Midden in het bos, op een grote stapel gekapt hout ligt een groen plastic zakje. Het is een zakje met hondenpoep. Ik herken het meteen, ook al heb ik geen hond.
Dat wat je hond achterlaat, neem je op met zo’n zakje. En dat werp je dan later in een vuilnisbak. Zo wordt het bos niet bevuild, maar blijft er ook geen plastic achter in de natuur.
Het baasje van de hond was ongetwijfeld van goede wil, maar helemaal begrepen heeft hij de maatregel natuurlijk niet. Nu heeft zijn handeling geen enkel nut gehad.
Of heeft hij misschien gedacht dat het toch niet zo veel uit zou maken. In het bos leven immers allerlei dieren, die ook zo nu en dan hun behoeften moeten doen. Dus zou zo’n hondendrol nog veel uitmaken?
Ik denk het eigenlijk niet. In een groot bos maken al die drollen niet zo veel uit, al komen er wel heel veel honden. Maar in de stad heeft het veel meer zin. Je wilt tenslotte niet dat je kinderen tussen de hondenhoopjes moeten spelen.
Ik was blij om op diverse plaatsen in het gras borden te zien, waarop stond “Niet maaien”. Want zo krijgen de bloemen de kans om op te komen, te bloeien en zaad te zetten. Dat geeft niet alleen een vrolijk gezicht bij de mensen, ook de insecten varen er wel bij.
Gelukkig zien steeds meer gemeentes in dat een strak gazon niet zaligmakend is. en het bespaart natuurlijk ook een tijdje een machine met maaier uit 😉
Hopelijk helpt het ook de insecten, want daar zijn er steeds minder van. Wie vroeger een ritje maakte, moest na afloop zijn ruit of bumper schoonvegen. Dat hoeft al een tijdje niet meer. Makkelijk aan de ene kant, verdrietig aan de andere…
Nu is het weer wel toegestaan om te maaien en hier in de buurt ruik je dat ook. Zo’n heerlijke geur van pas gemaaid gras.
Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
Helaas gaat er geen dag voorbij of we horen of lezen over de oorlog. Ministers en generaals hebben gemakkelijk praten, het zijn de “universele soldaten” die de oorlog moeten voeren. Dit lied van Buffy Sainte-Marie, vertolkt door Donovan, vertelt het verhaal van die “universal soldier”. Hij gaat, ondanks de God die hij vereert, de wapens die hij heeft en ongeacht welke leeftijd. Hij zal zich altijd weer storten in de strijd. Maar of de wereld daar beter van wordt?
Het is geen vrolijk begin van de week. Toch wil ik dit laten horen, want vergeten mogen we dit niet. Aan welke kant ze ook vielen, alle soldaten hebben ouders, vrouwen en kinderen, die achterblijven met hun verdriet.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
In onze gedachten is het helemaal niet zo lang geleden dat we in Polen waren. Maar deze foto maakte ik toch al in 2007, in Krakau.
Op de markt werd druk verhandeld en zaken afgewogen. Nog niks digitaal, maar met een een ouderwetse weegschaal met mooie koperen gewichten.
Ik vind het wel wat hebben, het heeft is ambachtelijks. Maar ook iets knus. Of is het de leeftijd, die me parten gaat spelen? Is alles wat ouderwets is, ook beter? Nee, zeker niet. Niet maar die digitale weegschalen van nu blijven voor mij onpersoonlijke dingen.
Maar ik schat zo in dat er nu ook in Krakau modern en digitaal gewogen wordt. De nieuwe tijd, net wat je zegt….
Al eerder waren we in Veenhuizen, waar in vroeger tijd landlopers en paupers woonden en te werk werden gesteld. Maar dat was in de C-tijd en konden we het museum niet in.
Nu dat weer wel kon, hebben we niet geaarzeld om een bezoek te plannen. Veenhuizen is sowieso een mooie plek om naar toe te gaan. Het ademt een heel speciale sfeer en je kunt er heerlijk wandelen.
LocatierEsserheem
Maar dit keer kwamen we speciaal voor het “Tweede Gesticht” waar het gevangenismuseum is gehuisvest.
