Het is dat ik altijd het jaar en de bestemming van de reis vermeld, anders had ik me toch afgevraagd “waar was dat nou?”
Maar ik maakte deze foto in 2009 tijdens een reis naar Cornwall, samen met vriendin Irene.
En nu ik het zo bekijk, kan het eigenlijk niet anders dan in de UK geweest zijn. Open haarden kun je daar in heel veel huizen nog vinden. Maar zo’n gezellig knappend haardvuur moet wel aangestoken worden.
Dat schijnt nog een hele kunst te zijn, maar met deze aanmaakhoutjes moet het toch wel lukken?
Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?
Moest je vroeger naar Katendrecht, dan maakte je een hele omweg. De wijk, bekend om zijn prostitutie en de Chinezen die er woonden, lag nogal afgelegen. Maar ja, wat had een mens daar te zoeken? Het leek het domein van smachtende zeelieden en Chinezen, die er een gesloten gemeenschap vormden.
In de loop der tijd is dat veranderd. Katendrecht kreeg een brug, die in Rotterdam zelden bij zijn officiële naam “Rijnhavenbrug” genoemd wordt, maar meestal “Hoerenloper” heet 😉
Nu is Katendrecht een yuppenwijk geworden, met talloze nieuwbouwflats. En op een zomerse avond is van daaraf een loopje naar de Wilhelminakade snel gemaakt. Niet alleen voor de hippe nieuwe bewoners, maar ook voor de Chinese bewoners. Die zich heerlijk in het zonnetje koesterden, onderwijl druk pratend.
Maar waar over praatten zij? Dat kan ik je niet vertellen. Ik wilde eerst van dichterbij fotograferen en vragen om toestemming. Maar dat lukte niet. Want de oudere Chinezen hebben vaak zo hard gewerkt, dat het leren van de Nederlandse taal erbij is ingeschoten. Dan maar wat verder af, dat maakt me eigenlijk niks uit, ik vond het een mooi plaatje.
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, een stad met altijd opgestroopte mouwen.
Dat wat er vorig jaar was, kan nu totaal veranderd zijn.
De Rijnhaven lag vroeger vol met binnenvaartschepen. Als je er met de metro boven reed, kon je ze zien.
Na een aantal jaren was de Rijnhaven leeg. Geen aak te zien, een wat verlaten en depressief stukje stad. Wel lag er een paviljoen, bestaande uit wat futuristisch uitziende bollen.
Er dreven wat bomen in grote tonnen. Die zijn allemaal al weer verdwenen.
In de C-crisis hadden we in die buurt niks te zoeken. Maar na ruim anderhalf jaar was er wel wat veranderd. Er lag inmiddels een drijvend kantoor, er waren vakantiehuisjes, die op het water dreven.
Vorige week kwamen we er weer en kijk, er lag ineens een soort van pleintje voor het drijvend kantoor. Een openbaar stukje groen, want bereikbaar met loopplanken.
Niet altijd moet ik lachen om de strip van Zusje in de Margriet. Maar deze week stelde de strip mijn lachspieren in werking. De verzuchting van Zusjes papa dat er zoveel tijd verloren gaat door de computer.
We zullen allemaal weleens driftig hebben zitten trommelen of binnensmonds niet al te net commentaar gegeven hebben als het weer zo lang duurt. Opstarten, downloaden, dan heb ik soms maar heel weinig geduld.
En toch… even bedenken hoe vlug alles ook wel weer gaat. Dat wat ik nu zit te typen en morgen op mijn blog staat, wordt meteen gelezen, in Nederland, Frankrijk, Italië. Hoe anders was dat in de postkoetstijd…;-)
Kom, we moeten gewoon mee in de maalstroom van de moderne tijd…..
Heel ijdel ben ik niet meer. Vroeger gebruikte ik vrijwel elke dag make-up. Maar allergieën hebben dat bijna onmogelijk gemaakt. Mijn ogen gaan tranen van mascara, mijn lippen worden schilferig van lippenstift. Ik ben gezegend met een frisse huid en heb gelukkig nog niet veel rimpels. Dus ga ik “geheel natuurlijk” door het leven en dat kan er mee door voor deze 73-jarige.
Over mijn figuur valt veel te zeggen, maar niet dat het slank is. Ik behoor tot de stevige tantes van deze wereld. Hoewel ik geen enkel bezwaar zou hebben wanneer ik door een wonder 10 tot 20 kilo zou afvallen, doe ik er geen moeite voor. Ik eet matig, snoep vrijwel niet, maar de kilo’s smelten er maar niet af.
Mijn kleding is over het algemeen redelijk functioneel. Er hangen heel wat broeken in mijn kast, maar ook wat jurkjes. Maar die kleding moet wel makkelijk zitten. En als ik ga wandelen, trek ik natuurlijk stevige wandelschoenen aan. Die lopen dan ook het lekkerst.
