Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
Op zoek naar filmpjes voor de maandag met muziek ontdekte ik dit lieve filmpje van Baptiste W. Hamon: “J’écoute l’eau”
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Twee keer waren we in Boedapest en beide keren hebben we enorm veel gewandeld de stad.
Op het oog verschilde de stad niet veel van andere steden, al zijn sommige gebouwen beslist al erg oud en soms behoorlijk vuil. Maar er werd ook veel gerestaureerd.
Wat ons toen ook opviel, waren de vele reclames. Soms niet te lezen of te herleiden. Maar over deze reclame hoefden we niet te piekeren. Daar zat vast een eigenaar die roots in Nederland had en er Nederlands bier schonk.
Al waren de gerechten nou niet helemaal Hollands. Maar vooruit, kniesoor die daar op let.
Niet altijd moet ik lachen om de strip van Zusje in de Margriet. Maar deze week stelde de strip mijn lachspieren in werking. De verzuchting van Zusjes papa dat er zoveel tijd verloren gaat door de computer.
We zullen allemaal weleens driftig hebben zitten trommelen of binnensmonds niet al te net commentaar gegeven hebben als het weer zo lang duurt. Opstarten, downloaden, dan heb ik soms maar heel weinig geduld.
En toch… even bedenken hoe vlug alles ook wel weer gaat. Dat wat ik nu zit te typen en morgen op mijn blog staat, wordt meteen gelezen, in Nederland, Frankrijk, Italië. Hoe anders was dat in de postkoetstijd…;-)
Kom, we moeten gewoon mee in de maalstroom van de moderne tijd…..
Heel ijdel ben ik niet meer. Vroeger gebruikte ik vrijwel elke dag make-up. Maar allergieën hebben dat bijna onmogelijk gemaakt. Mijn ogen gaan tranen van mascara, mijn lippen worden schilferig van lippenstift. Ik ben gezegend met een frisse huid en heb gelukkig nog niet veel rimpels. Dus ga ik “geheel natuurlijk” door het leven en dat kan er mee door voor deze 73-jarige.
Over mijn figuur valt veel te zeggen, maar niet dat het slank is. Ik behoor tot de stevige tantes van deze wereld. Hoewel ik geen enkel bezwaar zou hebben wanneer ik door een wonder 10 tot 20 kilo zou afvallen, doe ik er geen moeite voor. Ik eet matig, snoep vrijwel niet, maar de kilo’s smelten er maar niet af.
Mijn kleding is over het algemeen redelijk functioneel. Er hangen heel wat broeken in mijn kast, maar ook wat jurkjes. Maar die kleding moet wel makkelijk zitten. En als ik ga wandelen, trek ik natuurlijk stevige wandelschoenen aan. Die lopen dan ook het lekkerst.
Bron: Google foto’s
Maar ja, bij een jurkje of een “nette” broek wil ik voor de verandering toch wel wat charmantere en minder stevige schoenen aantrekken. Zo ook afgelopen dinsdag. We gingen naar de film en daarna een hapje eten. Dus kwamen de zomerse sandaaltjes uit de kast.
Het ging prima, totdat ik het restaurant uit liep. Eén ongelijke steen en pats, ik zwikte en daar lag ik languit. Achter mij hoorde ik een verschrikte gil van Leo.
Het had veel erger kunnen zijn. Een geschaafde knie, een gekneusde hand en een beschadigde armband. Dat was de schade, kon ik na enige tellen vaststellen. Niks gebroken of ontzet.
Toen ik er eens op ging letten, zag ik dat vrijwel alle vrouwen en meisjes tegenwoordig op stevige sneakers lopen. Ook voor mij dus hoogtijd om ijdelheid voortaan op te offeren aan stevigheid en loopgemak.
Emie blogde er over en op meerdere blogs had ik al iets gelezen over de tentoonstellingen die georganiseerd worden met werken van Jeanne Bieruma Oosting. Ik had al wel over haar gehoord, maar kende het werk niet. En dat was jammer, want ze maakte vele en mooie schilderijen, tekeningen, grafiek.
Wij bezochten de kleine maar fijne tentoonstelling in het museum in Maassluis. Schilderijen van uitzichten van haar raam met frisse en zachte kleuren en een sfeer van huiselijkheid, knus en gezellig. Geen opschik, geen tierelantijnen. Gewoon momenten van “klein geluk”, zoals we bij de uitleg lazen. Maar juist dat klein geluk is vrijwel altijd om ons heen. Je moet het wel herkennen en er van genieten.
Ook waren er tekeningen te zien. Soms klein, in een boekje van kevers en andere insecten, eikenblaadjes. Alles heel gedetailleerd en zuiver.
Jeanne tekende ook de omgeving waar ze in verkeerde. En doordat ze nogal veel reisde in haar leven, waren er scenes uit Nederland, maar ook uit Moskou of Marokko, trefzeker op papier gezet.
Leo en ik vonden het een heerlijke tentoonstelling. Nu bekijken we of we de andere tentoonstellingen o.a in Zutphen, Heerenveen of Fochteloo kunnen bezoeken. Het is intussen wel weer tijd voor een treinreisje…!
Een paar weken geleden realiseerde ik me plotseling dat ik aardig op weg was een “grumpy old woman” te worden.
