Een huisdier geeft plezier, zegt men. Of de eigenaren van alle katten dat ook vinden….?
Want soms kom ik op Instagram of YouTube toch wel schattige maar ook heel ondeugende beesten tegen.
Nou ja, je hebt er beslist ook heel veel plezier van. Al moet je zo nu en dan toch wel het een en ander opruimen of nieuw kopen.
Het is dierendag, dus zullen we er vandaag maar even om lachen?
Hoewel ik had besloten om geen boeken over de oorlog meer te lezen, kon ik de verleiding van dit boek toch niet weerstaan. Een lovende kritiek bracht me over de streep. En daar heb ik geen spijt van.
Als Grace Bennett met haar vriendin Viv in Londen aankomen, maakt de stad een andere indruk dan ze zich al lange tijd hadden voorgesteld. Geen wonder, het is 1939 en Londen maakt zich op voor een oorlog.
Maar de ontvangst bij de vriendin van Graces overleden moeder is uitermate hartelijk. De meisjes kunnen bij haar een kamer huren en de hospita helpt ook bij het vinden van een baan in een boekhandel, al is Grace niet meteen enthousiast. Net zo min als de eigenaar van de boekwinkel, die een humeurige brompot lijkt te zijn.
Grace pakt desondanks manmoedig aan en heeft daarmee succes. De oorlog is dan een feit en Grace wordt, zoals zoveel andere vrouwen, vrijwilligster in de wijk.
Het wordt een tijd met veel emoties, hard werk en lange, zeer lange dagen. De blitzkrieg laat ook de woonwijk van Grace niet onberoerd. Als ze tenslotte aan het eind van haar krachten is en geen toekomst meer lijkt te zien, komt er hulp van onverwachte kant.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een clip van Tim Douwsma, met een prachtige tekst “Welkom in mijn hart”
In 1975 werkte ik nog in Museum Boymans -van Beuningen en hielp ik mee bij het organiseren van de tentoonstelling van Fernando Botero.
Hoe die tentoonstelling er uit zag, weet ik niet meer, maar ik herinner me de werken van Botero nog goed. Het waren stuk voor stuk vrolijk aandoende schilderijen. De vrouwen en mannen waren bijna allemaal dikke mensen. Het deed een beetje vreemd aan in die tijd, want toen was slank, liefst superslank, de trend. Obesitas was nog een uitzondering.
Botero had als levensmotto “Vier het leven” en dat deden de mensen op zijn schilderijen duidelijk ook.
Later maakte hij ook beeldhouwwerken, die eveneens robuuste figuren zijn. Toch heeft hij niet alleen de vrolijke kant van het leven belicht. Hij maakte werken die een aanklacht waren tegen de oorlogsellende. Botero overleed op 15 september 2023.
Dit jaar vier ik geen kroonjaar, maar ik vind het toch wel een beetje bijzondere verjaardag. Want vandaag word ik 75 jaar. Een half kroonjaar dan maar.
Niet gek voor iemand die in 2008 nog geen 60 dacht te worden.
In de daarop volgende jaren was er nog wel eens iets waardoor ik opnieuw vreesde niet veel ouder te worden. Maar kijk, ik ben er nog steeds en gelukkig nog gezond, vitaal, helder van geest en vol levenslust.
Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Er zijn nog plannen zat, dingen die hoognodig afgemaakt of opgepakt moeten worden. Er staat al een vakantie geboekt en er zijn ideetjes voor weer andere reizen of reisjes.
En zolang ik blijf bloggen, zal het wel goed gaan 😉
Daar staat ze dan op het Rotterdamse stationsplein, de vrouw waar zoveel over te doen is geweest. Waarom eigenlijk?
Het is een forse dame, eigentijds gekleed. Maar dat zal in de loop der tijd wel ouderwets worden. Ze kijkt de stad in alsof ze nog niet weet wat ze van Rotterdam zal gaan zien.
