Dit fraaie doosje zag ik bij de Appie. Er waren nog meer soorten thee, allemaal met een thema. Maar deze vond ik heel inspirerend!
Zelf heb ik geen problemen met slapen, maar Leo kan nog wel eens spoken.
En dan is er toch niks op tegen om dit een keer te proberen. Hij hoeft tenslotte geen hele pot op te drinken. Eén kopje zal toch wel voldoende zijn?
Neem ik dan ook een kopje? Nee, want in de melange zit zoethout en dat jaagt de bloeddruk op. Zit ik weer met een ander probleem…. Nee dus, niet voor mij.
Grote schoonmaak aan het begin van de lente. Niet bij je thuis, maar in de natuur.
Helaas hard nodig, omdat zo veel mensen (nog steeds) hun troep achter hun kont laten slingeren. Daarom ondersteun ik het initiatief van Iris Scheffers, die vandaag met vuilniszak en grijper gaat wandelen en zo veel mogelijk afval probeert te verzamelen.
Wanneer je in de eigen woonplaats ook meedoet en een foto plaatst op haar Facebookpagina, doneert Iris hiervoor Eur 1,– aan het Wereld Natuur Fonds.
Ik hoop van harte dat haar actie een succes wordt.
Een paar weken geleden schreef ik over Iris Scheffers, die tijdens haar dagelijkse wandeling opruimt. De rommel van anderen, die alles in de natuur laten liggen, raapt zij op en levert het in.
Iris zette deze week op Facebook een berichtje, dat ze een nieuw plan heeft. En voor iedereen die geen FB (meer) gebruikt, zet ik de tekst hier onder:
I HAVE A DREAM! “Denk groot, start klein…Gisteren tijdens mijn ‘puin-ruim’ wandeling ontstond opeens dit idee: Op zaterdag 20 maart begint de lente en wil ik heel graag iets doen voor de natuur, mét jou! Ik zou het heel tof vinden als we met elkaar op die dag een uurtje pakken om te gaan ruimen. Gewoon in je eigen omgeving of een andere plek waar je graag komt. Neem een zak(je), handschoen en een vuilknijper mee en ruimen maar! Als je dan hiervan een foto maakt, deze op FB plaatst en mij daarin tagt, doneer ik voor elke foto € 1,- aan het Wereld Natuur Fonds. Mijn doel is om minimaal de 100 te halen. Daar moeten we toch dik overheen kunnen! Help je me? Delen mag, heel graag zelfs! Ik hoop dat mijn gezondheidsvirus een mega-bereik gaat krijgen, zodat de natuur weer kan bloeien op haar manier en wij en onze kids in een schone en gezonde omgeving kunnen genieten. Ik hoop echt dat dit een gezonde olievlek gaat worden!”
Het lijkt me een prima idee, waar misschien wel meer aan mee willen doen. Ik heb de datum in ieder geval in mijn agenda gezet en ga in onze buurt aan de slag. Doen jullie ook mee, want alle beetjes helpen.
Puin ruimen dus: op zaterdag 20 maart 2021.
Nog even een knijper zien te bemachtigen, anders wordt het zelfs een extra oefening met al dat bukken om de troep op te rapen 😉
Je hoop het natuurlijk niet, dat je dement wordt. Je wilt het vast ook niet voor je naasten. Maar zo’n proces is niet te keren. Hoogstens kunnen we proberen het leven voor de demente mens zo prettig mogelijk te maken.
En dan blijkt dat zelfs demente ouderen nog wel wat (opnieuw) kunnen leren. Door de Montesorri methode, die niet alleen kinderen op prettige wijze allerlei vaardigheden heeft geleerd.
link: https://youtu.be/w2HQoD36E6o
Door mensen weer bij het dagelijks leven te betrekken, ze kleine maar zeer herkenbare en voor hen uitvoerbare taken op te dragen. Het geeft ze weer zelfvertrouwen, maakt ze weer een “gewoon” mens.
Helemaal er aan ontkomen kan ik niet, dus zet ook ik regelmatig zo’n mondkapje op. Zo’n kapje dat eerst niets zou helpen, maar nu verplicht is. Zo’n kapje waarover onze Rotterdamse burgemeester zei dat “het wellicht niet echt hielp, maar je kon daarmee dan wel het gedrag van de mensen beïnvloeden”. Als of we marionetten van de overheid moeten zijn.
Ik ben al langer ervan overtuigd dat de hele Corona-toestand is aangegrepen om de wereld te veranderen. Corona bestaat, net als andere ziekten. We kunnen er flink beroerd van zijn, ja zelfs aan overlijden.
Moeten we dan maar meteen de hele wereld “resetten”, zoals meneer Klaus Schwab en zijn World Economic Forum willen. Waar vrijheid een farce is en alles geregeld wordt door middel van technische snufjes?
Want je hoeft straks zelfs niet meer zelf aan dat akelige lapje te denken. Het denkt voor jou, geeft je een seintje op je telefoon op wanneer je het moet opzetten, wanneer je in ademnood raakt en als het tijd is om het te wassen.
Jammer voor wie er anders over denkt, ik maar ik vind dit een walgelijk, maar vooral angstaanjagend toekomstbeeld.
Kijk eens aan, een reclame uit de oude doos. Pure nostalgie, want zo’n reep Mars was iets wat je toen niet elke dag kreeg.
