Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Een heel bekende Folk-song, van Paul McCarntney en Wings: Mull of Kintyre”
In 1988 gingen we met onze toen nog tienerkinderen naar Weissenborn, in Duitsland. Het was de laatste plaats voor de Oostduitse grens.
Toen we aankwamen regende het, ook de volgende dag nog. Maar het werd alsmaar kouder, er hingen inmiddels ijspegels aan de waslijn. En toen we de volgende morgen naar buiten keken was de wereld helemaal bedekt onder een dikke sneeuwdeken. En onze auto onder een dikke ijslaag verborgen.
En het bleef sneeuwen. We konden niet weg, moesten in het dorp onze boodschappen halen. We waren ingesneeuwd. Och, eigenlijk wel een leuk avontuur.
Toen was er nog een kruidenier, een slager, een bakker in het dorp. Dus honger hoefde we niet te lijden. Na een paar dagen kende men ons al een beetje. De kruidenier, altijd gekleed in de zelfde dikke trui, maakte al snel een praatje. We roken waar er gebakken werd en hoorden varkens schreeuwen en koeien loeien.
En natuurlijk genoten we van de natuur rond om het dorp. Het was er nog zo puur, zo ongerept. Je kon er heerlijk wandelen, wat we dan ook volop deden.
Als we ’s middags bij het café wat gingen eten, kregen de jongens al meteen een groot glas Malzbier voorgezet en Leo een bier, met mooie schuimkop. We aten schnitzels, bratwurst, sauerkraut en grunkohl en voelden ons er erg op ons gemak.
Zomaar een herinnering aan een leuke vakantie.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Niet meer een van de nieuwste songs, maar ik vind het nog altijd een heerlijk liedje. The Honeycombs met “Have I the right”
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Nog even kom ik terug op Internationale Vrouwendag. Want hoewel we hier in Nederland al best een heel stuk zijn opgeschoten met de vrouwen emancipatie, zou het best elders in de wereld nog veel beter kunnen. Daarom zingt Coby Schreiner “Er is een land waar vrouwen willen wonen”.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer vroeg Elisabeth ons welke plant of bloem favoriet is. Tja, welke eigenlijk niet, dat zou pas opschieten. Want er is aan elke bloem of plant wel wat leuks te ontdekken.
Al zijn ze echt niet allemaal even leuk. Want sommige tuinplanten woekeren en heb je liever niet in de border, kamerplanten worden soms te groot en passen dan weer niet in de kamer. Of je huis is er niet zo geschikt voor, te weinig zonlicht of juist te veel…..
Echt een hekel heb ik er niet aan, maar die stekelige cactussen kunnen me niet altijd bekoren, net zo min als lelies. Lelies in de tuin, nou vooruit. Maar van lelies in een vaas kom ik het liefst snel af. En je kunt me alle kleuren bloemen geven, maar liever geen witte. Ze zijn niet echt lelijk, maar ik associeer dat me droefenis, rouw.
Vroeger kocht ik regelmatig bloemen, maar nu heb ik ze liever in de natuur en in het seizoen. Vanaf de eerste puntjes van de tulpenbollen en crocussen tot aan de laatste herfstasters, die een nog een beetje kleur aan de somberheid geven.
Wil je zien wat anderen schreven over hun favoriet, kijk dan ook even bij BussyBessie.
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Voor de 8e collage waren de woorden beige – kris-kras – ijsvogel – gouden boekjes en pastoor.
Beige papier zat niet in mijn voorraad, maar maakte ik met roomwit en wat passende kleuren distress inkt. De ijsvogel was niet zo’n probleem, die vond ik op internet. Daar zocht ik ook naar de gouden boekjes en kwam natuurlijk terecht bij blogvriendin Bertiebo, die een verzameling van deze boekjes heeft en er vaak over schrijft. Maar het zou te gemakkelijk zijn geweest om haar plaatjes te kopiëren en uit te printen. Het was wel een handige leidraad naar wat echt oud en nieuw
Als niet katholiek kwam ik te laat tot de ontdekking dat kapelaan Oderkerke geen pastoor is. Maar toch gebruikte ik zijn plaatje. Misschien is hij het later toch nog geworden…? Het kriskras is terug te vinden in de lijntjes die ik op het papier maakte. En zo kwamen de plaatjes toch allemaal bij elkaar tot een soort van geheel.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Maart, lentemaand.
