96 jaar is ze geworden, Henriette Ragon, beter bekend als Patachou. Voor mij een van de iconen van het Franse chanson. Haar vertolking van Brave Margot bracht nogal wat beroering. Nu zou het geen enkele reactie meer geven. Maar ja, toen zingen van een ontblote borst, foei, foei, foei!!
 |
Afgelopen vrijdag gingen we naar deze film: La famille Bélier. Een Frans boerengezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. Niks bijzonders, ware het niet dat zowel de ouders als de zoon doof zijn. Alleen de dochter kan horen en praten. En zij zorgt voor de communicatie met de buitenwereld. Thuis “spreekt” ze met haar ouders gebarentaal, op school is ze gewoon een leerlinge. Maar alles wordt anders als blijkt dat ze talent heeft en de kans krijgt een zangopleiding te gaan volgen. De strijd die Paula met zichzelf voert, haar trouw aan haar ouders, hun zorgen, angsten en onbegrip én de drang om een eigen leven te gaan opbouwen, het komt allemaal aan bod. Misschien een beetje erg uitvergroot, maar wel heel ontroerend. |
Maar gelukkig is er altijd muziek, in dit geval de muziek van Michel Sardou. Want als alles verloren lijkt, is er nog altijd Sardou.
Deze week in het nieuws: Kinderen zonder ontbijt op school. Armoede in Nederland. Ik lees het en meteen moet ik terugdenken aan mijn schooltijd.
 |
Thuis was het geen vetpot. Ik ben van 1948, geboren in een tijd dat er nog maar weinig was en bijna heel Nederland met moeite de eindjes aan elkaar knoopte. In 1955 kreeg mijn vader een hartinfarct. Zes lange weken moest hij thuis op bed liggen. Er was wel ziekengeld, maar waarschijnlijk was dat niet voldoende. Toch heb ik nooit armoede gevoeld. En ik ben zeker nooit zonder eten naar school gestuurd. |
Integendeel, eten moest en zou ik. Daar werd je groot van! Ook tussen de middag was er altijd een boterham met kaas of “bussenworst”, een kopje soep of een pannenkoek voor me. En alleen op zaterdag werd er bij ons thuis niet warm gegeten. We hadden niet elke dag vlees en als het er was, waren het zeker geen grote hoeveelheden. Hoe mijn moeder moest sjacheren om rond te komen, bleek maar al te vaak. Dan werd ik met een paar lege melkflessen naar de kruidenier gestuurd. Het statiegeld was dan net voldoende om bij de bakker brood te kopen. Restjes werden niet onverschillig in de vuilnisbak gekieperd, maar opgewarmd. De kapjes van het brood, waar ik nuffig mijn neus voor ophaalde, at mijn moeder op. Korstjes zijn ook brood!
Mijn moeder liep jarenlang in dezelfde rode jas. Dat afdankertje van mijn zus was vele modes achter, maar kon er nog best mee door. Het geld dat ze hiermee bespaarde, werd besteed aan kleren voor mij. Te groot gekocht, zodat ze langer draagbaar waren. Later voorzien van een strookje, want zo ging het nog wel een paar maanden langer mee.
Ik had één grote wens: rolschaatsen. En uiteindelijk kreeg ik die ook. Al moest ik lang wachten, want ze werden gespaard op de bonnetjes van de margarine. En toen ik dacht dat we nu toch wel genoeg bonnetjes geplakt hadden, ontdekte mijn moeder dat je daarvoor ook handdoeken en lakens kon krijgen. “Kind, die hebben we echt nodig, dus die rolschaatsen moeten nog maar even wachten.” Wel smeerde ze de margarine nog maar eens extra dik op mijn boterham, dan spaarden we iets sneller. 🙂 🙂 🙂
Had ik een slechte jeugd? Welnee, ik leerde daardoor dat prioriteiten gesteld moesten worden. Een levensles die later heel wat meer waard was, dan rolschaatsen ooit kunnen kosten.
Een filmpje van Caro Emerald, Ambassadeur van de Vrijheid, die vandaag in Rotterdam bij de Euromast zal optreden op het Bevrijdingsfestival 2015
Elk jaar worden het meer vogels, die zich laten bespieden met de webcam. Zo nu en dan kijk ik even, want het is te leuk!
Dit jaar wilden de mussen niet broeden in de nestkast. Daar voor in de plaats zijn er nu beelden van de spreeuwen. Die hadden al eieren gelegd.
Sinds kort zijn die eitjes uit en vliegt het spreeuwenpaar zich de veren uit de vleugels om hun kroost te voeden. Vier pluizige bolletjes, met snavels net zo groot als hun koppies en een honger voor tien. Hier, hier, nee hier met die wormen en engerlingen. Moeder spreeuw was op een gegeven moment echt even toe aan een rustmomentje. Je zou er een hele dag naar kunnen kijken… (klik op de foto om de webcam te starten)
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
Het leven is als een feest. In het begin ken je niemand maar na een tijdje voel je je steeds beter op je gemak. |
| Dit is het teken dat het voorjaar echt begonnen is. En of de zon nou schijnt of de wolken de dagen grauw en grijs kleuren, dit blijft een zonnig gezicht.
Helaas, het duurt maar een paar dagen…
|
 |
 |
Het is zo’n beetje traditie geworden.De mannen samen naar de Auto-RAI en schoonzus en ik samen ergens anders heen. Dit jaar was het Haarlem, waar we zomaar wat rondliepen, hofjes bekeken en gezellig winkelden. En het Corrie ten Boom Museum bezochten. En ’s avonds terug naar Amsterdam, voor een drankje op de Nieuwmarkt en ergens lekker eten op de Zeedijk of zo. Daar maakte ik ook deze foto. Ik geloof dat ze nu andere handel hebben in die buurt 😉 |
Vraag de mannen in mijn gezin om te koken en ze serveren een heerlijke maaltijd. Maar vraag je om te klussen, dan betrekt hun gezicht.
Echtgenoot vindt klussen een gruwel, oudste wordt er heel ongelukkig van en jongste is weliswaar best handig, maar mist toch ook het echte klus-gen.
Maar nu jongste gaat verhuizen, moesten we afgelopen weekend toch allemaal aan de slag. Gelukkig was het allemaal nog wel te overzien. De muren hoefden maar één keer te worden geverfd en echt verbouwd hoefde niets. De klus was dus snel geklaard.
En die ene kamer waar behangen moest worden? Daar voelde mijn schoondochter zich in haar element. Want gelukkig heeft zij echt behangerstalent! Fluitend plakte ze baan naar baan en zo kan haar zwager straks lekker dromen in een super mooie slaapkamer.
Worden jullie ook zo moe als je een instantie aan de telefoon wilt hebben? Je toets een nummer en dan hoor je een stem, die zegt wilt u …., kies 1, wilt u …., kies 2. En daarna krijg je een muziekje. En begint het wachten ……. 5 minuten, 10 minuten, soms wel bijna een half uur. Om dol van te worden.
Zo wordt “Even Apeldoorn” bellen een project van uren. Volgende keer zet ik dit plaatje op!
