Uitzicht

Leo en ik zijn niet zulke strandmensen, dat wil zeggen wij bakken niet graag lang in de zon. Lopen langs het strand, zitten op een terrasje, dat wel.
De laatste dagen van onze vakantie waren we in Ericeira, aan de Atlantische kust. Het was nog schitterend weer, strakblauwe lucht en hele dagen zon. Onze kamer lag aan de strandkant en wat hebben we daar genoten van het prachtige uitzicht. En wat sliepen we daar heerlijk op het geluid van de branding. Het was een prachtige afsluiting van een heerlijke vakantie.
Ericiera.jpg

Fado en port

FadoMijn 70e verjaardag vierde ik dus in Portugal. Ik had verwacht dat die dag stilletjes voorbij zou gaan. Maar de attente hoteldirectie had ’s middags op onze kamer een gekoelde fles champagne en lekkere taart klaar laten zetten. Een complete verrassing, waar we dankbaar van genoten hebben.
fado-2Daarom stapte ik al een ietsiepietsie onvast in de taxi, die Leo en mij naar een gezellig restaurant bracht. Tijdens een heerlijk en uitgebreid diner luisterden we naar live fadomuziek. Wat heerlijk toch dat Leo dat allemaal gewoon van uit Rotterdam via het internet geregeld had. De wereld wordt telkens een stukje kleiner 😉
En na het diner dronken we een heerlijk glas port. Meestal word ik van port een beetje droevig, maar dit keer had ik een vrolijke dronk.

Dus, proost, to the good life!

Porto

Het was nog een heel gezoek naar ons hotel in Porto, maar uiteindelijk vonden we het toch. Gelukkig vlak naast een metro-station, zodat we niet met de auto de stad in hoefden. Ik las ergens dat geen straat in Porto waterpas loopt en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Het is stijgen en dalen, trapje op, heuveltje af. Maar de Douro is altijd dichtbij en vanaf de kades heb je een prachtig gezicht op de wijnpakhuizen en de grote brug, die Eiffel nog gebouwd heeft. Met de metro over die brug naar de andere kant gaf uitzicht op de vele kleurige huizen, die opeengestapeld lijken te zijn.  En dat alles overgoten door een stralende zon met een strak blauwe lucht op de achtergrond.
Natuurlijk namen we een kijkje in het station van Porto, bekend om zijn enorme tegeltableaus. De hal was bijna louter gevuld met fotograferende mensen. En ohh, wat kunnen sommigen zich in allerlei bochten wringen om toch maar mooi op de foto te komen. Ook de gevels van huizen zijn vaak bekleed met kleurrijke tegels. We slenterden wat door smalle straatjes met leuke winkeltjes. En natuurlijk namen we ook zo’n ouderwets trammetje en reden naar de monding van de Douro, waar we op een terrasje heerlijk aten.En natuurlijk dronken we een glaasje port en luisterden we naar fado-muziek. Maar daarover vertel ik later nog…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Lissabon

Het was vooral erg warm in Lissabon… Ik weet niet hoe het hier was, maar 30 graden of zelfs meer was ons soms een beetje te veel.
We kenden Lissabon van een vorig bezoek, zo’n kleine 20 jaar geleden. En dan zie je hoeveel er veranderd is. Toen was het al druk, maar nu is het nog veel drukker. Overal drommen toeristen, onder begeleiding van een gids met vlaggetje of paraplu. Lange rijen voor het leuke trammetje, zodat je er meer dan anderhalf uur stond te wachten. Gek genoeg, stap je dan uit de massa en loop je zomaar een straatje in, wordt het meteen een heel stuk stiller. Overal reden tuk-tuk’s, vaak versierd. Maar wij namen op de gok een bus en kwamen zo in heel andere stukken van de stad. Die zijn niet per definitie mooier, maar nog wel authentiek of juist heel modern van opzet.
Met de veerboot voeren we naar de andere oever van de stad, zodat van hieruit een mooi gezicht op de oude stad hadden. En dan blijkt dat Lissabon heel erg is uitgebreid en daar nog steeds niet mee klaar is. Overal wordt gebouwd, klinken machines en wordt geboord of getimmerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Muzikaal begin van de week

Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week start ik met een Portugees lied van Mariza:  “Ó gente da minha terra”