En ik zal je wat vertellen van Sint Nicolaas Die ging het dak op met zijn paard en ook met Pieterbaas ’t Gebeurde gisteravond laat hier ergens in de stad T’is eeuwig zonde, maar wel logisch, want ’t was hardstikke glad En ze gleeën met z’n tweeën Langs de pannen naar benejen Van ’t dak, oh yeah..
En ik wil je wel vertellen dat Sint Nicolaas Toen in het ziekenhuis belandde met z’n Pieterbaas Ze lagen in de ambulance, nou dat wat me wat Hij reed met loeiende sirene door de hele stad Nu gaan ze voortaan met z’n tweeën langs de ladder naar benejen Van het dak, oh yeah….. OH YEAHHHHH
Laatst las Jacques Klöters dit gedicht voor in De Sandwich. Het is een gedicht van Frank Starik, die de trekker was van het ‘Eenzame uitvaart’-project, dat in verschillende grote steden dichters een gedicht liet schrijven (en voorlezen) bij de begrafenis van mensen zonder nabestaanden. Ieder jaar krijgt een van die gedichten de Ger Fritz-prijs, een prijs voor het beste/mooiste ‘Eenzame uitvaart’-gedicht. F. Starik heeft de prijs postuum toegekend gekregen voor een gedicht dat hij twee dagen voor zijn dood schreef – vanwege de kwaliteit van het gedicht, maar ook als waardering voor zijn jarenlange inspanningen. (met dank aan Raymond Noë)
Klein leven Wat als je rijk bent en het kan je niks schelen.
Wat als je rijk bent en gewoon in het buurtje blijft wonen waar niemand weet wat er bij jou te halen zou wezen.
Klein leven. Iemand met een bivakmuts, gerinkel van glas, paniek: het is je jaar na jaar bespaard gebleven in dat eenvoudige benedenhuis terwijl je overal had kunnen leven.
Bron: Google photos / Smithsonian Magzine
Geen overdreven sjieke dingen eten, geen jacht, geen villa met een hek om de mogelijkheden die mogelijkheden zijn gebleven, gewoon, klein leven. Niet ten volle, maar tot het magere einde toe.
Geluk is een afwezigheid, een gebrek aan een gebrek, de zekerheid van het genoeg.
En tenslotte: niemand om het weg te geven. Dat kleine, stille leven moe.
Meestal is er niet veel leuks te melden als je het nieuws ziet of leest. Maar soms springt er toch wel eens iets positiefs uit.
Want wat meldde Metro deze week? Dat muziek maken en zingen positief op ons brein werkt. Het schijnt dat door te zingen of een instrument te bespelen je tante Dementia nog even een straatje om stuurt. En dat is toch mooi mee genomen.
Ik zong al regelmatig regelmatig, maar nu zing ik nog maar eens vaker. Lekkere oude nummers vol nostalgia, nieuwe liedjes of zo maar iets, zelf verzonnen.
En heb ik de ruimte, dan maak ik er ook nog wel een danspasje bij. Want dat helpt ook mee, al is het alleen maar voor je evenwicht.
En daarom heb ik dit boekje maar weer eens te voor schijn gehaald. Liedjes uit de oude doos, destijds gekocht door mijn moeder voor onze zoons.
Die zong ook, zelfs als ze de ramen lapte. En ja, ze werd wel oud, maar bleef goed bij de pinken…! 😉
Dit lied ken ik al jaren, maar opeens drong het tot me door hoe goed de tekst eigenlijk is. Rita Hovink, die helaas te jong is gestorven, zingt over Dolores. Ellis Meijer, die de Nederlandse tekst schreef, heeft een talent voor taal. Ik vind het een reden om dit liedje nog eens uit de archieven op te diepen.
Dolores houdt van Spanje Met al zijn Spaanse franje Torero, torero, olé Vooral de stierenvechter Die vindt ze zoveel echter Dan een Nederlandse quasi-cavalier
Ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, Olé Dolores Wat moet je toch met al die toreadores Waarom moest jij nou juist een Spaanse Kloris Dolores, Dolores Gaat het om het temperament
Ay, Olé Dolores Je weet dat je familie daar niet voor is Vandaag of morgen zit je in de sores Dolores, Dolores Neem een Nederlandse vent
Ze is in de arena De mooiste vrouw op één na Torero, torero, olé Ze glanst op iedere fiesta Houdt iedere dag haar siesta Met een onvervalste Spaanse routinier
En op de Spaanse playa Toen vond ze plots haar draai, ja Torero, torero, olé Want zij was niet bij machte Een stucadoor uit Drachten Zijn avances te weerstaan, dus ging ze mee
Enkele weken geleden overleed Jan Rot. Ik herinner me vooral zijn fabelachtige “hertalingen” van populaire liedjes. Een tekst vertalen is één, maar de ziel van een song in zo’n vertaling te leggen is andere kost. Jan Rot kon dat als de beste. Zoals deze hertaling van Waterloo Sunset. In zijn eigen Roffa (Rotterdam) zocht hij de sfeer van de stad tegen zonsondergang.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
De waanzin van een oorlog is al vaak bezongen. Boris Vian, Boudewijn de Groot, John Lennon, Donovan…. Er bestaat zelfs een lijst met de top-100 van protestsongs.
Charles Aznavour verklaarde in zijn lied “L’amour et la guerre” dat de politiek maar niet op hem moest rekenen. Want mensen zijn op deze wereld niet om elkaar te doden, maar om elkaar lief te hebben.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Vorige week kregen we een appje dat de film “Le Regard de Charles” op tv zou zijn. We zagen de film afgelopen zomer in de bioscoop. Maar nog een keer zien was geen straf. En gelukkig is hij nog steeds terug te zien.
En alhoewel we met Spotify ook nu nog heel veel Aznavour luisteren, bekroop ons ineens weer de zin om LP’s en CD’s te draaien. Die LP’s zijn al heel oud, maar nog steeds luisterbaar. En bij sommige CD’s hoort een stukje nostalgie. Deze bijvoorbeeld.
Die kochten we in Parijs, tijdens een hele koude winter. Verkleumd en moe liepen we langs een winkel op de Boulevard Jean Jaurès. Gewoon om even warm te worden schoten we een platenzaakje in.
En daar lag deze CD met nummers die ik nog niet kende. Die ging mee terug naar Nederland, waar ik hem tot vervelends gedraaid heb. Vooral “La Marguérite”, want dat is voor het allermooiste nummer dat ik ken. Het brengt me telkens weer tot tranen. Maar er staan ook ook vrolijke nummers als “L’album de toi”en “Napoli chante” op.
Nu ligt de CD weer op een handig plekje. Want hij krijgt hernieuwde kansen. Een beetje nostalgie, een beetje vrolijkheid, daar kunnen we niet genoeg van hebben in deze dagen.
In Arboretum Trompenburg viel mijn oog op dit gedicht van Manuel Kneepkens. Het moet er al jaren staan, net als andere gedichten van dit oud-gemeenteraadslid. Maar ja je oog moet er wel even opvallen.
Ik zet er een extra-grote foto bij, want zo krijgt de tekst een heel apart accent.