Interieur Esserheem
Al bij binnenkomst kreeg ik meteen al een soort van claustrofobisch gevoel. De sluis gaat dicht achter je en voor je gaat hij nog niet open. Eerst een film over hoe in vroeger tijd misdaad beoordeeld, veroordeeld en gestraft werd. Toen was stelen een veel ernstiger vergrijp en kon je diefstal met de dood bekopen.
Dat diefstal het enige alternatief was, omdat geen werk, geen geld, geen sociaal opvangnet ook geen enkele mogelijkheid bood om aan eten te komen, dat ontging de rechterlijke macht. Gelukkig was niet elke rechter even hardvochtig, maar dat ze strenger waren dan we nu zien, dat staat buiten kijf.
Erg weekhartig moest je als slachtoffer ook niet zijn. We keken in slaapkooien, waar het woord comfort niet op van toepassing was. We zagen ketenen en lazen over regels die toen golden. Het was een hard, heel hard leven daar in Veenhuizen.
We kregen ook een “rode pannen”rondleiding in locatie Esserheem, die voor heel zware criminelen gebruikt werd. De rondleidster vertelde hoe het aan toe gaat bij aankomst van gedetineerden.
We mochten de isolatiecel bekijken en ik vroeg me af hoe het zou zijn om daar in totale afzondering te moeten zitten. Mij benauwde het al met een groep en de deur nog open.
In ieder geval was ik blij weer naar buiten te kunnen en te genieten van een wandeling in alle rust en vrijheid.
In het Fochteloeerveen wilden we graag naar de vogelkijkhut. Ik was benieuwd welke vogels we er te zien zouden krijgen.
Dat viel tegen, want een paar ganzen en een enkele eend zwommen te ver weg om goed te beoordelen. Maar het uitzicht en de wolken waren adembenemend, dus waren we toch zeer tevreden.
Er waren overigens wel vogels, maar die zaten binnen. Ik hoorde piepen en keek op. Daar zaten twee zwaluwen, doodstil. Zo stil dat we eerst dachten dat ze er ter versiering waren aangebracht. Maar nee, toen ik bewoog hipten ze een beetje angstig heen en weer.
Er vlogen nog meer zwaluwen naar binnen en toen onze ogen aan de donkerte binnen gewend waren, zagen we ook nesten.
Blijkbaar zijn ze aan de bezoekers gewend en wij vonden het wel prettig gezelschap.
De telefoonperikelen bleven ons frustreren. Leo zocht op internet, ik zocht de gebruiksaanwijzing van het modem. Dat was een landkaart grote folder, met aanwijzingen in allerlei talen, behalve Nederlands 🙁
Maar goed, er werd ons toch wel iets duidelijk. Draden moesten we verleggen en in andere contacten steken. Dus wat doe je dan?
Dit is het moderne “draadloos”
Omdat al die draden mij altijd verschrikkelijk ergeren, zitten ze zoveel mogelijk gebundeld en door gaten in achter- en tussenwanden van de boekenkast. Alles netjes aan het oog onttrokken door de tv. Het is een hele bos, want draadloos is dat internet wel, maar dat wil nog niet zeggen dat ze geen stroomdraden nodig hebben.
Om te beginnen haalden we de TV uit de kast en parkeerden hem zo lang op een kruk. Met een beetje lenig draaien konden we zo die draden loskoppelen en heen en weer trekken. Trapje erbij, want het modem staat boven op die boekenkast. Ja, dat is een beetje onhandige plek, maar wel uit het zicht.
Draden zaten tenslotte zo als het moest, al was een belangrijke aansluiting te kort. Dus modem opgeschoven. Maar nog steeds werkte de telefoon niet. Er was ook iets met een knop die ingedrukt moest worden en een code. Leo klom weer het trapje op, rekken, knop zoeken…. ik nam de telefoon en toetste de code…. Voor die te korte draad hebben we inmiddels een langer exemplaar, die weer netjes achter de kast werd weggewerkt.
