Gouden ei

Toen ik bezig was met de voorbereiding van ons tripje naar London, dacht ik ineens weer aan de eerste keer dat ik daar was.

Dat was met mijn ouders, in 1959 of 1960. We logeerden bij vrienden van mijn vader. Zij hadden allerlei uitstapjes bedacht en ik genoot ervan. Londen was enorm, druk en in mijn ogen zeer exotisch.

Op een avond gingen we eten in The Golden Egg. We kregen spaghetti. Mijn vader vond het niks, ik daarentegen had nog nooit zoiets lekkers gegeten.

Bron: Google

In The Golden Egg kon je eten voor redelijke prijzen. Ze behoorden tot een keten zoals Wimpy en werden later overgenomen door Lyons.

Ik denk nog wel meer mensen zich deze restaurants herinneren.

Insecten

Tijdens onze reizen in Azië hebben we het gezien, maar nooit gegeten. Insecten, zoals sprinkhanen, krekels.

Nu is het mogelijk dat krekelmeel aan onze producten, zoals brood, pizza, koekjes en zo, wordt toegevoegd. Ik ben daar niet blij mee.

Wie insecten wil eten moet dat vooral doen. Maar krekelmeel toevoegen (misschien stiekem zonder dat we het weten) gaat me te ver.

Ik verwonder me ook over de nogal fletse reacties. Want krekels en sprinkhanen zijn dan wel niet aaibaar, maar toch ook dieren en schepselen van de natuur.

Maken veganisten een hoop misbaar over chocola die niet vegan is, maar stoppen ze dan wel brood met krekels in hun mond?

Op grote hoogte

Voor onze verjaardag kregen Leo en ik van onze kinderen een verrassingsdiner aangeboden op de Euromast. De datum mochten we zelf bepalen, wat we voorgeschoteld zouden krijgen was nog onbekend.

Op een avond in december namen we een taxi naar de Euromast en lieten ons verwennen. Te voren konden we aangeven wat we wel of niet lusten, wilden of mochten eten. We hadden geen beperkingen, dus kon de kok zijn gang gaan en zich uitleven.

De gerechten waren elke gang weer een plaatje en smaakten voortreffelijk. Vanaf de amuse tot en met de koffie met een digestief, het smaakte ons allemaal prima.

Maar zo’n diner is natuurlijk niet alleen het eten, ook de ambiance maakt een groot deel uit. We hadden een tafeltje aan het raam en dat bood een grandioos uitzicht op Rotterdam by night.

Karretje

Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.

En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.

Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.

En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.

We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!

Even slikken

Met verbazing keek ik naar deze reclame. Een ontbijt in een flesje…? Zoiets was er al langer, maar volgens hersenprofessor Scherder niet echt aan te bevelen. Want kauwen heeft een functie. En even rustig ontbijten is ook veel beter dan haastig een drankje naar binnen gooien.

Maar de meeste verbazing betrof de nutriscore. Een A-score. Alsof er niks beters en kant en klaar puur natuur te koop is. Een peperduur flesje, met daarin melk, vezels, een smaakje maar geen suiker? En lang en zonder koeling (!) houdbaar.

Waarom zou je dat tot je nemen? En waarom hebben al die jonge mensen toch zo’n haast? Kun je nou niet even ’s avonds een schaaltje havermout (oh nee, dat heet nu overnight oats) of een boterhammetje klaarmaken en dan ’s morgens even 3 minuten zitten en eten?

Nee, dit dus. Om onderweg op te slurpen, in je eentje. Een plastic flesje met een drankje. Wie heeft het nog over een afvalprobleem?

Welkom in de nieuwe wereld, zonder boeren en koeien, maar met zulke idioterie. Hoogstwaarschijnlijk bedacht in een oh zo wetenschappelijke Foodhub.

Bah, mag ik een teiltje

Dat hoort erbij

Wanneer wij op de Veluwe zijn, dan is wil ik beslist één keer een pannenkoek eten.

Waarom dat zo verbonden is met Veluwe zal wel liggen aan mijn kinderherinneringen. Regelmatig ging ik met mijn ouders naar Ede, waar een oom en tante woonden. En die trakteerden altijd op een keertje pannenkoeken eten.

En zo is voor mij de Veluwe onlosmakelijk verbonden met zo’n flinke pannenkoek.

