Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Laten we deze week beginnen met Noa, die het moois van het leven bezingt: Beautiful that way…
Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Deze week een liedje van Alexander Curly, die wanhopig verklaart “I never drink again”.
Geïnspireerd door de verhalen van Marthy besloten wij afgelopen dinsdag maar eens een keertje naar Kinderdijk te gaan. Dat is een plan van al langer geleden, maar dan wilde ik met de waterbus. Dat leek ons nu niet zo’n goed idee, dus namen we de auto.
We parkeerden vlakbij de molens en liepen langs het water. Het was ongelofelijk stil en rustig. Een beetje winderig, met veel wolken. Maar dat gaf nou juist zulke mooie vergezichten.
Normaal gesproken zouden we wel een flink stuk gewandeld hebben, maar mijn knie is nog steeds pijnlijk en dus liepen we maar een stukje en gingen we al snel weer terug.
Die molens zijn uniek in de wereld en zo mooi. Ze dateren van rond 1740 en werden in die tijd zonder computers, snelle berekeningen of lawaaiige machines gebouwd. Puur mensenwerk, steen voor steen. Ook het binnenwerk van stevige boomstammen werd geheel handmatig gemaakt, gezaagd en gebeiteld. En dan staat alles er na zo veel jaren nog zo prachtig bij.
Wel jammer dat we niet binnen konden kijken. Maar ja, dat zit er nu even niet in. Het was toch een leuk uitje!
Dit jaar was moederdag voor velen van ons heel anders. Ook voor mij. Normaal gesproken vind ik het vooral een commercieel gedoe. Het is leuk als er aan gedacht wordt, maar vaak waren wij op vakantie en dan is er dus voor de jongens niks te bezoeken.
Dit jaar waren we natuurlijk thuis. Maar wat hadden we de jongens al lange tijd niet gezien. Wel regelmatig geappt, zelfs meer dan gewoonlijk. Maar ze “in het echt zien” is toch heel wat anders. Zelfs zoomen of videobellen kan dat niet goedmaken.
Gelukkig was het mooi weer en kwamen ze om -op gepaste afstand- koffie te drinken in de tuin en weer gezellig bij te praten.
We voelen heel goed aan dat zij het er ook moeilijk mee hebben en dat alle coronanieuws hen niet onberoerd laat. Oudste moet nog wel naar kantoor, al was hij helemaal ingesteld op thuiswerken. Gelukkig niet meer met het openbaar vervoer maar met de auto. Schoondochter werkt al weer weken thuis aan de eettafel en onze jongste werkt ook op afstand.
Die onzichtbare vijand speelt ons allemaal parten. Want je weet niet of jij ziek wordt of dat je een ander besmet. Het blijft een lastige zaak en het zal voorlopig nog wel schipperen blijven.
Maar nu kunnen we er weer even tegen. Even gewoon intermenselijk contact, gewoon koffie drinken met zelfgebakken koekjes van de een en bloemen van de andere op tafel. Het leek net die goeie ouwe tijd 😉 😉 😉
Misschien was ze het al lang van plan, maar het kon ook zijn dat ons nichtje mijn blog van 5 mei had gelezen. En toen heeft gedacht dat Rotterdamse oom en tante nu in een dipje zaten en wel wat vrolijks konden gebruiken.
In ieder geval werd er de volgende dag een prachtig boeket bezorgd met een lieve wens en een dikke knuffel op afstand van het hele gezin. We werden er heel blij van, maar het was tegelijkertijd ook ontroerend.
De bloemen werden bezorgd in een grote stevige tas, met een stevig laagje waar water. Bloemenvoedsel erbij en netjes uitleg hoe we ze moesten behandelen. Vrolijkheid in optima forma.
We zitten overigens niet in een dip, maar zullen ook niet de enigen zijn die alle Corona-ellende inmiddels meer dan zat zijn. Gelukkig begint het er steeds meer naar uit te zien dat we vrijer en vrijer mogen worden. Afstand houden is niet zo erg, dat went.
En maar één keer boodschappen doen is ook niet zo erg. Ik word steeds efficiënter in het maken van lijstjes.
En elkaar knuffelen zal toch ook wel weer een keer mogen.
Net als de dieren, laat ook de natuur zich niet ringeloren door wat onze mensenwereld op zijn kop zet.
Het is voorjaar en dus… het fluitekruid groeit en bloeit. En niet alleen het fluitekruid, ook de boterbloemen, het koolzaad, de gele irissen tonen zich op zijn mooist.
Maar het fluitenkruid vind ik toch het allerleukst van alles. Tere witte schermen, net kant. En als je het wilt fotograferen lukt dat maar met moeite. Eén zuchtje wind is voldoende om het heen en weer te laten wiegen.
Sommigen zullen het misschien wel onkruid noemen, maar ik vind het elk jaar weer prachtig.
Kinderboerderij “De Blijde Wei” ligt er nu maar verlaten bij. Het hek is dicht. Er klinken nu geen kinderstemmen. Alleen de medewerkers zijn er om de boel te onderhouden en de dieren te verzorgen.
