Gaat dit over vakantie, de zee, het strand, een vuurtoren…?
Nee, het gaat over een gepassioneerde man die met veel en zichtbaar plezier zijn vak uitoefent.
En daar worden dan leuke filmpjes over maakt, die ik keer op keer kan bekijken.
Dit is niet het enige, want er zijn er een heleboel. Of je nou van auto’s , vuurtorens of juwelen houdt.
Nieuwsgierig geworden? Klik dan op de foto en geniet mee van het resultaat.
Want het is om je vingers bij af af te likken…..
Men zegt dat lezen je kijk op de wereld verrijkt. Niet dat alles wat ik lees in boek of tijdschrift, krant met nou zo vrolijk maakt. Maar het leert me wel om mijn kennis op te frissen.
Neem nou dit schilderij van Wayne Thiebaud. Van deze schilder had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, laat staan iets gezien. Maar zijn naam kwam ik tegen in een boek en dan ga ik op zoek naar zo’n figuur. In dat boek ben ik nog niet veel verder, maar dat geeft niet.
Want de schilderijen die Thiebaud die ik op internet ontdekte, geven me nu al een heel vrolijk gevoel. Er is een stoet aan taarten, lolly’s en ijshoorntjes te vinden. Er zijn ook scènes uit het dagelijks leven, maar die boeien me niet zo erg. Juist al dat eten ziet er zo lekker en vrolijk uit. Daar word ik gewoon blij van.
Ik ben er al vele malen langs gekomen, maar pas sinds ons bezoek aan de Kuijl’s Fundatie viel dit beeld me op. Het is een beeld gemaakt door Han Rehm. En ook van hem had ik nog nooit gehoord.
Maar een paar van zijn beelden ken ik wel. Dat zijn echt beelden die bij Rotterdam horen: dat van Fanny Blankers-Koen, vlakbij de oude ingang van Diergaarde Blijdorp en de Lastdrager, dat vroeger op een veem van Pakhuismeesteren stond.
Han Rehm had jarenlang een atelier tegenover deze plek. Nadat hij was overleden, werd zijn atelier leeggehaald. Daar stond deze melkmeid, die zijn zoon meenam. Het was nog maar een gipsen exemplaar en iets te groot voor een woonhuis. Wat dan te doen?
Er werd een bronzen afgietsel gemaakt, dat werd aangeboden aan Kuijl’s Fundatie, die het wel een plaatsje in de tuin waardig vonden.
En zo geschiedde. Het is een fraaie plek, vlakbij waar het oude atelier stond en het is meteen een mooie herinnering aan de beeldhouwer.
Ik las over de kunstenaar die een banaan op de muur had geplakt met een stuk duct tape. Hij vond het een origineel idee, noemde het kunst en vroeg er een zeer florissant bedrag voor. Een andere kunstenaar zag er heel wat anders in en trok het tape van de muur, vrat de banaan op en noemde dat ook kunst.
Nou, mijn idee van kunst is het niet. Kunst moet je boeien, blij maken, verwonderen of ontroeren. En iedereen geeft daar een eigen invulling aan. Maar zo’n banaan, die vies wordt en van arrenmoe van de muur valt…. bah!
“Och” hoorde ik zeggen. “Is dat het peerd van ome Loeks?” wijzend op de enorme hond die voor het nieuwe station van Assen staat. Je bent wel heel erg kippig als je in dit beest een paard ziet. Maar goed, sommige mensen kijken niet zo nauw.
De hond heet Mannes en het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat hij er stond. Wij zagen hem alleen maar staan. Niks beelden in zijn buik, niks stoom, geen notie van sensoren. Gewoon een flink uit de kluiten gewassen hond van hout. Met zijn neus naar het nieuwe station. Hij wacht, tot de reizigers na een dag werken weer thuis komen. Best wel een mooi symbool, niet dan?
…gingen we ook naar de Wallace Collection. In het prachtige Hertford House huist een enorme kunstverzameling, bijeen gebracht in de loop van vorige eeuwen. De verzameling is zo groot dat je wel een paar dagen rond kunt lopen. Enorme zalen met een zeer uitgebreide en diverse collectie van schilderijen, zilverwerk, wapens en antieke meubelen. Alles smaakvol en sfeervol tentoongesteld.
Hasselt profileert zich als een echte fietsstad. Dat merk je ook in de kunstwerken die er staan. Soms vallen ze gewoon niet op, denk je dat het een “normale” fiets is. Maar dan bij nadere beschouwing zie je dat het anders zit.
Deze fiets trok onze aandacht. Ik vind het wel bijzonder. Met zo’n fiets kun je met het hele gezin er op uit, blijf je dichtbij huis en zoekt ieder toch zijn eigen richting 😉
Bron: NOS / ANP
Zo op de foto te zien, lijkt het me heel mooi, dat kunstwerk van Daan Roosegaarde op de Afsluitdijk. Ik zou het graag eens willen zien, maar kleine kans dat ik in het donker over de Afsluitdijk zal rijden. In mijn hele leven, waarin ik toch al veel gereisd heb, reed ik maar één keer over de Afsluitdijk. Gek is dat toch, dat je de dingen zo dichtbij huis zo weinig bezoekt. Je komt er misschien een keer met buitenlandse vrienden. Maar verder niet, wat heb ik er ook te zoeken?
Maar toch, die Afsluitdijk is wel heel belangrijk. Had een heleboel consequenties. Beïnvloedde het leven van heel veel mensen en niet alleen positief.
En zo’n kunstwerk geeft dan een extra dimensie aan het geheel. Ja, dat vind ik heel mooi!
Er is abstracte kunt en figuratieve. Abstract kan mooi zijn, maar of ik de bedoeling van de kunstenaar altijd snap is een tweede.
Bij figuratieve kunst kun je tenminste zien wat de kunstenaar bedoelde. Cor Kraat laat in deze muurschildering niks aan het toeval over. Hij schilderde schilderijlijsten, in een lijst en dan ook nog eens boven een winkel waar ze lijsten verkopen. Nou zeg nou zelf, duidelijker kan het niet 😉
En telkens als ik hier langs loop moet ik er om lachen.
Ik had er al veel over gehoord, maar was er nog nooit geweest. In het Catharijnenconvent in Utrecht. Een prachtig museum met religieuze, voornamelijk christelijke, kunst. En op dit moment, tot en met 16 augustus, is er een tentoonstelling te zien van middeleeuwse kerkelijke gewaden. Prachtig geborduurd en ook bijzonder mooi tentoongesteld. Het is bijna onvoorstelbaar hoe fijntjes en met eindeloos geduld de kazuifels, stola’s en koorkappen steekje voor steekje bedekt werden met, uiteraard, veel Bijbelse voorstellingen. Maar ze geven ook een tijdsbeeld, er is zelfs een soort van kerkelijke mode, die gaandeweg verandert. Kostbare stoffen zoals fluweel en zijde, brokaat en dan nog eens rijkelijk geborduurd met schitterende kleuren en glinsterend goud of zilver. Het kan bijna niet anders dat het volk zich vergaapte aan de pracht en praal van deze kledij. Veel is in de loop der tijd vergaan, versleten. Soms werd iets vermaakt. Maar wat er nog over is, is nog steeds prachtig. Wie van borduren houdt, mag deze tentoonstelling zeker niet missen.
Klik op de foto om te vergroten:
