Corona, regen en winderig herfstweer zijn absoluut een foute combinatie. En de radio, tv of de kranten geven ook al zulke eenzijdige berichten. Kommer en kwel en tranen met tuiten.
Dan kan het geen kwaad een beetje humor te zoeken. Het neigt naar onderbroeken lol, maar voor even een wat bredere glimlach kan dit plaatje er mee door.
Fijne zaterdag allemaal 😉
Ik was zo bezig met mijn verhalen over onze vakantie, dat ik helemaal vergeten was dat ik in die tijd ook een jaartje ouder werd.
Bij thuiskomst lag de mat dan ook vol met verjaardagskaarten voor mij. Kaarten met bloemen, zelfgemaakte kaarten, kaarten met veel lieve wensen.
Ook kreeg ik een heel bijzondere kaart met een echt Geluksklavertje, vergezeld van een lange brief. Die kaart hang ik goed zichtbaar in mijn werkkamer. En ik hoop natuurlijk dat dat klavertje veel kracht heeft en voor echt geluk gaat zorgen. Ik werd er in ieder geval heel gelukkig van.
En dan kreeg ik ook deze kaart van Saskia. Daar heb ik hartelijk om moeten lachen. Ja vergeetachtig ben ik wel een beetje, maar zo vergeetachtig….? Nee, gelukkig niet 😉
Maar we moeten onze ouderdoms-kwaaltjes ook met een flinke korrel zout kunnen nemen en er eens mooi de draak mee steken. Een beetje humor houdt je op de been, nietwaar?
Maar dan komt toch de dag dat we naar huis terug gingen. Och, je weet dat het komen gaat en eigenlijk ben ik thuis ook best tevreden.
Maar omdat het nog steeds zulk heerlijk weer was, besloten we toch nog maar even te genieten van de boslucht, de vennen en een heerlijke wandeling. Met heel veel bankjes en dat vindt een krikkemik zoals ik nu een beetje ben heel prettig. Want als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.
Leo zoekt graag allerlei leuke adressen op en als bierliefhebber kon hij natuurlijk niet om de Trappistenbrouwerij “La Trappe” heen. Jammer, vanwege Corona waren rondleidingen niet mogelijk, maar de winkel bood genoeg souvenirs.
We vinden nog een gezellige stek om te lunchen en dan ineens willen we naar huis. Dus zetten we de navigatie weer op de snelweg en reden binnen no time Rotterdam weer in.
En dan reden we alweer naar onze laatste bestemming, in Oisterwijk. Ook dit hotel lag midden in de natuur. Wanneer we ons kamerraam openden konden we de eikeltjes bijna vna de takken plukken en hoorden we de vogels zingen.
Gek genoeg komen we zelden deze kant uit, dus alles was voor ons nieuw. We reden naar het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, waar vanuit leuke wandelingen gemaakt konden worden. En ver hoefde je niet te lopen, want meteen ontdekten we paddenstoelen. En wat voor…! Aardsterren hoorden we van andere wandelaars. Later kwamen we ook nog van die gezellige vliegenzwammen tegen. Mijn dag kon niet meer stuk.
Dat we een beetje verdwaalden, ondanks de goed aangegeven wandelpaden, was iets minder. Maar uiteindelijk kwam alles weer op zijn pootjes terecht. Leo parkeerde mij op een stenen muurtje en ging de auto halen. Daarna reden we weer terug en trakteerden we ons op een kopje koffie, een heerlijk taartje en later ook nog op zo’n onvolprezen Brabants worstenbroodje. Ja, het leven is goed in het Brabantse land 😉
Zo’n reisje door Nederland maken is heel ontspannend. Vooral omdat we besloten hadden niet meteen via de snelweg (veel te snel) naar onze bestemmingen te rijden, maar eens een keer de binnenweg te kiezen. Op onze navi moeten we dan snelwegen en veerdiensten uitschakelen. En dan wordt een ritje van Amersfoort naar Oisterwijk een bochtig tochtje, want je moet wel over diverse rivieren heen.
Om even de benen te strekken, stopten we in Heusden. Hier waren we ook al jaren geleden geweest. Maar zo’n oud stadje behoudt zijn charme. Ook als het dreigt te gaan regenen. Misschien nog wel meer dan met zonnige dagen?
In de hoofdstraat staan diverse huizen met mooie details. Gevelstenen, een oude gaper, fraai metselwerk. Genoeg om op ons gemak te bekijken. En te zoeken naar een gelegenheid om even te lunchen. Die vonden we bij “Bakkertje Deeg“. Gezellig, nostalgisch en met heerlijke broodjes.
