Boek

Tan Twan Eng: Tuin van de avondnevel

Bij Marthy raadde dit boek aan, dat ik snel uit de bieb kon ophalen.

“De tuin van de avondnevel” geschreven door Tan Twan Eng, vertelt het verhaal van Yun Ling, die in Malaya (Maleisie) opgroeide.

Tijdens de Japanse bezetting werd zij en haar zus gedeporteerd naar een gevangenkamp. Waar zich dat bevond, is nog steeds onbekend. Om de verschrikkingen te weerstaan vertellen de zussen elkaar over Kyoto en de mooie tuinen die ze daar zegen.

Haar zusje eiste dat Yun Ling zou vluchten als zich de gelegenheid zou voordoen. Maar daardoor blijft ze haar hele leven geplaagd door die belofte.

Dan besluit ze om een Japanse tuin aan te leggen en gaat ze in de leer bij Arimoto, een Japanse tuinier, die hovenier van de keizer was.

Een boek over herinneringen, vernederingen, haat, maar ook bittere en toch dierbare momenten. Hoe de tijd alle wonden heelt, maar de herinnering onuitwisbare littekens achterlaat.

Een boek om ademloos uit te lezen.

Regen

Met alle regen die er vorige week was en de harde stormvlagen die de tuin geselden vreesde ik dat de bloei van onze blauwe regen maar van korte duur zou zijn.

In no time zag je de kale gesnoeide takken uitgroeien tot flinke knoppen, die dagelijks meer verkleurden.

Even dreigde er zelfs nachtvorst. Dat had eens een keer roet in het eten gegooid. Maar gelukkig, het viel dit jaar mee.

Op een dag liep ik ’s morgens de trap af en zag ik dit.

Nog steeds is het een grote blauw/lila wolk aan het eind van de tuin. Ben benieuwd hoe lang het nog zal duren.

Boek

Dick Francis: Dodelijk web

Vriendin Lies vertelde me dat Dick Francis haar favoriete thrillerschrijver was. Ik kende de naam, maar had nog niets van hem gelezen. Maar na een verzoek aan de bieb lag dit boek al snel voor me klaar.

Dodelijk web van Dick Francis is een lekkere thriller die zich afspeelt in paardenraces-kringen. Geen wonder, want de detective Sid Halley was vroeger jockey. Door een ongeval kan hij dat beroep niet meer uitoefenen. En dus onderzoekt hij nu voor verschillende mensen een aantal dingen.

En als er dan een moord gebeurt bij de renbaan, dan komt Sid meteen in actie. Het wordt een lastige zaak, met vele losse eindjes.

Maar natuurlijk komt er uiteindelijk schot in de zaak en brengt Sid Halley de zaak aan het licht. Niet nadat er nog al wat mensen heel verdachte dingen doen, Sids vriendin in een ongemakkelijke positie komt en ook Sid zelf zich in de nesten werkt.

Kortom een lekker detective-verhaal. Daar kun je best een aantal rustige uurtjes mee doorkomen.

En nou maar eens bij Lies kijken wat zij allemaal in haar boekenkast heeft staan en wat ik van haar wil lenen. Kleine hindernis, Lies’ boeken zijn in het Engels. Dat wordt dus weer een beetje kennis bijspijkeren.

Boek

Shaun Bythell: Dagboek van een boekverkoper

Dit boek (Dagboek van een boek verkoper door Shaun Bythell) is een beetje buitenbeentje in boekenland. Geen verhaal, geen roman, geen kop en geen staart.

Een dagboek van een handelaar in tweedehands boeken. Gewoon dagelijks leven, met ups en downs. Met vreemde mensen, vreemde vragen en toch alledaags.

Het is iets waar je van moet houden. Door de dagelijkse, tamelijk droge opsomming van wat er gedaan wordt, krijg je een beetje inzicht in het leven van Shaun Bythell, de wat ongewone relatie met zijn hulpje Nikkie, zijn vriendin Anna en het leven in het stadje Wigtown.

Realiteit die soms fictie lijkt, soms vol humor, soms tragikomisch. Maar wel leuk om te lezen, vond ik.

ATC-ruil

Een hele tijd lang heb ik geen ATC’s meer gemaakt. De flow was er een beetje uit en nou ja, ik wilde wel weer eens wat anders om handen hebben.

Maar toen ik een bericht van Miekequilt las, begon het weer te kriebelen. Mieke is vaak in de weer met stoffen, dus bedacht ik dat het ook iets in die lijn zou moeten zijn.

