Wie de boeken van Maigret kent, weet dat hij vaak even een café binnen ging en daar een glaasje dronk. Vaak was dat een glaasje Suze. Een lichtgeel drankje, een beetje zoet, een beetje bitter. Voor mij onlosmakelijk verbonden met Franse sfeer.
En zo’n glaasje zal ik vanavond vast ook weer eens nemen. Want dat mag, als je jarig bent. Dan mag je je wel een beetje laten verwennen en iets extra’s nemen.
Dus zeg ik “proost”. Dat hoop ik nog heel vaak te kunnen zeggen 😉 😉 😉
Wanneer we staan te wachten op een metro, schalt steevast de stem van de omroepster over het perron. “Wij maken u er op attent dat roken verboden is op alle perrons en stations van de metro“.
Wij roken al jaren niet meer, dus op ons is die boodschap niet van toepassing. Maar er zijn beslist hordes mensen die nog wél roken. En dat die dus geen sigaret mogen opsteken op een perron dat volkomen in de buitenlucht ligt, vind ik nog steeds vreemd. Binnen, ja dat is begrijpelijk. Niet alleen voor de luchtkwaliteit, ook in verband met brandveiligheid. Maar buiten? Ik vind het nog altijd erg betuttelend. En een inbreuk op iemands vrijheid. Want ook al is roken slecht, je hebt nog steeds een eigen keuze.
Veel mensen steken dus hun rokertje maar op even buiten het perron, met als neveneffect een enorme peukentroep.
Afgelopen maandag moest ik voor de jaarlijkse controle naar het IJsselland Ziekenhuis. En al voel ik me prima, toch blijft zoiets altijd spannend. Ik had een paar dagen tevoren bloed laten prikken en daarvan weet je ook nooit wat ze zullen vinden.
Maar gelukkig, alles was helemaal in orde. Nou ja, iets verhoogde bloeddruk. Maar dat is normaal, dat heb ik altijd. Toch de stress misschien? Maar als de cardioloog zegt “Tot over een jaar”, valt alle spanning weg.
Deze grote opgeplakte puzzel had ik al gezien. Hij vrolijkt de gang op, want een beetje steriel is zo’n ziekenhuis wel. En dat kan best een beetje deprimerend zijn. Maar ik had er nu geen last van. Zingend en huppelend verliet ik het ziekenhuis 😉
Als ik de deur opendoe, staat onze overbuurvrouw op de stoep. “Mag ik even binnen komen, vraagt ze, “ik heb iets te vertellen”. Aan haar gezicht zie dat het niks vrolijks is. Kind ziek…? Man weg…? Ongeluk…? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Maar nee, niks van dat alles. Als ze zit, vertelt ze dat ze een agressieve vorm van MS heeft. Allemachtig! Zo’n leuk jong gezin, het dochtertje is nog maar net een half jaar.
Ze heeft zichzelf goed in de hand, vertelt rustig en gestructureerd wat er aan de hand is en wat er verder gaat gebeuren. In Nederland kan dit alleen (nog maar) behandeld worden met remmende medicijnen. In Mexico, Zweden en Rusland wordt de ziekte op een andere manier bestreden en zijn de resultaten hoopgevend. In veel gevallen lijkt de MS gestopt (misschien wel genezen…?) En daar gaat ze voor. Ze heeft besloten naar Moskou te gaan en zich daar te laten behandelen. Binnenkort kunnen we er over lezen in het wijkblad.
Ze start een crowdfunding actie, want de kosten van deze behandeling worden niet door de verzekeraar vergoed. Ik ben verbijsterd. Want waarom zou je een jonge vrouw veroordelen tot een leven in een rolstoel (met alle kosten en narigheid van dien) als er een alternatief is? Waarom wil de verzekeraar niet bijdragen in de kosten.
Wanneer iemand geen behandeling in Nederland kan krijgen, is het toch niet zo gek als je naar een ander land wil.
Eur. 80.000,– gaat het in Moskou kosten. Een bedrag dat naar mijn mening te overzien is. Het zou enorm helpen als de verzekering een deel van die kosten op zich zou nemen, maar nee, niks, nada, 0,00 procent. En dat is gek.