Misschien waren de ingrediënten nog wel iets beter dan nu. En de reep was ook kleiner. Maar toch….
Ook toen al dus, die reclame-onzin. Er is nu geen enkele dokter meer te vinden die je dit als “gezond” of “voedzaam” zal aanbevelen.
Maar vooruit, zo nu en dan bij hoge uitzondering. Want lekker is het wel. Weet je wat, ik deel hem met Leo. En dan heb ik voor de eerstkomende maanden weer genoeg gehad 😉
Eten moeten we elke dag, wel twee of drie keer. Maar eten we dan wel goed?
Dat kun je natuurlijk alleen zelf bepalen en het is dan ook voor iedereen een persoonlijke afweging. Ik geloof niet dat friet met mayonaise gezond is, maar zo nu en dan is wel heel lekker. Een stuk mokkataart of brownie, stroopwafel of Bossche bol, het is allemaal lekker op zijn tijd, maar niet te veel.
Tegenwoordig maakt de groente afdeling van een Nederlandse supermarkt maar een klein deel uit van het hele assortiment. Veel meer vierkante meters worden in beslag genomen door allerlei “gemaksvoedsel”. En als ik in de karretjes van sommige mensen kijk, weet ik bijna zeker dat daar meer kant en klaar spul in ligt dan verse groenten of fruit.
Nu zie ik telkens weer de roep om een “suikertaks” om obesitas te voorkomen. Maar ik denk dat de overheid betere kwaliteitsnormen aan het voedsel moet stellen. De documentaire die ik afgelopen week op ArteTV bekeek, ging over al dat gemaksvoedsel. Dat wel goedkoop en snel klaar is, maar vaak ingrediënten bevat van mindere kwaliteit. De winst moet tenslotte ergens vandaan komen. Ik kan de docu aanraden. Het is een tamelijk lange zit, maar goed om te weten wat er allemaal in ons eten verscholen zit.
Gelukkig is de sneeuw op dit moment al bijna verdwenen. Niet dat ik wat tegen sneeuw heb. Integendeel, ik vond het heerlijk om alles wit te zien, te lopen door zo’n witte wonderwereld.
Maar alles heeft altijd een nadelige kant. En dat was de gladheid, die onlosmakelijk aan die sneeuw vastzit. Natuurlijk veegde Leo ons tuinpad naar de straat schoon. De meeste buren deden dat ook in hun eigen voortuin. De grote rondweg om Ommoord werd door de gemeente snel gestrooid en daar kon je prima rijden. Maar zodra je een zijstraat in wilde, was het glibberen. En ook de middenstraat van ons woonerf was al na enkele dagen een ijsbaan.
Ik begrijp best dat zo’n plotselinge sneeuwtoestand vraagt om prioriteiten stellen. Maar dat na een week de grote straten in een wijk nog niet enigszins ijsvrij gemaakt waren, vond ik best vreemd.
Dus was binnen blijven was de laatste dagen de enige optie. Want een valpartij, daar zit ik niet op te wachten.
De tijd vliegt als je plezier hebt, zegt een spreekwoord.
En zo is het maar net. Want vandaag is het alweer precies 5 jaar geleden dat ik een hartoperatie onderging.
Wie me toen gevraagd had hoe mijn leven er over 5 jaar zou uitzien, had ik beslist even glazig aangekeken. Vijf jaar….? Mensen, dan kon er zoveel gebeuren. Maar of ik dat dan allemaal wel mee zou maken? Hoewel ik niet pessimistisch van karakter ben, leek me dat toen een vrijwel onoverbrugbare periode.
En kijk nu. Ik leef nog steeds in goede gezondheid. De hulp waar ik toen niet buiten kon, heb ik al lang niet meer nodig. Ik vul mijn dagen met allerlei “drukke” bezigheden, maak plannen voor de toekomst. Al zit er soms een onverwachte kink in de kabel. Want wie rekende nou op die malle C-crisis?
Het leven schotelt ons soms iets heel anders voor. En of we willen of niet, we zullen het er mee moeten doen. Ik bezie het leven maar van de zonnige kant en ben vooral elke dag blij dat het al weer zo’n lange tijd prima met me gaat.
Niet alles wordt gesloopt in Rotterdam. En dat is maar goed ook! Want zeg nou zelf, zo’n markante brug moet bewaard blijven voor het nageslacht. Al is het alleen maar om te laten zien dat ook met staal, klinknagels en mensenhanden en prachtig bouwwerk is gemaakt. Er waren plannen om er een restaurant in te gaan vestigen. Dat zal nu wel op de lange baan geschoven worden.
“De Hef” vind ik imposant en fraai om te zien. Dat je er ook vanaf kan springen, weet ik sinds een paar weken. Zo maar, gewoon voor het plezier.
Zoals een 19-jarige jongen, die in januari 1933 (hoe koud was het toen?) ineens besloten had dit te doen. Het lukte hem ook nog. Kreeg Lou Vlasblom een medaille? Nee, hij werd gearresteerd en kreeg een verbaal omdat ie op de spoorbaan had gelopen en in open water had gezwommen. Hij wordt later opgehaald door zijn moeder, met droge kleren. En dan gaan ze met de tram naar huis 😉
Ja, in 1933 moest je heel wat meer doen om een beroemde en bekende Nederlander te worden.
(Dit verhaal heb ik uit de Rotterdamse Scheurkalender van 2020)
I HAVE A DREAM! 
