Tijdens onze reizen in Azië hebben we het gezien, maar nooit gegeten. Insecten, zoals sprinkhanen, krekels.
Nu is het mogelijk dat krekelmeel aan onze producten, zoals brood, pizza, koekjes en zo, wordt toegevoegd. Ik ben daar niet blij mee.
Wie insecten wil eten moet dat vooral doen. Maar krekelmeel toevoegen (misschien stiekem zonder dat we het weten) gaat me te ver.
Ik verwonder me ook over de nogal fletse reacties. Want krekels en sprinkhanen zijn dan wel niet aaibaar, maar toch ook dieren en schepselen van de natuur.
Maken veganisten een hoop misbaar over chocola die niet vegan is, maar stoppen ze dan wel brood met krekels in hun mond?
Onlangs werd bekend dat de kroketten in Blijdorp al een hele tijd “vega” zijn en dus geen dierlijke elementen bevatten. Het gaf nogal wat reacties (ook van mij) op Facebook.
Eigenlijk maakt het mij niet uit of iets met vlees gemaakt wordt, zonder of helemaal uit plantaardig spul bestaat. Het is de smaak die belangrijk is. En eerlijk, ook vega of vegetarisch producten kunnen voortreffelijk smaken. Snacks met vlees kunnen daarentegen ook heel smerig zijn.
Maar ik wil wel de keuze hebben. Allereerst omdat ik zelf wil bepalen wat ik eet. Wie bepaalt of een vega kroket beter of slechter voor onze gezondheid is? Ze zijn allemaal vet en allemaal bereid met ingrediënten die men kan/wil/moet vermijden.
Daarbij komt dat de producten die men bij de diverse kraampjes in Blijdorp kopen kan, vrijwel allemaal behoren tot de groep zeer zoet en/of zeer vet. Dan is die ene, stiekeme, vega kroket een beetje hypocriete manier om aan de gezondheid van de mensen bij te dragen.
Maar het gekste vind ik dat men bij Blijdorp niet door heeft dat men op deze manier aan de poten van hun eigen stoelen zagen. Sommige vega-fanaten vinden namelijk dierentuinen ook niet meer passen in deze tijd. Die zouden op den duur moeten verdwijnen.
Dat zal nog best een tijd duren en hoe dat moet gebeuren is me niet duidelijk. Maar Blijdorp zou er naar mijn idee beter aan doen om iedereen te vriend te houden. Dus laten ze nou maar weer gewoon beide kroketten op het menu zetten.
Boerenleven van James Rebanks vond ik aanvankelijk een beetje stroef lezen. Het duurde even voor ik de draad kon oppakken. Maar daarna las ik het in één ruk uit.
Ik reserveerde het in de periode dat de boerenprotesten hevig waren. Het lijkt inmiddels weer een beetje minder fel, al zagen we in Overijssel nog overal omgekeerde vlaggen.
Het is ook te begrijpen, want veel boeren zitten in een lastig parket. Tegen hun zin, maar meegaand in de maalstroom van de ontwikkelingen, hebben ze hun bedrijven groter gemaakt, meer dieren genomen en andere methoden van landbouw en veeteelt omarmd. Ze deden het vaak tegen beter weten in.
Het boerenleven heeft een revolutionaire ontwikkeling doorgemaakt. Kleine boerenbedrijven konden het hoofd nauwelijks boven water houden. Moesten eigenlijk investeren, maar de daaruit voortvloeiende schuldenlast hing als een “zwaard van Damocles” boven hun hoofd.
Anderen, die wel moderner methodes gingen gebruiken, met grotere akkers, moesten daarvoor ook veel weg saneren. Het landschap werd compleet veranderd. Maar werd het ook beter? Op dit moment is dat maar de vraag.
Rebanks beschrijft hoe het was, hoe het veranderde en hoe het eigenlijk weer zou moeten. Kleinschaliger, zonder of in ieder geval met veel minder kunstmest. Met aandacht voor het landschap, want de heggen, bomen en struiken hadden een doel. Ze beschermden de landerijen, dienden als nestelplek en bieden een schuilplaats aan wild.
Een interessant boek, waar veel over na te denken is. Want niet alles is zwart/wit, al lijkt het er soms in de politiek wel op.
Steeds vaker lees je over kinderen die zonder ontbijt naar school moeten. Dat is toch verschrikkelijk.
Bron: Google foto’s
Toen ik klein was, was het bij ons thuis echt geen vetpot. Soms moest mijn moeder eerst melkflessen inleveren om van het statiegeld brood en beleg te kunnen kopen.
Maar ik kan niet herinneren dat er geen eten was. Dat was er altijd. Misschien niet zo uitgebreid, soms geen spekkie naar mijn bekkie. Maar zonder ontbijt naar school of met een knorrende maag naar bed, ik kan het me niet herinneren.
