Category Archives: foto’s van anderen

Rijbewijs

Posted on by
6

Op mijn verjaardag verloopt mijn rijbewijs. Niet toevallig, want vanaf 75 jaar heb je een medische keuring nodig om een geldig rijbewijs te mogen hebbben.

Bron: Google foto’s / RDW

Leo had zijn rijbewijs vorig laten verlengen, dus ik wist hoe het allemaal in zijn werk ging.

Wel een beetje bijtijds begonnen, want je weet nooit hoe veel tijd de keuring neemt. Maar alles liep van een leien dakje. Binnen no time had ik alle benodigde formaliteiten doorlopen en moest ik alleen nog een foto laten maken, die digitaal werd doorgestuurd naar de RDW. En toen kon ik mijn nieuwe rijbewijs gaan ophalen.

Eind traject? Nee, want wil je het rijbewijs als geldig digitaal legitimatiebewijs gebruiken, moet je sinds juni 2023 een pincode voor je DigiD hebben. Die wordt automatisch per post toegestuurd. Natuurlijk netjes verborgen, maar toch… een beetje ouderwets.

Ik weet dat in elk rijbewijs tegenwoordig een chip zit, waarin al je gegevens staan. Dat werkte bij het installeren van apps voor bankieren en je DigiD. Maar dat is dus toch nog niet genoeg. Beveiliging die beveiligd moet worden… haha, nieuwe tijd!

Van de regen in ….

Posted on by
7
Bron: Google foto’s

Sinds de plastic rietjes verboden zijn, zitten we opgescheept met papieren rietjes. Ik vind het een heel vervelend alternatief. Ze smaken vies, zijn slap en als ze op een pakje drinken zitten, krijg je de opening nauwelijks doorgestoken.

Maar die rietjes bevatten PFAS. Wat een ophef! We weten al veel langer dat PFAS in allerlei zaken voorkomt. Het wordt dagelijks in het water gedumpt door Chemours, maar stevige maatregelen om dat aan banden te leggen heb ik nog niet voorbij zien komen.

Integendeel, degene die bekend maakte dat Chemours een afkoopregeling met de gemeente Dordrecht wilde treffen, kan gevangenisstraf krijgen. Het had niet openbaar gemaakt mogen worden……! Waarom dan niet?

Inmiddels wordt afgeraden om eieren van eigen kippen en groenten uit de moestuinen in de omgeving van Dordrecht niet te eten. Te gevaarlijk…!

Maar nu blijkt dat die papieren rietjes vaak ook PFAS bevatten. Slecht voor onze gezondheid, slecht voor het milieu en bijna niet af te breken. Het was dus weer zo’n stompzinnige beslissing. De grote gevaren worden verdoezeld en maar die rietjes zijn problematisch.

Kate Greenaway

Posted on by
3

Op onze laatste dag in Londen wandelden we naar Hampstead, een luxe wijk met prachtige huizen. Een beetje de sfeer van Kralingen of Hillegersberg, maar dan veel Engelser.

Het was nog heel rustig en we konden dus op ons gemak de huizen uitgebreid bekijken. Op veel huizen in Groot Brittannië zijn blauwe borden aangebracht, waarop te lezen is wie er gewoond heeft of wat er in zo’n huis heeft plaats gevonden.

Bron: Wikipedia / De rattenvanger van Hamelen

Zo ook op dit huis. Het was te ver om te zien wat er op stond. Maar toen trok de naam van het huis mijn aandacht. “Greenaway House”…. wie zou daar hebben gewoond? Ergens rinkelde een belletje in mijn hoofd.

Thuis zocht ik het op en ja, Kate Greenaway, die kende ik wel. Van haar tekeningen, zoals bij de Rattenvanger van Hamelen en andere lieve illustraties. Zij had dus inderdaad in dat huis gewoond en was er 6 november 1901 gestorven.

Ik vind het altijd leuk om te weten. Niet dat het er erg veel toe doet, maar op die manier komt zo’n huis een beetje tot leven.

Bloemenweelde

Posted on by
4
Bron: Google / foto van Erwin Martens

Toen ik als kind nog ging logeren bij een tante en oom in Woensdrecht, gingen we een paar keer naar het Bloemencorso in Zundert. Altijd de eerste zondag in september.

Ik heb er heel lang niet meer aan gedacht. Wist eigenlijk niet dat het er nog steeds gehouden wordt. Maar het is het grootste corso ter wereld, zegt men.

Het is in ieder geval prachtig. Ik zag het dit keer op de tv. Twintig wagens uit verschillende buurtschappen.

Met heel veel liefde en geduld, maar ook met vakmanschap en ware passie tot stand gebracht en versierd met honderdduizenden kleurige dahlia’s.

De foto die ik hier laat zien is van “De Ganzenpas” van Buurtschap De Markt. Het is er een van vele prachtige wagens, dus wie de hele stoet nog wil zien, klikt op deze link.

Vrij zijn

Posted on by
13

Toen ik klein was leerde ik in een vakantie fietsen. Dat was in een rustige straat in een rustig dorp, waar de auto’s nog op één hand te tellen waren.

