Stukje uit de Lucy show. Dat vond ik altijd zo’n leuk programma. Lucy Ball had een speciale manier van kijken.
En dat doet ze hier dan ook weer. Je voelt de clou aankomen en toch….
Voor mij een leuk begin van de dag. Want een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.
Ik denk dat er weinig mensen zijn die het lied “Het tuinpad van mijn vader” niet kennen. Maar wie weet waar de tekstdichter -Friso Wiegersma- zijn inspiratie vandaan haalde?
Dat ontdekten we vorige week, toen we in Deurne waren. Daar staat het huis van Friso’s ouders. Het huis heet De Wieger en is sinds lange tijd een museum. Daar over vertel ik later.
Destijds behoorde bij het huis een enorme tuin, waar de kinderen Wiegersma heerlijk konden spelen en waar Friso later zo prachtig over zou dichten.
Zijn levenspartner Wim Sonneveld vertolkte het en maakte het tot een evergreen.
De tuin is inmiddels al lang niet meer zo groot, maar de hoge bomen staan er nog. We liepen het verkorte “Tuinpad van mijn vader”. Het is nog steeds een inspirerende omgeving.
De natuur heeft een eigen tempo en trekt zich gelukkig niks van ons aan.
Vorige week stapte ik naar buiten en werd ik, verscholen achter de heg, verrast door dit.
Ook al denk ik elke winter dat het voorjaar lang op zich zal laten wachten, voor ik het weet staan ze volop te bloeien in de voortuin, de sneeuwklokjes.
Dat geeft de dag ineens een andere sfeer. Alsof er iets vrolijks in de lucht hangt.
Doet de zon dan ook nog mee en verwarmt ze ons lijf al een beetje beter, dan kan er eigenlijk niks meer mis gaan.
Afgelopen donderdag weer lekker gewandeld en natuurlijk bijgekletst.
Even leek het nog niet door te gaan, want een paar Ganzen had blijkbaar geen zin om te wachten en waren al vooruit gegaan.
Het bleek een misverstand of een te snel lopend horloge, wie zal het zeggen.
Maar eenmaal aan de koffie was het weer als vanouds.
Lekker gelopen langs de Rotte en dat levert elk seizoen mooie beelden op.
Ik blijf genieten van die stukje rivier, waar met een stralend blauwe lucht alles er zo vrolijk uitziet.
Het is niet druk in de metro. Voor ons zitten twee meisjes, zo te zien schoolvriendinnen. Natuurlijk hebben ze een telefoon in hun handen. Ze bekijken de berichten bij elkaar, wisselen filmpjes uit en kletsen ondertussen honderd uit.
Plotseling glipt een telefoon uit de hand en valt op de grond. “O jee, als tie nou maar niet kapot is” zegt het meisje met het rode haar. “Oh nee, dat kan niet hoor!” Gelukkig blijkt alles nog goed te werken en gaat het gesprek moeiteloos verder.
Toch heeft het voorval wel indruk gemaakt, merk ik wat later. Want dan zegt de roodharige “Ik zou niet weten wat ik moest doen als m’n telefoon kapot zou zijn. Als ik er aan denk, kan ik huilen”. Ze zucht en kijkt haar vriendin aan.
Die knikt en antwoordt: “Hoe zouden ze vroeger toch geleefd hebben. Geen telefoon, wat moet je dan toch de hele dag doen?
Deze muurschildering zag ik in Rotterdam Delfshaven. Het leek me een mooi en hoopvol begin van dit nieuwe jaar.
Een jaar waarin er weer nieuwe, nog vrijwel lege agenda’s voor me liggen. Opnieuw 365 dagen plus 1 schrikkeldag om in te vullen. Met nieuwe afspraken, leuke reisjes, gezellige ontmoetingen en nog veel meer. Ongetwijfeld ook met uren, dagen, weken die niet leuk of ronduit vervelend zijn.
Ja, agenda’s in het meervoud. Want kon ik vroeger alles gewoon in mijn koppie opslaan, tegenwoordig moet ik het noteren. In mijn telefoon, digitaal natuurlijk (en dan niet vergeten het op te slaan). Maar ook in een gewone ouderwetse papieren agenda, die als back-up dienst doet. In te zien voor ons allebei, met notities over van alles en nog wat. Van het legen van de kliko tot aan afspraken met tandarts of dokter, verjaardagen en zo.
Maar er ligt ook nog een agenda naast mijn laptop. Dat is de agenda die aan het eind van het jaar hopelijk vol staat met onderwerpen waar ik elke dag weer over wil en kan schrijven.
Is het een kunstwerk van een (mij) onbekende kunstenaar?
Of is het een hartenkreet die spontaan opkwam?
In ieder geval een mooie gedachte, op een mooie plek, goed uitgelijnd en heel fraai geschreven.
Maar vooral de gedachte is mooi.
Laten we dit jaar hiermee eindigen en wat liever voor elkaar zijn.
Want kleine gebaren hebben grote impact.
Met Kerstmis heb ik me compleet uitgeleefd met het bakken van koekjes.
Ik bak graag, maar toch komt het daar niet zo vaak meer van. Wat moeten we met ons tweetjes met een hele plaat vol koek of een taart? Niet dat we het niet lusten, maar alle calorieën tellen. Maar met kerst kon ik aan de slag. En kijk, dit was het resultaat.
Eerder had ik al twee Dresdner stollen gebakken, die keurig ingepakt in de berging stonden. Maar in alle drukte vergat ik daar een foto van te maken. En de restanten fotograferen, dat vind ik niks. Maar lekker dat het was!
Natuurlijk hebben Leo en ik al dat lekkers niet samen opgegeten. Het grootste deel hebben we weggegeven als kerstcadeau. En dat viel in de smaak!
Ook op deze 1e Kerstdag start ik de week met muziek.
En wat past er beter bij deze dag dan een filmpje met zachte dieren, warme chocolade en een knappend haardvuur, ook al is het allemaal fantasie. Ingrid Michaelson en Zooey Deschanel met “Merry Christmas, happy New Year”.
En natuurlijk wens ik alle lezers van mijn blog, maar eigenlijk iedereen op deze wereld, heel gezellige, warme en vooral vredige Kerstdagen.
Het is niet verwonderlijk dat we in deze donkere dagen voor Kerst wat licht in onze duisternis willen hebben.
In ons huis dit jaar niet al te veel kerstversieringen. Eigenlijk vrij sober. Alleen wat engeltjes en beeldjes op de kast, een klein bloemstuk van rode tulpen op tafel en een krans met lichtjes aan de voordeur.
Maar er is wel degelijk kerstsfeer, want ik ben al weken aan het denken en voorbereiden van allerlei baksels.
Er is dus niet alleen dat extra licht, maar ook het huis geurt heerlijk. En in de koelkast liggen allerlei soorten deeg te wachten op verdere verwerking.
Ik ga dus maar gauw verder met kneden, vullen en bakken.