Nu alles duurder wordt en de energieprijzen de pan uit rijzen, wordt het stilaan noodzaak op de kleintjes te letten. Soms zijn prijsverhogingen duidelijk, soms verborgen. Ook kan het geen kwaad alle uitgaven eens tegen het licht te houden. Hoe “noodzakelijk” is het soms?
Mijn moeder lette op elke cent die ze uitgaf. Maar nu hebben we een bankpas en geven we zo makkelijk geld uit. En voor je het weet is het saldo opgegaan aan…. ja, waaraan. In veel huishoudens zal ongetwijfeld nog bezuinigd kunnen worden, maar eten is en blijft een eerste levensbehoefte.
En kinderen in de groei moeten echt ontbijten. En dat hoeft geen kapitalen te kosten. Een witte of bruine boterham met kaas, worst of zoet beleg. En voor wie dat niet wil is er natuurlijk nog altijd zoiets als havermout of pap met melk of yoghurt en wat appel of honing.
En kom met nou niet aan dat “suiker de pest voor je lijf is”, want al vele generaties zijn er groot mee geworden. Beter een beetje zoetigheid dan flauwvallen in de klas!
Vijftien jaar geleden werd Leo 65 jaar. Hij genoot toen al jaren van de VUT, maar die leeftijd…. Hij had er vreselijk tegenop gezien, wilde die dag het liefst stilletjes voorbij laten gaan.
Maar dat lukte niet. Er was een bescheiden feestje gepland. En hij kreeg dit boekje, dat ik samen met de kinderen, familie en vrienden had samengesteld.
Het omslag was duidelijk. Leo was nu echt stokoud 😄😄. Nou ja, een klein plaagstootje, dat moet toch kunnen?
En nu zijn we 15 jaar verder en wordt Leo vandaag dus 65 + 15 = 80 jaar. Natuurlijk vindt hij dat een nog akeliger getal. Maar ook nu kunnen we het niet veranderen.
Gelukkig is Leo nog steeds vitaal en gezond. Die stok had hij toen en nu nog steeds helemaal niet nodig. Dat plaatje was echt veel te voorbarig.
Vandaag vieren we dus Leo’s verjaardag. Met een lekker biertje, een hapje en een drankje.
En dan gaan we weer over tot de orde van de dag. Nou ja, daarna gaan we lekker een weekje weg. Met een beetje geluk is het mooi weer en kunnen we genieten wat Nederland te bieden heeft.
Ikzelf vind deze schoenen vooral spuuglelijk, ondraagbaar en schreeuwend duur. Want wie koopt nou toch dit ontwerp van Balenciaga, waar je volgens mij geen stap op kunt zetten.
Volgens mijn zoon is de mode van Balenciaga een “statement”. Van wat of voor wie, dat werd me niet duidelijk. Gelukkig vond ook hij het niet echt mooi.
Toch had ik bijna dit paar gekocht, gewoon in de Aldi voor een prijs die honderden malen lager was dan die van modehuis B.
Moest ik wel ook nog even langs de Doe-het-zelf-winkel voor een paar flinke keilbouten.
Maar het was warm, en ik wilde eigenlijk veel liever thuis op het terras zitten met een koel wijntje.
Dan maar geen mode-statement. Lijkt me beter ook voor mijn gezondheid. Ik hou liever mijn botten heel.
En trouwens, zulke Crocs heb ik al hééél lang. Heerlijke en onverslijtbare schoenen om mee in de tuin te werken 😉
In de C=tijd werden we overspoeld met cijfers. Hoeveel mensen er besmet waren, hoeveel er in het ziekenhuis lagen, hoeveel daarvan op de IC. En nergens hoorde men ook maar iemand opmerken dat zoiets toch wel enigszins “privacy-gevoelig” zou kunnen liggen.
Inmiddels is er al meer dan een jaar sprake van oversterfte in Nederland.
Al vroeg zijn hierover kamervragen gesteld en om onderzoek gevraagd, waarop steeds geen of ontwijkend antwoord op werd gegeven.
Nu zijn de cijfers niet meer te ontkennen en wordt opnieuw gevraagd om een onderzoek. En weer wordt dat op diverse manieren vertraagd of getraineerd.
Ineens zouden de data te privacy-gevoelig liggen. Maar hoe zat dat dan met die vermaledijde QR-code? Lag dat niet privacy-gevoelig, toen iedereen open en bloot kon zien wie wel of niet naar binnen mocht?
Al een tijd lang houd ik de sterftecijfers van het CBS bij. Ik ben geen statisticus, maar ook mij viel op dat de sterftecijfers -in vergelijking met een normaal jaar als 2018– al maanden lang beduidend hoger liggen. Tot nu toe zijn er in 2022 ruim 6390 mensen meer overleden dan in dezelfde periode van 2018. En dat ondanks een flinke griepgolf aan het begin van 2018. Gemiddeld stierven dit jaar dus elke dag 26 mensen meer dan “normaal”.
