Pasjes

Jaren geleden kocht ik op de markt twee opbergdoosjes voor pasjes. Handig, alle betaalkaartjes en toegangspassen bij elkaar.

Eén doosje sneuvelde na een aantal jaren, maar gelukkig is had er nog een. Maar ook dat viel laatst en sloot niet meer goed.

Bij diverse winkels vroeg ik naar zo’n doosje, maar nee, nergens te koop. En dan is internet je vriendje. Want bij Bol.com waren de mogelijkheden vrijwel onuitputtelijk. Van heel goedkoop tot afschrikwekkend duur.

Maar ineens zag ik een vrolijk geel mapje, lekker klein, precies passend bij mijn favoriete tas. En ook nog eens redelijk geprijsd. Dat werd dus snel bestellen. En al de volgende dag kwam het door de brievenbus.

Ik ben er heel blij mee. Handig, want de belangrijkste pasjes vinden een plek in een speciaal metalen beschermhoes, waar ze met één knopbeweging uit flippen. De andere pasjes vonden ook allemaal een plekje.

Er past wat contant geld in en er is zelfs plek voor (een paar) munten. Goeie koop!

Dat is toch oneerlijk…

Vorige week viel het me ineens op dat wanneer je bijvoorbeeld een pakje kip van 200 gram kocht, je een euro per kilo meer betaalde dan wanneer je een verpakking van 400 gram kocht. Economen zullen me wel een dom oudje noemen, maar ik noem dat gewoon oneerlijk. Want waarom moet je als single altijd de hoofdprijs betalen?

De manager van het supermarktfiliaal vond het wel de normaalste zaak van de wereld. En met hem blijkbaar heel veel andere collega’s, want overal constateerde ik dat zulke praktijken veel vaker voorkomen. Maar wat is het verschil? De verpakking? Dat zullen toch geen euro’s kunnen zijn…

Een paar dagen later snapte ik er helemaal niks meer van. Want wie verklaart dit dan? Twee maal 500 gram gehakt voor nog geen 4 euro, terwijl een hele kilo 50 eurocent duurder is. Zouden die managers zo maar wat doen en er op vertrouwen dat de consument het wel slikt?

Oeps…

Vorige week lag er een Duitse brief op de mat. Ik keek er naar en dacht “He bah, weer zo’n loterij. Hoe komen ze toch aan ons adres?” Maar dat was het helemaal niet. Nee, we hadden niets gewonnen, maar wel tijdens onze vakantie een bekeuring wegens te hard rijden opgelopen. Op weg terug naar huis bleek Leo ergens toch nog zo’n 15 kilometer te snel gereden te hebben. Kosten € 20,00, binnen een week te voldoen. En geen mogelijkheid om te ontkennen, want op de begeleidende brief stonden wel drie foto’s: van de auto, een deelopname van de chauffeur (de bijrijder was netjes weggemoffeld) en van het kenteken. Tijd en plaats delict ook pünktlich vermeld. Dus tja, geen ontkomen aan. Het enige wat je doen kunt, nee moet, is keurig het bedrag overmaken, want het IBAN nummer was natuurlijk niet vergeten.
bekeuring

Onpersoonlijk

05-boeken Wat me in dit digitale tijdperk zo irriteert, is dat alles zo onpersoonlijk is geworden. Overal worden mensen vervangen door computers. En computers denken niet, die registreren.
Neem nou de nieuwe maatregel bij onze bibliotheek. Daar wordt paal en perk gesteld aan “rood” staan. Heel begrijpelijk. Ik heb wel meegemaakt dat mensen meer dan dertig euro rood stonden en dan nog niet wilden en/of konden betalen. De bieb is geen bankinstelling, dus is het tegenwoordig boter bij de vis. 

Nou stond ik ook in het krijt. Voor het enorme bedrag van 20 eurocent! Maar dat maakte wel dat ik via internet (OK, ook met de computer) geen boeken meer kon reserveren, dan wel kon zoeken in de database van de bieb. En dat ergerde me uitermate.

