Er zijn al heel veel oude merken verdwenen. De Haagsche hopjes worden niet meer gemaakt, de Punselie koekjes worden niet meer gebakken.
En weer is een bekend Nederlands merk ter ziele. Droste, van het blikje met cacaopoeder, de flikken, de ronde doos met daarin zo mooi de chocolaatjes in een cirkel.
In mijn voorraadkast staat nog wel steeds zo’n mooi blikje en ja, daar bewaar ik cacaopoeder in.
Maar ik zal ook de flikken missen. Ik kocht nog wel eens zo’n rol. Maar de beste herinnering heb ik vooral aan zo’n ronde doos met al die flikken keurig in het gelid.
Het is ongelofelijk hoeveel afstand dieren kunnen overbruggen. Op Facebook zag ik een bericht over een vrouwtjes valk, die van Zuid-Afrika naar het noorden van Finland was gevlogen. Ze was uitgerust met een GPS-tracker en daaruit bleek dat ze een afstand van 10.000 kilometer in er 42 dagen had overbrugd. Dat is ongeveer 238 kilometer per dag.
Ze volgde de Nijl, zodat ze voldoende water kon vinden, maar vloog niet in een rechte lijn over de Middellandse zee.
Je vraagt je af hoe vogels intuïtief weten welke weg ze moeten volgen. Fascinerend vind ik dat. Geen apparaatje, geen boekje, gewoon alle kennis zit in zo’n klein koppie.
Laatst waren we bij Ikea. Eigenlijk zo maar voor de lol, want we hadden niks nodig. Dat je dan toch nog de zaak uitkomt met een tas vol…. tja, dat is wel gek.
Wat hadden we dan gekocht? Nou ja, van allerlei kleine zaken, kaarsen, servetten en oja, een aardappelschilmesje. Niet dat ik het nodig heb, maar er zit een soort van bescherming om het snijgedeelte. En dat vind ik handig als je het wilt meenemen.
Bron: internet / Google
Bij het afrekenen komt geen medewerker meer te pas, alles moet gescand en digitaal. Maar toen het op betalen aankwam, stopte alles. Daar was wel een medewerker bij nodig. Heb ik nou altijd de prijs van de steekproefcontrole? Nee hoor, dat mesje was de crux. Als je dat scant, wordt er gecontroleerd of je wel boven de 18 bent.
Nou moet je wel heel kippig zijn als je niet van veraf ziet dat Leo en ik toch echt 18+ zijn. Maar goed, de medewerkster maakte een grapje en ja, we konden betalen en door het hekje.
Twee dagen later lopen Leo en ik op de Oude Binnenweg. Daar zit sinds jaar en dag De Spijkermand. Vroeger kon je daar terecht voor allerlei kleine schroefjes en spijkertjes. Maar dat assortiment voeren ze al lang niet meer. Nu staan in de etalage griezelige messen, met vlijmscherpe punten. Die worden heus niet gekocht om aardappelen mee te schillen. De jongelui voor de etalage waren duidelijk nog onder de 18. Maar ik gok er op dat er wel iemand te vinden is, die zulke messen voor ze kopen wil. Of ze bestellen zo’n mes via internet.
Onderscheid tussen lunches op school in USA een Fr. Tasty fb
Op Facebook las ik een stukje van een Amerikaanse die naar Frankrijk was verhuisd. Ze verwonderde zich over allerlei dingen, die totaal anders waren in Frankrijk dan in de USA. Maar het grootste verschil vond ze de manier van schoollunches voor haar 7-jarige zoon.
In Amerika krijgen kinderen op school “kindvriendelijk” eten, zoals hotdogs, burgers, kipnuggets, vergezeld van frietjes en wat baby-worteltjes in een plastic zakje. Alles geserveerd op wegwerp servies met wegwerp bestek.
Hoe anders in Frankrijk, waar de tafel wordt gedekt met echte borden, gewoon bestek, servetjes. Met een grote kan water, waaruit de kinderen zelf hun glazen vullen. En dan wat er op die borden ligt. Een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert of wat kaas. Alles vers klaargemaakt. Ook orgaanvlees en blauwe kaas ontbreekt niet.
Het Franse eten ziet er gezellig, kleurrijk en smakelijk uit. In tegenstelling tot het eten in America, dat de vrouw beschrijft als beige op beige borden.
