Het is steevast het begin van m’n dag, een aantal blogjes lezen. En soms vind ik daar inspiratie voor mijn eigen blog. Zoals bij Sjoerd, waar ik deze week een enorme oplegger om auto’s mee te vervoeren zag.
En plots herinnerde ik me weer die vakantie. Leo en ik, ons eerste kind, ouders, schoonouders en zus zouden onze vakantie doorbrengen in het westen van Engeland. Alles was geregeld. Mijn zus reed met ons mee en schoonouders namen mijn moeder en vader mee.
Maar schoonmoeder werd ziek en mocht niet reizen. Wat dan? Ik probeerde te elfder uren een busje te regelen maar dat lukte niet. Het werd uiteindelijk een Peugeot Familiale, waar we met vijf volwassenen en een kind in konden. Leo zou rijden in die (in mijn ogen) super lange auto.
De nacht voor we zouden vertrekken schoot ik wakker uit een droom. Hoe ging je nou de bocht om met zo’n lang verhikel? Gewoon, net zoals altijd, mompelde Leo slaperig. En natuurlijk, het was voor hem geen enkel probleem. Moeiteloos reed hij over smalle bochtige weggetjes, ook al reed hij links.
Maar met die lange oplegger daar in de straat bij Sjoerd weet ik het zo net nog niet……. En ik niet alleen, lees ik zo.
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.
