En ik zal je wat vertellen van Sint Nicolaas Die ging het dak op met zijn paard en ook met Pieterbaas ’t Gebeurde gisteravond laat hier ergens in de stad T’is eeuwig zonde, maar wel logisch, want ’t was hardstikke glad En ze gleeën met z’n tweeën Langs de pannen naar benejen Van ’t dak, oh yeah..
En ik wil je wel vertellen dat Sint Nicolaas Toen in het ziekenhuis belandde met z’n Pieterbaas Ze lagen in de ambulance, nou dat wat me wat Hij reed met loeiende sirene door de hele stad Nu gaan ze voortaan met z’n tweeën langs de ladder naar benejen Van het dak, oh yeah….. OH YEAHHHHH
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Hetty Blok en de Ja zuster, nee zustercast in “Laat ze breien” van Annie M.G. Schmidt. Het is een oud advies, maar nog steeds zeer actueel. Zie je het voor je, alle regeringsleiders breiend aan een sok of pullover? Geeft vast minder agressie dan al die vergaderingen…. 😉
Laatst las Jacques Klöters dit gedicht voor in De Sandwich. Het is een gedicht van Frank Starik, die de trekker was van het ‘Eenzame uitvaart’-project, dat in verschillende grote steden dichters een gedicht liet schrijven (en voorlezen) bij de begrafenis van mensen zonder nabestaanden. Ieder jaar krijgt een van die gedichten de Ger Fritz-prijs, een prijs voor het beste/mooiste ‘Eenzame uitvaart’-gedicht. F. Starik heeft de prijs postuum toegekend gekregen voor een gedicht dat hij twee dagen voor zijn dood schreef – vanwege de kwaliteit van het gedicht, maar ook als waardering voor zijn jarenlange inspanningen. (met dank aan Raymond Noë)
Klein leven Wat als je rijk bent en het kan je niks schelen.
Wat als je rijk bent en gewoon in het buurtje blijft wonen waar niemand weet wat er bij jou te halen zou wezen.
Klein leven. Iemand met een bivakmuts, gerinkel van glas, paniek: het is je jaar na jaar bespaard gebleven in dat eenvoudige benedenhuis terwijl je overal had kunnen leven.
Bron: Google photos / Smithsonian Magzine
Geen overdreven sjieke dingen eten, geen jacht, geen villa met een hek om de mogelijkheden die mogelijkheden zijn gebleven, gewoon, klein leven. Niet ten volle, maar tot het magere einde toe.
Geluk is een afwezigheid, een gebrek aan een gebrek, de zekerheid van het genoeg.
En tenslotte: niemand om het weg te geven. Dat kleine, stille leven moe.
Nou ja, zo druk heb ik het nou ook weer niet. Maar toch, gisteren was ik in de weer met een grote pan erwtensoep koken. En moest ik me haasten omdat we later die dag naar de film gingen.
Er lagen nog andere dingen die geregeld moesten worden. Dus vergat ik helemaal een blog te typen.
Er zijn ergere dingen in de wereld, toch? Vandaag dus gewoon een beetje toepasselijk plaatje. Verder niks!
Er werd weer eens iets nieuws bedacht. Kaas, zoals camembert, zou straks niet meer in zo’n klein spanen doosje mogen. Te milieubelastend.
Dat vond de Europese Commissie, die er zijn licht op liet schijnen. Een houten doosje, dat kan niet. Zo’n doosje wordt maar één keer gebruikt. Het moet iets recyclebaar worden. Nu kieperen de mensen dat zomaar in de kliko….
Nou denk ik altijd, voordat je iets gaat verbieden, bekijk dan eerst wat de alternatieven zijn. Want wat zou het dan moeten worden? Geen idee… plastic…? Nee joh! Keramiek, papier met een plastic laagje?
Daar was men zo een twee drie niet uit. De Normandische boeren protesteerden, maar hoefden gelukkig niks te vrezen, want hun streekgebonden producten vielen buiten de regeling. Maar de grootste zuivelproducent ter wereld, Lactalis, fabrikant van onder andere Président camembert, altijd verpakt in die spanen doosjes, gooide zich in de strijd en tekende protest aan. En met succes.
