Als je alles wat je leest of hoort moet geloven, dan zou ons leven door alle moderne techniek vlekkeloos verlopen.
Nou dat is natuurlijk niet zo. Er gaat nog wel eens iets mis, valt weg of is spoorloos verzonken in het internet. Wij zouden dan ook niet zonder papieren briefjes, pen en papier of zonder printer kunnen.
Maar een vingerafdruk of gezichtsherkenning op je telefoon is wel best handig. Hoef je weer geen pincode of inlogpatroon te onthouden.
Totdat…. je een facelift neemt, zoals Gerard Joling. Dan herkent je telefoon je zelfs niet meer. Dat lijkt me toch wel een heel frustrerende ervaring.
Al lange tijd staat een boek van deze schrijfster op mijn lijst, maar het is al maanden uitgeleend. Daarom las ik eerst dit boek.
Amande is totaal van slag. Er is iets verschrikkelijks gebeurd en ze denkt dat het leven nooit meer waard te leven zal zijn.
Ze besluit haar huis te verlaten en zich te verschansen in een huurhuis in de Auvergne. Dat het donker is en al jaren onbewoond, maakt haar niet uit. Ze brengt een deel van de nog aanwezige spullen naar de zolder. Ze laat de luiken dicht en houdt bezoekers op een afstand.
Dan komt de dochter van de eigenaresse om spullen van haar moeder op te halen. Ook een stapel aantekeningen, maar die trekken Amande’s aandacht. Ze wil ze graag bewaren. En langzamerhand leert Amande met vallen en opstaan de weg terug naar het dagelijks leven en om te gaan met de pijn van haar verlies.
Een bijzonder verhaal over ondragelijk verdriet en de hoe de natuur ons helpen kan het gewone leven weer te aanvaarden.
Ook het tweede deel van de trilogie las ik in een adem uit.
Kalle van Bert Wagendorp volgt de vrienden Kalle en Abel, die nu in New York wonen en werken.
De Amerikaanse Burgeroorlog staat op het punt te ontbranden. Lincoln wordt tot president verkozen en Abel en Kalle hebben het druk om alle nieuws de wereld in te brengen.
Dan krijgt Abel de opdracht om de oorlog van nabij te gaan verslaan. Ook Kalle gaat mee, want beelden zeggen meer nog dan woorden.
Wat in het begin een groot avontuur lijkt, verandert al snel in de hel. Oorlog is iets afschrikwekkends, al wordt het als avontuur gebracht. Jonge jongens, in de bloei van hun leven, worden opgeofferd aan de ideeën van de politici. Generaals, aan tafel vriendelijke gesprekspartners, drijven hun soldaten rücksichtslos de dood in. Er vallen vele doden en degenen die het overleven, missen vaak een of meer ledematen. Sommigen raken nooit meer over hun trauma heen en leven geestelijk en lichamelijk beschadigd verder.
Als Kalle gewond raakt, gaan Abel en hij terug naar New York. Lincoln wordt herkozen en de Burgeroorlog loopt op zijn eind. Dan hoort Abel van nog een oorlog, die geheel buiten het nieuws is gebleven. En hij gaat op onderzoek uit. Deels omdat ook die strijd onder de ogen van de Amerikanen moet worden gebracht, deels om te onderzoeken wat er met zijn familie is gebeurd.
Ook dit boek barst weer van de voetnoten, feiten en historische personen. Ik hou er van, zoek regelmatig op internet naar meer informatie. Maar ook zonder zoeken is het boek goed te lezen. Ik was er in ieder geval in één dag doorheen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week een beetje klassiek. Niet erg veel opera, maar wel Serge Reggiani met Le barbier de Belleville, een soort persiflage op de Barbier de Sevilla.
Het is maar hoe je naar de dingen kijkt. Bij deze foto gingen mijn gedachten meteen uit naar een strand.
Het oogt nu wat somber, maar ik zag mezelf al liggen. Met een vrolijk zonnetje, een zacht windje. Heerlijk toch….?
Laat het dat nou helemaal niet zijn! Nee, het is gewoon een doorgeroest autoportier.
Een flinke kostenpost om dat te laten repareren. Dan kun je die vakantie wel uit je hoofd zetten, niks strand, zon en zee. och, misschien kijk ik wel met een wat roze brilletje. Of werd ik op het verkeerde been gezet? 😉 😉 😉
Ik weet wel dat in sommige talen de volgorde van cijfers anders kan zijn. Wij zeggen twee-en-negentig. In Frankrijk zegt men vier-maal-twintig-en-twaalf. In het Engels wordt het negentig-en-twee.