Bron: Google foto’s
Maar ja, bij een jurkje of een “nette” broek wil ik voor de verandering toch wel wat charmantere en minder stevige schoenen aantrekken. Zo ook afgelopen dinsdag. We gingen naar de film en daarna een hapje eten. Dus kwamen de zomerse sandaaltjes uit de kast.
Het ging prima, totdat ik het restaurant uit liep. Eén ongelijke steen en pats, ik zwikte en daar lag ik languit. Achter mij hoorde ik een verschrikte gil van Leo.
Het had veel erger kunnen zijn. Een geschaafde knie, een gekneusde hand en een beschadigde armband. Dat was de schade, kon ik na enige tellen vaststellen. Niks gebroken of ontzet.
Toen ik er eens op ging letten, zag ik dat vrijwel alle vrouwen en meisjes tegenwoordig op stevige sneakers lopen. Ook voor mij dus hoogtijd om ijdelheid voortaan op te offeren aan stevigheid en loopgemak.
Toen ik donderdagmorgen de regen tegen het raam hoorde tikken, wilde ik me eerst nog even omdraaien. Geen wandelweer…. Maar het weerbericht gaf aan dat het later droog en zonnig zou worden. Dus ja, wat doe je dan?
Om precies half elf stond ik bij het afspraakpunt van de Ganzenpas en starten we onze wandeling. Dit keer eens niet de gebruikelijk richting, maar net de andere kant op. Ook Ganzen willen wel eens wat anders.
En ja, het zou er echt ook mooi en vooral groen zijn…!
En dan blijkt dat ik, zelfs na 50 jaar, de wijk nog steeds niet helemaal ken. We kwamen in prachtig groene gedeelten, ontdekten nieuwe parkjes en slenterden door allerlei straten. Ondertussen bekeken we de voortuinen. Sommige netjes en kleurrijk, andere een troosteloze tegeltuin.
Verderop kwamen we in een gebied dat je beslist wel een “bos” kunt noemen. Geen geschoren gazons, maar overal wilde bloemen, bomen en struiken. Op een bepaald moment kwamen we op een pad, dat langs de rijksweg loopt. Het verkeer konden we niet zien door het scherm, maar horen wel. Al hinderde het ons niet.
Grote berenklauwen stonden er. Normaal gesproken zijn die niet geliefd, maar daar kunnen ze geen kwaad in het niemandsland tussen sloot en autoweg.
Het werd zomaar een ontdekkingstochtje. En het beviel zo goed dat we vast nog wel eens deze kant op zullen gaan.
“Wat zal ik vandaag nou weer eens aantrekken?” Die vraag zal vele malen gesteld zijn. En ook al sta je voor een kast vol kleding, het is niet altijd eenvoudig. Ga je vandaag kleurig, netjes, zomers, of kleed je je voor een speciale gelegenheid? Kleding is een manier om jezelf te presenteren. En sommigen maken daar een hele kunst van.
Hoe was dat in vroeger tijd? Uit boeken en prenten kunnen we veel opmaken. Maar hoe was het nou in het echt?
Een paar weken geleden ontdekte ik een serie filmpjes op YouTube waarin vrouwen en mannen uit allerlei periodes gekleed werden. Trekken we nu soms even snel een t-shirt en een rok of broek aan, vroeger kwamen er vele lagen rokken en onderrokken uit de kast bij het aankleden.
Leuk om eens te kijken wat er allemaal aan te pas komt. Het filmpje duurt ongeveer 8 minuten, maar dan weet je ook hoe het Meisje met de parel werd gekleed.
Best leuk om eens door onze oude foto’s te bladeren. Omdat ik altijd een mapje maak met het jaar erbij, weet ik dat ik deze foto maakte in 2006 op de markt in Appingedam.
En hoewel het al lang geleden is, herinner ik me dat het erg koud was. Zonnig dat dan weer wel.
We gingen met de trein, vast een vrij-reizendag. Wat we er gingen doen? Geen idee meer. Zo maar slenteren en eens kijken hoe het daar in het hoge noorden is. Later die middag zijn we vast naar Groningen-stad gegaan.
Vreemd dat die kou me wel is bijgebleven, maar de rest van die dag totaal is weggezakt.
De schoenenwinkels in Nederland zijn de laatste jaren niet meer zo talrijk. Er zijn nog wel schoenen te koop, maar dat lijken wel allemaal sneakers te zijn. De meeste mensen lopen trouwens ook nog allemaal alleen op sneakers. Wel lekker comfortabel, maar charmant, elegant….?
Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar ik zie nog maar weinig vrouwen met van die mooie elegante schoenen, met torenhoge hakken en fraaie punten. Hooguit zie je zoiets nog op de rode loper bij een première.
In 2008 in Milaan zag ik deze schoenen in een etalage. Alle winkels waren gesloten vanwege Maria Hemelvaart, maar waren ze wel open dan was ik toch niet voor deze schoenen naar binnen gegaan.
En niet alleen voor de prijs, maar zo’n bontje aan mijn hielen is niet aan mij besteed. Trouwens, ik zou niet weten waarbij ik zoiets zou kunnen dragen… 😉
