Herfst geeft niet alleen kleuren maar ook allerlei vormen. Want wie goed kijkt, ziet dat er soms wel heel erg afwijkende zaaddozen te vinden zijn.
De kastanjebomen verliezen hun stekelige vruchten, de eiken vertonen eikels in allerlei vormen van groot naar klein. Beukennootjes vallen als kleine piramides uit de bomen.
En in het Arboretum Trompenburg ontdekte ik deze bijzondere vormen.
Er is altijd wat te bekijken in de natuur.
Hoewel je zeker weet dat ergeren niet goed is voor je gezondheid of je bloeddruk, ontkom ik er vaak niet aan.
En in de supermarkt is het niet moeilijk om ergernissen te vinden. Overdaad, overbodige spullen en ook de verpakkingen zijn me vaak een doorn in het oog.
Ik was dan ook blij te zien dat de kruiden van Souq in een kleurig papieren zakje zaten. Totdat ik zo’n zakje pakte. Want dat papier was slecht overbodig omhulsel. De kruiden zitten in een “handig (plastic) bewaarbakje”.
Nee Souq, niks handig. Weer zo’n bakje dat de plastic afvalberg gaat vergroten. Stop die kruiden in een stevig en zo klein mogelijk zakje. Want zelfs als dat van plastic is, geeft dat minder rommel. Een handig bakje of potje hebben we meestal zelf wel.
Jammer, gemiste kans!
De generatie van mensen boven de 70, mijn generatie dus, heeft waarschijnlijk nog wel herinneringen aan het wc-papier van vroeger. Grijs, grauw en verre van zacht. Althans dat hing aan de rol op onze wc thuis.
Bij een tante was niet eens een eigen wc. Die was op de overloop en werd gedeeld met meerdere buren. Daar hingen stukjes krantenpapier aan een spijker. Wel geteld één keer ging ik daar plassen.
Hier liggen altijd diverse rollen, want niks erger dan geen wc-papier hebben. Gewoon papier, meerlaags en redelijk zacht.
Maar nu is er The good roll, duurzaam en ecologisch toiletpapier. Keurig thuisbezorgd, verpakt in een kartonnen doos en elke rol omhult met een fraai gekleurd papiertje.
Ach ja, het zal allemaal wel. Maar wij blijven toch maar het papier van die grote discounter gebruiken. Zelf gehaald, in ene moeite door met de andere wekelijkse boodschappen.
Hoeft er niet nog een bezorgdienst in de straat te parkeren.
We zitten er nog midden in. In de Netflixserie Downton Abbey. Al begint het wel op te schieten, want we kijken al de vijfde aflevering van de vierde serie.
Ik had niet gedacht dat we het allebei zo leuk zouden vinden. Maar regelmatig schuiven we ’s avonds op de bank, iets lekkers onder handbereik.
En dan kijken hoe het gaat met graaf en gravin Grantham. Niet te vergeten welke forse one-liners de douarière weer in petto heeft. Of hoe de dochters zich een weg banen tussen oude conventies en nieuwe mores.
En dan de mensen die het hele reilen en zeilen van dat enorme huishouden in balans houden. De aardige butler Bates, de sluwe en onbetrouwbare Thomas, lieve Daisy en nukkige Mrs. Patmorse. Hun intriges, zorgen en pleziertjes, het komt allemaal aan bod.
Leuk ook om te zien hoe die wereld na de eerste wereldoorlog veranderde. En wat dat allemaal te weeg brengt. We hebben nog een hele rits afleveringen tegoed. Daar kan ik me echt op verheugen.
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Deze week weer eens iets Frans. Ik ben nou eenmaal gek op Franse muziek. Maar dit is een Amerikaans duo, vergis je niet. Maar het is heerlijk om naar te luisteren.
Trieste en herfstige dagen, met een heleboel regen. Ik vind er geen barst aan. Al bij het opstaan kijken we tegen een sombere lucht aan.
Ja, ik weet het. Aan het weer kunnen we (gelukkig maar) nog steeds niks veranderen. Het komt zoals het is. Mopperen heeft geen zin en verhuizen is wel heel rigoureus. En dan nog. In landen waar “altijd de zon schijnt” regent het toch ook wel eens? En niet zo zuinig ook nog.
Maar kijk, zo tegen de avond breekt ineens het zonnetje door. Meestal wat aarzelend maar vaak ook nog even een flinke plens zonneschijn.
Wij noemen dat het Costarica-zonnetje. Een kennis van Leo kwam uit dat land en hij mopperde altijd dat de zon hier nooit zo uitbundig was als daar.
Nou ja, laten we maar tevreden zijn met wat we krijgen. Als het daar zo fijn was, waarom bleef hij hier dan mopperen?
Zouden er mensen zijn die zich vergissen? En dit mooie doosje aanzien voor een luxe stuk chocolade? Het zou me niet verwonderen.
Maar het is natuurlijk geen chocolade. Het is kattenvoer!
Uiteraard voor een luxe kat.
Niet voor Mieppie de straatkat. Maar een fraaie raskat, met een exquise smaak, zal dit misschien wel eens willen keuren wanneer het in haar design voerbak ligt.
😉 😉 😉
Wonderlijk om te zien hoe in de natuur alles van kleur verandert. Soms lijken bomen of struiken een beetje rozig, dan komt het blad en wordt alles frisgroen.
Die kleurverandering zie je natuurlijk het best in de herfst. Toen we dan ook afgelopen week weer een keer naar Trompenburg gingen, lette ik nog meer op al die veranderingen.
Met nog wat foto’s van eerdere bezoeken leverde dat een leuke verzameling op van bloemen, bladeren en vruchten.
Het nieuwe Maria Montessori-gebouw van de Nijmeegse universiteit wordt niet door iedereen even goed beoordeeld.
Het blijkt een groot gebouw met heel veel glas en grote ruimtes te zijn. En als je er zit, zit je te kijk. De overeenkomst met een groot aquarium, was mijn eerste indruk. Niet prettig voor vrouwen met hippe kokerrokjes. Maar ook niet prettig om dat privacy er weinig toe lijkt te doen.
Waarom moet alles toch altijd weer anders? Een gebouw moet toch vooral voldoen aan de eisen van het dagelijks gebruik en vooral bescherming bieden.
En ook niet al te veel energie kosten. Met al dat glas lijkt het me heel moeilijk in de winter warm te krijgen en in de zomer de hitte buiten te laten.
De straten in mijn wijk zijn allemaal genoemd naar planten. Elk cluster heeft een plantensoort, zo is er de heide-, de brem-, de varen- of rozenbuurt. En ik woon in de klaverbuurt.
Dan gaat het om de laagbouw, want rondom de flats waren de Nobelprijswinnaars de inspiratiebron. Daar schreef ik al eens over.
Sommige namen zijn heel herkenbaar. Iedereen heeft een beeld bij Geluksklaver. Maar wat ik me moet voorstellen bij Wondklaver of Zevengetijdenklaver…?
En hoe ziet Calluna er uit? Gelukkig, er is nu Google en met een paar tikjes ben je helemaal op de hoogte. Kijk maar…
Ach, dat is gewoon heide. Ja logisch, ik liep ook in de heidebuurt.