Je kent ze wel, die vrouwen die met een wat verzuurd gezicht over straat gaan. Ze mopperen over alles en nog wat en nooit is er iets goed. Er loopt altijd iemand in de weg, of er is geen mens die eens een handje uitsteekt.
Nou ben ik gelukkig nog niet zo heel erg mopperig, maar zo nu en dan kan ik me verschrikkelijk ergeren. Aan verpakkingen die niet open gaan, aan rommel op straat, aan obstakels waarover je (jij of een ander) dreigt te vallen. Over dingen die niet meer te koop zijn of juist de overdaad aan spullen in de winkels.
En kunnen we er wat aan doen? Ach, soms wel, soms niet. Maar mopperen helpt natuurlijk evenmin.
En weet je, ik heb juist zo verschrikkelijk de pest aan dat soort mensen. Dus probeer ik alles weer van een zonniger kant te zien en zet ik mijn beste beentje maar weer voor, lach ik vriendelijk naar de mensen en hoop dan dat mijn vrolijk humeur aanstekelijk werkt.
Op bezoek bij Els van de Zangclub Plus, die net een nieuwe heup heeft gekregen.
En omdat je natuurlijk niet met lege handen op bezoek komt, hadden de Zangclubleden gedokt. Maar wat neem je mee?
Ze verblijft tijdelijk ergens anders, want thuis is er geen mogelijkheid om te revalideren. Een groot boeket bloemen is dan sowieso niet geschikt. Trouwens, Lies zou al zorgen voor een beschaafd en bescheiden bloemetje.
Iets lekkers dan? Nou, of dat zo’n goed idee is? Dames van onze leeftijd willen vaak niet al te veel, niet al te zoet. Dus nee, ik moest wel iets anders verzinnen.
In de boekhandel viel mijn oog op dit tijdschrift. Een uitgave van de BBC met alle nieuwtjes, weetjes en wetenswaardigheden over Koningin Elisabeth, die haar 70-jarig regeringsjubileum vierde.
Dagelijks oefeningen om weer helemaal mobiel en zelfstandig te kunnen lopen, dus zal Els best wel eens een beetje moe zijn. Kan ze lekker uitrusten en bij lezen.
En laat Els nou zo genoten hebben van alle uitzendingen rondom dat jubileum. Het was dus een schot in de roos.
Zoals gebruikelijk begint de week op dit blog ook dit jaar met muziek. Regelmatig vul ik mijn lijst aan met nieuwe nummers of oude hits. Met muziek die we allemaal gemakkelijk meezingen of fluiten, maar ook liedjes die onbekend zijn. Hopelijk voor elk wat wils.
De melodie stond me aan, maar erg veel weet ik niet van deze muziek uit Ecuador. Maar dat geeft toch niet, laat je meevoeren door de sfeerbeelden.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Het lijkt gewoon een treinkaartje, maar het vormt een heel bijzondere vakantieherinnering. Want deze kaart was mijn Railpass voor Japan.
Drie weken lang konden we met de treinen van JR (Japan Rail) reizen door het land van de rijzende zon. En dat hebben we ten volle benut. Want we doorkruisten het land in allerlei treinen.
Zo’n Railpass is alleen voor toeristen en moet van te voren worden besteld en betaald. Je krijgt dan een voucher, waarmee je op een station in Japan je reizen kunt reserveren.
Dat reserveren is vooral nuttig voor de Shinkansen, de supersnelle trein. Maar we maakten ook gebruik van andere JR-treinen.
En zo zagen we grote delen van het land vanuit een comfortabele stoel, met voor ons een goedgevulde bento-box of een drankje.
Toen ik donderdagmorgen de regen tegen het raam hoorde tikken, wilde ik me eerst nog even omdraaien. Geen wandelweer…. Maar het weerbericht gaf aan dat het later droog en zonnig zou worden. Dus ja, wat doe je dan?
Om precies half elf stond ik bij het afspraakpunt van de Ganzenpas en starten we onze wandeling. Dit keer eens niet de gebruikelijk richting, maar net de andere kant op. Ook Ganzen willen wel eens wat anders.
En ja, het zou er echt ook mooi en vooral groen zijn…!
En dan blijkt dat ik, zelfs na 50 jaar, de wijk nog steeds niet helemaal ken. We kwamen in prachtig groene gedeelten, ontdekten nieuwe parkjes en slenterden door allerlei straten. Ondertussen bekeken we de voortuinen. Sommige netjes en kleurrijk, andere een troosteloze tegeltuin.
Verderop kwamen we in een gebied dat je beslist wel een “bos” kunt noemen. Geen geschoren gazons, maar overal wilde bloemen, bomen en struiken. Op een bepaald moment kwamen we op een pad, dat langs de rijksweg loopt. Het verkeer konden we niet zien door het scherm, maar horen wel. Al hinderde het ons niet.
Grote berenklauwen stonden er. Normaal gesproken zijn die niet geliefd, maar daar kunnen ze geen kwaad in het niemandsland tussen sloot en autoweg.
Het werd zomaar een ontdekkingstochtje. En het beviel zo goed dat we vast nog wel eens deze kant op zullen gaan.
