Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Deze week een chansons van George Brassens, maar in een heel nieuw jasje en gezongen door Zaz en Jeanne Cherhal : “Je me suis fait tout petit”
Nu het klimaat warmer dreigt te worden, zie je vaker echte exoten in tuinen staan. Smaken verschillen, maar zelf ben ik er niet weg van.
In het begin is het prachtig, maar na verloop van tijd verdort, verkleurt en verpietert zo’n boom of plant.
Deze ontdekte ik een aantal dagen terug tijdens een wandeling. Nu is hij nog prachtig en zeer fotogeniek. Ik hoop dat hij zo mooi zal blijven.
Mijn schoonvader won een echte Fiat 500, gaf hem aan mijn schoonmoeder, die Leo er in liet rijden. Helaas crashte die op een donkere avond in Duitsland, waar hij toen werkte.
Wonder boven wonder kwamen hij en zijn mede-passagiers er allemaal met een nat pak en de schrik in de benen vanaf.
Anderen hebben het karretje weer nagebouwd, steentje voor steentje met Lego. Geduldwerk en leuk om naar te kijken.
De muziek van Harry Bannink ligt me na aan het hart. Zoveel prachtige nummers, waarvan er veel maar een enkele keer ten gehore zijn gebracht.
Na het beluisteren van de vele afleveringen van de Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman, wilde ik er hier ook wel wat mee doen.
Tijdens mijn lange zoektocht op internet kwam ik meer en meer tot de conclusie dat niet alleen de muziek, maar ook de teksten ware pareltjes zijn.
Deze week een liedje uit de Ed Oorklepshow van André van Duin. De tekst is van Harry Geelen en de muziek, ja natuurlijk, van Harry Bannink.
Het begon met zo’n bloeddrukkastje. 24 Uur moest ik met dat ding lopen om te kijken of mijn bloeddruk niet nog verder steeg. Ik vind het maar niks, zeker niet als het bloedheet is. En dat was het die dag.
De cardioloog zou bellen met de uitslag. Maar ik hoorde niks. Geen bericht, goed bericht?
Maar dan, na een maand, vind ik een voicemailbericht op mijn telefoon. Daarin vertelde de cardioloog dat ik toch maar op de poli moest komen. Er zou een afspraak gemaakt worden. En weer hoorde ik niks.
En toen begon het grote malen. Daar, waar ik normaal zeer laconiek over de PHPD (pijntje hier, pijntje daar) heen stap, werden kleine dingen in eens groter en groter. Voelde ik nou dit, kreeg ik nou dat….?
Enfin, ik kon ook zonder het te meten, wel voelen dat zoiets zeer nadelig voor mijn welzijn is. En maandagmorgen voelde ik ineens van alles. Druk op m’n borst, steken, knoop in mijn rug.
Ik begon me steeds naarder te voelen. Al toen ik de trap af kwam, zag Leo het. Hier ging iets niet goed. Dokter gebeld en daar kon ik gelukkig vrijwel meteen terecht.
Bloeddruk gemeten. Die was wel hoog, maar zo hoog nou ook weer niet. Ik vertelde het verhaal van het bloeddrukkastje. Ja, dat vond de huisarts ook wel een beetje gek. Ik mocht gelukkig wel naar huis, maar zou nog gebeld worden.
Binnen een half uur had ik hem weer aan de lijn en mocht Leo me naar de Eerste Hulp brengen. Daar werd ik aan allerlei apparaten, meters en slangetjes gelegd. Bloed werd afgenomen, foto’s gemaakt. Nou ja, die hele mallemolen. Om aan het eind van de middag, toen ik me inmiddels ook wel weer geheel prettig voelde, gezond verklaard naar huis mocht gaan. Met nieuwe bloeddrukpilletjes, dat wel.
Wat het was? Nou, eigenlijk weet ik dat niet. Was het paniek? Daar lijkt het wel een beetje op. Had die cardioloog nou maar meteen verteld dat het geen spoed, geen alarmerende toestanden waren. Dat die afspraak nog wel een maand of wat mocht aanlopen. Dan had ik rustig afgewacht. Maar ja, tussen je oren kunnen er heel wat rare zaken de kop opsteken.
