Ik weet absoluut niet meer hoe mijn aandacht voor dit boek werd getrokken. Het is het debuut van Valérie Perrin, fotografe van beroep en echtgenote van de filmer Claude Lelouch.

Zelfs bij haar geboorte zit het Violette niet mee. Vader is onbekend en moeder wil niks van haar weten. Ze lijkt niet levensvatbaar te zijn en wordt op een radiator gelegd. De verpleegster die haar uiteindelijk oppakt, noemt haar Violette. En kiest als achternaam Trenet, die dus ook al geleend is.

Haar kinderjaren brengt ze door in allerlei pleeggezinnen en tehuizen, waaruit ze ten lange leste vlucht op haar 18e.

Met horten en stoten, met kleine stapjes, in stukjes en beetjes wordt het leven van Violette verteld. Telkens vanaf een andere kant belicht. Van haar intense verliefdheid, haar relatie met haar vreemde schoonmoeder, haar onverschillige man en de vele mensen die zij in haar leven ontmoet en invloed hebben op haar bestaan.

Uiteindelijk vindt Violette haar plek als beheerster van een begraafplaats. Ze zorgt met liefde en respect voor de graven, verzorgt de bomen en planten, houdt alles netjes en schoon, bijgestaan door andere medewerkers en de pastoor. En niet onbelangrijk, wie een luisterend oor zoekt voor troost en rust, vindt dat in haar keuken.

Valérie Perrin heeft een prachtig boek geschreven en brengt met bloemrijke en poëtische woorden de vele facetten van de mens Violette tot leven.