En ja, dan moet je ook even naar de wc. Bakkertje Deeg had wel een heel bijzondere manier om aan te duiden welke voor dames en heren was. Dat viel niet te missen 😉
Ook in Amersfoort lag ons hotel aan de rand van het bos, waarop wij uit onze kamer op keken.
Vanuit Amersfoort reden we de volgende dag naar Spakenburg. En dat is stil op een druilerige zondagmorgen. We waren er al jaren eerder geweest, toen op een zonnige dag. En midden in het toeristenseizoen, dus met een drukte van belang. De stilte van nu gaf alles echt een bijzondere sfeer. Daar konden donkere wolken niks aan af doen.
En in zo’n stadje kijk ik graag bij mensen binnen. Iedereen heeft zo zijn eigen manier om zijn huis in te richten. En vensterbanken geven zo een leuk inkijkje. Bij de een zie je katten in diverse kleuren, de ander heeft een bijbelspreuk neer gezet en weer een ander houdt duidelijk van het maritieme leven.
Van Drenthe uit reden we naar de Veluwe, naar Hoenderloo. Het hotel was dit keer wat anders van opzet en besloeg diverse locaties. Wij hadden een kamer in een popperig huisje. Met een terras erbij en uitzicht op weer een mooie tuin. We kregen zelfs meteen visite. Die de 1,5 meter goed in de peiling hield en wegsprong toen ik hem van dichterbij wilde begroeten 😉
Vanuit het hotel stapte je meteen het bos in. En daar is altijd wel iets te vinden. Paddenstoelen, torren, hazelwormen, pas gehakte bomen waar de hars een mooi patroon op tekende. En her en der bomen met een rode verfstip. Zouden die binnenkort ook omgehakt worden?
De volgende dag reden we naar de Hooge Veluwe en maakten er een wandelingetje nabij het Sint Hubertus Jachtslot. Jaren geleden was ik daar ook en toen maakte het een verpletterende indruk op me. Nu was dat iets minder.
En ja, zeg nou zelf. Wat eet je op de Veluwe? Een pannenkoek, natuurlijk. En die smaakte ons zo als vanouds.
Daarna reden we naar Gortel, een zo’n kleine vlek op de kaart dat de navigatie er niet naar toe wou. Maar met een ouderwetse wegenkaart kom je er ook. Het is een beschermd dorpsgezicht. Piepklein, maar heel sfeervol en stil.
En dan is het alweer tijd om de koffer in te pakken voor een volgende etappe.
In Drenthe zijn en geen hunebed zien, dat kun je natuurlijk niet maken. Dus reden we, op weg naar onze volgende etappe, naar Rolde.
Zo’n hunebed is geweldig groot en het is onbegrijpelijk dat mensen dit, in een tijd zonder de nu zo broodnodige machines, konden maken. Stenen die meer dan manshoog zijn, opgestapeld alsof het pakjes brood zijn. Ik vond het zeer indrukwekkend. Op de een of andere manier voelde de sfeer er ook een beetje “buitenaards”. Maar misschien speelde mijn verbeelding me parten.
Na alle Corona-ellende waren we toe aan een paar dagen weg. Even een frisse neus en een andere kijk op de wereld krijgen. We boekten een “roadtrip”.
Via allerlei binnenwegen en weggetjes reden we naar Drenthe. En dan kom je door plaatsen waar je nog nooit van gehoord hebt.
Laat in de middag kwamen we aan in een heerlijk gelegen hotel voor onze eerste etappe. En met dit uitzicht konden we wel tevreden zijn.
De volgende dag besloten we te gaan wandelen. Niet zo’n lange wandeling, maar zelfs 2,5 kilometer bleken te veel voor mijn geplaagde knie.
Hoe jammer ook, halverwege kon ik echt niet meer verder. Dus een bankje opzoeken. Helaas, die bleken niet voorhanden te zijn. Maar op een omgekeerde voederbak kon ik ook wel even uitrusten. Daarna liepen we terug, in een zeer rustig tempo. Het laatste stuk liep Leo alleen naar de auto. Wat was ik blij weer in ons karretje plaats te kunnen nemen.
Die knie wordt echt niet veel beter meer. Ik moet het dus doen met wat ik kan en de ene dag gaat dat beter dan de andere.
Maar op kleine stukjes kun je ook genieten en wie het kleine niet eert….!
‘sMiddags reden we naar Orvelte, het museumdorp. Dat hadden meer mensen bedacht, dus toen het begon te regenen waren we daar al gauw weer weg.
Te druk en ook… te toeristisch. Jammer.
Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Vrolijk, maar misschien toch ook een beetje droevig, dat is Portuguese muziek op en top. Deze week Sara Tavares met “Coisas Bunitas”