Dit heeft eigenlijk geen verdere uitleg nodig. Degene die hiermee door Rotterdam fietst, belast niemand of niks.
Geen benzine, geen elektriciteit maar alleen eigen kracht. En zo nu en dan een stevig bord met Hollandse kost.
Maar….? Zou die dan alleen maar stamppot eten, nooit eens iets anders? Dat wordt toch wel een beetje eentonig 😉
Vergeet je niet ook pindakaas mee te nemen….? Tja, hoe veel het dan wel niet moet zijn, dat had ik niet gezegd.
Maar ja, zo’n grote pot en dan nog wel twee. Dat is toch wel ietsjes te veel van het goede.
Die “potten” staan in Rotterdam-Zuid op de kade bij de fabriek van Van Bergh en Jurgens, inmiddels ingelijfd bij het Unilever concern.
Zou er echt pindakaas in zitten? Ik denk het niet, maar als reclame uiting heeft het wel iets.
Niet dan, ja toch!
Je zou het bijna niet meer verwachten in deze tijd van techniek en kunststof materialen,, maar wilgentenen worden nog steeds gebruikt om zinkstukken mee te maken.
Vroeger bestonden de zinkstukken compleet uit wilgenhout en riet. Tegenwoordig gebruikt men wel een kunststof weefsel tussen de samengebonden wilgentenen. Maar het blijft toch nog steeds voornamelijk natuurlijk materiaal waar zo’n grote mat uit bestaat.
Dus worden de wilgentenen in de Rhoonse en Carnisse Grienden bij elkaar gebonden en naar verschillende waterwerken vervoerd.
Ook worden er schuttingen van gemaakt. Persoonlijk vind ik die mooier dan de houten exemplaren van Gamma c.s.
En natuurlijk manden worden ook nog gemaakt van wilgentenen. Gelukkig is dit soort ambachten nog niet verloren gegaan.
Gisteren, na het bezoek aan de fysio, reden we door naar Albrandswaard, naar de Rhoonse Grienden. Vroeger waren we daar al vaker geweest. Ik herinner me wandelingen met modderpaden en natte voeten.
Nu is het er wat meer gecultiveerd, met nette schelpenpaden. En het is er nu ook veel drukker. Gelukkig nog niet zo druk dat we besloten terug te gaan.
Er is veel te zien, maar de hoofdmoot van de begroeiing bestaat uit wilgen. Sommige al heel oud aan hun verweerde en grillige staat te zien. En ook al heel vaak geknot. Met dat knotten waren ze nog druk bezig. Overal lagen stapels wilgentenen, al wel samen-gebonden, te wachten op verder transport.
Lekker ruim een uur gelopen in de wind, maar met heerlijke zon. Daar knapt een mens van op.
Volgende keer gaan we er weer wandelen, op zoek naar wat er dan al bloeit en misschien zien we dan ook de bevers, waar een wandelaar ons over vertelde.
Helemaal er aan ontkomen kan ik niet, dus zet ook ik regelmatig zo’n mondkapje op. Zo’n kapje dat eerst niets zou helpen, maar nu verplicht is. Zo’n kapje waarover onze Rotterdamse burgemeester zei dat “het wellicht niet echt hielp, maar je kon daarmee dan wel het gedrag van de mensen beïnvloeden”. Als of we marionetten van de overheid moeten zijn.
Ik ben al langer ervan overtuigd dat de hele Corona-toestand is aangegrepen om de wereld te veranderen. Corona bestaat, net als andere ziekten. We kunnen er flink beroerd van zijn, ja zelfs aan overlijden.
Moeten we dan maar meteen de hele wereld “resetten”, zoals meneer Klaus Schwab en zijn World Economic Forum willen. Waar vrijheid een farce is en alles geregeld wordt door middel van technische snufjes?
Want je hoeft straks zelfs niet meer zelf aan dat akelige lapje te denken. Het denkt voor jou, geeft je een seintje op je telefoon op wanneer je het moet opzetten, wanneer je in ademnood raakt en als het tijd is om het te wassen.
