Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een ouwetje maar weer, maar nog steeds heel fijn om te beluisteren. The Cats met Times are when.
De naam Lilian Gilbreth zal niet direct een belletje doen rinkelen. Maar Lilian, samen met haar man Frank Gilbreth, was een van de eersten de “arbeidspsychologen”. Zij analyseerde het werk en de bewegingen en zorgde dat alles zo efficiënt mogelijk gedaan werd. Niet alleen omdat je dan beter werkte, minder moe zou worden, maar vooral omdat je dan meer werk in kortere tijd kunt doen.
Toen Frank op 56-jarige leeftijd kwam te overlijden, moet Lilian het zelf zien te rooien. Maar dat was voor een vrouw niet altijd gemakkelijk. Toch werd zij bekend als de bedenkster van onder andere de pedaalemmer. Een inmiddels onmisbaar voorwerp in onze huishoudens.
Lilian en Frank waren ook de ouders van 12 kinderen. In hun huishouden zou alles op rolletjes gelopen moeten hebben, maar of dat ook echt het geval was…?
Wie dat wil weten, zou “Voordeliger per dozijn”, geschreven door Frank Gilbreth Jr. moeten lezen. Absoluut leuke lectuur.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Deze maand is het onderwerp “Huisdieren”. Die hebben wij niet. Vroeger hadden we een konijn, dat in een hok in de tuin stond. De jongens zouden dat samen verzorgen….. Ja, je begrijpt wie daar uiteindelijk daarvoor opdraaide.
Na een paar jaar ging het beest dood. Kinderen in tranen, begrafenis in de tuin. Maar daarna nooit meer een huisdier gehad.
Toch denk ik nu wel eens dat een kat wel leuk zou zijn. Zo’n spinnend beest, dat ’s avonds op je schoot kruipt en zich laat aaien.
Maar dan denk ik aan de kattenbak en vooral aan het verschonen daarvan en dan besluiten we toch maar geen dier in huis te nemen. En het gedoe als je weer een keertje een paar dagen van huis bent. Wie zou er dan voor moeten zorgen?
Nee, we houden het maar bij de ene kat, die elke dag wel een keertje in onze tuin komt zitten. Ze vindt het blijkbaar een lekker plekje bij onze vijver. En omdat ze iets te dik is en een beetje lui, hoeven de vogels haar niet te vrezen.
Ze komt nooit verder dan de vijverrand en dat is prima.
Het is komkommertijd want de nieuwsdienst en hebben nog maar één onderwerp hoe warm het is.
En ik denk terug aan mijn vader, huisschilder tot aan zijn pensionering in 1968.
Hij ging zomer en winter gekleed in lange onderbroek, borstrok en driedelig pak en stropdas naar zijn werk. Overhemden met korte mouwen had hij niet, al zal hij zijn mouwen wel eens opgestroopt hebben.
Op zijn werk ging zijn jasje uit en verruilde hij dat voor een ketelpak. En dan ging hij aan het werk. Ladder op, ladder af met een pot verf en zijn kwasten.
Natuurlijk zocht hij de schaduw op, maar als het niet anders kon dan stond hij ook in de volle zon. De hele lange 8-urige werkdag schilderde hij ramen en deuren of muren. En nooit hoorde je hem klagen over de warmte.
In zijn tas zat een halve liter melk en zijn boterhammetjes. Als hij geluk had, schonk men wel eens koffie, thee of limonade.
Nu loopt men al bij 20 graden in korte broek en hemd, worden ijsjes en water uitgedeeld. En toch klaagt men nog steen en been. We zijn een beetje watjes geworden.
Ieder mens heeft een geheugen, de een beter dan de ander. Tenminste dat lijkt soms zo.
Maar we herinneren ons niet alles, maar de dingen die zich vasthaken in je geheugen.
Vraag me niet hoe de buren aan de overkant van de straat heten. Die wonen er net zolang als wij, maar toch…. Nee hun naam krijg ik maar met moeite naar boven. Maar soms lepel ik -zonder te snappen hoe- een lastige naam van een plant op.
Waren wij wel eens in….. vraagt Leo me. Ja, dat was met dat Hotel met die kleine lift, de hoge trap of het uitgebreide ontbijtbuffet. Weet ik zelfs nog hoe de kamer er uit zag. Dat heeft blijkbaar indruk gemaakt….? Leo haalt dan zijn schouders op, maar weet zich weer wel te herinneren dat we in die of die stad dat ene automodel voor het eerst zagen. Maar auto’s, die zeggen mij dan weer niks.
Zo hebben we allemaal onze eigen manier om onze herinneringen te bewaren.
In het Barnevelds Pluimveemuseum was ook een deel ingericht met dingen uit de nalatenschap van Evert Bouw. Dat klinkt heel wat, maar Evert was geen rijke man. In tegendeel, hij leefde heel eenvoudig, bewerkte zijn lapje grond ergens tussen Barneveld en Voorthuizen. Zomer en winter, onder alle weers-omstandig-heden.
Hij was -wat we nu noemen- zelfvoorzienend. Hij hield er een geit en wat kippen, die niet geslacht werden, maar rustig oud mochten worden. Verbouwde zijn eigen aardappelen en groenten, had wat fruitbomen en leefde rustig in zijn eigen ritme. En wat hij verbouwde, at hij zelf ook op.
In deze tijd, waarin we zo bezig zijn met duurzaam leven en toch zo verspillend omgaan met wat de aarde ons levert, valt veel te leren van dergelijke mensen. Een eigenzinnig man, gelukkig op zijn eigen manier.
Ik vond het ontroerend te zien hoe een mens zo onafhankelijk op zichzelf kan leven en zorgen.
De laatste dag van de maand en dus een herhaling van een al ouder blog. Maar ook het begin van de week en die zet ik al jaren muzikaal in.
Dat wordt dus een herhaling van een muziekje waar ik gewoon weg van ben.
Het werd geen lastige keus, ik kwam al gauw terecht op Charles Aznavour. En dit chanson, dat zo weinig wordt gedraaid, maar toch zo ongelofelijk mooi is.
Het loont vaak de moeite om eens vanuit een andere hoek te kijken. Niet alleen dat leuke poortje, maar ook even omhoog. Naar een ander soort doorkijkje.
Deze foto werd genomen in Bologna, de stad die bekend is om zijn vele arcades. Maar dat is hier helemaal niet in beeld. De kleuren, de lijnen maken de foto.
Ik vind zoiets fascinerend en bewonder de fotograaf die daar oog voor heeft.
Wie in Barneveld is, kan niet om de kippen heen. Je ziet ze niet, maar toch zijn ze overal aanwezig.
Dit staat sinds kort op de muur van het Pluimveemuseum, waar alles van de kip tot het ei (of vice versa, daar is men nog niet uit) uit de doeken wordt gedaan.
En wij zagen nog net hoe aan deze muurschildering de laatste hand werd gelegd. De volgende dag zou de officiële onthulling plaatsvinden. De verf was nog een beetje nat zelfs 😉
