Clochards, die horen bij romantisch Parijs wordt gezegd… Nou ja, dat is natuurlijk niet realistisch. De waarheid en hun leven is bitter en hard. En ik voel me er altijd zeer ongemakkelijk bij als ik een man of vrouw in deplorabele toestand op straat zie liggen. Het zou niet mogen in onze maatschappij, maar het gebeurt toch. En het lijkt wel of het er steeds meer worden. Mannen, vrouwen van alle leeftijden bedelen, gehuld in schamele lappen, soms met een bordje erbij waarom ze zo aan lager wal raakten.
En nee, het is niet gepast om ze te fotograferen. Waarom dan deze man wel? Ik zag hem al van veraf zitten. Zijn bezit als een kussen onder zich, een boek in de hand. Hij leek een beetje op een gewone, wat vermoeide toerist die eventjes uitrusten wilde. Maar waarom dan dat blik naast hem? Toen we later weer terug liepen, zat hij er nog. Geheel verdiept in zijn boek. Wat muntstukken waren erbij gekomen. Tja, wat was dat nou…? Een gemakkelijke bijverdienste of toch een clochard?
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Toch is het niet altijd zwart /wit. Mijn dochter kent een man die leeft als een zwerver, maar toch gewoon een vrouw en een huis heeft. Hij was ooit echt dakloos en leerde zijn vrouw toen kennen en ging weer in een huis wonen, maar kon niet meer echt wennen aan een leven in een huis en de daarbij behorende regels en plichten en ging weer op straat wonen.
Mensen kunnen door allerlei redenen tussen wal en schip raken, soms is er maar een heel klein duwtje nodig. In Frankrijk zitten vooral bij de grote supermarkten vaak mensen te bedelen. Vaal geef ik toch maar wat.
In NL vallen ook steeds meer mensen tussen wal en schip, en raken ze dakloos. Je zal toch maar geen dak boven je hoofd hebben…
Ik zou hem toch het voordeel van de twijfel gunnen, en een bijdrage voor het maken van de foto.
Twee vliegen in één klap…………..
Of een wassen beeld…
Iedereen heeft recht op een eigen huis.
Vredelievende groet,