Want, meldde Lactalis, zo’n doos is niet voor de sier. Die heeft een functie. Het hout zorgt voor voldoende luchtcirculatie en daardoor rijpt de kaas na. En toen krabbelde de Europese Unie terug…..!
Ik denk dat zo’n spanen doosje eigenlijk prima is. Die spanen komen van populieren, inheemse en snelgroeiende bomen. Die ook nog eens niet zo heel oud kunnen worden, na 50 jaar zijn ze op.
Waarom zou je iets veranderen wat uitstekend werkt?
Ik weet dat oud-buurman Peter een trouwe lezer van mijn blog is.
Dat bleek maar weer eens toen hij enkele dagen geleden ineens weer bij ons op de stoep stond.
Onder zijn arm een doos met een puzzel van Jan van Haasteren, een mooi exemplaar uit 2007: de damclub. Die ga ik gauw eens maken, want ik heb al weer een hele tijd niet gepuzzeld.
Nu het weer kouder wordt en de avonden donker en langer zijn, is het toch een fijn tijdsverdrijf.
Dit is een niet zo grote puzzel, “maar” 500 stukjes. Ben heel benieuwd hoe lastig deze puzzel is.
En is de puzzel eenmaal klaar, dan geef ik hem weer door aan andere puzzelfanaten. Ik heb al gehoord dat er belangstelling genoeg voor is.
Nogmaals dank je wel, Peter. Als ik er mee klaar ben, laat ik hem hier natuurlijk ook nog een keertje zien.
Met verbazing heb ik vorige week gekeken naar de reacties op de verkiezingsuitslagen.
Het leek alsof er een soort van angstwekkende invasie van buitenaardse aliens had plaatsgevonden. Waarom? Die stemmers zijn toch gewone, doodnormale en hardwerkende mensen.
In plaats van moord en brand schreeuwen, zou de zittende macht zich beter eens achter de oren krabben en nagaan wat er allemaal niet goed is gegaan in de afgelopen dertien jaar.
We zwalkten van crisis naar crisis. Nu hebben de verliezers hun mond vol over niemand uitsluiten en zou iedereen er toe doen. Daar denk ik toch anders over. Want nog niet zo lang geleden mochten grote groepen mensen niet in een theater, café, restaurant.
Destijds werd uur na uur vermeld hoeveel patiënten er op de ic lagen. Nu lezen we nauwelijks over oversterfte. Laat staan dat er een gedegen onderzoek loopt naar de mogelijke oorzaak ervan. Integendeel, het is angstwekkend en oorverdovend stil.
Ook is nog steeds heel veel geld niet verantwoord. De toenmalige minister weigert, ondanks rechterlijke uitspraken, opening van zaken te geven. Je zou toch zeggen dat zo’n gigantisch bedrag niet zomaar kwijt raakt.
Hoe de regering er de komende jaren uit zal zien, weet ik niet. Of het zo veel beter of slechter zal zijn, geen idee.
Ik denk dat, in het belang van ons allemaal, samenwerken het meest voor de hand zou liggen. Geef het voordeel van de twijfel.
Het begint steeds griezelig er te worden. Als ik wat zit te knutselen in mijn werkkamer, begint ineens de printer te ratelen. Verder niemand thuis, geen laptop of computer aan, telefoon ook niet.
Bron: Google afbeeldingen
Het blijkt een schoonmaakritueel te zijn. Er is wat geratel en gereutel, maar er komt geen papier uit. En na een tijdje is het weer rustig.
Maar wie heeft daarvoor opdracht gegeven? Ik niet, niemand. Tenminste, dat denk ik. Want misschien is het wel een verborgen instelling van de printer. En is het al vaker gebeurt zonder dat ik het wist. Nou ja, het zal er bij horen.
Ik wou dat zo’n verborgen instelling ook bestond voor het huishouden. ’s Morgens even wat gespetter en geplons en dan…. keurig nette en schone badkamer! Maar nee, helaas, die moet ik gewoon zelf met sop en lappen onder handen nemen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
