Ik weet niet wat jullie er van vinden, maar dit jaar mag wat mij betreft tussen de vergeten dingen gezet worden.
Ik vond dit plaatje op Pinterest. En hoewel ik een opgestoken vinger niet echt beschaafd vind, is dit toch super goed bedacht. Dus voor deze keer maar even een klein beetje stout 😉 Ik kan bijna niet wachten op het nieuwe jaar. Zonder virussen, zonder lockdowns en weer gewoon vrij….! Ik begin meteen met aftellen, nog 54 dagen….!
Corona, regen en winderig herfstweer zijn absoluut een foute combinatie. En de radio, tv of de kranten geven ook al zulke eenzijdige berichten. Kommer en kwel en tranen met tuiten.
Dan kan het geen kwaad een beetje humor te zoeken. Het neigt naar onderbroeken lol, maar voor even een wat bredere glimlach kan dit plaatje er mee door.
Fijne zaterdag allemaal 😉
Vergat ik toch ook nog helemaal te vertellen wat ik gekregen had voor mijn verjaardag. Eigenlijk doen we niet meer aan cadeautjes, maar subtiel vertelde ik aan Leo over “zo’n leuk boek” en ja hoor, die pikte de hint foutloos op.
‘s Morgens lag dan ook dit boek naast mijn hoofdkussen. Een kinderboek, maar niet alleen voor kinderen. Ik weet zeker dat meer bloggers dit boek gekocht of gekregen hebben. Om urenlang in te kijken, te verwonderen en te ontdekken wat er allemaal getekend is door Charlotte Dematons.
Het ligt op tafel, zo onder handbereik. Want op elke bladzijde doe ik weer een ontdekking en ik ben er al veel uurtjes zoet mee geweest.
En wie denkt dat ik een beetje kinds begin te worden, nou ja, die denkt dat dan maar 😉
Ik was zo bezig met mijn verhalen over onze vakantie, dat ik helemaal vergeten was dat ik in die tijd ook een jaartje ouder werd.
Bij thuiskomst lag de mat dan ook vol met verjaardagskaarten voor mij. Kaarten met bloemen, zelfgemaakte kaarten, kaarten met veel lieve wensen.
Ook kreeg ik een heel bijzondere kaart met een echt Geluksklavertje, vergezeld van een lange brief. Die kaart hang ik goed zichtbaar in mijn werkkamer. En ik hoop natuurlijk dat dat klavertje veel kracht heeft en voor echt geluk gaat zorgen. Ik werd er in ieder geval heel gelukkig van.
En dan kreeg ik ook deze kaart van Saskia. Daar heb ik hartelijk om moeten lachen. Ja vergeetachtig ben ik wel een beetje, maar zo vergeetachtig….? Nee, gelukkig niet 😉
Maar we moeten onze ouderdoms-kwaaltjes ook met een flinke korrel zout kunnen nemen en er eens mooi de draak mee steken. Een beetje humor houdt je op de been, nietwaar?
Ernstige zaken brengen met een kwinkslag, dat is niet iedereen gegeven. Sommige mensen kunnen alleen maar dodelijk ernstig zijn. Sommige zaken zijn natuurlijk niet altijd om te lachen, maar een beetje humor houdt de boel aan de gang.
Zo moet ik heel vaak om de strip “Jan, Jans en de kinderen” lachen. Ik lees die strip meestal staande naast het bladenschap in de super. Even uitblazen en bijlezen na de boodschappen. Deze vond ik weer heerlijk humoristisch.
Jan wordt op de hak genomen door de geëmancipeerde vriendin van Jans. Het gaat over de boekenlijst voor het eindexamen van Karlijn. Hannah denkt dat Karlijn wel heel veel vrouwelijke schrijvers heeft gekozen. Maar nee, het zijn alleen mannen. Het valt Hannah zo te zien erg tegen. Jan daarentegen vat het helemaal, want “vrouwen schrijven niet zo veel bijzonders….”
