In het Barnevelds Pluimveemuseum was ook een deel ingericht met dingen uit de nalatenschap van Evert Bouw. Dat klinkt heel wat, maar Evert was geen rijke man. In tegendeel, hij leefde heel eenvoudig, bewerkte zijn lapje grond ergens tussen Barneveld en Voorthuizen. Zomer en winter, onder alle weers-omstandig-heden.
Hij was -wat we nu noemen- zelfvoorzienend. Hij hield er een geit en wat kippen, die niet geslacht werden, maar rustig oud mochten worden. Verbouwde zijn eigen aardappelen en groenten, had wat fruitbomen en leefde rustig in zijn eigen ritme. En wat hij verbouwde, at hij zelf ook op.
In deze tijd, waarin we zo bezig zijn met duurzaam leven en toch zo verspillend omgaan met wat de aarde ons levert, valt veel te leren van dergelijke mensen. Een eigenzinnig man, gelukkig op zijn eigen manier.
Ik vond het ontroerend te zien hoe een mens zo onafhankelijk op zichzelf kan leven en zorgen.
De meeste vrouwen zullen hem wel kennen. De eendenbek, apparaat om vrouwen gynaecologisch te onderzoeken.
Geen instrument om gezellige herinneringen aan te koesteren. Meestal lig je er nogal onbeholpen bij, voel je je enigszins gênant en ben je angstig voor wat de uitkomst van het onderzoek zal zijn. En dan komt de arts met zo’n koud ijzeren apparaat, ieeeekkk….!
Bron: RTL Nieuws / Patrick Wetzels
Maar Tamara Hoveling en Ariadna Izcara Gual van de TU Delft hebben nu een vrouwvriendelijker alternatief. Alleen dat moet nog wel geproduceerd worden. En ja, daar is natuurlijk geld voor nodig. Om te beginnen 100.000,00 euro. Nou zou ik toch zeggen dat zo’n bedrag wel ergens tussen alle miljarden gevonden kan worden.
Maar nee hoor, daar moet een crowdfunding voor opgestart worden. De medische wereld is er nog steeds een van voornamelijk mannen en die worden nooit met zo’n apparaat onderzocht. Dus waarom dan geld er aan uitgeven…..
Dus steunde ik het initiatief. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle meisjes en vrouwen die nog onderzocht moeten worden.
Hoewel alles tegenwoordig steeds meer en meer digitaal gaat, krijg ik nog wel zo nu en dan een brief van het ziekenhuis, met daarin een afspraak aankondiging. Prima zou je denken… Maar dan moet zo’n brief wel up-to-date zijn.
Laatst had ik nog iets meer info nodig, dus belde ik het nummer in de brief. Helaas, dat bleek al sinds april 2024 niet meer in gebruik.
En omdat de afspraak niet in het ziekenhuis zelf was, maar in een buitenpolikliniek, zocht ik het adres. Ik weet wel waar het is, maar niet hoe de straat daar heet. En dat moet je wel weten als je de navigatie wilt gebruiken.
Dan maar op zoek naar het telefoonnummer van de specialist. Nee, ook niet in de brief te vinden. En tenslotte ontbrak ook nog de informatie over een -gebruikelijk- laboratoriumonderzoek, dat minimaal één week tevoren moet gebeuren.
Na veel zoeken op de ziekenhuis-website had ik eindelijk iemand aan de lijn. Verbazing over mijn vragen. “De meeste mensen weten wel waar de poli is”. Vooronderzoek…..? Oh ja, dat moet wel gebeuren. Formulier? Eh, …. oh dat stuur ik u dan nog.
Ik verbaas me over dat soort brieven. Wel info over wat je moet betalen als je niet komt opdagen (prima), maar de meest essentiële gegevens ontbreken. Zet er simpelweg in: wie, wat, waar en wanneer? En check of aan alle voorwaarden is voldaan. Of ben ik te kritisch?