Die crowdfunding moet slagen! Zodra ik meer weet, zal ik het hier melden. Wie er wat en hoeveel aan wil bijdragen hoef ik niet te weten. Maar mijn buurvrouw moet haar kans kunnen grijpen!!!
Bij een Thais eethuisje kreeg ik thee aangeboden. Bijzondere thee, want ze was hemels blauw. En toen ik op aanraden van de mevrouw er wat citroen in druppelde, werd het prachtig paars. Een beetje angstig dronk een beetje. Visioenen van vergiftigde vrouwen trokken aan mijn geestesoog voorbij. Maar ook Leo nam de proef op de som en vond het best wel eh… bijzonder 😉 Nee, het smaakte niet vies, maar zacht, niet zuur of bitter. En zoals jullie begrijpen lig ik niet met gestrekte oortjes. De Thaise dame raadde me aan regelmatig een kopje te drinken voor een lang, gezond leven en een altijd jonge huid. Nou ja, …. voor wat dat waard is.
Maar Butterfly tea heeft een heleboel goede en gezonde eigenschappen en bestaat uit gedroogde bloemen van de Butterfly Pea plant . En thee met zo’n magisch tintje geeft na de maaltijd dan ook meteen gespreksstof 😉
In de winkels zie je steeds vaker eetwaren die geen of weinig suiker. Dat ze toch zoet smaken komt door het gebruik van xylitol, een kunstmatige zoetstof. Al diverse malen is daar discussie over ontstaan en telkens zie ik dan weer uitspraken van wetenschappers in de trant van “er is al zoveel onderzoek gedaan, en het is niet schadelijk voor mensen”. 
Toch was er laatst commotie over.
Een hond had in een onbewaakt ogenblik zijn kans gegrepen en een koek met xylitol opgegeten. Na niet al te lange tijd werd het beest ziek. Enige tijd later was hij overleden. Ja, honden kunnen niet tegen xylitol…..
Nou weet ik wel, een hond is geen mens. Maar toch… als je heel veel xylitol naar binnen krijgt…? Wat gebeurt er dan met je? Dat weet nog niemand. Wat zijn de effecten na tientallen jaren? Misschien zegt die wetenschapper dan heel andere dingen. Ik eet in ieder geval niks meer waarin xylitol zit. En kinderen zou ik het zeker niet geven!
Met belangstelling kijk ik regel-matig naar de uitzendingen van “Die Ernährungsdocs” op NDR. Niet alle kwalen kunnen deze doktoren genezen, maar sommige kwalen kunnen ze wel een stuk dragelijker maken. Niet met een heleboel pillen of poeders, maar met anders eten. Voor de patiënten betekent dat soms een hele omslag. Niet alle patiënten geven zomaar hun dagelijks lapje vlees op en ook is niet iedereen een fan van veel groenten en volkoren producten.
Afgelopen week kwam onder andere een danseres op consult, die last had van pijnlijke knieën, die door artrose waren aangetast. De normale artsen hadden haar kunstknieën aangeraden, maar konden niet garanderen dat dansen er dan nog mogelijk was. Totale genezing konden ook deze TV-artsen niet garanderen. Maar met een aangepast dieet zou de pijn mogelijk wel onder controle kunnen worden gehouden. Na vijf maanden kwam mevrouw duidelijk slanker en veel viever terug. Ze danste weer vrolijk, zonder al te veel pijn en voorlopig zouden kunstknieën nog niet nodig zijn.
Er worden telkens andere aandoeningen belicht. Natuurlijk heeft niet iedereen de benodigde discipline of ervaart voldoende verbetering.
Maar het zet me wel aan het denken. Ik heb al langer het gevoel dat het eten in onze geïndustrialiseerde maatschappij met zijn snelle, vette en fabrieksmatige happen ons niet altijd zo goed bekomt. Dat veel ziekten terug te voeren zijn op voedsel dat weinig tot niets meer van doen heeft met “natuurlijk en goed eten”.
De link naar Die Ernährungsdocs geeft niet alleen de mogelijkheid om uitzending terug te zien, maar je kunt er ook diverse smakelijke recepten vinden.
