Boek

Eva Philips: Beatrix, hare Majesteit privé detective

Een boek van Eva Philips, met drie verhalen waarin Koningin Beatrix de rol van detective speelt. Dat doet ze met verve en doortastendheid, bijgestaan door haar privé secretaris Henriette.

In het eerste verhaal vindt Beatrix zelf een lijk. Nou ja, haar hond Pongo graaft het op als de koningin wat uurtjes voor zichzelf heeft en wat vergeten rozenstruiken wil gaan snoeien.

Een paar maanden later wordt er een moord gepleegd nabij Paleis Noordeinde. En op slinkse wijze wordt deze moord in de schoenen van de koningin geschoven.

In het derde verhaal zit een klein gezelschap ingesneeuwd op Kasteel het Oude Loo. En moet de dader van de moord zich dus tussen de gasten zitten.

Het zijn niet superspannende verhalen, maar wel met heel veel humor geschreven. De schrijfster geeft heel veel details over het koninklijke leven en het reilen en zeilen in de royality-kringen.

Een heerlijk ontspannen boek, lekker vakantie leesvoer.

Moestuin

Bron: Instagram / tomagarnier

Het lijkt me heerlijk om een moestuin te hebben, maar zelfkennis verhindert dat. Daar moet je gedisciplineerd voor zijn, regelmatig wieden, alles netjes bijhouden. Kortom, veel te veel gedoe voor mij. Ik droom er wel van, zie grote oogsten sappige tomaten, heerlijke boontjes en courgettes in overvloed. Maar de paar pogingen die ik ondernam hadden slechts misoogst tot gevolg.

Maar kom ik langs een moestuin, kan ik wel met heel veel bewondering kijken. En erover lezen natuurlijk. Mede-bloggers zijn veel succesvoller als ik en ik geniet dan ook van hun verhalen.

Maar er is één moestuin, die het summum van tuinieren is. Heel lang geleden bracht ik er een bezoek aan en laatst zag ik er weer een foto van. Die was recentelijk genomen, met een drone, dus recht erboven.

En dan komt het prachtige ontwerp van de tuin van kasteel Villandry, want die bedoel ik, nog mooier uit. Een overvloed aan minutieus uitgemeten perken met daarin een enorme sortering van groenten en fruit. Lage heggen van leiboompjes, keurig gesnoeid en in toom gehouden omzomen de smetteloze paden. In het voorjaar met bloesem, later met sappig fruit aan de takken.

Wie er een keer in de buurt is, mag een bezoek er aan niet overslaan. Ook wie niet over groene vingers beschikt zal er met veel plezier rondlopen.

Chinees fluisteren

white and gray chevron print recipes book
Photo by Isaiah on Pexels.com

Iemand komt met een recept op Facebook of Instagram. Zo te lezen lijkt het lekker. Goeie ingrediënten, geen gekke toevoegingen en een beetje handige kok kan er zo mee uit de voeten. Maar dan komen de commentaren.

  • Die tomaten of  de noten, kunnen die vervangen worden?
  • Je gebruikt tarwemeel, kan het ook met glutenvrij meel? In de meeste gevallen gebruik je dan amandelmeel, maar of dat 1 op 1 kan….?
  • Mijn kind kan niet tegen/lust geen …… Waarmee kan ik het vervangen?
  • Kan ik ook yoghurt nemen in plaats melk?
  • Havermelk heb ik nooit, zou het met gewone melk ook gaan?
  • Tomatenpuree in plaats van verse tomaten, zou dat ook kunnen?

En dan nog de mensen die het recept beoordelen op suikers, vet, plantaardig of 100% vegan. Na een lange rij commentaren blijft er van het recept niks meer over.

Daar begrijp ik dan niks van. Je probeert het recept en zit er iets dat je kunt/wilt of mag eten, dan laat je het eruit. Of je hebt iets niet in huis en ook dan maak je het zonder dat ene speciale ingrediënt. En valt het tegen, dan maak je het toch niet meer…

Het lijkt een beetje op dat spelletje Chinees fluisteren. Iemand begint en fluistert in je oor “Piet heeft zijn been gebroken”. Aan het eind van de rij is Piet dood of ligt in het ziekenhuis…..

Trompettist

Bron: Facebook / De Sandwich / Norman Rockwell

Dit is toch een heerlijk portret van een jonge trompettist. Het doet me altijd denken aan onze jongste. Ook roodharig en vanaf kleuterleeftijd zeer astmatisch.

Een longarts, die zich specialiseerde in kinderen en longproblemen, adviseerde ons dat een blaasinstrument bespelen goede invloed zou kunnen hebben.

Ik zag al een dwarsfluitspelend kind voor me, maar onze zoon koos een trompet. Eerst gehuurd, later gekocht. En ja, zijn gezondheid ging vooruit.