Aan yoga heb ik vroeger wel gedaan en nu zou ik het eigenlijk ook wel weer graag willen gaan doen. Maar wel in een groep met leeftijdgenoten. Niet zo’n clubje met (nog) jonge en slanke dames, die geen vetrolletjes kennen.
Bron: Facebook / The Yoga Life
Na verloop van tijd begin ik te transpireren, loop rood aan en voel ik me ineens (waarschijnlijk onterecht) het middelpunt van spot. Zo’n beetje als die mevrouw op dit tekeningetje. De afkeurende gedachten maken haar geest bepaald niet leeg. En ik weet zeker dat die afleidende gedachten ook bij mij opborrelen. Maar waarom eigenlijk?
We moeten maar eens af van die rare gedachten dat we allemaal jong, mooi en flitsend blijven. Niet toch?
Leo had voor Moederdag een kookboekje gekocht. Geen up-to-date recepten, maar een boekje over hoe er in de jaren 50 en 60 gekookt werd. Zoals onze moeders dat deden. Met de beperkte middelen die er toen waren.
Want bij de groenteman lag geen keur aan exotische groenten van over de hele wereld. Nee, het was allemaal Hollands wat de klok sloeg. Het assortiment veranderde met het seizoen. ’s Winters kool en wortelen, en in de zomer sla, spinazie, radijsjes. Zelfs aardappelen raakten op een gegeven moment op. Dan waren ze niet meer zo lekker en keken we uit naar de nieuwe oogst.
De recepten zijn ook veel eenvoudiger, met maar een paar ingrediënten. Spaghetti met tomatenpuree is wel heel basaal. Wie nu een spaghetti maaltijd klaarmaakt gebruikt toch op zijn minst wat meer groenten.
Sommige gerechten zouden we nu niet meer aan gasten aanbieden. Wie zet er nu nog griesmeelsoep op het menu?
Het eten van toen was duidelijk veel minder rijk, maar de generatie van toen is toch ook groot gegroeid. Nu moeten we op dieet, minderen, opletten niet te veel vet, suiker. Misschien toch weer eens zo’n simpele maaltijd klaarmaken?
Zo tik je ’s avonds een opgewekt berichtje aan een vriendin, zo lig je op de hartbewaking van het ziekenhuis.
Dat overkwam mij deze week. Ik werd ’s nachts wakker en het leek of ik in een bus zat, die reed over een hobbelige weg. Mijn hart was een beetje op hol geslagen.
De volgende morgen kon ik gelukkig meteen bij de huisarts terecht. Die maakte een hartfilmpje en regelde meteen daarna een afspraak in het ziekenhuis.
Opeens zit, of liever of lig, je dan in de mallemolen. De administratieve zaken, een infuusnaald, bloed-onderzoek, longfoto, aan de bedrading voor de hartmonitor, het kwam allemaal voorbij. Voor ik het wist was alles in gang gezet.
En dan begint het grote wachten. Gelukkig hoorde ik na enkele uren dat alles in orde was. Een vaker voorkomend euvel (fibrilleren) kan met medicijnen weer in het gareel gebracht. En zo liep ik later het ziekenhuis zielsgelukkig weer uit, met extra medicijnen.
Op zoek naar een rol beschuit ontdekken Leo en ik dat de zorg van de supermarktleiding niet alleen gaat over eten, drinken, prijzen. Maar ze bekommeren zich ook nog om ons lijfelijk welzijn.
Want we moeten natuurlijk meer bewegen, soepel blijven. Dagelijks rekken en strekken, kniebuigingen maken om vooral “jong” te blijven. En hoe krijg je ouwetjes zoals wij nou aan die beweging? Daar is iets slims op bedacht.
Ze zetten gewoon een aantal levensmiddelen zo laag, dat je wel door de knieën moet. En het is niet alleen beschuit, maar ook de gewone havermout, koffiefilters en wel meer artikelen.
Boodschappen doen wordt op die manier een soort van “workout”. Helemaal gratis. Extra bonus, zeg maar! 😉 😉 😉
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer zou ik moeten bloggen over mijn favoriete sport. Nou, dat kan een kort blogje worden, want ik heb helemaal geen favoriete sport om te beoefenen. Ik ben zo sportief als een tuinhek. Doe ik dan helemaal niks? Nou nee, want na mijn hartoperatie in januari 2016 besefte ik dat bewegen wel degelijk belangrijk is.