Het verblijf in Frankrijk zal maar tijdelijk zijn en nu al vraagt de vrouw zich af hoe het straks in Amerika moet. Zal haar zoontje ooit nog kunnen wennen aan wat de Amerikanen “voedsel” noemen, of blijft hij voor altijd een fijnproever?
Als ik denk aan hoe mijn moeder vroeger boodschappen deed, dan is dat natuurlijk heel anders dan nu. Elke dag ging ze wel even naar de kruidenier op de hoek, liep even de zaak van de groentenboer binnen en haalde wat vlees bij de slager.
We hadden nog geen koelkast, laat staan een vriezer. De was ging nog in de tobbe en elke dag was er ook nog wel eens klein handwasje te doen. En ondanks al het werk dat er gedaan moest worden, had mijn moeder dus ook nog tijd voor de boodschappen en de bijbehorende sociale contacten.
Bron: Wikipedia
Nu halen we de boodschappen in één keer en komen met grote tassen thuis. Misschien dat ik nog wel eens iemand tegenkom en een praatje maak. Maar vaak is dat niet het geval en pak ik zwijgend de boodschappen in mijn karretje. lles wat ik nodig heb, kan ik vinden op het winkelcentrum, in de supermarkt.
En toch, toch kan ik soms verlangen naar dat kleine winkeltje op de hoek. Waar het rook naar rookvlees en kaas, waar de kruideniersvrouw met iedereen een praatje hield en haast niet leek te bestaan. Zo’n gezellig kletspraatje, over van alles en niks. Dat vinden we niet op Facebook of Instagram.
Geen blog over hoe het allemaal wel of niet moet in het dagelijks verkeer. Maar een verhaaltje over etiketten voor een speciale drank en een bijzondere plek.
In een uitzending over de Champagnestreek, die wij bekeken via TV5, zag ik een stukje van een enorme bibliotheek met honderden laatjes in Epernay. Daarin lagen meer dan 10.000 etiketten van champagneflessen. Netjes gerangschikt en gesorteerd of geplakt in respectabele boeken.
Natuurlijk heeft elk champagnehuis voor elke wijngaard een eigen etiket. En daarboven zijn er diverse gelegenheden waarbij een “eigen champagnemerk” gepresenteerd kan worden. Van enorme festiviteiten van de Franse regering, tot wat bescheidener feestjes van welgestelde particulieren.
Wil je dan een flinke hoeveelheid champagne serveren, kun je daarvoor je eigen etiket laten ontwerpen, printen en op de flessen laten plakken. Er zullen we minimale hoeveelheden geëist worden. Zoiets doe je niet voor 3 flessen, lijkt me.
Maar Fransen schenken veel vaker een glas champagne dan wij Hollanders. In Frankrijk is bijna elke gelegenheid geschikt om een glas champagne te heffen.
Alles in keurige houten laatjes, met fraaie emaille jaartal-bordjes. En dan die duizenden echte mooie etiketten, die de geschiedenis levendig houden. Op de ene of andere manier vond ik dat heel erg leuk.
Te veel haast, niet meer even goed gekeken of alles er in staat. En ja, dan gaat er wel eens iets mis.
Gisteren vertelde ik iets over de Rijnhaven in Rotterdam, die zo aan het veranderen is.
Maar dan wil je toch ook wel even zien hoe het er nu uit ziet en of er al plannen en afbeeldingen zijn van die mooie toekomst…
Bron: Google foto’s / top010.nl
Maar die afbeeldingen erbij zetten, dat was ik vergeten. Ik fotografeerde de Rijnhaven vanaf de Rijnhavenbrug.
En dan ook maar een impressie van hoe het straks zal gaan worden. Met een jachthaven voor pleziervaartuigen, een park, recreatie op het water. Als we tijd van leven hebben, zullen we het allemaal misschien nog wel meemaken.
Op de voorgrond zie je de Rijnhavenbrug. Ja zo heet ie officieel, maar Rotterdammers noemen het de Hoerenloper, omdat die brug vanaf de Wilhelminakade naar Katendrecht loopt. En Katendrecht was eerst een echte hoerenbuurt. Nu lijkt de wijk vooral voor yuppen te zijn.