Maar de dieren zijn er nog wel. Die trekken zich niks aan van Corona en vinden het misschien wel rustig. Nu kunnen ze heerlijk spelen in de wei en worden ze niet achterna gezeten door lawaai makende kinderen.
Het ziet er wat “terug in de tijd” uit. Jetses zou hier nog leuke platen hebben kunnen tekenen. Vroeger was dit een echte boerderij. Alles is nog authentiek en ademt een sfeer van vroeger.
Wij kwamen hier al met onze kinderen en nu komen er buurkinderen met hun pappa en mamma naar toe. Normaal gesproken is het er altijd wel druk. Op de parkeerplaats bij de grote witte Kip staan meestal rijen auto’s, want ook opa’s en oma’s gaan graag even een kijkje nemen. Net als wij dus deden, maar nu vanaf het wandelpad langs de sloot.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik een beetje somber. Dat is niet gewoon, normaal gesproken ben ik een optimist. Nu zie ik de toekomst steeds donkerder in.
De beperkingen die ons al weken aan huis binden, lijken voor onze leeftijdsgroep nog niet minder te worden. In tegendeel, ik zie steeds meer belemmeringen opdoemen.
Begrijp me goed, ik heb heus wel begrip voor de maatregelen die genomen werden. Ik heb me er ook niet tegen verzet. We hebben onze kinderen al weken niet hier gehad, zijn ook niet naar hun toegegaan.
Boodschappen doen we gauw gauw. En dan alleen de noodzakelijke dingen kopen en snel weer naar huis. We hebben een tuin, dus kunnen we buiten zitten. Mijn welbevinden hangt niet af van winkelen bij een grote keten en vervelen doen we ons ook nog niet.
Maar ik zie steeds meer rare plannen geopperd worden. Nu is de 1,5 meter afstand houden nog gebaseerd op een noodvoorziening. Maar binnen enkele weken wil het kabinet daar een spoedwet voor maken. Waarom zo’n haast? Het kan geen kwaad om juist nu alles even rustig te laten bezinken. Normaal gesproken duurt het jaren voor wetten gemaakt, geregeld en afgekondigd worden. Nu zou een beetje meer tijd beslist niet overbodig zijn.
En kijk eens hoe de regelingen in het openbaar vervoer er uit komen te zien. Dat we nu even geen gezellige treinreisjes kunnen of willen maken, oké. Maar mogen we dat straks nog wel? Of moeten we dan onze reis van te voren aanvragen, wachten op toestemming en anderen laten beslissen wat wel of niet “relevant” is. Daar gaat onze vrijheid.
De vrijheid die we vandaag vieren, is volgend jaar misschien helemaal niet meer zo vrij…..?
Elke morgen ontbijten wij op ons gemak. Meestal gaat Leo het eerst uit bed, zet koffie en perst sinaasappels uit. De tafel is dan de vorige avond al door hem gedekt.
Eerst nemen we één of twee koppen koffie en lezen ondertussen de krant, blogs of onze e-mails. Dan haal ik het beleg uit de koelkast. Je ziet, ik doe heus ook wel wat in het huishouden 😉 😉
En dan kunnen we ontbijten. In het broodmandje liggen volkoren boterhammen, roggebrood, Duits brood en crackers. Verder staat er een Hollandse bus beschuit op tafel. Naast hartig beleg en kaas is er ook zoetigheid zoals jam, honing en chocoladehagelslag. Een goed gevulde ontbijttafel!
Ik eet anderhalve boterham met worst en kaas. En een cracker met jam. Leo eet meestal iets meer dan ik. Hij sluit dan graag af met een beschuitje met roomboter en pure chocoladehagelslag. En dan komt mijn “verwenmomentje”. Hij snijdt een kwart van de beschuit af en kijkt vragend naar mij. En ja hoor, ik ben altijd wel in voor zo’n lekker hapje. Dus strek ik mijn hand uit en krijg daarop een mooi driehoekig belegd beschuitstukje.
Ik kan natuurlijk zelf ook een beschuitje nemen, maar dat zijn me teveel calorieën. Dit is net genoeg om me helemaal blij te maken 🙂 🙂
Vandaag zomaar een plaatje dat ik schoot in de wijktuin, vorige week.
Normaal loop ik over het fietspad, maar nu nam ik een klein zijweggetje. En ineens zag ik weer hoe mooi het hier toch is. De bomen die nog niet helemaal in het blad staan, de zon, de prachtig heldere hemel en dat alles weerspiegeld in de grote vijver.
Ik hoef niet ver te wandelen om midden in de natuur te staan. Je zou niet zeggen dat dit stukje tuin ligt tussen twee wijken, waar aan de ene kant hoge flats staan en aan de andere kant eengezinswoningen. En nu is het ook nog eens heel rustig. Geen kwetterende kinderen bij de school, nauwelijks verkeer, geen vliegtuigen in de lucht.
Bijna ideaal zou je zo maar kunnen denken. Maar toch, niet alles is wat het lijkt in deze tijd….