Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Ja, en deze is dus uit de oude doos. Maar nog steeds waard om te bekijken en te beluisteren. Ginger Rogers en Fred Astaire in Swing time.
Nee, dit fraaie koffiezetapparaat staat niet in mijn keuken. Ik vind hem leuk, maar wel een beetje groot. En niet passend bij mijn keukeninrichting. Al doe ik daar niet al te moeilijk over.
Maar ik denk dat dit bijzondere exemplaar niet zomaar overal te koop is. Dat is een apparaat voor echte koffie- en echte kattenliefhebbers.
Maar wat een schatje is het. Ik wed dat schoondochter er ook wel even over zou willen dromen, maar het bij nader inzien toch maar houdt op het exemplaar dat nu in haar keuken staat.
Dit is toch iets meer voor een museum, een kattenmuseum dat dan weer wel! Al zou iets van Delfts Blauw ook nog kunnen.
Ach, wat waren ze romantisch die winters van vroeger. Met vele dagen sneeuw, vorst tot wel min 15 graden en lange schaatstochten.
Met bevroren waterleidingen, wintertenen en nog veel meer ongemakken. Maar de plaatjes, hè, die waren mooi. En daar kunnen we nu zo heerlijk over vertellen.
Bij de centrale verwarming natuurlijk, met een lekker warm kussentje in de rug en een elektrische deken over de kouwe knieën. Ik vergat nog de pot lekker warme thee en het chocoladekoekje te vermelden. Ja, dan kan iedereen dromen.
De gemeente Den Haag is de eerste stad ter wereld waar binnenkort geen reclame meer gemaakt wordt voor vliegreizen. De Partij voor de Dieren heeft voor elkaar gekregen dat er in de openbare ruimte geen posters of advertenties mogen hangen over benzineauto’s, vliegreizen en cruisevakanties.
Je kunt daar van denken wat je wilt. Maar ik begrijp dan niet dat de gemeente Den Haag wel boos is dat op de A13 bij afslag 11 alleen nog maar Rotterdam Airport staat aangegeven. De naam The Hague is gesneuveld en Rijkswaterstaat wil dit niet veranderen.
Oh ja, heb ook nog even nagezocht hoeveel dienstreizen de het College van Burgemeester en Wethouders in 2024 maakten (Google weet tenslotte alles!). Het waren er in totaal 17, waarvan 10 per vliegtuig. Soms was het vliegtuig onvermijdelijk, want anders kom je niet op de bestemming. Maar toch, zou dat niet een beetje beperkt kunnen worden. We hebben tenslotte nu goeie digitale mogelijkheden.
Of zijn principes zijn er alleen voor anderen en koesteren ze zelf hun blinde vlek?
Hier schreef ik al eens over mijn naam, die ik te klein, te weinig, te simpel vond. Drie letters kreeg ik als naam, niks Elisabeth of Liesbet. Nou ja, na meer dan 75 jaar heb ik er inmiddels vrede mee. En ben ik nu zelfs een beetje blij met alleen de drie letters.
Want toen ik laatst zag wat er van het veel chiquere ELISABETH gemaakt kan worden, ontdekte ik toch weer heel andere vormen. En of ik nou zo graag Lijsebetje had geheten…..
Nee, dan had mijn moeder toch gelijk, dat past ook niet. Joyce kwam niet in aanmerking, al vond mijn zus dat mooi. Maar bij Joyce hoorde naar mijn moeders mening een zeer gehoorzaam en volgzaam persoon. Maar Lijsebetje had vast ook niet haar goedkeuring kunnen wegdragen.
Maar goed ook. Want ik was als kind nogal wild, zeker niet altijd gehoorzaam en volgzaam kan ik ook al niet tot mijn karaktereigenschappen rekenen. Nee, Els past gewoon bij mij…!
Na een aantal keren ontkalken lekte de koffiemachine. Het schijnt een klein defect te zijn en een Handige Harry zal het snel kunnen repareren. Maar wij zijn geen HH’s en elektriciteit en water vinden we een te linke combinatie.
Dus bestelden we een nieuwe. Compleet met thermoskan en filter. Dat kan niet anders. Aan die kan en het filter kan weinig kapot. Waarom kun je dat dan niet los kopen? Zou veel duurzamer zijn, toch?
Nu staat er in onze kast een reservekan van de vorige machine en in de berging een kan die iemand zo mee mag nemen. Maar op de buurt-app kreeg ik geen mens voor.
We kunnen nog zo veel schrijven of praten over verduurzaming, dat helpt geen steek. Fabrikanten zullen er ook over na moeten denken en de spullen en hun onderdelen apart verkopen.
Of misschien moeten we weer allemaal terug naar de pot met een los filter. Zo deed ik dat vroeger en het geurde zo lekker ’s morgens vroeg. Maar ja, ik zag dat Melitta inmiddels ook is overgegaan op elektrische kofie-apparaten….!
Bettie bracht me op het spoor van deze schrijver. Ik las eerst van Mathijs Deen De Hollander, een thriller die zich afspeelt in het Duitse waddengebied.
