Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Het is misschien nog iets te vroeg voor een drankje, maar een vrolijk begin is nooit weg. Een beetje charleston, nostalgie, een scène uit “Grand Hotel” met Brent Barrett en Michael Jeter.
Moederdag, dus moeder wordt verwend.
Hoe en met wat….? Geen idee, maar ik ga er in elk geval van genieten.
Dit is een foto van Google, maar de vrouw met de hoed doet me sterk aan mijn moeder denken.
De doos bonbons is natuurlijk slecht voor de lijn, maar wel erg lekker.
En de tijd dat de kinderen is bed kwamen kruipen, is al lang geleden. Maar het is nog steeds een zoete herinnering.
Verzamelaarster en vriendin Lies heeft altijd wel wat te vertellen en te laten zien. Niet alleen puzzels en boeken, die ze gul aan me uitleent.
Vorige week dronk ik thee bij haar en leende wat Engelse thrillers. Ze liet me ook dit zien, met de vraag of ik wist waar het voor diende…?
Toen ze het op tafel zette, dacht ik in eerste instantie aan een perforator. Weliswaar een mooie, groot en stevig. Maar dat zou natuurlijk wel te simpel gedacht zijn.
Ik bekeek het voorwerp van alle kanten, maar kon er geen gebruik voor vinden. Lies legde uit dat het een briefopener was.
Zo stond het op Marktplaats geadverteerd en ze kocht het, omdat het prima zou passen in haar kleine verzameling briefopeners. Maar dat zijn de “normale”, een soort van puntige en scherpe messen.
Ze puzzelde zelf al hoe het ding te gebruiken, maar kon het niet ontraadselen. Ten lange leste heeft ze de vorige eigenaar om uitleg gevraagd.
Je houdt de enveloppe niet rechtop, maar legt op het apparaat, tegen de rand, waar een scherp mes zit. Dan druk je de hendel naar beneden waardoor een dunne rand wordt afgesneden en de inhoud van de enveloppe er uit gehaald kan worden.
Het is natuurlijk geen ding voor huishoudelijk gebruik, maar op een ouderwets kantoor functioneerde het prima. Geen geprik met gevaarlijke scharen of scherpe messen, maar snel en efficiënt de vele poststukken openen.
Ik vind het een leuk en bijzonder ding!
Er is zo veel te verzamelen op deze wereld. Kunst, auto’s, foto’s, serviezen, nou ja, te veel om op te noemen.
Ik denk dan dat alles al verzameld zal zijn. Maar dan stuitte ik weer op een verzameling waarvan ik dacht “wat moet je daar nou mee?”
Want wasknijpers zijn nou niet de meest interessante voorwerpen. Maar toch… toen ik nog eens goed keek naar al deze oude knijpers, vond ik ze toch wel heel leuk en zo verschillend.
Ja, eigenlijk allemaal wel een beetje met een soort van persoonlijkheid. Voor zover knijpers die hebben, natuurlijk.
Ik weet het, we hoeven nou niet meteen naar Tussen Kunst en Kitsch… Toch zijn ze leuk.
Wie is er nog verbaasd als je leest dat de posttarieven zullen stijgen, maar dat de post minder wordt bezorgd?
Ja, natuurlijk er is minder post, maar er wordt toch nog heel wat verstuurd. En wie de intermenselijke contacten wil stimuleren en het turen op een scherm wil verminderen, moet beginnen bij het aantrekkelijk maken van fysieke post.
Want als kind zat je toch te wachten op een kaartje van tante of oma. En wat een heerlijk gevoel als je dan de post in de gang hoorde vallen.
Leo heeft nog kaarten van vele jaren her en zo nu en dan vind ik in een boek een kaartje van vroeger. Het blijft leuk om dat dan weer te lezen, het handschrift te herkennen.
Nog steeds maak en stuur ik kaarten voor verjaardagen. Maar steeds vaker hoor ik dat de post niet op tijd was of -nog erger- er helemaal geen kaart bezorgd was.
Waar het aan ligt, weet ik niet. Maar de laatste tijd krijg ik via Facebook heel veel berichten over “thrift stores” of kringloopzaken. Die zijn tegenwoordig heel hip en voor velen een onuitputtelijke bron voor nieuwe spullen.
Eerst verwonderde ik me er over dat men dan weer zoveel dingen koopt. Maar ik begrijp inmiddels dat veel mensen daar spullen goedkoop inslaan om later duur op internet te verkopen.
Het viel me op veel van die bijzondere vondsten nog gewoon in mijn huis te vinden zijn. Pyrex pannetjes, grote (en inmiddels heel oude) ovenschalen en vormen van glas.
Wij zijn nogal behoudend en dus heb ik dat soort pannen nog steeds in gebruik. Dus als we er niet meer zijn, wie weet wat voor kostbaarheden onze kinderen vinden.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een al oud liedje, uit 1955 en nog in zwart/wit, maar gezongen door een man die nog lang niet vergeten is. Het huis-tuin-en keukenliedje van Wim Sonneveld.
Een foto van Robert Doisneau, die ik vond op Instagram. Uit een al lang vervlogen tijd, toen jongens nog korte broeken droegen, de huisvrouwen kleedjes klopten en de deurbellen nog op handkracht werkten.
Geen groter lol dan met een groepje kwajongens langs de deuren lopen, snel aan de bel trekken en onder luid gejoel verder rennen. Want kwam de bewoner naar buiten, kon je rekenen op een fikse oorvijg.
Ik herinner me vooral dat mijn moeder mopperde als er weer eens “belletje trek” gespeeld werd. Want ze trok met een touw de deur open en moest dan de trap af om die deur weer dicht te doen.
Nu zal er wel geen lol meer aan zijn, met al die elektrische bellen en zelfs deurcamera’s. Je wordt al gesnapt voordat je je vinger op de bel hebt gezet…
Nooit geweten dat er zoveel (kinder)boeken waren die in Rotterdam spelen.
Tientallen zag ik er in dit boek voorbij komen. Leuk om zo het en der wat te lezen, de omslagen te bekijken en soms je te verwonderen over het wel wat slappe verhaaltje, de ouderwetse zinnen.
Een beetje nostalgie, wat detectives of zoete meisjes boeken. Niet alle beschrijvingen heb ik gelezen, maar een paar wel. Natuurlijk Pietje Bell, wat meisjesboeken en detectives.
Geen boek om stug in door te lezen, meer een leuk naslagwerk. Voor Rotterdammers vooral.
Maar leuk dat een wat uit de hand gelopen project toch een heel boek opgeleverd heeft.
Toen ik als kind nog ging logeren bij een tante en oom in Woensdrecht, gingen we een paar keer naar het Bloemencorso in Zundert. Altijd de eerste zondag in september.
Ik heb er heel lang niet meer aan gedacht. Wist eigenlijk niet dat het er nog steeds gehouden wordt. Maar het is het grootste corso ter wereld, zegt men.
Het is in ieder geval prachtig. Ik zag het dit keer op de tv. Twintig wagens uit verschillende buurtschappen.
Met heel veel liefde en geduld, maar ook met vakmanschap en ware passie tot stand gebracht en versierd met honderdduizenden kleurige dahlia’s.
De foto die ik hier laat zien is van “De Ganzenpas” van Buurtschap De Markt. Het is er een van vele prachtige wagens, dus wie de hele stoet nog wil zien, klikt op deze link.