Op mijn andere blog Stuur een foto staat vandaag de vraag of je wel eens in een plaats met een vreemde naam was. Want je komt soms toch heel merkwaardige namen tegen. Plaatsnamen waar nou niet meteen de charme van af straalt. Van zeg nou zelf, wie zou er in Moddergat wonen. Jongste zoon vond het in ieder geval geen toeristische trekpleister, maar appte de foto vooral als curiositeit 😉
Category Archives: reizen
Laurenskerk
In een stad als Rotterdam, waar het hele oude hart uit gebombardeerd is, staat als een van de weinige oude gebouwen de Laurenskerk. Ik ben niet kerks, toch kwam ik er een tijd regelmatig. Nou ja goed, één keer per jaar, want dan vond de promotie (officiële overgang naar een hogere klas) plaats van het Erasmiaans Gymnasium. Onze beide kinderen zaten daarop en gingen, gelukkig, elk jaar zonder kleerscheuren over. Daarna kwamen we er niet meer. We liepen er natuurlijk weleens langs, maar binnen kijken deden we nooit meer. Tot een paar weken geleden. De eigenlijke aanleiding was de tentoonstelling van World Press Photo, maar ook de aanbeveling van een vriendin.
En wat is die kerk mooi! Oh, het helemaal authentiek is het niet meer. Veel dingen waren beschadigd en werden gerestaureerd, een aantal zaken is voor altijd verloren gegaan. En helaas, geen houten banken meer, maar zwarte theaterstoelen. Die oude kerkbanken zaten niet zo fijn, maar waren meer sfeer- en interieur-bepalend.
Hoewel het nu een protestantse kerk is, was het in vroeger eeuwen rooms-katholiek. Er staan dus ook nog wat heiligenbeelden. Er is een stukje gewijd aan Erasmus. Ook is er een galerij met allerlei uitingen van andere godsdiensten. Niet vreemd in een stad met meer dan 170 verschillende nationaliteiten en totaal andere geloofsovertuigingen. Het is dus een kerk geworden voor iedereen en dat vind ik een mooie gedachte.
Deel dit op:
Dagje weg…
Naast de wekelijkse gymlessen heeft Saskia van FitRotterdam nog veel meer te bieden. Regelmatig nodigt ze ons mee uit naar het theater of plant ze een gezellige middag vol leuke workshops. Maar in november opperde ze opeens het plan om één dag met de Thalys naar Parijs te gaan. Nou, daar hadden heel veel dames wel oren naar en binnen korte tijd waren de voorbereidingen in volle gang. Saskia en haar man Danny gingen een weekendje voorproeven (letterlijk en figuurlijk) en kwamen borrelend van enthousiasme terug. Na ook nog een avondje voor-bespreken, geheel in Franse sferen met kaas, wijn en muziek, stonden afgelopen vrijdagmorgen in alle vroegte (half zeven) ruim 25 dames en een enkele heer op het Centraal Station van Rotterdam. Van daar vertrok om 06.58 de Thalys naar Parijs. En reeds vóór tienen kwamen we aan op het Gare du Nord.
Via een kleurige markthal liepen we naar onze eerste stop, een koffietentje. Na de koffie zwermde de ploeg uit over Parijs. Sommigen namen de Hopp on-hopp off-bus, anderen zochten een museum op en Ciska, Marianne en ik namen de Métro naar Place Blanche om een stevige wandeling in Monmartre te maken. We genoten van het uitzicht bij de Sacré Coeur en lunchten met uitzicht op Place du Tetre. Daarna zochten we weer de Métro op om, na een ontelbaar aantal metrotrappen, aan te komen op Place de Bastille, vanwaar we al winkelend al weer richting ons eetadres gingen. Na een gezellige en lekkere maaltijd liepen we terug naar het Gare du Nord om uitgeteld in de trein terug naar Rotterdam te ploffen.
Rond elf uur waren we allemaal weer thuis, moe maar zeer tevreden over een heerlijke dag in Parijs.
Deel dit op:
Tentoonstelling
Een tentoonstelling hoeft niet groot en uitgebreid te zijn. Want tegelijkertijd met de grote Art Déco-tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag loopt ook een kleine, maar fijne tentoonstelling over het werk van de Haagse modeontwerper Frans Hoogendoorn. Prachtige en draagbare kleding, zo mooi en vooral ook zo kleurig. Ik begrijp dat de Haagse clientèle zich graag door deze couturier laat kleden en dat ook leden van het Koninklijk Huis er regelmatig komen. De tentoonstelling loopt nog tot 18 februari 2018. Klein, maar fijn!
Deel dit op:
Art déco
Met schoondochter ging ik naar de tentoonstelling Art Déco in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ben altijd zeer gecharmeerd de modetentoonstelling die daar te zien zijn. Ook nu weer een tentoonstelling gegroepeerd om Paul Poiret, de modeontwerper die de vrouwen verloste van het corset. En daar ben ik hem zelfs nu nog dankbaar voor!
Een joyeuze man die zich in het begin van de 20e eeuw omringde met mooie vrouwen. Een tijd waarin de mode drastisch veranderde en vrouwen veel meer vrijheid namen en kregen. Nou ja, als je goed in de slappe was zat natuurlijk. Maar wat een plezier om al die mooie dingen te zien. Niet alleen kleding, maar ook films, meubels, kunstwerken, vazen, stofontwerpen en schilderijen. En vreemd genoeg leken de jurken van toen helemaal niet zo buiten het modebeeld van nu te vallen. Schoondochter en ik zagen er een aantal die we zo wilden aantrekken om er meteen een charleston in te dansen 😉
De tentoonstelling is nog tot 4 maart 2018 te zien en is beslist een bezoek waard.
