Dat hoort erbij

Wanneer wij op de Veluwe zijn, dan is wil ik beslist één keer een pannenkoek eten.

Waarom dat zo verbonden is met Veluwe zal wel liggen aan mijn kinderherinneringen. Regelmatig ging ik met mijn ouders naar Ede, waar een oom en tante woonden. En die trakteerden altijd op een keertje pannenkoeken eten.

En zo is voor mij de Veluwe onlosmakelijk verbonden met zo’n flinke pannenkoek.

Ik weet dat het restaurant waar we waren een hele lijst met allerlei soorten beleg had. Maar ik wil meestal gewoon een standaard exemplaar. Dit keer met spek, dat dan wel… en met stroop.

En dan ben ik wel weer klaar met deze lekkernij. Thuis zal ik ze niet zo gauw bakken. Maar zo eens per jaar, ja dan kan ik er echt van genieten. Zeker als we zo lekker in het zonnetje op het terras kunnen eten.

Even er tussenuit

Een paar daagjes weg. Even weg uit de alledaagse sleur. Niet naar het buitenland, maar naar de Veluwe, Beekbergen, in een hotel.

En we wandelden. Roken soms al een beetje de herfst. Zagen ook dat de bessen al kleur hadden, dat de bladeren minder groen en soms al wat rood, bruin of geel werden. Hier en daar stonden al weer wat paddenstoelen en de hei had al een paarse gloed.

We lieten ons lekker verwennen, zaten op terrasjes, aten pannenkoek en nog meer. Heerlijk ontspannen en zonder zorgen.

Toeren

Van Drenthe uit reden we naar de Veluwe, naar Hoenderloo. Het hotel was dit keer wat anders van opzet en besloeg diverse locaties. Wij hadden een kamer in een popperig huisje. Met een terras erbij en uitzicht op weer een mooie tuin. We kregen zelfs meteen visite. Die de 1,5 meter goed in de peiling hield en wegsprong toen ik hem van dichterbij wilde begroeten 😉

Vanuit het hotel stapte je meteen het bos in. En daar is altijd wel iets te vinden. Paddenstoelen, torren, hazelwormen, pas gehakte bomen waar de hars een mooi patroon op tekende. En her en der bomen met een rode verfstip. Zouden die binnenkort ook omgehakt worden?

De volgende dag reden we naar de Hooge Veluwe en maakten er een wandelingetje nabij het Sint Hubertus Jachtslot. Jaren geleden was ik daar ook en toen maakte het een verpletterende indruk op me. Nu was dat iets minder.

En ja, zeg nou zelf. Wat eet je op de Veluwe? Een pannenkoek, natuurlijk. En die smaakte ons zo als vanouds.

Daarna reden we naar Gortel, een zo’n kleine vlek op de kaart dat de navigatie er niet naar toe wou. Maar met een ouderwetse wegenkaart kom je er ook. Het is een beschermd dorpsgezicht. Piepklein, maar heel sfeervol en stil.

En dan is het alweer tijd om de koffer in te pakken voor een volgende etappe.