Wekenlang al stond de tweejaarlijkse controle voor de Mammacare en de bijbehorende mammografie in de agenda. Routine, toch? Ik was dan ook heel verbaasd dat ik niet meteen naar huis mocht gaan, maar ook nog een echo moest laten maken. Maar al snel werd me duidelijk dat het helemaal niet zo routinematig was. Er was iets gevonden… En niet in de al behandelde borst, maar nu in de andere.
Ik ben niet zo’n pessimist, maar ik voelde meteen dat dit niet goed zat. En ja hoor, bingo! Gisteren vertelde de chirurg me dat ik weer geopereerd moet worden. Binnen nu en zo’n paar weken lig ik in het ziekenhuis. Afspraken zijn al gemaakt, dingen geregeld.
En dan komt het hele circus op gang. Kinderen, schoonzus en zwager bellen, appen naar vrienden en vriendinnen. Er ligt een notitieblok onder handbereik, zodat ik niks vergeten zal. Er moeten zaken uitgezocht en nagekeken worden. Nog van alles te doen tussen nu en straks. Zo nu en dan zal ik wel iets laten horen, maar soms zal er geen blog zijn of een heel klein voorgebakken blogje. We zien wel!
Toen onze jongste zoon klein was, had hij last van astma. Soms zo erg, dat ie dagenlang in het ziekenhuis lag. 
Dat wij, als ouders, opgemerkt hadden dat die astma uitgelokt kon worden door bepaalde bestanddelen in de voeding, zoals kunstmatige kleurstoffen en conserverings-middelen, werd door sommige artsen opzij geschoven. Nee, daar zou het heus niet aan liggen. Volgens de experts werd astma vooral veroorzaakt door pollen, stof, huisstofmijt. De allereerste zorg was dan ook dat alles in huis zo brandschoon mogelijk moest zijn. Als we alle voorschriften nauw-gezet op hadden gevolgd, zou ons gehele huis gesaneerd zijn. Stond alles op wieltjes, zodat ik dagelijks (!) ook achter de boekenkast en bedden had kunnen kon stofzuigen. Zover hebben we het niet laten komen. Gelukkig waren de kinderslaapkamers al wel voorzien van linoleum. Ik dweilde ze dagelijks en nam alles wat er stond af met een vochtige doek. Ondanks mijn hekel aan huishoudelijke werk, deed ik dat nauwgezet. En was hij dan toch benauwd, dan voelde ik me schuldig, was bang dat ik nog beter schoon moest maken. Al kon ik in de loop der tijd wel wat meer afstand nemen.
Maar toen kwam de dag dat hij ging studeren en op kamers wonen. Die kamer was beslist niet zo schoon als thuis. Ik gaf hem de nodige instructies mee. “En denk erom, zeker elke week stofzuigen hoor! Alles goed schoonmaken, zoveel mogelijk stofvrij houden!”
Ik vertelde het wel, maar geloofde niet dat ie het ook zou doen. Ik moest het loslaten.
Na een tijdje zei hij dat hij eigenlijk nooit meer last had. En hij wist ook waarom: omdat hij nou wat rommeliger leefde, niet meer alles zo brandschoon was. Hij had gewoon weerstand opgebouwd. Daar sta je dan als moeder, met je goeie bedoelingen en je goeie gedrag. Had ik daar nou zo mijn best voor gedaan…
En toch…. hij had misschien wel gelijk! Want inmiddels is uit onderzoek gebleken dat kinderen in onze superschone huizen zo weinig met allergene stoffen in aanraking komen, dat ze daardoor astma ontwikkelen. Nu denkt men er over om melkpoeder te fabriceren waaraan bepaalde bacteriën en schimmels zijn toegevoegd, zodat het immuunsysteem ze leert herkennen….. Of hechten we teveel waarde aan hygiëne en moeten we gewoon niet al te veel stoffen, zuigen, aan de gang gaan met al die super-schoonmaakmiddelen? En zo nu en dan het huis eens lekker laten doorwaaien? En ook eens nagaan of al die vreemde stoffen in ons eten geen bijwerkingen hebben? Dan zou het zomaar kunnen dat de natuur zelf voor een oplossing zorgt.