Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Echt Rotterdams van de week, dit maal. Met The Amazing Stroopwafels in Terug naar jou, een ode aan de Maastunnel. Echt Rotterdamser wordt het niet meer!
In Rotterdam lopen op het ogenblik een heel aantal bouwprojecten. En één van die projecten is de ontwikkeling van de Rijnhaven. Een deel daarvan heb ik al eens laten zien.
Een deel van de Rijnhaven is inmiddels gedempt. Dat stuk, achter het Luxor theater, ligt al een tijdje braak. Tijdens de Havendagen 2024 was het mogelijk daar een kijkje te nemen en te zien hoe het “strand” erbij ligt. Nou ja, wie veel fantasie heeft kan er misschien iets van maken, maar vooralsnog is het niet veel soeps.
Verderop konden we maquettes bekijken en zien hoe dat gebied in de toekomst ontwikkeld zal worden. Er wordt op dit moment vooral heel veel nadruk gelegd op dat strand en het park dat er zal komen. Maar het allergrootste deel wordt het land toch bebouwd met enorme wolkenkrabbers.
Nou weet ik niet of die architecten juist inschatten hoe groot zo’n stuk land is. Maar als al die hoogbouw er uiteindelijk staat, blijft er maar een miniem stuk over voor strand en park.
Oké goed, alle stukken groen en recreatie zijn mooi meegenomen. Maar wie denkt dat je in dat toekomstige park lekker kunt wandelen….? Een ommetje, meer is er, schat ik, niet mogelijk. Zo’n filmpje is mooi, maar de werkelijkheid moeten we nog zien te verwezenlijken.
Lag vroeger de reclame voor de Rotterdamse havendagen al wekenlang bij de Appie of elders in de stad, dit jaar waren de vooraankondigingen maar mondjesmaat. O, er was voldoende berichtgeving, maar een beetje verborgen, alles digitaal… Bespaart papier, spaart het milieu, zullen we maar denken.
In voorgaande jaren hebben we vaak allerlei excursies geboekt. Dit keer gingen we op de bonnefooi en lieten we de busreisjes en zo maar voor wat ze waren. Het was mooi weer en we gingen gewoon sfeer proeven. Met het OV naar de stad en dan lopen en zien waar we wat we tegenkwamen.
We liepen richting het Maritiem Museum en daar achter op de Schiedamsedijk was van alles te zien, te horen, te ruiken en te proeven. Het was druk, maar gezellig druk. Geen duwende menigte, wel heerlijk kuierende mensen. Er waren oude ambachten (altijd en nog steeds leuk), informatie over scheepsbouw en andere maritieme zaken. Alles afgewisseld met een bigband die pittige muziek liet horen of een Shantykoor voor de couleur locale.
We liepen verder, bekeken vanaf de Erasmusbrug het nog altijd drukke scheepvaartverkeer, aangevuld met roeiboten, speedboten en patrouillerende politievaartuigen.
Een komische film,over een 93-jarige die zich geen oor aan liet naaien, dat wilden we zien. Dus gingen we naar Thelma. Inderdaad een leuke film, beetje erg Amerikaans, tikkie overdreven, maar goed voor een gezellige middag.
Maar eigenlijk gingen we vooral naar LantarenVenster omdat die bioscoop aan de Rijnhaven ligt. Want in de Rijnhaven ligt tegenover het bios-terras een piepklein kunstmatig eiland in het water. Er is een loopbrug en sinds enige tijd wordt dat eiland vooral bezocht door zonaanbidders, wandelaars en lunch-opeters. En je kunt er nu dus sinds kort ook zwemmen.
Nee joh, wij hadden natuurlijk geen zwemkleding bij ons. Waren ook niet van plan om te gaan zwemmen. Veel te hoog, veel te nat. Ook veel te koud ondanks de tropische temperatuur. Maar kijken naar de zwemmers en zwemsters was al een waar genoegen.
Jonge mannen, fraai gespierd, hielden schijngevechten met elkaar en sprongen te pas en te onpas in het water. Er werd gelachen, geroepen en de sfeer was heerlijk zomers.
Wij namen plaats op een van de banken aan de rand van het water, bestelden iets lekkers te drinken en genoten, zomaar in eigen stad, van een perfecte zomermiddag.
Ook sightseeing in je eigen stad is natuurlijk leuk. Afgelopen zondag gingen we op stap om te zien wat er zoal in mijn stad veranderd is.
Natuurlijk wilden we even gaan kijken bij RiF010, de nieuwe attractie midden in het centrum. Achter de Markthal is namelijk sinds kort een mogelijkheid om te surfen. Niet met van die metershoge golven als in Hawaii, maar toch. Golven ruim voldoende om na een beetje oefening over het water te kunnen surfen. Kleding en materiaal is te huur, er wordt instructie gegeven en dan… kun je los.
Nee, wij keken alleen. Was al spannend genoeg, want de ruimte is natuurlijk tamelijk beperkt. En als je een beetje surfen kunt, maak je al snel zo veel vaart, dat je goed moet opletten wil je niet tegen de betonnen wand aan botsen.
Er was behoorlijk wat belangstelling, ondanks de kosten. Voor 50 euro mag je drie golven mee. Maar ja, een reisje naar Portugal of Hawaii loopt tenslotte ook aardig in de papieren.