Jammer voor wie er anders over denkt, ik maar ik vind dit een walgelijk, maar vooral angstaanjagend toekomstbeeld.
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Een beetje nostalgie misschien, maar nog altijd mooi, vind ik. Het orkest van Helmut Zacharias met “Wenn die weisse Flieder blüht”.
Kijk eens aan, een reclame uit de oude doos. Pure nostalgie, want zo’n reep Mars was iets wat je toen niet elke dag kreeg.
Misschien waren de ingrediënten nog wel iets beter dan nu. En de reep was ook kleiner. Maar toch….
Ook toen al dus, die reclame-onzin. Er is nu geen enkele dokter meer te vinden die je dit als “gezond” of “voedzaam” zal aanbevelen.
Maar vooruit, zo nu en dan bij hoge uitzondering. Want lekker is het wel. Weet je wat, ik deel hem met Leo. En dan heb ik voor de eerstkomende maanden weer genoeg gehad 😉
Kijk nou toch… Kom je een paar dagen niet op dit pad, staat alles er in eens heel anders voor.
De knotwilgen aan de ene kant hebben hun pruik verloren. Kaal en naakt staan ze te wachten op een beetje zon. Tja…, de wilgenkapper mag nog wel zijn werk doen.
Nou onze eigen mensenkappers nog. Al wil ik wel een wat meer en zorgvuldig gedetailleerde coupe 😉 😉
Die goeie ouwe tijd, weet je nog? Zonder… wasmachine. Dat is voor luie huisvrouwen, vond mijn moeder.
Maar toen mijn zus zo’n nieuwigheid kocht, inclusief centrifuge, was ze toch wel snel overstag. Goed, het werd een tweedehandsje en er kwam later een aparte centrifuge, dus het wassen bleef nog wel een dingetje.
Maar de wringer werd naar zolder verbannen. Ik vond dat wel jammer. Want al was ik geen grote hulp in het huishouden, de was door de wringer draaien vond ik best leuk. En dan die grote lakens na de eerste ronde netjes opvouwen en nog een of twee keer door die wringer halen. Dan kwamen ze bijna glad gestreken te voorschijn.
Tja, nu gaat alles hup in de machine en daarna in de droger. Efficiënt, maar meer ook niet. Alleen dat fijne gevoel van die gladde lakens, dat komt weer als ik alles netjes opvouw en stapel. Alleen nog even slopen strijken en dan kan alles weer in de linnenkast.
Eten moeten we elke dag, wel twee of drie keer. Maar eten we dan wel goed?
Dat kun je natuurlijk alleen zelf bepalen en het is dan ook voor iedereen een persoonlijke afweging. Ik geloof niet dat friet met mayonaise gezond is, maar zo nu en dan is wel heel lekker. Een stuk mokkataart of brownie, stroopwafel of Bossche bol, het is allemaal lekker op zijn tijd, maar niet te veel.
Tegenwoordig maakt de groente afdeling van een Nederlandse supermarkt maar een klein deel uit van het hele assortiment. Veel meer vierkante meters worden in beslag genomen door allerlei “gemaksvoedsel”. En als ik in de karretjes van sommige mensen kijk, weet ik bijna zeker dat daar meer kant en klaar spul in ligt dan verse groenten of fruit.
Nu zie ik telkens weer de roep om een “suikertaks” om obesitas te voorkomen. Maar ik denk dat de overheid betere kwaliteitsnormen aan het voedsel moet stellen. De documentaire die ik afgelopen week op ArteTV bekeek, ging over al dat gemaksvoedsel. Dat wel goedkoop en snel klaar is, maar vaak ingrediënten bevat van mindere kwaliteit. De winst moet tenslotte ergens vandaan komen. Ik kan de docu aanraden. Het is een tamelijk lange zit, maar goed om te weten wat er allemaal in ons eten verscholen zit.