Ik weet dat het restaurant waar we waren een hele lijst met allerlei soorten beleg had. Maar ik wil meestal gewoon een standaard exemplaar. Dit keer met spek, dat dan wel… en met stroop.

En dan ben ik wel weer klaar met deze lekkernij. Thuis zal ik ze niet zo gauw bakken. Maar zo eens per jaar, ja dan kan ik er echt van genieten. Zeker als we zo lekker in het zonnetje op het terras kunnen eten.

Vrolijk

Maker: Wayne Thiebaud / Licensed by VAGA at ARS, New York | 
Bronvermelding: Katherine Du Tiel

Men zegt dat lezen je kijk op de wereld verrijkt. Niet dat alles wat ik lees in boek of tijdschrift, krant met nou zo vrolijk maakt. Maar het leert me wel om mijn kennis op te frissen.

Neem nou dit schilderij van Wayne Thiebaud. Van deze schilder had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, laat staan iets gezien. Maar zijn naam kwam ik tegen in een boek en dan ga ik op zoek naar zo’n figuur. In dat boek ben ik nog niet veel verder, maar dat geeft niet.

Want de schilderijen die Thiebaud die ik op internet ontdekte, geven me nu al een heel vrolijk gevoel. Er is een stoet aan taarten, lolly’s en ijshoorntjes te vinden. Er zijn ook scènes uit het dagelijks leven, maar die boeien me niet zo erg. Juist al dat eten ziet er zo lekker en vrolijk uit. Daar word ik gewoon blij van.

Gezond?

In de hal van het ziekenhuis zie ik een grote automaat, gevuld met lekkers en drankjes. Dat is niet onlogisch, want nu is er geen mogelijkheid is om iets te drinken of eten te halen. Zo’n automaat is geen overbodige luxe.

Maar wat zou ik het dan prettig vinden als er wat meer keus zou zijn. Niet tussen frisdrank, frisdrank en andere frisdrank. Maar tussen melk, yoghurt of frisdrank.

Net als met iets te eten. Niet alleen maar zoete of vette dingen. Maar ook de mogelijkheid om fruit te kunnen nemen.

Want we kunnen natuurlijk blijven roepen, dat we gezond moeten eten. Maar als er overal alleen maar keus is uit “niet al te gezonde” zaken, dan schiet het ook niet echt op.

Ouderwets

Hoewel we heel vaak vegetarisch eten, had ik vorige week ineens ontzettende zin in een lekkere stoofschotel. Misschien kwam het door het akelige weer? Maar de Allerhande lag binnen handbereik en misschien ben ik toch iets te veel beïnvloedbaar door mooie foto’s en wervende praatjes 😉

In ieder geval zat tussen mijn boodschappen een flink stuk vlees. En geurde de keuken binnen no time verrukkelijk naar roomboter, rode wijn, uien. Het was echt een flinke pan vol. En toen ik daarbij ook nog eens een “gratin dauphinois” maakte, konden we aan een heerlijke dis.

Natuurlijk eten we met z’n tweeën alles niet in één keer op. Dus kon ik wat doosjes met stoofvlees in de vriezer schuiven. Een voorraadje is tenslotte ook wel handig.

Wat is dat…?

Wat ligt er nu toch in mijn keukenzeef? Het lijkt wel kaviaar…;-)

Dat is het niet. Het zijn linzen, kaviaar- of Belugalinzen. Ik wist wel van het bestaan, maar had ze hier nog nooit gezien. Ik vond ze vorig jaar op Zakynthos en nam een zak mee in mijn koffer.

En toen ik een recept op You Tube vond, moest ik ze natuurlijk een keer proberen. En waren ze lekker? Nou en of.

Ik volgde het hele recept op de voet. Dan wordt alles in de pan gitzwart, ook de oranje wortel. Dus zal ik een volgend keer wat van het groentenmengsel achterhouden en later op de borden strooien. Ook voegde ik op het laatst -zoals ik in een ander recept las- nog wat stukjes blauwe kaas (Stilton) en tomaatjes toe. Maar pittige (geiten)kaas kan ook. Een vers gebakken broodje er bij. Heerlijk.

Ik heb nog wel wat linzen over, maar als ze op zijn ga ik hier zoeken voor nieuwe voorraad. Leo had al uitgezocht dat ze bij Ekoplaza te koop zijn. Dat zal dus niet zo’n probleem zijn.