 |
Kennen jullie nog die foto’s uit de oorlog, of uit landen met schaarste. Lange rijen wachtenden, voor melk, brood, aardappelen of een maaltijd. Dat kenden we hier toch niet? Of wel?
Ja hoor, hier staan ze nog steeds (net als in andere landen overigens) 😉 |
 |
Nee hoor, niks te hard gereden of iets anders fout gedaan. Ik zelf heb geen bekeuring, gelukkig maar. Maar je hoort de laatste tijd steeds meer over “boetes” die betaald moeten worden. De banken moeten miljarden betalen, |
Nederland moet de Europese Unie betalen, bedrijven worden beboet enzovoort, enzovoort. Waar blijft al dat geld? Wie legt die boetes op en waarvoor? En waar wordt dat geld dan aan besteed? Want het gaat natuurlijk niet om een paar euro. Nee, de miljarden vliegen je om de oren.
Een heleboel vragen, maar geen antwoorden. Of weet jij het wel?
Vroeger kreeg iedereen zijn loon in een loonzakje. Gewoon contant geld in een envelop. Toen heeft iemand bedacht dat het beter zou zijn als dat geld op een rekening werd gestort. Veiliger, efficiënter, kostenbesparend. Dus moest Jan en Alleman aan de bank- of girorekening. Met wervende reclame werden we er toe aangezet. Je geld was veilig bij De Bank, of Giroblauw past bij jou en nog wel wat andere slogans. Er waren nog overal kantoren, waar je je geld kon ophalen. Met een vriendelijke of knorrige bediende. De flappentapper deed zijn intrede. Je kreeg een pasje, met een pincode. Die moest je onthouden en onder geen beding aan iemand anders laten weten. Maar ja, de nieuwe tijd, weetje wel…. en och, het was toch wel makkelijk en vooral: het kostte je geen cent.
Maar tijden veranderen. Dus werd de service steeds minder, verdween de bediende, sloten de bankkantoren en die flappentappers bleken wel erg fraudegevoelig. Er zijn er ook steeds minder. Je moet steeds verder lopen of zelfs rijden om je geld te kunnen bemachtigen. En gratis??? Welnee, je betaalt er inmiddels flink voor, voor dat betaalpakket. Het lijkt wel niet zo veel, maar als ik aan het eind van het jaar bekijk wat die steeds minder wordende service kost, dan schrik ik daar toch van.
Het begint naar mijn gevoel verdacht veel te lijken op stelen. Legaal stelen, dan wel te verstaan!
Al sinds ik begon met werken (1964) heb ik een girorekening. Ik weet nog dat mijn chef het belachelijk vond om mijn salaris(je) daarop te storten, maar dat is een ander verhaal. Contact met de bank verliep vlekkeloos, maar heel onpersoonlijk.
Ook later bleef het contact beperkt tot het sturen van formulieren, die ingevuld en geretourneerd moesten worden. en dat vond ik eigenlijk wel best.
Nu krijg ik pensioen en blijk ik ineens een heel interessante partner. Niet vanwege het supersonische bedrag hoor! Mijn pensioen is meer een gatenkaas en de bedragen blijven heel bescheiden.
Toch belden vorige week twee banken achter elkaar op. De ING-mevrouw zei dat ze graag een keer kennis wilde komen maken…… Na bijna vijftig jaar vond ik dat wel een beetje laat en ik heb haar dan ook nogal bruusk afgewimpeld, net als de dame van de ABN-AMRO.
Als ik het al die tijd zonder persoonlijk contact heb kunnen doen, zal het me nu ook wel lukken.