Dat merkte ik al bij de revalidatie. Met gepaste tegenzin toog ik naar de sporthal. Daar moest ik eerst een stuk lopen, daarna het tempo opvoeren, met andere revalidanten een spelletje badminton of zo proberen. En ook, onder leiding van een jonge fysiotherapeut, nog diverse gymoefeningen, met verzwaarde ballen, elastieken en nog zo het een en ander.
We waren bezig met die ballen, moesten ze zijwaarts met gestrekte armen tillen. En daar begon de man te tellen. Een, twee, drie…… Bij tien begon er één al hoorbaar te zuchten, bij twintig puften we bijna allemaal. En juist op het moment dat ik dacht “hij kan me wat”, riep hij: “Doorgaan, nog even. Jullie willen toch allemaal ook weer een boodschappentas kunnen dragen?” En daar viel opeens het kwartje.
Bron: Google
Die fysiotherapeut ben ik nog elke dag dankbaar voor zijn peptalk. Juist die week had ik ervaren dat zelfs het optillen van twee hoofdkussens me moeilijk viel en dat hakte er goed in. Zou ik de rest van mijn leven zo kwetsbaar en afhankelijk blijven?
Nee, gelukkig bleef ik dat niet. Met wandelen en gymen heb ik mijn conditie toch weer aardig opgekrikt. En al is gymen dan niet mijn favoriete sport, elke week ga ik trouw naar de Enerfit om allerlei oefeningen te doen. Onder leiding van Saskia en op het ritme van lekkere vrolijke muziek.
En thuis wil ik ook nog wel eens wat oefenen, met gewichtjes, een bal of van die rekbare banden. Want al helpt Leo met de zware boodschappen, tillen is geen probleem meer.
Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.
Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen. Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.
Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.
Maar zoals elk nadeel se voordeel hep….. Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn. Geluk bij een ongeluk!
P.S.: En nu, anno 2025? Ach fietsen doe ik al lang niet meer. Nadat ik nog een paar keer gevallen was, met wat blauwe plekken als resultaat, kreeg ik een steeds groter wordende fietsangst. En toen, in 2016 na mijn hartoperatie, was de maat vol. Fiets weggegeven!! Ik loop wel, pak de auto of het OV. Maar op de fiets zie je me niet meer. Ben ik meteen ook af van dat helm-vraagsstuk.
Onderscheid tussen lunches op school in USA een Fr. Tasty fb
Op Facebook las ik een stukje van een Amerikaanse die naar Frankrijk was verhuisd. Ze verwonderde zich over allerlei dingen, die totaal anders waren in Frankrijk dan in de USA. Maar het grootste verschil vond ze de manier van schoollunches voor haar 7-jarige zoon.
In Amerika krijgen kinderen op school “kindvriendelijk” eten, zoals hotdogs, burgers, kipnuggets, vergezeld van frietjes en wat baby-worteltjes in een plastic zakje. Alles geserveerd op wegwerp servies met wegwerp bestek.
Hoe anders in Frankrijk, waar de tafel wordt gedekt met echte borden, gewoon bestek, servetjes. Met een grote kan water, waaruit de kinderen zelf hun glazen vullen. En dan wat er op die borden ligt. Een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert of wat kaas. Alles vers klaargemaakt. Ook orgaanvlees en blauwe kaas ontbreekt niet.
Het Franse eten ziet er gezellig, kleurrijk en smakelijk uit. In tegenstelling tot het eten in America, dat de vrouw beschrijft als beige op beige borden.
Het verblijf in Frankrijk zal maar tijdelijk zijn en nu al vraagt de vrouw zich af hoe het straks in Amerika moet. Zal haar zoontje ooit nog kunnen wennen aan wat de Amerikanen “voedsel” noemen, of blijft hij voor altijd een fijnproever?
