Vakantieherinnering

In Vietnam (in 2001) zag ik hoe al die leuke dingen die we bij Xenos, Casa en andere winkels zien, gemaakt worden.

Want dit soort mooie rotan vogelkooien werden met de hand gemaakt. Net als mandjes en ander klein spul. En niet alleen dat, maar ook stenen en dakpannen voor lokaal gebruik waren vaak voor het grootste deel handwerk.

Dat realiseren we ons misschien niet, maar het was voor de mensen in deze landen een welkome bron van inkomsten. Hoe het nu is, weet ik niet.

Jammer genoeg was zo’n vogelkooi veel te groot om mee te nemen. Want al hebben we dan geen vogel, een plant had er ook heel mooi in gestaan. Nu blijft slechts de herinnering. Want tot kopen in Nederland is het nooit gekomen.

Vakantieherinnering

Op reis kom je de gekste dingen tegen. Van vreemd eten tot wagens die tot de nok toe bepakt zijn.

Zoals deze lading, die me zo verwonderde dat ik niet eens meer weet of het een houten kar was of een vrachtauto. Ik heb ook geen idee wat er in die zakken zit. Graan, grind, etenswaar?

Wel weet ik dat ik het in 2001 in Vietnam al een heel bijzondere manier van lading vervoeren vond.

En nog steeds verwonder ik me er over dat dit zomaar vervoerd werd, ook omdat de wegen soms nogal hobbelig waren en tamelijk smal.

Vakantieherinnering

Op onze reizen hebben we veel mensen ontmoet. En ook ontzettend veel kinderen. Soms kinderen in heel andere omstandigheden dan wij hier (nog kennen.

Kinderen die niet over een arsenaal aan speelgoed beschikten. Soms kinderen die duidelijk niet elke dag onbeperkt uit de voorraadkast konden pakken.

Maar zonder uitzondering waren ze lief, aardig, vrolijk en vooral nieuwsgierig. En weer zou ik zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat. Wat ze geworden zijn, hoe ze zich in het leven staande houden en wat hun dromen waren en of die zijn uitgekomen.

Jammer, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.

Vakantieherinnering

In 2001 kwamen in Vietnam de kooplieden te paard naar de markt in Sapa.

Stevige paardjes, die geen moeite hadden met de stoffige wegen vol kuilen en gaten. Die zonder moeite op smalle paadjes galoppeerden, aangemoedigd door luid schreeuwende berijders.

De vrouwen met hun mooie geborduurde kleding kwamen vaak te voet. Zij droegen dan ook een deel van de last aan koopwaar in manden of zakken op hun rug.

Hoe zou het er nu aan toegaan? misschien is er wel niet veel veranderd, want een auto is er ook niet echt handig. Of zouden de wegen inmiddels ook auto-fähig zijn?

Vakantieherinnering

Onze reislust is in de loop der tijd een beetje uitgeblust en door de C-maatregelen tot een minimum gedaald.

Niet dat we niet meer weggaan, maar verre reizen laten we maar voor de wat jongeren onder ons. Maar dan zijn er natuurlijk nog wel de foto’s en herinneringen waar we uit kunnen putten. En dat is minstens even leuk!

Dus zocht ik in ons fotoarchief en kwam terecht in Vietnam, dat we in 2001 bezochten. De foto’s maakten we toen nog met een analoge camera. Toppunt van techniek was dat je bij thuiskomst alles digitaal kon laten overzetten.

Wij keken onze ogen uit naar de kleurige kledij van de mensen in het noorden, in de omgeving van Sapa. Maar zij waren weer nieuwsgierig hoe wij er uit zouden zien.

En ik zou nu wel even om een hoekje willen kijken hoe het nu met deze mensen gaat.

De komende weken laat ik nog meer reisfoto’s zien.

Hoe gaat het?

Bij het doorzoeken van mijn fotoarchief vond ik dit Vietnamese meisje. En ik vroeg me af hoe het met haar zou gaan. Ik zal het nooit weten….

Want ik ken haar niet, ik heb haar zelfs nooit gesproken, Ze liep op de markt in Bac Ha en ik vond haar zo mooi gekleed. Nu is ze alleen een gezicht op een foto, die ik maakte in het voorjaar van 2001. Bijna 15 jaar geleden dus. In die tijd kan er veel gebeurd zijn.

12-hoe-zou-het-gaan

Stapelen

Deze week bestond voornamelijk uit stapelen. Volle dozen vóór en lege dozen ná de verhuizing van jongste. Van struinen door de IKEA en pakken van de vele stapels goederen, die daar zijn. En dan nog de stapels papier en karton die bij zo’n verhuizing onontbeerlijk zijn. Gelukkig waren de stapels dozen te overzien en al met al was de verhuizing zo gepiept. Wij hoefden ook niet te sjouwen, dat werd gedaan. Zo buffelen als deze mannetjes in Vietnam was dus gelukkig niet aan de orde.

Stapelen is ook het weekthema bij Stuureenfoto. Heb je ook foto’s van grote stapels, doe dan ook mee.

 

Voorzichtig hoor!

Je kunt natuurlijk wachten tot iedereen voorbij is, of zo beleefd is om te stoppen. Maar dan sta je daar wel heel erg lang. Het beste is je zomaar in het gewoel te sorten en te hopen dat iedereen om je heen rijdt…. (klik op de foto om het filmpje te starten)

Vervoer

Toen wij in 2001 in Vietnam waren verbaasden wij ons over het vervoer per fiets. Niets leek te gek, alles kon wel op de een of andere manier op een bagagedrager gestouwd worden. En de fietsen waren van een kwaliteit om te huilen, gammel, oud, roestig en zonder enige luxe.

Toch kwam alles wel goed aan, van aardewerk potten tot varkens, van zakken graan tot stapels rijstvellen voor de loempiaatjes.
Dat was in 2001, maar ik vraag me af hoe het er nu zal zijn. Hopelijk zijn die oude fietsen inmiddels ingeruild voor wat betere exemplaren.

Kleurrijk

Al weer een hele tijd geleden, in 2001 om precies te zijn, waren wij in Vietnam. We maakten de reis van Saigon naar Hanoi en bezochten ook  Bac Ha. Daar wordt regelmatig markt gehouden waar de minderheden hun waren komen verkopen. De vrouwen van de Hmong dragen schitterend geborduurde kleding. Ik vond het zo fascinerend dat ik wel foto’s kon blijven maken.