Tuinbezoek

Laatst dook er zomaar ineens een piepklein vogeltje op in onze tuin. Het leek wel een duikelaartje als hij probeerde op een vijverplant wat water te drinken. Het was geen meesje, winterkoninkje of roodborst. Ik had hem nog nooit gezien in de tuin.

Een paar dagen later zat hij er alweer en toen zagen we hem in de appelboom verdwijnen. Zoeken in het vogelboek leerde dat het om een puttertje ging. Niet echt een heel zeldzaam beestje, maar wel een heel mooie.

Natuurlijk wilde ik hem fotograferen, maar met deze warmte zit constant het hor voor de deur en dan lukt een foto niet. Het hor openen verjaagt hem meteen. Dus moet ik een andere afbeelding zoeken. Ach, geen punt bij Google foto’s.

Ik koos geen gedetailleerde natuurfoto, maar een beroemde voorouder, zo mooi geschilderd door Carel Fabricius en te zien in het Mauritshuis in den Haag.

Bibliotheek

BibliotheekSoms is gebrek aan inspiratie juist de bron voor nieuwe. Want struinend door mijn foto’s kwam ik deze tegen. Gemaakt in het voorjaar van 2016, ergens in het Zeeheldenkwartier in Den Haag. Een nostalgische reclame voor een “Leesinrichting” en stammend uit een tijd dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat iedereen de beschikking had over eigen boeken. Maar lenen kon natuurlijk wel, bij zo’n leesinrichting. Dit was waarschijnlijk een chique zaak met zo’n mooi tegeltableau in het portiek. Welke boeken zouden ze daar gehad hebben.
Vast veel Couperus, wat Cissy van Marxveldt en dan natuurlijk Engelse, Franse en Duitse literatuur.
Het was er beslist ook mooier dan in het piepkleine winkeltje bij ons vroeger thuis aan de overkant. Met een stoffige etalage, waar ik meisjesboeken leende en een beetje bang was voor de eigenaar. Zo’n grijze man met een dikke snor en een stofjas.
Gek toch, dat zo’n foto je ineens terugbrengt in een heel andere tijd.

Vrede…

vredesboom.jpgVoor het Vredespaleis, bij de bezoekersingang, staat deze boom. Niet zijn bladeren trekken de aandacht, maar de vele strookjes papier met daarop in alle mogelijke talen geschreven een boodschap voor vrede. Want wie wil nou niet in vrede leven? Bijna ieder mens wenst dat er nooit meer oorlog komt. Er zullen her en der wel wat mensen zijn die goed garen spinnen bij een bewapeningswedloop, maar brengt het ook iets goeds? Is al het bloedvergieten ook maar de moeite waard?
Laten we hopen dat al die boodschappen weerklank zullen vinden en dat we nog heel lang in vrede mogen leven!

 

Wat is nou geld….?

Vredespaleis.jpgAfgelopen zondag bezochten we het Vredespaleis in Den Haag. Al vaak gezien vanuit de tram, langsgelopen maar nog nooit van binnen bekeken. We kregen een rondleiding en werden langs de hoogtepunten van het paleis geleid. Het spreekt vanzelf dat de landen die destijds aan de wieg van dit gebouw stonden, zich uitgesloofd hebben met passende geschenken. Er staat een enorme vaas van jaspis, geschonken door tsaar Nicolaas van Rusland. Hij was de inspirator voor een internationaal congres voor vrede en ontwapening. Ach, het heeft de man niet mogen baten. De vloeren zijn van Italiaans marmer, er zijn prachtig betegelde muren, schilderingen, een enorm Japans zijden wandkleed. Kortom, kosten noch moeite werden gespaard.
Maar wat me het meest frappeerde was dat het gebouw gefinancierd werd door Andrew Carnegie. Hij legde 1,5 miljoen dollar (3,7 miljoen gulden) op tafel. Voor dat bedrag werd destijds het paleis gebouwd. Okay, er moest iets bezuinigd worden op het oorspronkelijk ontwerp. Er kwam maar één toren in plaats van vier en er waren nog wat kleine besparingen. Maar wat bouwen we nu voor pakweg een kleine 4 miljoen euro (en dat is toch al 2,2 keer zoveel guldens)? Daar heb je nu een redelijk aardige villa voor, maar een paleis? Dus de waarde van geld is erg relatief. Het kan zo maar veranderen. Wordt het meer, heb je “geluk”, wordt het minder ben je een pechvogel…!

Toeval of niet?

NomenIk vraag me af of het toeval is dat een chocoladewinkel, die zich “De Bonte Koe” noemt gevestigd is in een winkelpand dat oorspronkelijk behoorde aan een “vleeshouwerij” oftewel een slagerij. Het past zo mooi bij elkaar. Er lag zelfs een enorme chocolade koeienkop in de etalage. Dan kan het toch bij geen toeval zijn? Maar ja, je weet het nooit hè?

