De muziek van Harry Bannink ligt me na aan het hart. Zoveel prachtige nummers, waarvan er veel maar een enkele keer ten gehore zijn gebracht.
Na het beluisteren van de vele afleveringen van de Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman, wilde ik er hier ook wel wat mee doen.
Het TV-programma “De stratenmakeropzeeshow” leverde natuurlijk een heleboel materiaal op. Hans Dorrestijn maakte de tekst van “Ochtendhumeur” en de muziek is, ja natuurlijk, van Harry Bannink
Gisteren vertelde ik over onze bezoek aan het Agneta-park in Delft. Leo had al te voren uitgevogeld waar we de auto zouden zetten. Omdat mijn knie nog steeds veel pijn doet, had hij een plekje dichtbij de ingang van het park gezocht.
Tegenover onze parkeerplaats stond een paal met het nummer van de parkeerzone. Makkelijk, want dan kunnen we met onze parkeer-app alles regelen. Dat parkeren alleen met een dagkaart kon, lazen we wel. Hoeveel het zou kosten, stond nergens aangegeven.
We zetten de auto zo rond kwart over tien in de Wallerstraat en wilden rond kwart voor twaalf weer wegrijden. Leo klikte de app aan en viel bijna van zijn stoel. Voor nog geen twee uur parkeren moesten we dertig euro betalen, exclusief de 34 eurocent administratie.
In dit Corona-tijdperk kun je veel geld besparen, want een kopje koffie met een broodje op een terras is (nog) niet mogelijk. Maar als je parkeert, is van je geld afkomen ook geen probleem meer.
Na vele weken hadden we dan besloten dat wij onze huishoudhulp wel weer wilden laten komen. Leo en ik hadden samen zo veel mogelijk alles in huis bijgehouden, maar haar hulp zou echt heel welkom zijn.
De afspraak werd gemaakt en wij besloten om gedurende die uren weg te gaan. En zo reden we dus al om kwart over negen weg, met bestemming Agneta-park in Delft.
En dat is een heel mooie wijk. Eigenlijk bestaat hij uit twee delen, het nieuwe deel, opgeleverd in 1925 ziet er alweer wat moderner uit dan het eerst gebouwde deel. Hier vallen de kleurige houten ramen en deuren in vrolijk wit, geel en groen op, mooi gemetselde muren en allemaal dezelfde dakkappelletjes. Fraai geschoren heggen rondom de tuinen, mooie bloemen en bomen. In het oudere deel, dat dateert van rond 1885 staan kleine “cottages” die vier arbeiderswoninkjes bevatten met tuintjes rondom, waartussen slingerende straatjes. Het oogt allemaal zo rustig en netjes. Een wijk waar je je erg op je gemak voelt.
Ik maakte er een hele serie foto’s. Het was prachtig weer, heel rustig en vredig. We zochten een bankje, aten een krentenbol en genoten van het vele groen.
En tot slot werden we nog eens extra verrast. Maar dat komt in een ander blog aan de orde.
Dat je al die papierrommel niet in je huis wilt hebben, is natuurlijk heel begrijpelijk.
Maar moet je dan een ander opzadelen met jouw troep? Die bak mag ook wel wat vaker worden geleegd, maar er zo’n rotzooi van maken vind ik toch wel heel erg vervelend.
Ik zou de hele handel, mopperend dat wel, weer mee terug nemen en later weg gooien.
Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Deze week een liedje van Alexander Curly, die wanhopig verklaart “I never drink again”.
De verjaardagsfeestjes van onze neefjes zijn altijd druk bezocht. Opa’s, oma’s, tantes, ooms, buren en vrienden en vriendinnen komen allemaal om de jarige te feliciteren en een cadeautje te geven.
Maar in deze rare Corona-tijd is op visite gaan nogal lastig. Hoe moest dat nou met die 1,5 meter?
Gelukkig hebben mama en papa veel fantasie en maakten ze er een leuke happening van.
Met Whatsapp werden we uitgenodigd om een “drive by-verjaardag” te komen opluisteren. Met een versierde auto, als dat zou kunnen…? Natuurlijk, we verzinnen wel iets.
Dus reden we zaterdag naar Culemborg, hingen we ballonnen uit het raam en gaven we het presentje door de zijruit aan de jarige. Die stond al te wachten op de auto’s die aan kwamen rijden.
En de visite kreeg nu eens geen kopje koffie met taart, maar een “goodiebag” met (zelf gebakken) lekkers.
En zo werd 4 jaar worden in Corona-tijd een heel bijzondere gebeurtenis, waar nog vaak over gepraat zal worden.
Maar volgend jaar hopen we toch weer “gewoon” op visite te kunnen gaan.
Dieren hebben geen last van de Corona-lockdown. Die springen of kruipen van hot naar her en laten zich niet ringeloren. Neem nou deze kikker. Die zat zomaar ineens doodleuk op de rand van onze vijver.
Ik vind dat wel leuk en van mij mag ie ook nog wel een paar vriendjes meenemen. En ja hoor, dat deed ie ook. Soms zitten ze met z’n vieren rustig te genieten van de zon. Ze zijn aan ons gewend, want springen niet meer altijd in het water als we langslopen. Je moet natuurlijk wel rustig doen, maar dan kun je ze ook goed van dichtbij bekijken.
En ze zijn eigenlijk heel mooi. Groen met mat-gouden accenten, glanzend in de zon. Kleine juweeltjes op de rand.
De muziek van Harry Bannink ligt me na aan het hart. Zoveel prachtige nummers, waarvan er veel maar een enkele keer ten gehore zijn gebracht.
Na het beluisteren van de vele afleveringen van de Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman, wilde ik er hier ook wel wat mee doen.
Ik heb veel gezocht op YouTube en internet en kwam daar veel bekends maar ook veel onbekends tegen. Deze LP bijvoorbeeld. Met teksten van de nog jonge dichters Karel Eykman, Willem Wilmink. En met de muziek, ja natuurlijk van Harry Bannink.
Voor moederdag kreeg ik de Bakbijbel van Rutger van den Broek. Bakken van A tot Z, van aardbeienslof tot zandkoekjes, zal ik maar zeggen.
En ja, dan is het niet meer dan logisch dat er zo nu en dan gebakken wordt. En vorige week bakte ik de dadelcake uit het boek.
Niet al te moeilijk, met dadels natuurlijk, maar ook met kaneel, nootmuskaat en kruidnagel. Het geurde verrukkelijk in huis.
En het smaakte ook zo lekker. Zestien stukjes haalde ik eruit en die werden niet oudbakken 😉
Nu maar weer eens bedenken wat ik volgende keer zal maken.
Zaterdag kocht ik een bos pioenrozen bij mijn favoriete bloemenvrouw.
“U zult er geen spijt van hebben”, zei ze. “Het zijn net toverballen. Want ze worden toch groot”. Ik keek eens en vond ze al een flink formaat hebben. En een mooie kleur, een wat mistig zacht donker roze.
In de vaas zag je ze met het uur groter worden. En ja, ook de kleur veranderde heel langzaam. Maandag waren ze al bijna helemaal uit en werd het roze steeds lichter.
Gistermorgen waren ze nog verder opgelicht. Een heel teer en vagelijk roze leek het wel.
En toen ik ze gisteravond fotografeerde was de kleur ineens lichtgeel, bijna wit.
Je kon nauwelijks nog verschil ziet met de veel kleinere bloemen die ook in de vaas staan. Het lijken rozen, maar zijn het niet. Hoe ze heten weet ik niet meer. Dat moet ik nog eens uitzoeken.