Liewe Cupido is van een Nederlandse vader en een Duitse moeder en woonde lange tijd op Texel. Hij lijkt in beide landen niet helemaal op zijn plaats, is stil en teruggetrokken.
Zijn politieopleiding volgde hij in Duitsland, waar hij nu ook werkt.
Wanneer een Nederlands schip een dode man op het wad vindt, wordt Liewe op de zaak gezet. Hij spreekt tenslotte vloeiend Nederland en Duits. Aanvankelijk lijkt het een ongeluk, is het allemaal simpel op te lossen. De wadloper was ervaren, maar ongelukken liggen in dit gebied op de loer.
Maar dan vindt een Duitse politiebeambte een rugzak in een vuilcontainer. Het begin van een lastig te ontwarren zaak. Want wat gebeurde er op het wad …
Spannend, maar niet bloederig.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Dit jaar begin ik in mijn eigen taal, met taalkunstenaar Jan Rot met Stel dat het zou kunnen. Helaas is Jan Rot te vroeg overleden. Ik had hem zo graag nog zelf zien zingen, maar stel… dat het zou kunnen. Nou ja, You Tube maakt heel veel mogelijk
Dat kon niet missen, deze film wilde ik beslist zien. Monsieur Aznavour, met Tahar Marim in de hoofdrol als Charles Aznavour.
Al vanaf het begin van zijn carrière ben ik fan. Tweemaal zag ik hem life, ontmoette hem één keer backstage. Gloeiend van trots dat me dat gelukt was. Ik kocht zijn platen en draaide die zowat grijs.
Door de hele film was er muziek van hem. Bijna alle liedjes kende ik, kon ik min of meer meezingen. Ik hoop maar dat ik niet al te luid zong…! Leo heb ik ook fan gemaakt, dus we keken samen naar deze mooie film. Goed gespeeld, soms dramatisch, maar gelukkig niet te tranentrekkend.
Aznavour, kind van Armeense ouders, stond al heel jong op de planken. Nadat hij Maurice Chevalier hoorde, wilde hij ook zanger worden. Ondanks zijn kleine gestalte, ondanks zijn schorre stem. En het lukte hem. Met veel charisma en vooral door de teksten die hij maakte en zelf vertolkte.
De film bevat ook een aantal filmopnames die Aznavour zelf gemaakt heeft, dat gaf een mooie balans. We hebben de aftiteling helemaal uitgezeten, tot de laatste noot verklonken was.
Toen ik dit gedicht op Facebook zag, dacht ik meteen aan m’n moeder. Die kon ook zo sappig vertellen, zeker als ze samen met haar twee zussen aan het kletsen was. Want alle drie hadden ze ervaring als dienstbode. En heus, niet alle mevrouwen waren aardig en menselijk.
Een brief van een keukenmeid
Mevrouw, ik heb je liever laten zitten
Omdat je niks van me verdragen kan.
Den heelen dag dat drijverige vitten,
Daar werd ik veels te tegenstrijdig van.
Als ik ‘ t van te vore had gewete’,
Was ik niet in zo’n slavedienst gegaan.
Ik heb geen trek om kliekjes op te ete’,
Die van ’n maandag in de kelder staan.
En dan dat adder van ‘n jongejuffer,
Wat heeft dat nest me toch maar getemteerd.
Dat was maar stommeling en boere-suffer,
Dat heeft ze zeker van d’r moe geleerd.
Hoe krijgt zo’n netekop geen ongelukkie
Mevrouw, dan was je dat dierage kwijt.
Ik heb genoeg van jullie kouwe drukkie,
Ik ben ’n mens al ben ik maar een meid.
Me moeder die zal om me kassie kome,
Ik heb ’t espres niet op slot gedaan.
Kijk jij maar vrij, ik heb niks meê genome,
Ik ben wel slecht, maar alles laat ik staan.
Nou mag je zelf de bakker ope-make
En redder je zelf nou je boel maar als je kan;
’t Is lekker vrijdag, daarom ga ik staken,
Doe nou de trap maar met je manniman.
Dan had je nog dat eeuwig trappe sjouwe,
Van de kwitansies stond de bel niet stil,
En dat je m’n percente-geld bleef houwe,
Is voor ’n meid ‘n veels te groot verschil.
Van laatst die mense, die zijn weze ete,
Heb ik me fooitje ook al nie gehad;
Die mense moste maar verachtig wete,
Dat me meheer d’r voor te roke zat.
Ik mot niet voor getuigen bij je weze,
Daar heb je niks an van zo’n snert-mevrouw.
Als je m’n brief maar goed hebt uitgeleze,
Val dan voor mijn part maar ’n beetje flauw.
En nou mevrouw, mot ik je nog wat zegge
Kijk gauw ’s in die grote mellekkan.
Daar vin-je dertien rooje cente legge,
Koop daar ’n flessie wonderolie van.
(Uit: De beste gedichten van J.H. Speenhoff; verzameld en ingeleid door J. Greshoff. Beeld: Anders Zorn ‘de keukenmeid’ 1919)