Ik ben, denk ik, zo’n dikke 55 jaar lid van de bieb. Niet altijd bracht ik mijn boeken op tijd terug, maar de boetes die ik kreeg, heb ik altijd netjes betaald. Soms had ik niet genoeg geld bij me, en kon ik de volgende keer betalen. Maar nu is het dus over en sluiten als er ook maar iets openstaat. Nou ja, het is niet anders. Geen enorm probleem, maar wel een kleine ergernis.

Voortaan dus op tijd terugbrengen of verlengen (via internet, ja, ja, dat dan wel weer wel 😉 ) !

Murphy

Eerst mijn  smartphone kapot; toen viel het modem uit, dus geen internet meer. Het was al een ouwetje en nu wachten we op een nieuwe. En als klap op de vuurpijl kregen we gisteren met geen mogelijkheid onze voordeur open. Leo niet, ik niet en de buurvrouw niet. Slotenmaker gebeld. Die neemt mijn sleutel, trekt even flink aan de deur en floep…. deur weer open. En ja, we konden pinnen om de tekening te betalen.

Murphy regeert weer. Gr@#%***

Boete

Nee hoor, niks te hard gereden of iets anders fout gedaan. Ik zelf heb geen bekeuring, gelukkig maar.
Maar je hoort de laatste tijd steeds meer over “boetes” die betaald moeten worden. De banken moeten miljarden betalen,

Nederland moet de Europese Unie betalen, bedrijven worden beboet  enzovoort, enzovoort. Waar blijft al dat geld? Wie legt die boetes op en waarvoor? En waar wordt dat geld dan aan besteed? Want het gaat natuurlijk niet om een paar euro. Nee, de miljarden vliegen je om de oren.

Een heleboel vragen, maar geen antwoorden. Of weet jij het wel?

Legaal stelen

Vroeger kreeg iedereen zijn loon in een loonzakje. Gewoon contant geld in een envelop. Toen heeft iemand bedacht dat het beter zou zijn als dat geld op een rekening werd gestort. Veiliger, efficiënter, kostenbesparend. Dus moest Jan en Alleman aan de bank- of girorekening. Met wervende reclame werden we er toe aangezet. Je geld was veilig bij De Bank, of Giroblauw past bij jou en nog wel wat andere slogans. Er waren nog overal kantoren, waar je je geld kon ophalen. Met een vriendelijke of knorrige bediende. De flappentapper deed zijn intrede. Je kreeg een pasje, met een pincode. Die moest je onthouden en onder geen beding aan iemand anders laten weten. Maar ja, de nieuwe tijd, weetje wel…. en och, het was toch wel makkelijk en vooral: het kostte je geen cent.

Maar tijden veranderen. Dus werd de service steeds minder, verdween de bediende, sloten de bankkantoren en die flappentappers bleken wel erg fraudegevoelig. Er zijn er ook steeds minder. Je moet steeds verder lopen of zelfs rijden om je geld te kunnen bemachtigen. En gratis??? Welnee, je betaalt er inmiddels flink voor, voor dat betaalpakket. Het lijkt wel niet zo veel, maar als ik aan het eind van het jaar bekijk wat die steeds minder wordende service kost, dan schrik ik daar toch van.

Het begint naar mijn gevoel verdacht veel te lijken op stelen. Legaal stelen, dan wel te verstaan!

 

Belastingaangifte

Gelukkig, ook die klus zit er weer op. Elk jaar hikken we er tegenaan. Je doet het ook niet voor je plezier, belasting betalen. Want dat we ook dit jaar weer moeten bijbetalen, staat wel vast.
Maar als we nou ’s terug zouden krijgen, omdat we zoveel aftrekposten hadden? Was dat dan zoveel beter? Welnee, natuurlijk niet. Gelukkig hebben we geen aftrek voor ziektekosten, zorg voor gehandicapte kinderen, alimentatie of enorme schulden. Van die kant bekeken moeten we gewoon blij zijn. Nou dan!