Om te genieten van alles wat groeit en bloeit, hoef je natuurlijk niet op het platteland te wonen.
Op dit balkon, midden in Rotterdam, staat een wormenton, waarin het gft-afval gedumpt wordt en bovenop planten zijn gezet. De wormen leveren vruchtbare compost op. Hier wel welig tierende tomaten, sla, bloemen. Er groeien ook druiven, die de buurvrouw van beneden naar boven laat leiden.
Het balkon is maar een paar tegels groot en met passen en meten kan er nog net een stoeltje en tafeltje op. De bewoner is er maar wat blij mee. Op zonnige zomeravonden kan hij hier heerlijk genieten van zijn pilsje.
Veel had ik me er niet van voorgesteld, toen ik een paar manden geleden een kerstomaatje offerde om te zaaien. Maar het liep zo voorspoedig. Mooie stevige stengels en ja!!! Er kwamen bloemen aan.
Maar wat een teleurstelling, toen het maar bij een paar bloemetjes bleef en ik wel heel lang moest wachten op iets wat eerst op een doperwt en langzaamaan op een mini-tomaatje ging lijken.
Nou ja, dit was voorlopig het resultaat. Die ene, in dat kleine schaaltje. Hebben we hem ook nog eerlijk gedeeld….
Die daarachter kwamen gewoon van de supermarkt 😉
Er hangen nu nog twee mini bolletjes aan de plant te rijpen. Maar die stoppen we dus ook gewoon in onze mond. Tomatensoep zal ik er niet van kunnen maken….zucht!
Ook dit jaar elke week weer een muzikale start met muziek die ik mooi, leuk, gezellig, vrolijk of ontroerend vind. Ik hoop dat jullie ook met plezier zullen luisteren.
Deze week een voor mij onbekende artieste, maar ja wie ben ik….? Ik vond het in ieder geval wel een heel leuk begin voor deze week.
Hier dus Taylor Swift met “Me!”
Na ons familieweekend wilden we nog even wandelen. Leo had een mooi plekje uitgezocht in de buurt van Arnhem. Ik kende het totaal iet, maar was wel heel erg verrast.
We liepen niet de hele wandeling, maar een verkorte route. En dat ging gelukkig boven verwachting goed, zodat ik binnenkort weer langere wandelingen hoop te kunnen maken.
Nadat we de parkeerplaats verlieten, zagen we in de verte al “de groene bedstee”. Een berceau van beukenbomen die samen een lange overkapte wandelweg vormen. Daar konden de dames van stand rustig wandelen zonder zon. Zo hielden ze hun mooie blanke huid. En ja natuurlijk, daar wilde ik wel even een kijkje nemen.
Op deze website leerde ik dat de bomen wel 150 jaar oud zijn. Maar ze worden regelmatig gesnoeid en worden dan niet zo dik als wanneer ze vrij uit kunnen groeien. Op hete zomerdagen moet het onder die beukenbomen heerlijk koel zijn. En je loopt er ook nog eens vrij van pottekijkers. Dat kan tenslotte wel eens prettig zijn… 😉
We gaan binnenkort vast nog wel eens die richting uit, want ik wil de hele wandeling ook nog wel eens maken.
We hebben tegenwoordig al onze contacten letterlijk bij de hand. Je tikt een nummer in of zoekt een naam in je contacten lijst en dan kun je los.
Natuurlijk hebben wij dat ook. En tussen onze kinderen versturen we heel wat Whatsapps. Soms krijgen we sms-jes of mailen we als er iets meer te melden is. Zelf nemen we graag de telefoon ter hand. Maar eigenlijk gaat er niks boven een berichtje met de slakkenpost.
En dan, ineens valt er een kaart in de bus. Van jongste, die nog steeds door Nederland fietst. Een gewone ansichtkaart met een klein verhaaltje. En dat vinden we nog steeds leuker dan foto’s via de app.