Roken, wie rookt er nou nog? Bijna onze gehele familie is van de sigaret af. Maar hoe dat bij anderen is? Soms lijkt het wel of vooral jonge mensen weer meer gaan roken.
Wat er om de hoek van dit bordje te vinden is, weet ik (nog) niet. Is daar een speciale rookhoek? Wonen daar de gezelligste mensen? Je zou het bijna denken.
Maar nee, we steken er toch maar geen meer op. We zijn inmiddels al vele jaren afgekickt. En aan nieuwe verleidingen hebben we geen behoefte 😉
Er is een tijd geweest dat we vele kilometers hadden moeten omrijden om dit soort auto’s te zien. Een knalrode Ferrari, zomaar in het wild.
Maar tijden veranderen en interesses ook. Onze kinderen vinden auto’s al lang niet meer zo interessant. De een heeft een fijne maar budgetvriendelijke auto, de ander maakt liever gebruik van een fiets.
Dit exemplaar is alleen nog van belang omdat ik er een blogje over kon maken. Leo en ik raken ook niet warm of koud van zo’n bolide.
Alleen de kleur, die staat ons wel aan. Bijna hetzelfde als die van ons al meer dan 10 jaar oude karretje…..
We keken op Netflix naar “This is a robbery”, het verhaal van de grootste kunstroof aller tijden. Die vond plaats in 1990 in het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston.
Leo was niet erg enthousiast over de serie, maar ik keek met veel belangstelling.
Het is geen film, maar een docu-drama. Met interviews, nabeschouwingen en terugblikken. Maar helaas, zonder antwoord op de nog steeds prangende vraag “waar zijn de kunstwerken”?
Misschien dat zoveel jaar na dato er toch nog een keer de beslissende tip gekregen wordt. Of dat per ongeluk een schuilplaats gevonden wordt waar de kunstschatten verborgen liggen….?
Dan zou er ook gezocht kunnen worden wie die dame en heer in het zwart nou eigenlijk zijn. Wat een geheimen om te ontrafelen…!
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Ik houd van afwisseling, dus vandaag weer eens iets heel anders. Vroeger een populair instrument, de accordeon. Nu zie en hoor je ze nog maar zelden. Maar vandaag dus hier te horen Renzo Abore met “Aummo Aummo”.
Afgelopen week ging ik weer naar de fysio en daarna reden we door naar de Rhoonse Grienden. Het begint al een beetje traditie te worden.
Het is ongelofelijk hoe de natuur in een paar weken zo veranderen kan. De eerste keer dit jaar kwamen we eind februari. Alles was nog kaal. Veel wilgen werden geknot en je kon met gemak naar de horizon kijken.
Hoe anders is het nu. Weelderig groen is opgeschoten en overal hangen takken of planten over het pad. Je loopt regelmatig de kans een zwiepende tak in je gezicht te krijgen. Het maakt zo’n wandeling natuurlijk wel avontuurlijk. Zo nu en dan kun je je met gemak voorstellen dat je diep in de jungle bent.
Waarom gaan mensen toch zo ver weg 😉 😉 😉
Gewone “slakken” post krijgen, daar gaat toch niks boven. De brievenbus horen klepperen en dan een aan jou gerichte envelop of kaart vinden. Altijd een verrassing, vind ik dat.
Ik stuur dan ook regelmatig kaarten en bij voorkeur in een envelop. En daarop moet natuurlijk een postzegel.
Er gaat niks boven een mooie zegel, maar toen winkelen en boodschappen doen een beetje lastig was in Q-tijd, ben ik overgegaan op de “code-zegel”. Die bestel je via een app bij Post.nl en betaal je digitaal. Ja, ik weet het, niks gezelligs of romantisch. Maar zakelijk en heel praktisch.
Om er dan toch een beetje gezellig tintje aan te geven, gebruik ik een klein stempeltje waarin de code precies past. Toch nog een beetje frivool 😉
Maar straks toch weer op zoek naar gewone postzegels en dan een beetje leuke. Niet die grijze met de koning, maar iets met bloemen of dieren. En kleurig.
Voor het eerst weer na C-tijd naar de film. Zelfs met het OV, inclusief mondkapje. Best wel spannend.
Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar daar bleven er zelfs nog van over. Maar ook vóór C-tijd was het vaak al heel erg rustig bij de middag-voorstelling. We zagen “Aznavour, le regard de Charles”.
Als Charles Aznavour in 1978 een filmcamera krijgt van Edith Piaf begint hij zijn omgeving te filmen. De plekken waar hij optreedt of waar de opnames zijn voor zijn films. Hij weet dat hij bekeken wordt, maar bekijkt door zijn lens de kijkers zelf. En dat leverde een schat aan mooie beelden op.
De film wordt gelardeerd met liedjes (uiteraard) van Charles zelf. Ook het commentaar is van hem, al werd dat door een andere voice-over gesproken.
Een prachtige film, met een mooi tijdsbeeld. Met verhalen en anekdotes uit het lange leven van Aznavour. Grappig, lief, verdrietig en ontroerend.
Een aanrader, ook als je niet zo’n enthousiaste fan van de zanger bent.
Je staat er eigenlijk niet altijd bij stil, maar het normale leven kan een strijd worden als je een handicap hebt.
Soms krijg ik een pot of blikje niet open. Of moet ik hulp vragen bij iets hoog weg zetten. Bukken in de tuin wordt allengs wat moeilijker. Ik ervaar het hooguit als een beetje lastig, gehandicapt ben ik zeker niet.
Maar deze ingezonden brief in de krant zette me aan het denken. Kijk eens om je heen en zie hoe -per ongeluk of door onwetendheid- er barricades worden opgeworpen voor mensen met een handicap. En aan de voorbeelden in deze brief zou je nog wel wat dingen kunnen toevoegen.
Ja, ik begrijp dat een handicap dag in dag uit je voor grote problemen stelt. Elke dag code geel…. iets om over na te denken.
Je kunt natuurlijk alles verzamelen. Maar de grote vraag is dan “waar laat je het”?
Tegenwoordig is verzamelen via Pinterest heel gemakkelijk, want de foto’s daarvan nemen nauwelijks plaats in. Je hoeft er ook nooit iets van weg te doen.
Toch moeten er mensen zijn die in hun huis kasten vol hebben staan met allerlei verzamelingen, zoiets als deze blikken. Blikken met motorolie. Ik vind dat fascinerend. Dat je zomaar een blik olie koopt, het niet gebruikt en niet openmaakt, maar neerzet. Omdat het zo mooi is, of opvallend, of omdat het merk uit de handel gaat. En dat het dan voor het nageslacht bewaard wordt.
Het heeft ook wel wat, al die kleurige blikken. Het staat ook leuk. Maar nee, toch maar niet aan beginnen. 😉
Ook dit jaar wil ik de week beginnen met muziek. Soms bekend, soms van ver geplukt via een internetbron. Want muziek is er in vele gedaanten, vrolijk, melancholiek, humorvol. Ik heb geprobeerd om een zo gevarieerd mogelijke lijst te maken en jullie wekelijks iets leuks voor te schotelen.
Lekkere swing met een klassieke twist: The Trinity College Choir met “It don’t mean a thing”.