Leuke ontmoetingen…

Den-HaagNa een gezellige lunch loop ik met vriendin C. terug naar het station in Den Haag. We gaan via een een binnenplein met rondom mooie appartementen. Maar moeten we nou links of kunnen we ook gewoon rechtdoor…? Een mevrouw op de fiets stopt en wijst ons de weg. “Dan kom je bij SZW, maar daar kun je gewoon doorheen lopen hoor”. En ja, dat klopt. We komen uit op een stukje Den Haag dat ik alleen vanuit de tram ken. Kijk, zegt C. moet je zien en wijst omhoog. We zien door het glazen dak een immens grote, langzaam draaiende bol. Als ik nog na denk wat het voorstelt, komt een jongen op ons af en begint een gesprek. Dat het best wel mooi is, maar dat ook de natuur mooi is. Dat er nog zo weinig natuur over is in Nederland en hoe dat zou moeten veranderen. Hij blijkt voor Natuurmonumenten leden te werven. Maar dat heeft bij ons geen zin, we zijn allebei al jaren lid. Maar het is een aardige knul en we hadden best een goed gesprek. Wat verder loopt een man met een grote zak chocolade paaseitjes en een karton voor zijn borst. Hij deelt knuffels uit. Of wij er ook een willen? Nee, we wimpelen beleefd af. Neem dan een chocolaatje, zegt hij. Maar dat willen we ook niet. Hij zegt lachend gedag. Een gewone dag in Den Haag, en drie aardige, leuke mensen op een rij binnen pakweg 500 meter.
Om vrolijk van te worden, niet dan?

Vergeten…?

Den Haag-002Zo maar een straat in Den Haag, zomaar een fiets…. Maar wat hangt daar nou toch aan? Even goed kijken, nee maar….! Wie heeft dat dat nou toch laten hangen, is dat zo maar vergeten… Want dat je een tas vergeet, je paraplu, maar een BH…!? Oh… wat jammer toch dat mijn schrijftalent niet zo groot is dat ik daar een heel verhaal met sappige details over kan verzinnen.
Wat moet je daar nou van denken? Iets zinnenprikkelends, iets zeer pikants…? Of is de werkelijkheid gewoon en alledaags? Is het een stuk wasgoed dat met een flinke storm is weg gewaaid van de waslijn? Wie zal het zeggen?
Feit is dat wij het nooit precies zullen weten. De naakte waarheid blijft het geheim van Den Haag! 😉

Kijk nou toch ….

indische-tantesJaren geleden las ik een boek van Yvonne Keuls over haar Indische tantes. Echte details hiervan herinner ik me niet. Maar nog wel staat me voor ogen hoe de tantes  kwebbelden, met veel “adoeh” en nostalgie naar de tijd in Indië. Op de een of andere manier zag ik ze voor me. Een paar weken geleden liepen we wat door Den Haag en kwam ik de tantes gewoon tegen op het Fredrik Hendrikplein. Natuurlijk niet in levende lijve, maar als beeld. Beeldhouwer Loek Bos heeft ze treffend weer gegeven. En zoals Yvonne Keuls bij de onthulling vertelde, staan de dametjes precies op de plek tegenover het pension waar haar moeder gewoond heeft. Toeval…. magie….? Misschien wel gewoon “stille kracht”. 😉

Klimaat-protest

Klimaat-protest

Foto uit Facebook

Was ik de enige die enigszins cynisch was over de klimaat spijbelaars?
Toen ik deze week reageerde op het blog van Rob (Blogger uit Amsterdam-Zuidoost) werd me verteld dat we toch blij moesten wezen dat de jeugd zo betrokken was. Ach wat, heel veel jongeren vinden het gewoon wel een leuke onderbreking van een saaie schoolweek.

Dat jongeren onze zorgen over het klimaat delen en proberen er wat aan te doen, is natuurlijk prima. Maar protesteren en na afloop massaal naar Mac Donalds gaan, Coca Cola in plastic flesjes meenemen en die flesjes slordig op de grond gooien, naast alle andere (plastic) rotzooi….. Kom op zeg! Dat is toch allerminst klimaatbewust!
Laten ze maar eerst beginnen met het opruimen van hun eigen rotzooi, proberen wat minder fastfood te consumeren en vooral gewoon naar school te gaan. Dan kunnen ze in ieder geval leren hoe het beter zou moeten. Misschien dat dan in de toekomst daadwerkelijk iets wordt bedacht waar de wereld beslist beter van wordt.

Opgeborgen

SEF-opbergen

Foto van Michael Wolf, genomen op tentoonstelling in Den Haag

Op de fototentoonstelling van Michael Wolf zag ik deze foto. In Hongkong is elk plekje kostbaar, dus moet je creatief zijn in het bedenken van oplossingen. Je werkhand-schoenen kun je niet zo maar neerleggen. Maar waar laat je die dan wel? Nou gewoon, in het raam met een uit metalen hangertjes gefabriceerd rek. Simpel toch?
Overal op de wereld kom je zulke instant oplossingen tegen. Handige mensen bedenken wel wat. En als je dat dan ziet, is een foto snel gemaakt.
Bij Stuureenfoto” zoek ik deze week dan ook naar nog meer foto’s van handig opgeborgen zaken. Kijk en doe mee als je wilt.