En dan ineens, geeft de telefoon geluid. Zou het…..? Ja, hoera!! We hebben het gefikst, we zijn weer “gewoon” via het vaste net bereikbaar….. Om even later te constateren dat alles nu via het modem loopt, via internet. En als dat uitvalt… Nou ja, als de hemel valt…..
’s Middag brengt PostNL een pakket met het nieuwe modem. We besluiten voorlopig om dat pakket even weg te zetten, want we gaan een paar dagen op vakantie. Bij thuiskomst ligt er een brief van KPN met instructies om het oude modem op te sturen. Er zit zelfs een keurig retour-etiket bij.
We zoeken op internet uit of dit nieuwe modem erg verschilt van het oude, maar raken verward in termen waar we geen chocola van kunnen maken. Gelukkig brengt onze jongste uitkomst. Hij komt binnenkort het nieuwe modem installeren en kunnen we het oude terugsturen.
Jaren geleden liet ik me verleiden tot een zakelijk telefooncontract. Destijds dacht ik grootse zaken met KnutzEls te kunnen doen. Dat bleek niet het geval te zijn. Maar dat contract bleef en werd in de loop der tijd duurder en duurder.
Totdat Leo belde met KPN en het contract gewijzigd zou worden. Waarom koppelden we dat dan niet meteen aan ons internet, nog voordeliger. Ja, laten we dat maar doen.
Bron: Foto’s Google / Coolblue
Maar na een e-mail van KPN dat alles in orde zou zijn, hadden we geen telefoon. Wel kregen we een e-mail met 10 bijlagen die gedownloaded moesten worden over hoe en wat we zouden moeten doen plus de mededeling dat onze bestelling onderweg was.
Welke bestelling bleek de volgende dag. Een nieuw modem. Maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet, ons modem werkt nog uitstekend. We willen kunnen bellen, via de vaste lijn.
Bellen met de klantenservice, via mobiel. Wachten, wachten….. Eindelijk verbinding. Toets dit, dan dat. Zeg in twee zinnen wat het probleem is. Zo goed en zo kwaad….
En ja hoor, na een poosje weg verbinding… **&%$@@Grrrmm. Opnieuw bellen. Computerstem die vraagt of ik voor hetzelfde bel. JA!!!! Dan wordt ik meteen door verbonden met een medewerker. Zucht…!
En ja, dan heb ik een vrouw aan de lijn. Het technisch probleem kan ze niet oplossen, maar dat modem zou terug moeten. Hoe, dat weet ze niet. Ik word door verbonden met de technische afdeling……………..
De verbinding met de technische dienst verbreek ik na 20 minuten wachtstand. Niks opgeschoten.
Minibiebs zie je steeds meer. Soms een klein kastje, soms een mooie kast met een flinke voorraad.
In Anloo liepen we langs de kerk en stonden ineens voor een minibieb. Niet zomaar een, maar voornamelijk gevuld met tuinboeken en tuinbladen.
Ervoor stond een tafel met potjes, waarop wat zaaigoed en stekjes. Zomaar, om mee te nemen. Het was dat we nog een paar dagen weg zouden blijven, maar anders had ik ze zeker meegenomen voor thuis.
En dat was nog niet alles. Er stond ook een aantal doosjes met zakjes zaad. Keurig gerubriceerd en op alfabet. Er waren wat groentenzaden, maar ook bloemenzaad natuurlijk. Zo leuk.
Daar wilde ik wel iets van meenemen. Natuurlijk heb ik me ingehouden en slechts 1 zakje meegenomen.
Straks eens kijken of de Oost Indische kers wortel wil schieten in Rotterdam.
Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
Enkele weken geleden overleed Jan Rot. Ik herinner me vooral zijn fabelachtige “hertalingen” van populaire liedjes. Een tekst vertalen is één, maar de ziel van een song in zo’n vertaling te leggen is andere kost. Jan Rot kon dat als de beste. Zoals deze hertaling van Waterloo Sunset. In zijn eigen Roffa (Rotterdam) zocht hij de sfeer van de stad tegen zonsondergang.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
