Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
En hoe kunnen we de zomer nou beter beginnen dan met dit filmpje, met muziek van Roger Glover en Eddie Hardin (The Spencer Davis Group). Love is all , meer hebben we niet nodig… 😉
En dan komt de dag dat je toch weer terug moet naar huis. We zouden nog wel willen blijven, maar ja, aan alles komt een eind.
Om niet al te snel af te kicken, gaan we nog naar Woudsend. Een klein watersport dorp met een beschermd dorpsgezicht. En zo lopen we al snel door een heerlijk straatje. Met een sfeer van Ot en Sien, rustig en stil. Er zijn wat oude winkeltjes, al is het assortiment wel veranderd. Een man op echte klompen komt ons tegemoet.
Woudsend heeft ook een haven, waar de boten al af en aan varen. En al die boten moeten een keer onder de brug door. Geen probleem met een sloepje, maar een zeilboot is andere koek. Dan moet de brug open en al het rijverkeer wachten. Haast is geen optie.
Vanaf het caféterras heb je een goed zicht op de brug. We zitten er met koffie en zien ondertussen vele malen de brug opengaan. En soms, als het autoverkeer weer door mag gaan, rare en benarde situaties als auto’s en campers elkaar maar ternauwernood kunnen passeren. We kijken zo geboeid dat een foto maken erbij inschiet 😉
Workum heeft ons hart gestolen. Waarom we nou juist dit zo’n enig stadje vinden, kan ik niet goed verwoorden. Maar het heeft een speciale sfeer.
Het Jopie Huismanmuseum is weer open, het plein op de Markt is prachtig, maar vooral ook gezellig.
Het stadje ademt nog een beetje de grandeur van vroeger. Oude huisjes, vaak nog bijna in de oorspronkelijke vorm. We houden er van.
Omdat het zulk mooi weer was, konden we alle dagen ontbijten en dineren op het terras van het hotel. Dat terras loopt door in een tuin en stap je dan nog wat verder door, kom je bij een sloot met waterlelies. Daarachter ligt het weidse Friese landschap. Groene weiden, een maaiende boer, bomen, lucht en water.
Er staan wat bankjes, zodat de gasten kunnen genieten van de zons-ondergang en het gefluit van de vogels. Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Friesland is mooi, ruim en rustig. Nou ja, niet in de buurt van grotere steden, want in de buurt van Leeuwarden stonden we toch weer in de file.
Op weg naar Dokkum, waar we nog nooit geweest waren. Dat ligt ook echt een beetje uit de gooi, maar nu hadden we dus een mooie gelegenheid.
We parkeerden de auto net buiten het centrum en wandelden Dokkum in. Oude, mooi gerestaureerde huizen, gevelstenen. Hobbelige straatjes en een fraaie boot in de gracht. Het ademde rust en historie uit.
Ook in deze stad natuurlijk een 11-steden fontein. Een ijsfontein en dat deed met de hitte zeer onwerkelijk aan. Maar de mistflarden er rondom gaven wel een hint van verkoeling. ’s Winters zal het zeker een heel ander aanzien hebben, berijpt en bevroren.
Leo kon natuurlijk niet om het Bonifaciusbier heen en proefde een flesje bij de lunch. Het smaakte naar meer, maar dat bewaarde hij wel voor later.
We hadden het al langer tevoren geregeld, ondanks de C-maatregelen. Maar gelukkig kwamen de versoepelingen net op tijd. Dus konden we gewoon logeren in “Hotel Wymerts” in Workum, kregen we ons ontbijt en diner aan tafel geserveerd. Alles dus prima geregeld! En dan het weer, dat zo uitbundig was. Heerlijk!
En wat deden we? We reden naar Gaasterland en wandelden in de omgeving van Oudemirum. Leo had een wandeling gezocht en het was heerlijk. Alleen die muggen. Zelden zo veel muggen gezien, gehoord en gevoeld. Het jeukt nog steeds hier en daar 😉
We reden daarna naar Slaet (Sloten). Vorig jaar zagen we alleen het kleine straatje, maar nu liepen we verder. Lunchten gezellig op een terrasje en wandelden op ons gemak door het mooie vestingstadje. Een pareltje en meerdere bezoeken zeker waard.