We kwamen een keer laat thuis van vakantie. Al in de auto verheugde hij zich op weer trompet spelen. Dat hij de daad bij het woord voegde zodra we binnen waren, zullen onze buren ons niet in dank hebben afgenomen.

Een tijd lang werd de trompet opgeborgen en verruild voor een gitaar. Maar gelukkig, nu speelt hij al weer jaren met veel plezier in een brassband. En van astma horen we nog maar zelden.

Reclame

Bron: Facebook / Rotta Historica

Misschien denken we dat alle opzichtige reclame aan gevels en gebouwen een trend van deze tijd zijn. Maar in de jaren dertig was het ook al aan de orde van de dag.

Kijk maar eens naar deze foto uit 1934 van de Rotterdamse Coolsingel. Het lijkt wel of elke steen bedekt is met reclame. Ook toen werden de mensen bestookt met marketing 😉

Maandag met muziek

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Een ouwetje maar weer, maar nog steeds heel fijn om te beluisteren. The Cats met Times are when.

Als de clip niet start, dit is de link

Nog altijd handig

De naam Lilian Gilbreth zal niet direct een belletje doen rinkelen. Maar Lilian, samen met haar man Frank Gilbreth, was een van de eersten de “arbeidspsychologen”. Zij analyseerde het werk en de bewegingen en zorgde dat alles zo efficiënt mogelijk gedaan werd. Niet alleen omdat je dan beter werkte, minder moe zou worden, maar vooral omdat je dan meer werk in kortere tijd kunt doen.

Bron: Google foto’s

Toen Frank op 56-jarige leeftijd kwam te overlijden, moet Lilian het zelf zien te rooien. Maar dat was voor een vrouw niet altijd gemakkelijk. Toch werd zij bekend als de bedenkster van onder andere de pedaalemmer. Een inmiddels onmisbaar voorwerp in onze huishoudens.

Lilian en Frank waren ook de ouders van 12 kinderen. In hun huishouden zou alles op rolletjes gelopen moeten hebben, maar of dat ook echt het geval was…?

Wie dat wil weten, zou “Voordeliger per dozijn”, geschreven door Frank Gilbreth Jr. moeten lezen. Absoluut leuke lectuur.

Favorieten

Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.

Deze maand is het onderwerp “Huisdieren”. Die hebben wij niet. Vroeger hadden we een konijn, dat in een hok in de tuin stond. De jongens zouden dat samen verzorgen….. Ja, je begrijpt wie daar uiteindelijk daarvoor opdraaide.

Na een paar jaar ging het beest dood. Kinderen in tranen, begrafenis in de tuin. Maar daarna nooit meer een huisdier gehad.

Toch denk ik nu wel eens dat een kat wel leuk zou zijn. Zo’n spinnend beest, dat ’s avonds op je schoot kruipt en zich laat aaien.

Maar dan denk ik aan de kattenbak en vooral aan het verschonen daarvan en dan besluiten we toch maar geen dier in huis te nemen. En het gedoe als je weer een keertje een paar dagen van huis bent. Wie zou er dan voor moeten zorgen?

Nee, we houden het maar bij de ene kat, die elke dag wel een keertje in onze tuin komt zitten. Ze vindt het blijkbaar een lekker plekje bij onze vijver. En omdat ze iets te dik is en een beetje lui, hoeven de vogels haar niet te vrezen.

Ze komt nooit verder dan de vijverrand en dat is prima.

Warm

Het is komkommertijd want de nieuwsdienst en hebben nog maar één onderwerp hoe warm het is.

En ik denk terug aan mijn vader, huisschilder tot aan zijn pensionering in 1968.

Bron: Pinterest

Hij ging zomer en winter gekleed in lange onderbroek, borstrok en driedelig pak en stropdas naar zijn werk. Overhemden met korte mouwen had hij niet, al zal hij zijn mouwen wel eens opgestroopt hebben.

Op zijn werk ging zijn jasje uit en verruilde hij dat voor een ketelpak. En dan ging hij aan het werk. Ladder op, ladder af met een pot verf en zijn kwasten.

Natuurlijk zocht hij de schaduw op, maar als het niet anders kon dan stond hij ook in de volle zon. De hele lange 8-urige werkdag schilderde hij ramen en deuren of muren. En nooit hoorde je hem klagen over de warmte.

In zijn tas zat een halve liter melk en zijn boterhammetjes. Als hij geluk had, schonk men wel eens koffie, thee of limonade.

Nu loopt men al bij 20 graden in korte broek en hemd, worden ijsjes en water uitgedeeld. En toch klaagt men nog steen en been. We zijn een beetje watjes geworden.