Ze heeft haar handen in de zakken, haar sneakers zijn duidelijk van een bekend merk. Een vrouw waarvan er zo veel dagelijks door de stad lopen.
Alle stennis om dat beeld begrijp ik niet. Ik vind het niet bijzonder mooi, maar beslist ook niet lelijk. Wat mij betreft heeft ze een prima plekje gekregen.
In ieder geval is het een beter beeld dan Kabouter Butplug, dat op het Eendrachtsplein staat. Dat vind ik echt nergens op slaan.
Keek je vroeger voor een reis in allerlei boeken, tegenwoordig struin je het internet af. En met Facebook, Instagram en TikTok is het niet moeilijk leuke dingen in een andere stad te vinden.
Ontelbare mensen of organisaties willen je wijzen op allerlei leuke en interessante zaken. Er komen musea, galerieën, paleizen, tuinen en nog wat andere dingen voorbij. Eigenlijk wordt de keuze natuurlijk steeds moeilijker, maar tussen zoveel aanbod vonden Leo en ik toch wel heel veel leuke dingen.
Maar niet voor alles wilden we tijd vrij maken. Om nou een tijdje te zoeken naar een ijswinkeltje, dat ging ons te ver. De winkel van “The icecream project” in Belgravia hebben we dus links laten liggen.
Trouwens, het aanbod leek ons helemaal niet zo aantrekkelijk. Ik ben dol op allerlei fruitsmaken, maar ook voor combinaties als Malaga of Amarena kersen.
Voor Leo hoeven al die vruchtensmaken niet, hij houdt het liefst van vanille-, chocola- of notenijs. En graag met een flinke dot slagroom er bovenop.
Maar wat we ons nou kunnen voorstellen bij smaken als Heinz Tomato ketchup, Lea & Perrins sauce, Kikkoman soy sauce of Kellogg’s havermout, weet ik niet.
Ik las een blog over een spookdorp. Geen dorp waar ’s nachts de geesten door de straten spoken, maar zo’n dorp waarvan er steeds meer komen in ons land, maar vast ook in andere landen. Een dorp zonder behoorlijke winkels. Waar je je dagelijkse boodschappen niet meer kunt krijgen. Zo’n dorp waar slechts een afhaalpunt is en vast veel eetgelegenheden. Maar dagelijkse kost met een lantaarntje te zoeken is.
Zelf mag ik niet klagen. Hier zitten twee winkelcentra op loopafstand. Ik kan kiezen uit diverse supermarkten, toko’s en speciaalzaken voor kaas of drank. Voor grote dingen zoals een nieuwe jas of bloes hoef ik niet helemaal naar het centrum. Maar zou ik borduurzijde nodig hebben, dan weet ik niet waar dat te koop is.
Kijk ik naar de nieuwe wijken niet ver van ons vandaan, dan valt me op hoe schamel het winkelaanbod daar is. Uiteraard is er een winkelcentrum met grote ketens en een paar supers. Maar een slager vind je er niet, een echte groenteman is ook moeilijk te vinden. En of je wilt of niet, voor grote boodschappen moet je de auto wel nemen.
Zo langzamerhand is de balans tussen wat we willen en wat we kunnen kopen een beetje zoek. Ik denk dat heel veel mensen verlangen naar de kleine winkels van toen. De bakker, de slager, de kruidenier, de wolwinkel, maar ook een bankfiliaal of postkantoor node missen.
En waar kun je nu nog een paar schroeven kopen, je kleine gereedschap laten repareren? Tegenwoordig zit alles in grootverpakking in plastic en kapot gereedschap… ach je kunt net zo goed nieuw kopen.
Maar ik vind het toch jammer. En beslist geen vooruitgang.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Ben nooit zo’n groot fan van de Rolling Stones geweest, maar nu ze al 50 jaar meegaan…. toch wel bewonderenswaardig. Vandaag dus een clip van de Rollings Stones, met Gimme shelter 😉