Deel dit op:
Hollands
Kijk nou toch… Zelfs op de peperdure Könings Allee in Düsseldorf staat zo’n Hollandse bakfiets. Je zou verwachten daar toch een exemplaar van Duitse makelij aan te treffen, maar nee hoor, gewoon holländisch. Ik moest er even om grinniken en vond het wel een foto waard.
Deel dit op:
Logement
In Middelburg ontdekte ik deze deur. Wat een ouderwets woord toch: “Logement”.
Dat heet nu toch een hotel, Bed & Breakfast of pensionnetje. Maar logement doet me denken aan vroeger tijden. Als mijn moeder er weleens over vertelde, kon ik bijna de geur van doorgekookte kool ruiken, zag ik de was om de kachel staan. Ze had er geen fijne herinneringen aan en ook in de verhalen van Baantjer zijn logementen beslist niet gezellig. Want in de wat oudere boeken van De Cock (met cee-oo-cee-kaa) komen logementen nog vaak voor. Wat vervallen onderkomens, met kale peertjes aan het plafond en smalle kamertjes met goor beddengoed, waar de verschoppelingen uit de maatschappij wonen.
Maar dit was echt allerminst vies en armoedig. Kijk maar, je kan er logeren en lunchen in een romantisch sfeertje. Ach ja, tijden en begrippen zijn aan verandering onderhevig.
Deel dit op:
Reisje
Of ik nou een korte afstand moet of dat we van hier tot Wladiwostok zouden gaan, ik vind reizen heerlijk. Zo nu en dan een hapje, een drankje, tijd voor een sanitaire stop, dat is het wel en ben ik tevreden. Natuurlijk, ik kan niet elke dag onderweg zijn, maar zo nu en dan kriebelt het. Leo opperde vorige week om naar Middelburg te gaan, en dat leek me wel wat. We waren er al eerder, gingen meestal met de trein of met de auto. Nu namen we de bus. Niet de meest snelle, maar wel een leuke manier. Dus togen we al vroeg op pad. Het weer leek niet mee te werken, maar goed, het was droog. Met de metro naar het Zuidplein. Nog maar nauwelijks stonden we bij de halte, of daar kwam de bus al aan. We hadden hem helemaal voor ons zelf! Op weg naar Oude Tonge. Daar moesten we overstappen en liet de bus niet lang op zich wachten. Ook al niet zo vol, maar jammer genoeg zaten we er niet meer helemaal alleen in. Nou ja, we hadden ruimte zat hoor! 😉
Totaal na drie uur en een kwartier reizen kwamen we aan bij het stille station van Middelburg.
We liepen het stadje in, zochten een cafeetje om iets te eten. Allebei een flinke uitsmijter, dat vulde onze magen. We struinden wat door de kleine straatjes en gingen ook nog bij neef Dick en zijn vrouw op theevisitie.
En toen was het wel weer genoeg. Inmiddels regende het en namen we de trein naar Rotterdam terug. Na een hapje eten in het winkelcentrum vlak om de hoek zat de dag erop. Zomaar een leuk reisje!
Deel dit op:
Timelapse
Uren kan ik me verliezen in dit soort filmpjes. Ik doe het niet te vaak, want anders komt er nooit meer iets uit mijn handen.
Maar deze zo mooi. Een reis van 30 dagen over de wereldzeeën, met stops in wereldhavens als Singapore en Hongkong.
Ik vond hem overigens niet zelf, maar zag enige tijd geleden de link op de FB-pagina van onze oudste zoon. Bedankt dus, Jorik!
Deel dit op:
Boek
Wie het boek “De zijderoutes” van Peter Frankopan leest, ontkomt er niet aan om zijn beeld van onze geschiedenis eens nader te beschouwen. Wij geloven, want zo hebben we dat geleerd, dat de beschaving in Europa begonnen is. Maar is dat wel zo? Waren de volkeren in de landen tussen Middellandse Zee en China ook niet van groot belang bij het tot stand komen van de wereld in zijn huidige vorm? En waren al die wilde stammen echt zo wild, of konden de westerse mensen die cultuur niet op de juiste waarde schatten? 
Maakt het verschil of je gedood wordt door de pijl van een christelijke kruisvaarder of door het zwaard van een anders gelovige? Realiseren we ons wel hoe wreed de Spaanse en Portugese ontdekkingsreizigers waren? Hoeveel onschuldige en vreedzame bewoners van Afrika in de pan gehakt werden en hoeveel prachtige cultuur van de Inka’s, Maya’s en Azteken zonder pardon vernietigd werd?
De zijderoutes beslaat een heel tijdperk vanaf de Romeinen tot de jongste geschiedenis en is dan ook een zeer lijvig boek, voorzien van honderden voetnoten.
Ik moet bekennen dat ik het boek op mijn e-reader las voor het slapen gaan en de voetnoten heb gelaten voor wat het was. Maar het heeft me wel aan het denken gezet over het politieke steekspel, de belangen van de diverse landen en hun politici. Te vaak werd het één gezegd en het tegenovergestelde gedaan. Strookten de belangen niet met de uitgestippelde lijn en kwamen plannen, voorspellingen en dromen niet uit. Maar werden miljoenen onschuldigen geofferd.
Peter Frankopan is directeur van Director of the Oxford Centre for Byzantine Research. Hij brengt de geschiedenis op een lezenswaardige manier tot leven.
