Nee, wij zijn geen voetbalfans. Geen idee wie er speelt, wat er speelt en waar men speelt. Zelfs de begindatum moest ik nog even opzoeken.
Maar goed, dat wil nog niet zeggen dat het ons helemaal ontgaat. Ik zag al overal vlaggetjes, spandoeken, versierde huizen.
En dan wil je toch wel even iets laten zien.
Nou, vooruit dan! Knal-oranje papavers, onderweg gefotografeerd. Toch nog ietsiepietsie oranje sfeer 😉
Onderweg, al wandelend tussen het groen, ontdek je steeds meer dingen die je niet kent.
Niet alleen planten of dieren, maar ook objecten. Want wat zou dit nou toch wel wezen? Er stonden er meer. Het was duidelijk iets met zonnepanelen, maar waar dient het voor?
Google heeft meestal een verklaring, maar waar moet je dan op zoeken? Met het woordje “mast” alleen kom je niet ver. Maar je kunt ook foto’s vergelijken, bedacht ik me. Helaas, wel wat foto’s van andere masten maar wat het nou precies is. Nog steeds een ?
Leo dacht dat het iets voor de scheepvaart was, want het ding stond langs de Oude Maas en verderop zagen we nog zoiets, met een duidelijk knipper-licht, ook bij felle zon. En nou zou ik toch zo graag willen weten waarom die dingen daar nou staan…
Zouden kinderen van nu nog leren om te sparen in een spaarpot? Ik heb eigenlijk geen idee. Want sparen is niet meer zo in, toch?
Een spaarpot zoals deze hadden onze kinderen ook. Je gooide er een gulden in en die rolde dan meteen netjes in het juiste vakje. Dat ging ook zo met andere munten en al snel was er een leuk kapitaaltje bij elkaar.
Je kon die spaarpot natuurlijk ook zelf openmaken en ik denk dat er zo nu en dan wel eens achter onze rug om wat uit gehaald werd. Maar het ging om het idee. Na verloop van tijd werd de inhoud gestort op hun eigen girorekening. Jong geleerd dus….
Die spaarpot is inmiddels een collectors item, denk ik. Net als de piekpijp. En het stuiverspotje van mijn moeder in de vorm van een mini-naaikistje. Alles al lang bij de kringloop gebracht. Zonder inhoud natuurlijk!
Wat raar toch, met herinneringen. Ik kan me niet meer goed herinneren waar ik deze foto maakte. Het is dan ook alweer meer dan 10 jaar geleden.
Het was ergens in Mecklenburg-Vorpommeren, tijdens een vakantie met onze -toen- spiksplinter-nieuwe auto. Dat kan ik wel weer terug-vinden, want zoiets staat netjes in de computer.
We hadden het reuze naar onze zin, maar wat was het koud en soms heel erg regenachtig. En wat doe je dan? Dan schiet je een cafeetje in voor koffie en wat lekkers. En maak je een foto van dat leuke uithangbord.
En verder…? Tja, dat weet ik niet meer. Dat is weggezakt in mijn geheugen.
Er wordt bij ons in de buurt druk gewerkt aan een nieuwe verbinding met de A16. Het is dus al een tijdje een grote bouwput als we de wijk uitrijden. Je ziet de weg echt “groeien” en overal vind je hele rijen van dit soort zakken.
Maar ook elders zie ik deze zakken staan. En ik vermoed dat die zo het fundament van de weg gaan vormen. Zeker weten doe ik het niet, dus misschien weet iemand anders er iets meer over.
Ik heb me wel afgevraagd of dat materiaal nou een nadelige invloed op het milieu heeft. Het lijkt me toch iets van kunststof en hoe gaat zich dat houden op den duur… Nou ja, daar zal wel over nagedacht zijn, hoop ik.
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Een live opname vanuit Central Park, New York. Paul Simon met “Still crazy after all these years”. Ik krijg hier nog steeds kippenvel van, zo mooi.
Nu de restaurants en terrassen weer open gaan, wordt overal alles in gereedheid gebracht om de mensen te ontvangen.
Je realiseert je eigenlijk niet dat het niet overal van een leien dakje zal gaan. Kijk nou hier, in Venetië, waar alles over het water moet gaan. Dus ook de levering van groenten en fruit. En dan staan er al ongeduldige klanten te kijken.
Het lijkt mij stressen, maar misschien is de eigenaar wel heel flegmatiek en laat al die onrust hem koud.
“Jullie gaan zeker binnendoor terug naar Rotterdam?“, vraagt schoonzus. Ja, best leuk idee. Dus stellen we de navigatie in op snel-en tolwegen vermijden.
De weg wordt aangegeven, maar de navi-stem zwijgt. Even stoppen, motor afzetten en opnieuw starten. Nee, niks meer. En omdat we geen zin hebben in kaart lezen en binnendoor de weg niet meer zo goed weten, stellen we van arrenmoe toch maar weer de snelweg in naar ons huisadres. Maar ook nu houdt onze navi zich stil. Koppig stilzwijgend, alsof we haar onrecht hebben aangedaan. Gek, maar het voelt zelfs een beetje beklemmend.
Als we bijna thuis zijn, gaat Leo nog tanken. En als we dan wegrijden, klinkt opeens de vertrouwde stem van Katelijne. We schrikken ervan en barsten dan in lachen uit. Het is een beetje mosterd na de maaltijd, want dat laatste stukje weg hadden we nog wel zelf geweten.
Ach, die apparaten worden steeds menselijker. Modern times, modern miracles.
Dit is een echt stijlvol horloge. Niet te schreeuwerig, niet te groot of te klein, gewoon mooi, vind ik. Met als extraatje de Erasmusbrug op de wijzerplaat en op de achterkant gegraveerd. Voor echte Rotterdam fans dus!
Een horloge om mee te pronken. Echt Rotterdams!
En wie er een kopen wil of cadeau geven, klik hier voor de webwinkel.
Een wandelvriendin vertelde over het Klein Profijt in Oud Beijerland. Daar wilde ik ook wel eens wandelen en dus reden we dit weekend daar naar toe.
Een niet al te groot, maar leuk stuk natuur aan de zuidkant van de Oude Maas. Met wandelknooppunten, dus de route kun je zelf uitstippelen.
Onderweg zag ik dit mooie kevertje. Die schoonheid is natuurlijk maar schijn, want hij zal met andere familieleden wel een heleboel schade aan bloemen en planten kunnen aanrichten.
Maar zo vlak voor mijn lens, knalrood tussen al het groen, was het een plaatje waard.