Het blijft leuk om ergens langs de weg zo’n mini-bieb te ontdekken.
Dit versierde exemplaar vond ik in Willemstad, bij leuke huisjes aan een gracht. Zoiets geeft nog eens extra sfeer aan een stadje.
Ik moet ook altijd kijken of ik iets van mijn gading zie. Maar om zo maar iets mee te nemen, vind ik ook een beetje brutaal. Ik kan er waarschijnlijk nooit iets terug-brengen. En dat is nou juist de bedoeling.
Maar het levert in ieder geval weer blogstof op. Ook leuk toch?
Vorige week kwam Lies Koffie drinken. En dan neemt ze meteen wat puzzels mee. De puzzels die ik gelegd had, zitten dan al weer in de doos en neemt ze weer mee terug.
Dit tafereel zag op haar FB pagina en het leek me een mooie opmaat naar de volgende.
Maar nu nog even genieten van deze rustieke tafel, met bloemen en boeken.
De volgende puzzel is weer heel anders. Een heel stuk groter want 1000 stukjes en veel rustiger van onderwerp. Maar wel een venijnige, met heel veel zachte pasteltinten en niet zoveel verschillende vormen.
Het kan wel even duren voor die klaar is. Maar het is een lekker plaatje…. 😉
In de hal van het ziekenhuis zie ik een grote automaat, gevuld met lekkers en drankjes. Dat is niet onlogisch, want nu is er geen mogelijkheid is om iets te drinken of eten te halen. Zo’n automaat is geen overbodige luxe.
Maar wat zou ik het dan prettig vinden als er wat meer keus zou zijn. Niet tussen frisdrank, frisdrank en andere frisdrank. Maar tussen melk, yoghurt of frisdrank.
Net als met iets te eten. Niet alleen maar zoete of vette dingen. Maar ook de mogelijkheid om fruit te kunnen nemen.
Want we kunnen natuurlijk blijven roepen, dat we gezond moeten eten. Maar als er overal alleen maar keus is uit “niet al te gezonde” zaken, dan schiet het ook niet echt op.
We parkeerden de auto voor een huis en daar zag ik die mooie modelboot. En daarin een knuffelbeer. Daar moest ik een foto van maken. Want meteen schoot me Beertje Pippeloentje in gedachten.
Kleine beertje Pippeloentje
geeft zijn mamma beer een zoentje,
Geeft zijn pappa beer een hand,
want hij gaat naar Engeland.
Pippeloentje heeft een jekker
en een koffer met een wekker
en een grote zak met brood.
Hij gaat varen op de boot.
En de westenwind gaat waaien
en de and’re beren zwaaien
en ze roepen met z’n allen:
Zal je niet in ’t water vallen?
En niet op de reling staan?
En geen andere beertjes slaan?
En niet schoppen met je schoentje?
Goeie reis dan, Pippeloentje
Annie M.G. Schmidt
Sinds kort weet ik dat je niet alleen in de buurt van Lisse bollenvelden hebt. Die zijn her en der in Nederland te vinden. Want ik las verhalen over de omgeving van Hoorn, de Flevopolder en op Goeree-Overflakkee.
En die laatste plek ligt zo’n beetje bij ons om de hoek. Nou ja, bij wijze van dan. Maar met de auto is het een kort ritje en vorige week gingen we dus op pad.
Het is niet zo gecultiveerd en op mooi gearrangeerd.
Maar wel intens en goed te bekijken.
Jammer dat het net regende, een zonnetje had nog net een accentje extra gegeven.
Maar desondanks genoten we van een mooi tochtje en kleurige bloemenvelden.
Niks begrijp ik van de nieuwsgaring op dit moment. Het ene feit(je) wordt uit en te na en tot vervelends toe vermeld. Andere dingen krijgen weinig of geen aandacht in het nieuws.
Zo werd afgelopen zaterdag in Lelystad een complete woonwijk geëvacueerd omdat er een vreemde (benzine)lucht uit het riool kwam. Hoe en waardoor dat kwam wist men niet, maar 400 bewoners moesten in allerijl weg. Politie ging de huizen langs, veel opkomst van brandweer en diverse NL-Alerts. Kortom een hele nare situatie.
Die ook nog eens tot zondagmiddag duurde. Wat die vreemde stank veroorzaakte was niet bekend. Er werd geadviseerd de kranen langdurig open te zetten, zodat het riool doorgespoeld werd. Dat lijkt me logisch.
Maar dat er “bruin water” uit de kraan zou kunnen komen, verbaasde me. Dat zijn toch twee geheel op zichzelf staande en aparte systemen? Wat die vreemde stof was en waardoor die in het riool was gestroomd, was maandagmiddag nog steeds een vraagteken.
Maar wat me het meest verbaasde, was dat er op maandag weinig meer over te lezen was. Is zoiets niet belangrijk genoeg of denken de journalisten dat hun lezers alleen geïnteresseerd zijn in Shownieuws?
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Vandaag beginnen we de week met een vrolijke Duitse schlager. Misschien niet ieders smaak, maar je wordt beslist niet chagrijnig van Andreass Gabalier met “I sing a Liad für Di”
Heel vaak kom je dit niet meer tegen, een prachtig glimmend gepoetst huisnummer. Ik fotografeerde dit in Maasland, waar we, na een blog van Emie, op een zonnige dag naar toe reden.
Bij dit glanzende bordje vloog ik terug in de tijd. Wij woonden vroeger in een gewone straat, met rijen huisdeuren. Allemaal donkergroen geverfd en vrijwel allemaal identiek.
Maar onze deur sprong er wel uit. Want we hadden nog een ouwerwetse koperen trekbel en een koperen brievenbus. En die glom steevast dat het een lieve lust was. Op vrijdagmiddag ging ze met haar mandje poetsspullen naar beneden en werd die bel en brievenbus glanzend gepoetst. Geen week sloeg mijn moeder over. Daarna werd de deur gezeemd en het straatje geveegd. Klaar voor het weekend!
En daar moest ik bij dit huisnummer ineens aan denken.
Op het bureaublad van de computer verscheen een prachtige foto van Mount Fuji, gemaakt Franco Libassi.
De foto’s wisselen regelmatig en dus was ook deze naar een paar dagen verdwenen. Jammer, want ik keek er met heel veel heimwee naar.
Maar kom op zeg….., ik heb toch zelf foto’s gemaakt van Fuji San. Die reisherinnering kan ik met gemak weer oprakelen. Want al is het inmiddels bijna zeven jaar geleden, regelmatig gaan mijn gedachten nog terug naar die reis.
We deden zoveel ervaringen op. Geen enkel probleem om terug te denken. En al is de voorgrond minder fotogeniek dan bij Libassi, Mount Fuji blijft even majestueus.
Er zijn mensen, die kun je werkelijk alles aantrekken. Zelfs in een aardappelzak zien ze er nog beeldschoon uit.
Zo’n aardappelzak maakte mij beslist niet eleganter. Maar om het lijf van Marilyn Monroe werd het meteen een beetje haute couture. En het was natuurlijk een prachtige reclamestunt van die aardappel leverancier.
Had ik er dan zelf willen staan…? Toen misschien wel, nu weet ik beter. Want zo veel geluk heeft Marilyn in haar leven niet gekend.