Het levert in elk geval heel veel leuke beelden op.
Vorige week lag er een Spaans galjoen in de Veerhaven. Dat is was beslist iets wat we wilden zien.
Een prachtige replica van zo’n 17e eeuws schip. Destijds natuurlijk een enorm vaartuig, nu een wat klein scheepje. Tenminste in verhouding tot de enorme cruiseschepen die Rotterdam regelmatig aandoen.
Maar de schoonheid van zo’n schip is ongeëvenaard. Prachtig houtwerk, enorme masten en een wirwar van touwen en zeilen. Ik bewonder dan altijd het vakwerk van toen. Alles gemaakt met -in onze moderne ogen- primitief gereedschap en zonder computerberekeningen.
Hoe het voor de bemanning moet zijn geweest, vertelt het verhaal niet. Maar ik schat zo dat er weinig comfort aan boord is geweest in die vele eeuwen geleden.
We liepen heerlijk in de zon er naar toe, bekeken het schip uitgebreid van de buitenkant, maakten foto’s en wandelden verder.
De buitenboel van je huis laten schilderen geeft al een hoop gedoe.
Een brug schilderen is ook geen kleinigheid en vraagt al om veel voorbereiding. Maar stel je voor, ook de Erasmusbrug moet wel eens een keertje geschilderd worden.
Dat is een planning die maanden beslaat. Verkeer dat omgeleid en geregeld moet worden, stellingen die opgebouwd en veilig moeten zijn.
En dan het weer, dat zich niet laat regelen of beïnvloeden. Ga er maar aanstaan.
Toch wordt de brug op dit moment geschilderd, weer zachtblauw zoals ie altijd was. Maar hoe kom je nou bij dat ene, dat super hoge punt. Helemaal in de top van de Zwaan? Daar is geen ladder, steiger of kraan voor beschikbaar.
En toch, toch waren er een paar flinke mannen die de top beklommen en van een nieuwe laag verf voorzagen. En waren er fotografen, zoals Luke Davids, die het vast legden.
Muur van soos Eendracht maakt macht
Een deel van Kralingen is na de vernielingen van het bombardement nieuw gebouwd. Ten dele wordt er onder die nieuwbouw gebouwd, immers de funderingen waren stevig genoeg. Het tracé loopt ook onder oudere gebouwen in Kralingen en de fundamenten van die gebouwen zijn niet goed genoeg om de metrobouw te trotseren. Dus werd -vooral tussen de Willem Ruyslaan en de Waterloostraat- flink gesloopt.
Het meest bekende gebouw in Kralingen dat werd afgebroken, was de sociëteit van Eendragt Maakt Magt (EMM), beter bekend als De Kegel. Dit gebouw, opgeleverd in 1904, stond op de hoek van de Oudedijk en Waterloostraat en is in 1976 gesneuveld onder sloophamer.
Maar een heel klein deel is bewaard gebleven. Want in metrostation Voorschoterlaan is een deel van de façade van het oude Eendragt-gebouw verwerkt in de hal. Gelukkig maar, want zo blijft een klein stukje historie bewaard.
In de stad is altijd wel wat te zien en te fotograferen. Vaak ontdek je dingen, waar je eerder al zo onoplettend bent voorbij gelopen.
Zo is op een gevel van het Holbeinhuis, op de hoek van de Coolsingel en het Stadhuisplein een groot mozaiek te zien.
Natuurlijk kende ik dat mozaiek wel. Een ruiter op zijn paard, duidelijk van vele eeuwen geleden.
Maar wie had dat mooie mozaiek ontworpen en gemaakt. En wie stelde het voor? Laat ik nou toevallig een stukje lezen over dat kunstwerk.
Het is gemaakt door Louis van Roode in 1954. Van Roode kreeg de opdracht van de Gemeente Rotterdam. Het verbeeldt de steden Rotterdam en Basel, die door de Rijn zijn verbonden. De fraaie figuur te paard moet Erasmus zijn, die in Rotterdam geboren werd en lange tijd woonde en werkte in Basel en daar ook zijn belangrijkste werken uitgaf. (Wikipedia)
Het Holbeinhuis werd gebouwd als kantoorgebouw voor de Basler Transport Versicherungs Gesellschaft. Het gebouw is vernoemd naar Hans Holbein de Jongere, die Erasmus vier keer portretteerde.
En zo komen we dus van een gebouw naar een schilder, naar Rotterdam en Basel en naar Erasmus en is de cirkel rond.
Een chique laan, met een wat minder chique zijstraat, waar ik dit uithangbord ontdekte.
Niet gewoon “garage” maar “carhostel” en een fraaie oldtimer, al hebben de tijd, de wind en de weersomstandigheden de glans er van afgehaald.
En een kroon, die niet van goud maar van gewone rooie verf is, waar vogels een toiletgelegenheid in hebben gezien…
Het is een uithangbord vol tegenstellingen. Misschien loopt een ander er aan voorbij, maar ik moest het toch op de foto zetten.
Al bedenk ik me nu dat ik er beslist al vele malen onderdoor gelopen ben. En dat ik het toen nooit opgemerkt heb.
Waarom en waardoor werd mijn blik er nu naar toe gezogen? Dat zal wel een raadsel blijven.