Krijgen jullie ook slaap van zo’n plaatje. Zo’n kind helemaal diep onder het dekbed, lekker warm en veilig en nog geen zorg op de wereld.
Je kunt je niet voorstellen dat we allemaal wel zo gelegen moeten hebben. In een tijd dat het enige probleem was of je nog voldoende knikkers zou hebben, of dat je vriendinnetje wel zou komen als je jarig was.
Probleempjes die de volwassenen niet begrepen, weglachten, vertelden dat er wel grotere vraagstukken op deze wereld waren. En dat je daar wel achter zou komen, als je groter werd.
Och, was het bed nog maar zo lekker als toen….. 😉
Het is steevast het begin van m’n dag, een aantal blogjes lezen. En soms vind ik daar inspiratie voor mijn eigen blog. Zoals bij Sjoerd, waar ik deze week een enorme oplegger om auto’s mee te vervoeren zag.
En plots herinnerde ik me weer die vakantie. Leo en ik, ons eerste kind, ouders, schoonouders en zus zouden onze vakantie doorbrengen in het westen van Engeland. Alles was geregeld. Mijn zus reed met ons mee en schoonouders namen mijn moeder en vader mee.
Bron: Google foto’s
Maar schoonmoeder werd ziek en mocht niet reizen. Wat dan? Ik probeerde te elfder uren een busje te regelen maar dat lukte niet. Het werd uiteindelijk een Peugeot Familiale, waar we met vijf volwassenen en een kind in konden. Leo zou rijden in die (in mijn ogen) super lange auto.
De nacht voor we zouden vertrekken schoot ik wakker uit een droom. Hoe ging je nou de bocht om met zo’n lang verhikel? Gewoon, net zoals altijd, mompelde Leo slaperig. En natuurlijk, het was voor hem geen enkel probleem. Moeiteloos reed hij over smalle bochtige weggetjes, ook al reed hij links.
Maar met die lange oplegger daar in de straat bij Sjoerd weet ik het zo net nog niet……. En ik niet alleen, lees ik zo.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Je kunt verschrikkelijke dingen dromen en als je nog kind bent, maakt dat je soms heel erg bang. Zo bang dat je het liefst gezellig bij papa en mama in bed wilt.
Ik moest daar meteen aan denken toen ik de strip Zusje in de Margriet zag. En ik ging in gedachten terug naar toen onze kinderen klein waren.
Jongste kwam regelmatig ’s nachts zijn bed uit en vertelde dan, twee vingers in zijn mond, dat hij weer “van de wolleve” had gedroomd. Natuurlijk mocht hij tussen ons in. Ik sliep meestal meteen weer verder, Leo was dan wel ineens klaar wakker.
Jaren later hoorden we dat het wolvenverhaal maar verzonnen was. Hij had gewoon zin om lekker en veilig tussenin te liggen.
Dromen jullie ook wel eens zo raar? Meestal onthoud ik mijn dromen niet, blijft het bij flarden die weer verwaaien in het ochtendlicht. Maar vannacht droomde ik dat ik op een schip was en naar de tandarts moest.
Bron: Pinterest
Ik zou een gebit krijgen, maar al mijn tanden mochten wel blijven zitten. Eerst moest ik happen en duwde de tandarts een hele metalen stellage in mijn mond. Ik kon niets meer zeggen en kreeg mijn kaken niet meer op elkaar. De tandarts schoof me een foto toe. Kijk, zo zal zo zou het worden. Vagelijk herkende ik een werk van de Chinese kunstenaar Yue Minjun.
Woonbladen, die vind ik zo heerlijk om mee weg te dromen. Hoe je een heel huis telkens weer anders kunt inrichten. Niet dat nou vaak gebeurt. Integendeel, wij zijn nogal behoudend en veranderen zelden iets in ons huis. Omdat we alle rommel en het gesjouw er om heen maar vervelend vinden en omdat we tevreden zijn met hoe het nu staat.Maar daar hebben ze bij al die woonbladen geen last van. Die moeten elke maand weer alles op de schop gooien en van kleur en stijl verwisselen. Is het de ene maand zacht roze en super romantisch, dan kun je er vergif op innemen dat de volgende uitgave  vol met stoere stoelen in donkere kleuren staat.
Â
En daar zit ik dan, op mijn vertrouwde bank naast de al even vertrouwde tafel en denk zou ik dat willen, alles ineens donkerbruin? Zo’n grote ruw houten plank, die gigantisch veel plaats inneemt? Â Ach welnee, ik houd het gewoon bij het zelfde.
