Aan de rand van het Kralingse bos en de Kralingse plas staan twee molens, vrij dicht naast elkaar.
Beide molens werken nog en je kunt ze ook op bepaalde tijden bezoeken.
De Ster en De Lelie worden gebruikt voor het malen van specerijen en (snuif)tabak. Uiteraard is er een winkeltje waar je artikelen kunt kopen.
Een stukje Rotterdam met een vleug nostalgie en een leuk gebied om te wandelen.
En dat deden wij dan ook op een wat winderige maar droge zaterdag
Vond ik het vroeger heerlijk om te winkelen en deed ik dat ook veel vaker dan nu. Maar ja, toen werkte ik in de stad met winkels onder handbereik en ging ik op weg naar kantoor langs de etalages als voorproefje.
Ook kwamen we met enige regelmaat op het Zuidplein, op weg naar mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder ging elke dag naar het Zuidplein, destijds een heel modern en groot winkelcentrum op loopafstand van haar huis. En dag zonder Zuidplein was voor haar geen echte dag.
Maar het winkelcentrum verpauperde een beetje. Winkels verdwenen, er kwamen andere zaken voor in de plaats en de sfeer veranderde. Jarenlang hadden we er niks te zoeken.
Nu is het verbouwd, gemoderniseerd en aangepast. Reden om weer eens een kijkje te nemen.
Maar gek, de zin om te winkelen lijkt een beetje weg. We liepen er, kochten weliswaar wat, maar waren toch weer blij dat we naar huis konden.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Weer eens een andere versie van een chanson van Charles Aznavour. Apri Alto zingt “For me formidable”.
Elk jaar weer ben ik blij als ik de eerste sneeuwklokjes ontdek in de tuin.
Dit jaar zag ik ze voor het eerst toen we weggingen om te gaan wandelen. Het was mooi en helder weer, veel lekkerder dan na al die regendagen.
En daar staan ze, nog helemaal in knop, maar onmiskenbaar de voorbodes van de lente.
Op weg naar onze bestemming ging het regenen en de dag daarna had het gesneeuwd. Wat nou lente…? We bibberen nog altijd en het is nog lang geen tijd voor korte mouwen.
Nog even geduld dan maar, want die lente die komt natuurlijk wel, net als elk jaar 😉
Zodra het ook maar even vriest, breekt in Nederland de schaatskoorts los. Jong en oud wil het ijs op, er worden plannen gemaakt en gedroomd over een Elfstedentocht. Maar of die er nog komt, dat weten we niet.
Zelf schaats ik niet meer; ik was ook niet echt fanatiek. Maar ik kan wel genieten van het sfeertje van kinderen op natuurijs. En van kunstrijden of ijsdansen op TV.
Hier kan ik ook met veel plezier naar kijken: Moeder en zoon Van Putten, die zwieren op het ijs. Nog steeds een prachtig stukje humor van Van Kooten en De Bie.
Het is niet gemakkelijk om in deze hectische tijd te leven. Er wordt aan alle kanten aan je getrokken, een beroep op je gedaan. Verplaats ik me wel milieubewust, eten we niet te veel vlees? Kan het nog zuiniger, groener, beter, goedkoper….?
Je zou er slapeloze nachten van kunnen krijgen. Zo ver is het gelukkig niet met mij. Ik slaap nog prima,. Maar ook ik maak me zorgen of het allemaal wel goed gaat met deze wereld.
Maar toen ik laatst de strip van Jan, Jans en de kinderen las, was ik al snel gerust gesteld. Iedereen kan een activist zijn, want elk gebaar kan helpen.
Dus boodschappen doen, dat gebeurt bij ons zeer bewust. Bij voorkeur geen van verre landen ingevlogen groente of fruit, het liefst biologisch en onbespoten. Zonder kleur- of conserveringsstoffen. Niks weggooien, maar alles opgebruiken.
Het gaat er tenslotte niet om dat iedereen grootse handelingen verricht. Nee, het kan heel goed klein beginnen. Als we allemaal mee doen, dan wordt het vanzelf beter. Gewoon klein beginnen dus!
Ik ben daar alvast mee gestart… eens kijken wie er allemaal volgen…. 😉 😉 😉
Steden en dorpen, allemaal herbergen ze wel bijzondere gebouwen. Maar weten we wel wie deze gebouwen ontworpen heeft? Soms wel natuurlijk, maar soms ook blijft de naam van de architect een beetje ondergesneeuwd.
Natuurlijk ken ik het stadhuis van Rotterdam. Een markant gebouw aan de Coolsingel. Ik ben er heel vaak langs gereden, we zijn er getrouwd en diverse malen heb ik er een paspoort, rijbewijs of ander document opgehaald.
Maar wie had het ontworpen? Ik wist het niet een-twee-drie. Pas toen ik er met de wandelclub was, ontdekte ik de naam van de architect: Henri Evers. Daar moest ik dan ook een foto van maken.
Hij heeft niet alleen het stadhuis van Rotterdam ontworpen, maar ook de Armeniuskerk in Rotterdam, het Caland monument. Ook De Lindenhof in het Agnetapark in Delft is van zijn hand.
Deze week een ouwetje in een nieuw jasje: Tony Bennett en Lady Gaga in The lady is a tramp
Wij zijn dol op honing. Dus krijgen we zo nu en dan wel eens een potje.
Zo bracht jongste uit Berlijn 3 potjes echte Berlijnse honing mee. Uit Den Haag kregen we een potje Haagse honing.
Zelf kochten we honing uit onze eigen wijk Ommoord en Schollevaar honing uit Capelle aan den IJssel. Ook kochten we een pot in het Arboretum, ditmaal van rozen.
Je zou denken dat honing gewoon honing moet zijn, maar elke soort smaakt weer anders. Dat ligt niet alleen aan de bloemensoort waar de bijen zoeken, maar ook aan de omgeving waar die bloemen te vinden zijn.
Wij vonden de honing uit Den Haag een beetje ziltig. De Berlijnse honing smaakte ook weer anders, de een een beetje rokerig, de andere had een fris citroenaroma. In de rozenhoning proef je toch ook een echt rozenaroma.
Grappig toch. Het is een echt natuurproduct. Alle soorten hebben zo hun eigen “bij”-smaken.
Zomaar een foto van een doorkijkje in Rotterdam.
Lopend over de Meent naar de Coolsingel, met aan de rechterzijde het gebouw van Dudok.
We kijken richting Het Steiger en op de achtergrond vormen wolkenkrabbers de horizon.
Een stukje stad met een eigen sfeer. Ik werkte er in de buurt en kwam er vaak langs. Nu was het weer een hernieuwde kennismaking.
Mooi op een bepaalde manier, al kan ik niet uitleggen wat er nou zo mooi of bijzonder aan is.
Ach, gewoon even kijken naar mijn stad.