Thuis in Rotterdam mocht ik soms een fietsje huren. Maar ver er op weg rijden, dat mocht ik beslist niet. Rechtsom en na vier straten was ik weer in het zicht van moeder, die angstig uit het raam keek

Bron: Google foto’s

Onze kinderen speelden in de buurt, er was nog volop ruimte. Of ze altijd zo veilig waren? Ik denk het niet, maar over hun bijna-ongelukjes hoorde ik pas toen ze al volwassen waren. De kinderen van nu hebben fietsjes, steps en kunnen gaan en staan waar ze willen.

Of zie ik dat verkeerd? Want mama kijkt nu niet meer uit het raam, maar op haar laptop. Ze kan ze volgen met een soort van horloge, soms tot op de meter nauwkeurig. Misschien voor de ouders geruststellend, maar voor de kinderen lijkt het me benauwend.

En dat die horloges ook voor ouderen een uitkomst zouden zijn, zodat je zoon of dochter kan kijken waar je bent…. daar moet ik toch ook niet aan denken. Ik hou liever mijn vrijheid 😉

Alles kan

Posted on by
5
Bron: Facebook

Nee, dit blik zagen we niet in het Museum of Brands. Ik kwam het tegen op Facebook en wist meteen dat ik hier over wel wat wilde schrijven.

Want Leo zegt vaak dat je “Alles kunt verkopen, mits goed verpakt.” En goed verpakt is dit wel! Een blik met gedroogd water…

En nu vraag ik me natuurlijk af hoeveel mensen hier in gestonken zijn. Of is het een grap, een poging te zien hoe mensen zich wel of niet laten misleiden?

Want het ziet er toch heel bijzonder uit. Zo’n blik dat je wel in de voorraadkast wil hebben, voor slechte tijden en je geen water kunt tappen bijvoorbeeld.

Zou ik het echt zo maar laten staan…?

Gouden ei

Posted on by
4

Toen ik bezig was met de voorbereiding van ons tripje naar London, dacht ik ineens weer aan de eerste keer dat ik daar was.

Dat was met mijn ouders, in 1959 of 1960. We logeerden bij vrienden van mijn vader. Zij hadden allerlei uitstapjes bedacht en ik genoot ervan. Londen was enorm, druk en in mijn ogen zeer exotisch.

Op een avond gingen we eten in The Golden Egg. We kregen spaghetti. Mijn vader vond het niks, ik daarentegen had nog nooit zoiets lekkers gegeten.

Bron: Google

In The Golden Egg kon je eten voor redelijke prijzen. Ze behoorden tot een keten zoals Wimpy en werden later overgenomen door Lyons.

Ik denk nog wel meer mensen zich deze restaurants herinneren.

Dubbeldekker

Posted on by
7

In Londen wil je natuurlijk zo veel mogelijk zien. Maar die stad is onmetelijk groot. Wil je snel ergens naar toe, dan neem je de Tube. Maar ondergronds zie je niet veel van de stad.

Een beter alternatief is de bus. Zo’n leuke rode dubbeldekker. En dan meteen naar boven voor het mooie uitzicht.

Misschien ligt het aan ons, maar het Londense verkeer bestaat uit steeds meer aaneensluitende files. Dus is het optrekken, stoppen, optrekken, wachten, optrekken en weer -abrupt- stoppen.

Niet zo prettig als die steile trap naar beneden wilt. En je wilt ook niet te laat zijn met uitstappen.

De eerste avond de beste lag ik dan ook opgevouwen tussen die trap en Leo’s brede rug. Vraag me niet hoe ik zo snel weer enigszins rechtop stond. Dat weet ik nog steeds niet. Niks gebroken, hier en daar wat blauwe plekken, maar nog geheel intact. Wel hadden we allebei de schrik in de benen.

Voortaan dus maar gewoon beneden een plekje zoeken. Je staande houden in een Londense bus is niet zo gemakkelijk.

Detail

Posted on by
6
Bron: Facebook / bericht E.C. Weve

Zo op het eerste oog niet duidelijk te zien wat het is, maar dit is een oog in het zeil van een schip. Voor de stevigheid werden er met hennep steken omheen gezet. Maar hoe en met zoveel liefde voor detail werd dat gedaan…

Het dateert van rond 1800 en hennep werd gebruikt omdat dat zoveel sterker is en tegen zeewater kan.

Zo’n detail maakt het heel bijzonder, al vraag ik me af wanneer men er op lette. Maar mooi is het en een knap staaltje vakmanschap.

Ietsje minder

Posted on by

Op Instagram zag ik een bericht over een verpakking zalm bij Vomar. Op het etiket stond het gewicht: 500 gram. Maar op de weegschaal bleek het veel minder te wegen, en dan zat de verpakking er nog bij ook.

Het deed me denken aan onze slager in de Bilderdijkstraat. Ik was nog klein en moest voor mijn moeder vlees halen. Gewoonlijk sneed de slager altijd iets meer af en vroeg dan: “Mag het iets meer zijn?” En hij verrekende dat natuurlijk navenant.

Eén keer had hij iets te weinig afgesneden en zei hij: “Het is ietsjes minder.” Maar bij het afrekenen merkte ik daar niks van. Ook toen al was ik prijsbewust, dus ik merkte op dat het wel iets minder zou moeten kosten. Tja, dat werd schoorvoetend verrekend. En later kreeg mijn moeder te horen, dat die dochter van haar wel een brutaaltje was.

Dat vond mijn moeder echter niet. Eerlijkheid voor alles, ik had toch niets verkeerds gezegd. De slager raakte wel een klant kwijt. Mijn moeder liep voortaan liever wat verder…..