We gingen naar Trompenburg en hoopten dat de lente echt in aantocht is. En ja hoor, kijk maar.
De natuur trekt zich nergens iets van aan. Die gaat gewoon zijn gang.
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Voor de 7e collage waren de woorden: roomwit, draden, puzzelen, hond en doneren.
Puzzelen werd het sowieso. Maar hoe van dat al een acceptabel plaatje te maken, was nog wel wat anders.
Ik heb genoeg foto’s van legpuzzels, maar wilde die andere soort, kruiswoordpuzzels en zo, gebruiken. Voor de hond had ik een plaatje in gedachten, maar vinden, ho maar! Uiteindelijk vond ik iets dat er ook wel bij paste, ook omdat de achtergrond bestaat uit een geëmbost stukje roomwit papier met een soort knippatroon erop. Wat ook nog al puzzelachtig is en waarbij een klosje garen mooi aansloot.
Maar doneren, hoe pas je dat dan in. Voor mijn gevoel, heeft doneren vooral iets te maken met geven met je hart. Bloed doneren, dat deed ik vele jaren, tot het niet meer mocht. En zo kwam de collage tenslotte bij elkaar. De lijn tussen de zak met bloed en het hart bestaat uit meerdere rode draden garen, dus ook dat woord is gebruikt.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Wie op Instagram kijkt, wordt overladen met berichten over bakken met zuurdesem. En ook ik raakte geïnspireerd en probeerde al eerder een starter te maken. Maar echt van de grond kwam het niet. Het is ook wonderlijk, zo’n pot met iets ondefinieerbaars, dat lijkt te leven.
Ik ontdekte Maison Viridi, waar Kirsten Ripke laat zien hoe alles in zijn werk gaat, op haar website, maar ook op YouTube en Instagram. Daar leerde ik hoe ik een starter aan de praat krijg. Alleen maar door regelmatig meel uit mijn voorraadpot en water uit de kraan te vermengen. Uiteindelijk stond er dan na een week een mooie bubbelende starter op mijn aanrecht. Ik kon eindelijk gaan bakken. Wel met veel geduld, want haast heeft zuurdesem niet.
Op zondagmorgen was de starter mooi gegroeid en maakte ik met mijn keukenmachine het deeg voor het brood. Dan moet het enkele uren rusten. Aan het eind van de middag kon ik het brood vormen en in een kom doen. Nou moest het een nacht in de koelkast. En dan, op maandagmorgen, kon ik het brood in de oven schuiven.
En kijk, daar was mijn zuurdesembrood. Mooi bruin, een beetje te zelfs. Het geurde heerlijk, maar moest nog even afkoelen. Spannend moment, doorsnijden en het binnenste keuren. Een mooi gelukt brood, dat heerlijk smaakt. En vraagt naar meer. Nu is het nog een vrij simpel recept, later ga ik me op ingewikkelder recepten storten.
Mijn starter bleef een week lang prima in de koelkast en was daarna snel weer klaar voor een tweede brood. Ook dat lukte goed. Ik heb, geloof ik, de smaak nu echt te pakken.
Zo’n spaarpot hadden veel kinderen in Rotterdam, van de Spaarbank te Rotterdam. Ik ook, niet zo glimmend, maar groen.
Daar ging een deel van mijn zakgeld in. Hoeveel zakgeld had ik dan? Dat weet ik niet meer, maar veel was het niet. Mijn spaarpot werd dan ook niet snel gevuld. Maar kreeg ik wel eens een dubbeltje of een stuiver, dan ging dat allemaal in die pot.
Ik kon hem niet openmaken. Daarvoor moest ik naar de spaarbank. Het geld werd dan geteld en op mn spaarboekje gezet. Gewoon, met een pen, opgeteld en afgestempeld. Kom daar nou eens om.