Maar Karlijn heeft voornamelijk dunne boekjes gekozen, omdat je die snel doorgelezen hebt. En dan sluit Hannah de discussie af met de prachtige slogan “Mannen blijken dus helemaal niet zo veel inhoud te hebben”.
En daar moet ik dan heel erg om lachen. Neergesabeld met één meesterlijke opmerking 😉 😉
Ik heb een hele tijd staan kijken, maar hij was er echt 😉 Een naakte man, maar hij had zich op een of andere manier totaal onzichtbaar gemaakt.
Ik stond er toen het nog lekker zonnig was, maar toen de regen met bakken uit de hemel kwam bleef hij staan. Hij stond er dan ook voor het goede doel.
Dat glazen potje stond er uiteindelijk niet voor niks. Daarin zamelde hij geld in voor Amnesty International. Nou, zo’n geweldig initiatief mag niet onvermeld en onberoerd gelaten worden. Het was makkelijker geweest als er gepind had kunnen worden, maar met moeite vond ik nog wel wat kasgeld in mijn beursje. En zo kon ik dus meehelpen aan het verbeteren van de wereld 😉 😉 😉
Nou hoop ik wel dat hij later wel zichtbaar en volledig gekleed naar binnen mocht. Het werd die nacht behoorlijk koud en nat!
Sommigen van ons gaan of zijn al op weg naar een vakantiebestemming. Veel blijven in Nederland, sommigen verkozen toch den vreemde om een tijdje naar af te reizen.
Wij blijven voorlopig nog maar even hier. Er is tenslotte keus genoeg om naar toe te gaan. En wie niet voor al te oubollig wil worden versleten, kan ook nog kiezen uit diverse exotisch klinkende namen:
Auvergé = Overschie
Kéthèl sur l’Auvergé = Kethel bij Overschie
Das Krälingerwald = het Kralingsebos
Réo = Rotterdam en omgeving
Maar misschien blijven we wel waar we nu zijn, in Teilia. Dat is Rotterdams voor “met je voeten in een teiltje”
Al die namen en uitdrukkingen heb ik niet zelf bedacht hoor! Die komen van de Rotterdamse Taal-kalender. Zelfs de foto van het Krälingerwald komt van Google 😉 Tja, ik heb nou eenmaal vakantie, nietwaar?
De TV-reclame duurt me vaak veel te lang. En dat niet alleen, het is schreeuwerig, vaak uiterst dom en onnodig. Want we hebben tenslotte alles al. En zouden we niet een beetje minder gaan doen? Nou dan!
Maar toch, zo nu en dan vind ik sommige reclames wel grappig. In ieder geval heel creatief bedacht. Zoals deze. Van zo’n stapel burger broodjesmonsters word ik vrolijk. Lekker zomers, weer eens wat anders dan anders.
En ik bewonder het brein dat zich hierop heeft mogen uitleven. Alle broodjes net iets anders. Met grote scheve tanden, een lange tong en uitpuilende oogjes. Dit vind ik nou goed bedacht.
Maar kopen? Nee, wij hebben geen barbecue en eten zelden burgers. Maar wie wel wil, kan deze week dus terecht bij de grootgrutter 😉
De muziek van Harry Bannink ligt me na aan het hart. Zoveel prachtige nummers, waarvan er veel maar een enkele keer ten gehore zijn gebracht.
Na het beluisteren van de vele afleveringen van de Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman, wilde ik er hier ook wel wat mee doen.
Ook voor de uitzendingen van Farce Majeure schreef Harry Bannink vele nummers. Dit nummers hoort in een rijtje persiflages op het Eurovisie Songfestival (1974). De tekst is van Alexander Pola en de muziek is, ja natuurlijk van Harry Bannink.
Naast alle kommer en kwel is er gelukkig ook altijd een (glim)lach te verkrijgen.
De winkelier in deze zaak had een wel heel speciale aanbieding voor ogen. Nou ja, wie weet geeft het zelfs wel bescherming….
