 klik op de foto om te vergroten |
Soms weet je niet waarom iets je zo kan raken. Er zijn heel veel afbeeldingen van vrouwen in kimono. Maar toen ik deze houtsnede zag op de tentoonstelling Japan Modern in het Rijksmuseum, was ik er meteen weg van. Zo ijl, zo sereen, de omgeving een beetje mistig en mysterieus. Er hingen nog meer mooie dingen op die tentoonstelling, maar dit was voor mij het topstuk.
De tentoonstelling is zeker de moeite waard en loopt nog tot 11 september 2016. |
 |
Wie in het Rijksmuseum eens op z’n gemak wil kijken, komt bedrogen uit. Mensen, mensen, wat is het druk daar. Hordes mensen voor de Nachtwacht, dikke rijen voor Maarten en Oopjen. Wie wat wilde bekijken, moest echt dringen. Het is natuurlijk best leuk dat Nederland, Amsterdam en onze beroemde schilders zo goed in de markt liggen, maar dat maakt het nog niet gezellig. Dus keek ik maar naar de mensen, die zich in allerlei bochten wrongen om, net als ik, nog iets te kunnen zien. En de vele anderen te ontwijken, die gewapend met smartphone of tablet, een selfie probeerden te maken. Van Maarten kon ik alleen maar zijn voeten fotograferen. En daar verbaasde ik me dan ook weer over. Want zeg nou zelf, zulke fraaie schoenen, dat is toch heel wat anders dan de hedendaagse sneakers? |
Meteen toen we uit tram 12 stapten in Amsterdam, op weg naar het Rijksmuseum, viel mijn oog op dit bordje. Wat betekent zo’n bord nou? Het heeft de vorm en rand van een verbodsbord, maar die fles en die 0% zijn verwarrend. Want mag je hier geen limonade of water drinken. Moet er nou alcohol in zitten of juist niet? Ik gok op het laatste….
Wie in Japan uit eten gaat, hoeft zijn keus niet te laten bepalen door de gedrukte menukaart. Daar is meestal voor ons westerlingen geen touw aan vast te knopen. Nee, je kiest buiten al voor een gerecht wat er wel lekker uitziet. Dat staat in de etalage. Natuurlijk niet echt, het is van plastic, maar zo natuurgetrouw dat je er bijna meteen een hap van zou nemen.
Kijk hier hoe ze dit “nep-eten”maken:
 |
Er staat niet veel op deze foto, hè? Beetje kaal, weinig sfeer, kil. Toch is hij gemaakt in wat we wel de “Hoofdtempel van de Nederlandse Kunst” mogen noemen, het Rijksmuseum. In een dergelijk instituut zouden ze de koffieshop wel een beetje gezelliger mogen aankleden, vonden wij. Okay, natuurlijk hang je er geen originele kunstwerken op. Maar zouden er nou niet een paar fraaie reproducties in een eenvoudige lijst gevonden kunnen worden? Het maakt van zo’n koffiehoekje meteen iets warmers. Nu kwam het op ons over als of je in een laboratorium zat, wachtend op de uitslag van een akelig onderzoek. |
Dit jaar gelukkig weer een zomercarnaval in Rotterdam. Vorig jaar was het weer te slecht en ging het niet door. En al was het gisteren niet echt hoog zomers weer, het plezier was er niet minder om. De stad denderde van het geluid dat uit de verschillende luidsprekers kwam. De vele kleurige groepen hadden niet bespaard op het aantal veren en glitters, alhoewel de dames vaak maar miniem gekleed waren. Op hoge hakken werd er gedanst en gezongen en de muziek bracht ook veel toeschouwers tot (voorzichtig 🙂 ) heupwiegen. Hieronder een impressie van een echt multi-culti feest! (klik op een foto om te vergroten)
 |
In Rotterdam worden de overhemden verkocht met de mouwen al opgestroopt, dat is bekend. In mijn stad zeggen ze “niet lullen, maar poetsen”. Geen flauwe verhalen dus, maar meteen tot de kern van de zaak en aan de slag. En gisteren zag ik, nota bene voor het nieuwe Museum Rotterdam, een echt “Rotterdamse” plantenbak. Want hier staan geen leuke blommen, maar nuttige gewassen. Snijbiet, venkel, kruiden en uien. Je hoeft ze alleen maar te plukken en je kunt je avondmaal koken. Ik heb het niet geprobeerd hoor. Ik denk toch dat zo niet bedoeld zal zijn. Maar ik vond het wel een leuke bak! |
In Keulen, waar we laatst een paar dagen waren, zagen we dit. Een beetje raar fenomeen. Want is dit nou echt nog van deze tijd?
Als ik lees dat 1 op de 3 huwelijken stuk loopt, dan zet ik mijn vraagtekens bij al die mooie beloften over “eeuwige trouw”.
Maar ja, als je verliefd bent, dan denk je dat het voor eeuwig is en dan koop je een slot, laat je naam en die van je geliefde erin graveren en hangt het aan de brug. Sleutel meteen met een zwierige boog de Rijn in. Zo, dat is voor nu en alle verdere dagen in de toekomst bevestigd.
Wie maalt er om of het later nog klopt…
Oh ja, we zagen dit al in meerdere steden en ook in Rotterdam is er zo’n slotenbrug. Maar zoveel sloten als in Keulen…. nee, dat was wel een beetje bizar.
Afgelopen week waren wij in Leiden, in het Sieboldhuis voor de tentoonstelling “Te mooi om weg te gooien“. De tentoonstelling is niet groot, maar met mooie antieke dozen en flessen en leuke en kleurige verpakkingen uit het moderne Japan. Want in Japan is de verpakking bijna net zo belangrijk als het cadeautje zelf.
En er was een filmpje waarin je kon zien hoe in het Mitsukoshi warenhuis de spullen verpakt worden. Maar zo gaat dat in andere warenhuizen net zo. Snel, efficiënt en met maar één klein reepje plakband. En altijd uiterst vriendelijk en met een glimlach.
Het zelfde filmpje heb ik niet kunnen vinden, maar dit geeft toch ook een heel goed beeld van hoe het er toe gaat:
 |
Vorig jaar in Italië zagen we in een kustplaatsje mensen languit liggen om iets van de rotskust beneden hen te pakken. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik in mijn beste steenkolen-Italiaans wat ze daar nou aan het doen waren. Met veel handen-en voetenwerk kwamen we erachter dat ze de bloemknoppen van een prachtige plant zochten, om er thuis kappertjes van te maken. |
Tja, Italianen doen dat dus zelf. Die lopen niet naar de supermarkt en grissen een potje uit het schap. Die liggen op hun buik om de mooiste knoppen te vinden, gaan dan naar huis en leggen hun eigen kappertjes in.
Natuurlijk zou ik zo’n mooie plant ook in de tuin willen hebben. Maar zouden ze hier overleven? Het zijn echte zonaanbidders en kunnen heel goed tegen droogte. We ontdekten ze in Italië op rotsige plekken, in de volle zon. En er is veel na te maken, maar die zon hè…….