Dit werd het uiteindelijk, een beetje een vervolg op mijn (nog steeds lopende) project van het ABC van de mode.

Zelf kreeg ik ook leuke kaartjes terug. Van Mieke zelf, Anneke, Bianca en Mia.

Alles samen in een leuke envelop en vergezeld van een kaart van Mieke’s hand.

Leuk om zo maar op een vrijdagmiddag zulke gezellige post te krijgen.

Allemaal hartelijk bedankt,

Gedicht….

Dit gedicht van Aar van de Werfhorst is te zien in De Pluus in Sibculo. De Pluus is een uitkijkpunt in de Engbertsdijkvenen.

Het is één van de weinige overgebleven hoogveengebieden in Nederland. Het vormt een heel speciaal landschap, waar we graag komen en wandelen. Een beetje ruig, steppe-achtig en soms ook on-Nederlands aandoend.

We waren er al vaker geweest, maar de laatste keer ontdekte ik het gedicht.

Ik ken het werk van Aar van de Werfhorst niet. Maar dit gedicht maakte indruk, omdat ik ook wel eens het gevoel heb dat alle natuur wordt overspoeld door mensen die nauwelijks de schoonheid ervan zien of ervaren. Ze scrollen op hun telefoontje, al selfies makend en whatsappend en gaan voorbij aan wat toch heel wezenlijk is voor ons allemaal.

Boek

Stephanie Schuster: Wondervrouwen (Alleen het beste)

Wondervrouwen (Alleen het beste) van Stephanie Schuster is het vervolg op het boek dat ik vorig jaar hier besprak.

In de 10 jaren die sindsdien verstreken zijn, is er natuurlijk veel gebeurd.

Helga is op eigen kracht gynaecologe geworden, Luise’s winkel loopt als een trein en moet zelfs uitgebreid worden.

Helga’s zoon David en Josie, Luise’s dochter, zijn dikke vrienden. En wat is er aan de hand met Annabel’s dochter? Er is stof voldoenden voor de buurtbewoners om te roddelen.

En daarom komen nog steeds de klanten naar Luise’s winkel om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.

Ook dit boek heb ik weer met veel plezier gelezen. Goed geschreven, vlot en een leuk tijdsbeeld.

Binnenkijken

Bron: Rijnmond TV

Ik hou van rondneuzen in huizen van een ander. Natuurlijk doe ik dat niet in het echt, maar zoek ik op internet naar filmpjes hierover. En er zijn zat mensen die hun huis en inrichting graag met een ander delen.

Dit is een huis in mijn eigen stad Rotterdam, niet eens zover van mijn eigen thuis. De bewoonster, architecte Francien Houben gaf TV Rijnmond graag de gelegenheid om plaatjes te schieten.

Wat mij vooral opviel was de Japanse stijl van dit huis. Maar ook de foto’s van het interieur zijn zeer de moeite waard.

Als ik weer eens in de buurt ben, zal ik het zeker eens van dichtbij gaan bekijken.

Klein maar fijn

Bron: Facebook / #Embroidery

Borduren kan ik wel, maar doe ik zelden.

Want tussen “kunnen”en “kunnen” bestaat nog wel een verschil.

Dit zou ik niet kunnen maken, maar ik vind het erg mooi.

Klein, prachtig gemaakt, met mooie kleuren in een evenwichtige balans. Met diverse steken, waarvan ik niet weet of ze lastig of simpel te maken zijn.

Nou ja, meer hoef ik er niet over te schrijven. Het is gewoon mooi!

Lekker shirt…?

Bron: Google foto’s

Zo nu en dan geloof ik niet wat ik zie. Neem nou zoiets als T-Shirts. Die zijn er in soorten en maten, voor dames, heren en kinderen en dan noem ik nog niet veelheid van kleuren of patronen. Sommige shirts vallen ruim, andere zijn getailleerd.

Maar dit t-shirt is wel heel speciaal. Voor mannen alleen. Voor mannen met een ietsie pietsie minderwaardigheidscomplex of voor mannen die zich even Tarzan willen wanen? Voor mannen die vrouwen willen imponeren of te lui zijn voor de sportschool en dan dit maar dragen….?

Een mini seconde overwoog ik of ik er een voor Leo zou bestellen, of voor de zonen. Maar ik geloof niet dat het helemaal hun smaak is.

De mijne trouwens ook niet! 😉 😉 😉