En net als in de andere 11-steden staat hier ook een fontein. Een stapeling van waterbekkens, met daar boven op een jongen, die een meisje op zijn schouders torst. Het zinnebeeldt het water, bron van alle leven en zo veel te vinden in Friesland, net als de kievit die het meisje in haar hand houdt. Lucy en Jorge Orta ontwierpen de fontein. Ik vond het een heel begrijpelijk beeld.
Nee, wij zijn geen voetbalfans. Geen idee wie er speelt, wat er speelt en waar men speelt. Zelfs de begindatum moest ik nog even opzoeken.
Maar goed, dat wil nog niet zeggen dat het ons helemaal ontgaat. Ik zag al overal vlaggetjes, spandoeken, versierde huizen.
En dan wil je toch wel even iets laten zien.
Nou, vooruit dan! Knal-oranje papavers, onderweg gefotografeerd. Toch nog ietsiepietsie oranje sfeer 😉
Onderweg, al wandelend tussen het groen, ontdek je steeds meer dingen die je niet kent.
Niet alleen planten of dieren, maar ook objecten. Want wat zou dit nou toch wel wezen? Er stonden er meer. Het was duidelijk iets met zonnepanelen, maar waar dient het voor?
Google heeft meestal een verklaring, maar waar moet je dan op zoeken? Met het woordje “mast” alleen kom je niet ver. Maar je kunt ook foto’s vergelijken, bedacht ik me. Helaas, wel wat foto’s van andere masten maar wat het nou precies is. Nog steeds een ?
Leo dacht dat het iets voor de scheepvaart was, want het ding stond langs de Oude Maas en verderop zagen we nog zoiets, met een duidelijk knipper-licht, ook bij felle zon. En nou zou ik toch zo graag willen weten waarom die dingen daar nou staan…
Zouden kinderen van nu nog leren om te sparen in een spaarpot? Ik heb eigenlijk geen idee. Want sparen is niet meer zo in, toch?
Een spaarpot zoals deze hadden onze kinderen ook. Je gooide er een gulden in en die rolde dan meteen netjes in het juiste vakje. Dat ging ook zo met andere munten en al snel was er een leuk kapitaaltje bij elkaar.
Je kon die spaarpot natuurlijk ook zelf openmaken en ik denk dat er zo nu en dan wel eens achter onze rug om wat uit gehaald werd. Maar het ging om het idee. Na verloop van tijd werd de inhoud gestort op hun eigen girorekening. Jong geleerd dus….
Die spaarpot is inmiddels een collectors item, denk ik. Net als de piekpijp. En het stuiverspotje van mijn moeder in de vorm van een mini-naaikistje. Alles al lang bij de kringloop gebracht. Zonder inhoud natuurlijk!
Wat raar toch, met herinneringen. Ik kan me niet meer goed herinneren waar ik deze foto maakte. Het is dan ook alweer meer dan 10 jaar geleden.
Het was ergens in Mecklenburg-Vorpommeren, tijdens een vakantie met onze -toen- spiksplinter-nieuwe auto. Dat kan ik wel weer terug-vinden, want zoiets staat netjes in de computer.
We hadden het reuze naar onze zin, maar wat was het koud en soms heel erg regenachtig. En wat doe je dan? Dan schiet je een cafeetje in voor koffie en wat lekkers. En maak je een foto van dat leuke uithangbord.
En verder…? Tja, dat weet ik niet meer. Dat is weggezakt in mijn geheugen.
Er wordt bij ons in de buurt druk gewerkt aan een nieuwe verbinding met de A16. Het is dus al een tijdje een grote bouwput als we de wijk uitrijden. Je ziet de weg echt “groeien” en overal vind je hele rijen van dit soort zakken.
Maar ook elders zie ik deze zakken staan. En ik vermoed dat die zo het fundament van de weg gaan vormen. Zeker weten doe ik het niet, dus misschien weet iemand anders er iets meer over.
Ik heb me wel afgevraagd of dat materiaal nou een nadelige invloed op het milieu heeft. Het lijkt me toch iets van kunststof en hoe gaat zich dat houden op den duur… Nou ja, daar zal wel over nagedacht zijn, hoop ik.