Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Echt Rotterdams van de week, dit maal. Met The Amazing Stroopwafels in Terug naar jou, een ode aan de Maastunnel. Echt Rotterdamser wordt het niet meer!
Soms denk ik dat mijn tijd die ik doorbreng met snuffelen op Facebook en Instagram verloren tijd is. Maar zo nu en dan zie ik dingen voorbij komen die het delen waard zijn. Omdat ze mooi, bijzonder of verwonderlijk zijn.
Zoals dit poppenhuis, dat in 1913 is gemaakt door John Carlson. Zijn jongere zusje zal wel verrukt zijn geweest van de mooie en bijzonder dingen die er in dit vier etages hoge bouwwerk te ontdekken zijn.
Het heeft een lift, een echt bellende telefoon, kan helemaal verlicht worden.
De 30 poppen kunnen brieven schrijven op een typmachine of hun jurken verstellen op een naaimachine.
Voor al die snufjes gebruikte John Carlson onderdelen van een oude klok. Geen idee hoe lang John er over gedaan heeft.
Maar hopelijk heeft zijn zusje er lang en met veel plezier mee gespeeld.
De foto pikte ik van Facebook, maar viel me in eerste instantie op om dat die gemaakt is in Nederland, want dit bankje staat ergens in Utrecht in de wijk Oog en Al.
Fijn toch zo’n bankje? Je zit er helemaal tussen en in het groen. Maar of het nou echt zo lekker zit? Een beetje veel prikkeling, want dat groen is niks anders dan allemaal brandnetels.
Ik heb wel eens gehoord dat brandnetels zouden helpen tegen reuma. Of kom je dan van de regen in de drup? Pijn is niet fijn, maar een hele dag een prikkend lijf is dat toch ook niet.
Nee, het bankje is goed bedoeld, maar niet uitnodigend. Daar moet echt een flinke maaier aan te pas komen. Dan wil er vast wel weer iemand op zitten 😉
Hoewel slank zijn in is, lijkt het wel of er steeds meer dikke mensen komen. Waardoor dat veroorzaakt wordt, dat is nog een raadsel. Door het eten, ja, maar eten hebben we toch altijd gedaan? Wellicht moeten we de oorzaak zoeken in het soort fabrieksvoedsel wat zo velen tot zich nemen.
Maar nou draait mijn blog wel een beetje de ernstige kant op. Terwijl ik juist wil dat het licht en luchtig blijft. Daarom had ik ook deze foto bewaard.
Vrolijke dames, tamelijk aan de maat, die gingen fietsen. Het is een beeld van Jean-Louis Toutain en het staat in Toulouse. Hier straalt de vrolijkheid vanaf, vind ik. Het is met heel veel humor gemaakt.
De modellen -wie dat ook mogen zijn- zullen zich alleen maar gestreeld gevoeld hebben en zeker niet boos zijn geweest op de kunstenaar.
Het sloeg in als een bom in 1980. Dagen, weken, maandenlang was het niet uit het nieuws weg te denken. Het gifschandaal in Lekkerkerk, waar een woonwijk op vergiftigde grond gebouwd bleek te zijn.
Men ging voortvarend te werk. De mensen moesten hun huis uit, mochten niet meer in de grond graven of werken, kinderen mochten niet meer op straat spelen. Een golf van angst spoelde over de wijk.
Lekkerkerk had toendertijd een burgemeester die het klappen van de mediazwepen kende. Hij was presentator van het programma De Ombudsman geweest en zorgde er dan ook voor dat de affaire niet in de doofpot belandde.
De grond werd afgegraven, gereinigd en nieuwe grond werd gestort. Na verloop van tijd gingen de bewoners terug. De gezondheidsschade bleek niet aantoonbaar. Maar wat moet het een impact op de mensen gehad hebben.
We kregen een “Wet op de bodemsanering” en voortaan was iedereen gehouden om te zorgen dat zoiets nooit meer zou vóórkomen. Ja, ja…….!
De veroorzakers van de verontreiniging -de transporteur en de verffabriek- sloten pas in 2008 een overeenkomst en betaalden elk één miljoen euro, waarvan de gemeente een kwart kreeg.
Nog regelmatig komen er op diverse plekken in het land verontreinigingen aan het licht, maar zo veel palaver als destijds veroorzaken die niet meer.
