Er zijn mensen, die kun je werkelijk alles aantrekken. Zelfs in een aardappelzak zien ze er nog beeldschoon uit.
Zo’n aardappelzak maakte mij beslist niet eleganter. Maar om het lijf van Marilyn Monroe werd het meteen een beetje haute couture. En het was natuurlijk een prachtige reclamestunt van die aardappel leverancier.
Had ik er dan zelf willen staan…? Toen misschien wel, nu weet ik beter. Want zo veel geluk heeft Marilyn in haar leven niet gekend.
Ik weet dat het niet ieders “cup of tea” is, maar verandering van spijs…. Dus danst vandaag het ballet van The Royal Operahouse de klompendans uit “La fille mal gardée”van Frederick Ashton. Solisten zijn Will Tuckett als as weduwe Simone en Marianela Nuñez als Lise, samen met Cindy Jourdain, Sarah Lamb, Laura Morera enDeirdre Chapman.
Al diverse keren hadden we prijs in de Postcodeloterij. Nee, geen prijs om op de TV te komen. Wel leuk, zo’n cadeaubon voor ijs of andere snoeperijen.
Maar laatst viel dit boek op de deurmat, ook gewonnen. En dat vind ik superleuk. Mooie foto’s, goeie teksten, prima boek.
Het ligt nu binnen handbereik en zo nu en dan neuzen we er wat in. Als er een onbekend vogeltje in de tuin zit, of als we een vreemde vogel tijdens onze wandeling zien.
Gewoon een handig boek, waar we blij mee zijn.
Bij de eerste zonnestralen kon je al zien hoezeer iedereen verlangde naar even buiten zitten, wat drinken of eten op een terrasje.
Want hoewel heel wat ondernemers niet bij de pakken neer waren blijven zitten, was de aanloop toch niet voldoende om uit alle kosten te komen. Ik heb dan ook veel van dit soort borden in de stad gezien.
Maar sinds een paar dagen mogen we dus weer. Beperkt, dat wel… Maar goed, laat ik zeggen “het begin is er”.
Nou maar hopen dat we binnenkort weer in het echt zo lekker buiten kunnen zitten en dat ik daar dan gezellig foto’s van kan maken. Toch heel wat anders dan van een reclamebord 😉
De Prunus
Onverwacht en plotseling
stond de prunus deze morgen
weer met tak en stam verborgen
in een wolk van bloeseming,
die zo blank,
zo smetloos zuiver
straald’ en met de wind bewoog,
dat door mij een stille huiver
van verraste vreugde vloog.
Want nog enkel zwart en strak,
niet gereed nog tot ontluiken,
wist ik in geboomt’ en struiken
ieder twijgje, elke tak;
slechts de kruin van d’ oude steile
statige kastanjestam
brandde, met doorzichtig ijle
glanzend groene vlam bij vlam.
En nu plots, in deze nacht,
is de prunus weer ontloken,
overdadig uitgebroken
tot één eindeloze pracht. –
O, ik wist dat het zou komen,
dit onstuimige festijn,
maar ik had niet durven dromen
dat het zo volmaakt zou zijn!
Garmt Stuiveling (1907 – 1985)
uit: Elementen, Arbeiderspers, 1936
Vandaag dromen we weg, aan het strand. Met Izaline Calister, Thijs Borsten en Daniel de Moraes op een tekst van Toon Hermans.
Na weer een fysio-sessie reden we opnieuw naar de Rhoonse grienden. En daar ontdekten we weer heel andere dingen dan tijdens onze wandeltocht in februari.
Er waren meer bomen geknot, maar intussen ook al heel veel wilgentakken opgeruimd, dus geen stapels meer te zien. In de kale bomen groeide inmiddels al verschillende aangewaaide plantjes. Sommige bloeiden zelfs. En dan blijkt maar weer dat de natuur de mooiste combi’s weet te verzinnen. Voor thuis zie ik het nog niet op tafel staan, maar we genoten volop van deze vondsten.
De vogels waren druk bezig en floten dat het een lieve lust was. Ik probeerde met mijn Birdnet-appje te ontdekken wie er zo vrolijk zong en dat bleek een winterkoninkje te zijn. Laat hem nou even in een boom zijn kunsten herhalen. Zo mooi, dat verstoorde ik niet met een poging tot een videootje, maar (klik) dit vond ik op internet (bedankt Monigroen) 😉
En kijk, de dotterbloemen bloeiden. Hele stukken sloot waren er mee bedekt.
Binnenkort moet ik weer naar de fysio en wie weet wat we daarna dan gaan doen…
Donderdag was de Keukenhof nog niet open. Maar dat zouden we sowieso aan ons voorbij laten gaan. Niet dat we het niet mooi vinden, integendeel. Maar om je nou eerst in de neus te laten peuren…
Nee, we zouden de bollenvelden wel gewoon “in het wild” bekijken. En als kers op de taart dan nog een lekkere wandeling door het Keukenhofbos. Een mooi bos met veel loofhout, heel veel vogels en goeie wandelpaden.
Eerst even stoppen voor een foto. Daarna door naar de parkeerplaats.
En daar gingen we, rugzak mee met proviand. Het was zonnig, maar best nog wel fris. Maar de vogels floten dat het een lieve lust was. Horen was dan ook geen moeite, maar ze onderscheiden in de bomen was niet zo gemakkelijk.
Boven op een heuveltje vonden we een bankje. Net op het moment dat onze maag begon te knorren. Het zijn maar kleine genoegens, maar ze tellen dubbel en dwars.
Blogvriendinnen brengen regelmatig inspiratie met hun verhalen over wandelen, fietsen en leuke uitjes. Zo schreef Marthy laatst een blog over Ameide.
Dat stadje kende ik van verhalen van vroeger. Mijn vader kwam uit die buurt en ik denk dat er nog wel wat verre familieleden wonen.
Dus op een mooie dag in maart vertrokken wij, niet per fiets maar per auto. Eerst wandelden en picknickten we in het Loetbos en daarna reden we naar Ameide.
Overvaren met de pont, wat ik al een hele belevenis vind. Een stuk langs de Lek, ook al zo mooi.
En daarna op ons gemak wat lopen door Ameide met z’n oude huisjes en dromerige straatjes en een ooievaar op het kerkdak. Op een bank langs de Lek bekeken we de schepen die langs voeren. En lazen we het bord met uitleg over het rampjaar 1672, waardoor ik ineens plompverloren in de zesde klas van de Lagere school leek te zitten 😉
Och, wat brengt zo’n dag een hoop plezier.
Op zoek naar wat foto’s in mijn foto-archief, stuitte ik op deze. Gelukkig dat Google nauwkeurig bijhoudt waar en wanneer je zo’n foto genomen hebt. Want nu herinnerde ik me de wandeling in een zonnig en lentegroen Parijs, ergens in het voorjaar van 2018.
Het was een kleine, maar luxe juwelier en de juwelen die ik zag waren allemaal ver boven ons budget. Geen probleem, want ik ben geen mens voor parels en glitterstenen.
Maar dat kaartje trok vooral mijn aandacht.
Een tekst om te onthouden.