En wie denkt dat die oversterfte alleen in Nederland is… Helaas niet, landen als India, de Verenigde Staten, Groot Britannië, Australië kennen hetzelfde probleem.
Het lijkt mij toch wel heel belangrijk om te onderzoeken waaraan die oversterfte te wijten is. Dus waar wacht men nu toch op?
Een foto van een foto. Het album waar de foto in zat was niet te scannen, dus dan maar zo. Een beetje primitief, maar dat past wel bij de herinnering. In 1999 fotografeerde Leo mijn rug in een1000-dingen winkeltje op Florès.
We hadden geboekt voor een groepsreis naar Indonesië, maar het politieke klimaat maakte het voor velen te onrustig, Daardoor bestond onze groep slechts uit Leo en mij. Verder was alles prima verzorgd en werden we overal door vriendelijke gidsen over de eilanden gereden.
Zo ook over Flores. Een eiland met een betoverende natuur, maar nog vrijwel niet ingesteld op toeristen. We vonden het geweldig, genoten met volle teugen en namen de wat primitieve omstandigheden voor lief.
Er was niet veel te koop. Zelfs ansichtkaarten konden we niet krijgen, al vonden we dat niet zo’n groot probleem. Maar toen ik opeens heel dringend tampons nodig had, werd het wel een beetje penibel.
In het eerste winkeltje werd ik geholpen door een man, die zo verlegen was dat ik nauwelijks om mijn spullen durfde vragen. De tweede winkel verkocht duidelijk niets wat ik zou kunnen gebruiken. In de derde winkel (we hadden al vele kilometers gereden) stond een Chinese vrouw achter de toonbank. Ze antwoordde niet, maar rende naar de telefoon. Ik verstond natuurlijk niet wat ze zei, maar hoorde wel “tampax”.
Even later sprong een jong meisje op een brommertje. Na een kwartier kwam ze terug en ja, met een doosje waarin 8 tampax zaten. Zelden zulke dure tampons gebruikt en er zo zuinig mee omgesprongen. Maar oh, oh, wat was ik blij.
Nog vele jaren later behoorde een doosje “damesdingen” tot mijn standaard reisuitrusting.
Wie in Limburg is, moet natuurlijk een keer koffie met vlaai eten. Och, er zijn ergere plichten, zou ik zeggen 😄
Maar dan moeten er geen wespen zijn. Want meteen nadat er zo’n heerlijke kersenvlaai op tafel was gezet, zoemde het van de wespen.
Leo begon al wat te wapperen met zijn handen, waarop ik zei dat je het best “gewoon rustig moest blijven”. Maar net toen ik een hapje wilde nemen, voelde ik een steek in mijn arm. En een wespensteek doet gemeen pijn.
Gelukkig zat er een drogist naast de bakkerij, dus kon ik meteen iets tegen de pijn kopen.
Maar de vlaai was heerlijk. Ondanks de steek heb ik gesmuld.
Pierre Martin: Madame le Commissaire en de verdwenen Engelsman
Omdat ik nog steeds niet in de stemming ben voor al te bloederige of bloedstollende scenes, zocht ik een boek, dat niet al te realistische details zou beschrijven, maar toch spannend, vlot geschreven maar wel heerlijk relaxed zou zijn. En dit boek voldeed aan mijn eisen.
Pierre Martin, de schrijver verschuilt zich achter een pseudoniem, maar heeft al diverse boeken op zijn eigen naam gepubliceerd.
Isabelle Bonnet is op weg naar het dorp in de Provence waar zij is geboren. Ze is er na de dood van haar ouders, toen ze zelf acht jaar was, nooit meer terug geweest. Maar nu wil ze toch eens kijken hoe het daar was. Is het echt zo’n ingeslapen plekje. Dat zou mooi zijn, want rust is vooral het doel van haar reis.
Na een heel traumatische ervaring moet ze vooral bijkomen. Weer haar leven op de rails krijgen en aan haar revalidatie werken. En toch ook eens uitzoeken hoe het zat met dat ongeluk waarbij haar ouders omkwamen….
Maar dan blijkt dat het dorp helemaal niet zo ingeslapen is. Het bruist van het leven en…. er is een geheimzinnige moord gepleegd. In een huis wordt een dode vrouw gevonden. Maar woonde zij daar wel? En welke relatie had zij met de bewoner, die op dat moment nergens meer te vinden is?
Allemaal ingrediënten voor een leuke en gezellige thriller. Want hoewel er dus gemoord wordt en een portie geweld soms niet wordt geschuwd, is het vooral een zonnig verhaal met de nodige spanning.
Fijn vakantieboek, voor lekker lezen onder de parasol. Glaasje witte wijn, zoutje, hapje…. Bijna als in de Provence… 😉
