbeelden tegen. Ze stammen waarschijnlijk uit een ver verleden, gezien de stijl. Toch staan er ook regelmatig verse bloemen bij.
Staat er zo’n kruis of kapelletjes bij een kruispunt, lijkt het me om de mensen die er rijden te beschermen.
Maar soms vraag ik me af waarom ze zomaar ergens langs de weg geplaatst werden. Uit vroomheid, om iemand te eren of te blijven herinneren. Als boetedoening voor een misstap?
Het maakt me eigenlijk niet uit. Ik vind het wel lief.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een heel lief en zacht liedje van een mijn onbekende zanger, J.E. Sunde met “I don’t care to dance”
Gewoon een plaatje. Het is maar hoe je het zegt, want waar leg je de klemtoon? Maar ja, het is gewoon een plaatje.
Ik vond het tussen allerlei papieren. In het erbij behorend artikel stond dat de illustrator Alain Grée is.
Ik zal wel vaker iets van hem zijn tegen gekomen. Het ziet er zo vertrouwd uit.
Hier hebben ongetwijfeld boeken gelegen met allerlei van dit soort illustraties erin. Want ik vind ze zo leuk.
En vandaag dus op m’n blog zomaar een plaatje. Omdat ik er vrolijk van word.
Al enige tijd volg ik het blog “De vogeldagboeken van Adri de Groot“. Hij maakt prachtige foto’s van vogels, insecten en planten. Ik kijk er met heel veel plezier naar en en leer er ook van.
Want vaak maakt hij foto’s niet ver van waar wij wonen. We hoeven dus niet eens zo ver weg te gaan om te genieten van zoveel moois.
Laatst was Adri in de Nieuwe Driemanspolder, ten noorden van Zoetermeer. En daar maakte hij deze foto, die ik voor mijn blog verkleinde. Klik hier om de originele foto te bekijken.
Een patrijshaan, in al zijn glorie gekleed voor een date met een willige patrijshen.
De natuur heeft zijn bruidegomsjas al klaar gemaakt. Kijk maar eens naar dat prachtige verenkleed, bruin met een kanten rand.
Voor mij is dit van een ontroerende schoonheid. Terecht vergelijkt Adri de Groot het verenkleed met Brugs kant. Zo mooi wordt het bijna niet meer gemaakt.
