Hallo, dit is het weblog van KnutzEls.
Samen met Leo woon ik in Rotterdam. Onze twee zonen zijn al lang volwassen en wonen elders.
Ik heb vele hobbies, die allemaal min of meer creatief zijn. Maar ook reizen vind ik heerlijk, of het ver weg of dichtbij is. En tijdens die reizen fotografeer ik van alles onderweg.
Ik hou ook nog van wandelen, lezen, puzzelen en naar muziek luisteren.
Speciaal voor mijn 61e verjaardag kreeg ik dit blog van jongste zoon. Zijn vertrouwen in moeders IT-kennis is groot, maar hij blijft op de achtergrond als steun en toeverlaat bij technische problemen
Ik weet wel dat in sommige talen de volgorde van cijfers anders kan zijn. Wij zeggen twee-en-negentig. In Frankrijk zegt men vier-maal-twintig-en-twaalf. In het Engels wordt het negentig-en-twee.
Maar wat de Denen er van maken….. Die zeggen twee-en-(5-0,5)-maal-twintig. Pffft, dat is pas ingewikkeld.
En dat is dan nog niet eens de enige taal met heel complexe manieren om cijfers te benoemen. Kijk op de link van de foto, dan zie de commentaren. Want in Baskenland en Wales hebben ze weer andere constructies.
Ik spreek geen Deens, Baskisch of wat dan ook. Maar nu ik dit weet, ga ik het zeker ook niet leren.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Een favoriet kledingstuk….? Heb ik dat, dacht ik. Ik moest er eens een tijdje over nadenken. En ineens wist ik het: mijn huispak, het eerste kledingstuk dat ik de herfst en winter aantrek.
Zo’n zachte en soepele broek en een vest met een rits. Nergens knellend, niet echt charmant, maar ook weer niet spuuglelijk.
Zodra ik uit bed ben gestapt, trek ik het aan. Dan ga ik naar de badkamer. En daarna ontbijten Leo en ik. Meestal op ons gemak. Na een spelletje op m’n tablet is het onder de hand tijd geworden om te douchen. Dan gaat het huispak weer op z’n knaapje aan de deur.
Maar soms, als we een luie dag hebben, hou ik het lekker aan. Sokken er bij, dan heb ik geen koude voeten. Dan krul ik me comfortabel op de bank met thee, chocola en een goed boek of gezellig computerspelletje. Geen gedoe, geen klussen.
Er is tenslotte geen beter leven dan een goed leven.
Vandaag ziet er veel belovend uit. Lekker zonnetje, mooie temperaturen, prima dag om te wandelen.
Niet dat ik niet wandel op donderdag, want dan trekken de Ganzen er op uit. Maar regen wil nog wel eens spelbreker zijn.
Vandaag dus niet. We zullen zelfs wat vroeger starten, dan is het nog niet té warm. Een ding is zeker, ergens belanden we op een terras. Waar weten we nog niet, dat merken we van zelf.
Kernwapens Op zaterdag 21 november 1981 komen minstens 300.000 mensen bijeen in Amsterdam om te protesteren tegen het voornemen van de Nederlandse regering om in Nederland kernwapens te plaatsen. Toenmalig vakbondsleider Wim Kok houdt een toespraak. Het slot: Kernbewapening is geen modernisering maar idiotisering van de wereldsamenleving. Het is onduldbaar dat onbeschrijfelijk grote bedragen worden uitgegeven aan de verfijning en de vervolmaking van het meest ingenieuze wapentuig dat met één druk op de knop alle leven van mens en dier kan vernietigen en dat er tegelijkertijd zoveel miljoenen mensen letterlijk dood gaan van de honger. In ons belang en dat van onze kinderen en kleinkinderen voor wie we een leefbare wereld willen achterlaten zeg ik: “Vooruit met de strijd voor de vrede! Weg met de oorlogsdreiging, weg met de atoomwapens!”