Het eerste wat ik vroeger in een hotel deed, was kijken in de badkamer. Om te zien of die wel schoon was én om te zien of er stukjes zeep lagen. Meestal was dat het geval, vaak in een leuk papiertje, kant en klaar om te gebruiken. Dat deed ik dan weer niet, ik had mijn eigen zeep meestal mee. Dat stukje (of meer) ging linea recta in mijn koffer. Thuis verzamelde ik die stukjes in een grote pot, voor de show en om te gebruiken bij het fonteintje in het kleinste kamertje.
Niet iedereen nam de zeep mee, maar gebruikte het wel tijdens het hotelverblijf. En wat doe je met al die restanten zeep? Soms worden de stukjes verzameld en verstuurd naar een bedrijf dat de zeep vermaalt en omsmelt naar nieuwe zeepjes. Die worden dan uitgedeeld aan mensen die geen geld hebben om zeep te kopen, maar zich toch moeten wassen. Want hygiëne is tenslotte van groot belang voor iedereen.
Hoe gaat dat in de toekomst? Want steeds meer hotels gaan over op vloeibare zeep en shampoo. Dat moet dan wel weer in plastic flessen. En het hervullen is omslachtig en duurt veel langer dan een stukje zeep neerleggen. Verandering is niet altijd verbetering.
En ik vind het jammer dat de zeepjes langzamerhand verdwijnen. Had toch een bepaald soort charme.
Nu we eigenlijk niet meer zulke intense wensen hebben, geven Leo en ik elkaar met onze verjaardag vaak een cadeau waar we beiden plezier aan beleven.
Zo gingen we afgelopen zondagmiddag naar Amsterdam, om de matinée van de musical De Hospita te bekijken. Simone Kleinsma speelt daarin de hoofdrol en zij is één van mijn favoriete artiestes.
Met de trein tot aan station Muiderpoort en met de tram verder naar het Nieuwe de la Mar theater. Een stukje Amsterdam dat wij nog helemaal niet kenden. Net als het theater, waar we al wel veel over gehoord hebben.
Mooi, fraaie zaal, gezellige foyers. Veel rood en pluche, een heerlijk theater.
Een leuke voorstelling met grappen en spitsvondigheden, dans en muziek. Een heerlijke middag dus.
Na afloop nog even een ommetje rond het Leidseplein en daarna heerlijk Italiaans eten.
Een topdag!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Pittig begin van de werkweek met een zeer Amerikaanse aankondiging met veel geklap voor Chicago Hot HoneyRag, waarin Renée Zellweger and Catherine Zeta-Jones stralen.
Wees niet verbaasd als je vandaag heel veel vrouwen in het rood gekleed ziet gaan. Ook ik trek vandaag iets roods aan. Geen probleem, want ik draag die kleur graag.
Maar dat ik me vandaag in rood hul, heeft een reden. Want het is dress red day. Met het dragen van rode kleding wordt de aandacht gevestigd op vrouwen met een hartkwaal. En op de hele wereld zijn dat er veel.
Vroeger leek het dat alleen mannen iets aan hun hart kregen, maar vandaag de dag is het aantal vrouwen met hartproblemen is nog steeds stijgend.
Een vrouwenhart is anders dan een mannenhart en daardoor wordt een hartkwaal soms niet snel genoeg ontdekt.
Na mijn hartoperatie in 2016 is mijn verjaardag dus ook altijd verbonden met het dragen van rood. En vanavond in het theater hoop ik dan ook vele “women in red” te zien.
Dat er een speciale uitdrukking (in het Schots) was om aan te geven dat je nog even lekker in bed blijft, omdat je toch geen andere verplichtingen hebt, dat wist ik niet.
In een werkzaam leven zal de gelegenheid voor “hurkle-durkle” zich niet al te vaak voordoen. Maar in het weekend zullen er toch velen zijn die zich heerlijk schukkerend nog even onder de dekens verschuilen.
Pensionado’s hebben bijna elke dag de tijd daarvoor. Tenminste als ze geen plannen hebben of niet houden van uitslapen.
Leo en ik hebben geen moeite met eventjes langer blijven liggen. Dus hurkle-durklen we soms nog wel eens. Wat maakt het uit, als je er maar goed bij voelt.
Maar je begrijpt, op de tijd dat dit blog het internet opgaat, draaien wij ons zeker nog even lekker om!