Maar wat de Denen er van maken….. Die zeggen twee-en-(5-0,5)-maal-twintig. Pffft, dat is pas ingewikkeld.
En dat is dan nog niet eens de enige taal met heel complexe manieren om cijfers te benoemen. Kijk op de link van de foto, dan zie de commentaren. Want in Baskenland en Wales hebben ze weer andere constructies.
Ik spreek geen Deens, Baskisch of wat dan ook. Maar nu ik dit weet, ga ik het zeker ook niet leren.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Een favoriet kledingstuk….? Heb ik dat, dacht ik. Ik moest er eens een tijdje over nadenken. En ineens wist ik het: mijn huispak, het eerste kledingstuk dat ik de herfst en winter aantrek.
Zo’n zachte en soepele broek en een vest met een rits. Nergens knellend, niet echt charmant, maar ook weer niet spuuglelijk.
Zodra ik uit bed ben gestapt, trek ik het aan. Dan ga ik naar de badkamer. En daarna ontbijten Leo en ik. Meestal op ons gemak. Na een spelletje op m’n tablet is het onder de hand tijd geworden om te douchen. Dan gaat het huispak weer op z’n knaapje aan de deur.
Maar soms, als we een luie dag hebben, hou ik het lekker aan. Sokken er bij, dan heb ik geen koude voeten. Dan krul ik me comfortabel op de bank met thee, chocola en een goed boek of gezellig computerspelletje. Geen gedoe, geen klussen.
Er is tenslotte geen beter leven dan een goed leven.
Vandaag ziet er veel belovend uit. Lekker zonnetje, mooie temperaturen, prima dag om te wandelen.
Niet dat ik niet wandel op donderdag, want dan trekken de Ganzen er op uit. Maar regen wil nog wel eens spelbreker zijn.
Vandaag dus niet. We zullen zelfs wat vroeger starten, dan is het nog niet té warm. Een ding is zeker, ergens belanden we op een terras. Waar weten we nog niet, dat merken we van zelf.
Kernwapens Op zaterdag 21 november 1981 komen minstens 300.000 mensen bijeen in Amsterdam om te protesteren tegen het voornemen van de Nederlandse regering om in Nederland kernwapens te plaatsen. Toenmalig vakbondsleider Wim Kok houdt een toespraak. Het slot: Kernbewapening is geen modernisering maar idiotisering van de wereldsamenleving. Het is onduldbaar dat onbeschrijfelijk grote bedragen worden uitgegeven aan de verfijning en de vervolmaking van het meest ingenieuze wapentuig dat met één druk op de knop alle leven van mens en dier kan vernietigen en dat er tegelijkertijd zoveel miljoenen mensen letterlijk dood gaan van de honger. In ons belang en dat van onze kinderen en kleinkinderen voor wie we een leefbare wereld willen achterlaten zeg ik: “Vooruit met de strijd voor de vrede! Weg met de oorlogsdreiging, weg met de atoomwapens!”
Mooie woorden, maar we zijn nog steeds geen steek verder gekomen met de wereldvrede. En ook de honger is de wereld nog steeds niet uit.
Je zou toch denken dat na meer dan 40 jaar de mensheid wel tot bezinning is gekomen. Maar nee, we gaan stug door met bewapenen. Nu zelfs de koning meent dat we “tot de tanden toe bewapend moeten zijn”, vrees ik dat er geen redden meer aan is.
Rennen we net als lemmingen onze ondergang tegemoet? Hoeveel geld moet nog opgehoest worden? Hoeveel levens zullen er straks te betreuren zijn……?
Op zoek naar een rol beschuit ontdekken Leo en ik dat de zorg van de supermarktleiding niet alleen gaat over eten, drinken, prijzen. Maar ze bekommeren zich ook nog om ons lijfelijk welzijn.
Want we moeten natuurlijk meer bewegen, soepel blijven. Dagelijks rekken en strekken, kniebuigingen maken om vooral “jong” te blijven. En hoe krijg je ouwetjes zoals wij nou aan die beweging? Daar is iets slims op bedacht.
Ze zetten gewoon een aantal levensmiddelen zo laag, dat je wel door de knieën moet. En het is niet alleen beschuit, maar ook de gewone havermout, koffiefilters en wel meer artikelen.
Boodschappen doen wordt op die manier een soort van “workout”. Helemaal gratis. Extra bonus, zeg maar! 😉 😉 😉