Mooie woorden, maar we zijn nog steeds geen steek verder gekomen met de wereldvrede. En ook de honger is de wereld nog steeds niet uit.
Je zou toch denken dat na meer dan 40 jaar de mensheid wel tot bezinning is gekomen. Maar nee, we gaan stug door met bewapenen. Nu zelfs de koning meent dat we “tot de tanden toe bewapend moeten zijn”, vrees ik dat er geen redden meer aan is.
Rennen we net als lemmingen onze ondergang tegemoet? Hoeveel geld moet nog opgehoest worden? Hoeveel levens zullen er straks te betreuren zijn……?
Op zoek naar een rol beschuit ontdekken Leo en ik dat de zorg van de supermarktleiding niet alleen gaat over eten, drinken, prijzen. Maar ze bekommeren zich ook nog om ons lijfelijk welzijn.
Want we moeten natuurlijk meer bewegen, soepel blijven. Dagelijks rekken en strekken, kniebuigingen maken om vooral “jong” te blijven. En hoe krijg je ouwetjes zoals wij nou aan die beweging? Daar is iets slims op bedacht.
Ze zetten gewoon een aantal levensmiddelen zo laag, dat je wel door de knieën moet. En het is niet alleen beschuit, maar ook de gewone havermout, koffiefilters en wel meer artikelen.
Boodschappen doen wordt op die manier een soort van “workout”. Helemaal gratis. Extra bonus, zeg maar! 😉 😉 😉
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een nummer dat heel bekend is, maar dan van Janis Ian. Nu uitgevoerd door Southern Raised: Jolene
Mieke organiseerde een ATC-ruil waar ik graag aan mee deed.
Ik zocht in mijn voorraad plaatjes en restjes papier en maakte een dubbele set. Niet twee maal dezelfde ATC, maar wel telkens min of meer gelijke plaatjes.
Drie ervan stuurde ik op naar Mieke en zij verdeelde de kaartjes weer over de andere deelneemsters.
En zo kreeg ik vorige week vier mooie kaartjes, van Toos, Bep, Anneke en natuurlijk ook van Mieke. Die ook nog een mooie zelfgemaakte kaart meestuurde. En nou kijken bij wie mijn kaartjes terecht zijn gekomen.
Het is altijd leuk om iets te maken en te versturen. Dus bij een volgende ruil doe ik vast weer mee.
Meteen toen ik over dit boek las bij Sjanne, wist ik dat ik het ook wilde lezen. Gelukkig was het vrijwel meteen te reserveren bij de bieb.
Bert Wagendorp: Phoenix
In Phoenix van Bart Wagendorp vertelt Abel Sikkink zijn levensverhaal. Als kind reist hij met zijn ouders naar Amerika, want de armoede in Winterswijk is niet meer te harden. Ze zullen in Sheboygan (Wisconsin) een nieuw bestaan opbouwen.
Ze komen veilig in Amerika aan, maar dan vergaat het schip waar de familie verder mee reist. Alleen Abel overleeft de overtocht. Kalle, zijn boezemvriend die ook meereisde, is wel veilig overgekomen. Samen zetten zij hun hechte vriendschap voort.
Abel wordt manusje-van-alles bij een drukkerij, waar hij opklimt tot verslaggever van de plaatselijke krant. Kalle is fotograaf geworden en trekt naar New York. Daarop vertrekt ook Abel naar die stad en gaat hij werken voor de Herald Tribune.
Abel en Kalle zijn fictieve figuren, maar de meeste mensen die hen omringen hebben wel degelijk bestaan en zijn na te gaan door middel van voetnoten. Dat maakt het boek heel interessant en je kunt er veel van opzoeken. Ik vind dat heel leuk, maar ik kan me voorstellen dat zoveel namen en feiten anderen een beetje te veel worden. Laat onverlet dat Bert Wagendorp prettig en zeer onderhoudend schrijft.
Het tweede deel, Kalle, ligt inmiddels hier op tafel en roept om gelezen te worden.
