Droombeeld

Het Hofplein in Rotterdam is niet meteen het allergezelligst plekje van de stad.

Een grote stenen fontein, hoog opspuitend, met wat gras en soms wat bloemenkleur. Dat is het. Meer niet.

En ja, tramlijnen en verkeersbanen er om heen. Maar dat hoort bij een verkeersplein in een stad.

Nu gaat dat plein op de schop. Er moet meer groen en minder verkeer komen. Er valt veel voor te zeggen.

Bron: via Google foto’s

Maar laten we de realiteit niet uit het oog verliezen. Zijn die plannen wel nagemeten.

Met heel veel passen en meten kom ik op zo’n 100 x 100 meter ruimte. Is daar plek voor bomen, water, picknickplekken?

Mag je een groepje bomen een park noemen? Of is de ruimte op een tekentafel flexibeler dan in het echie?

En waar laten we het verkeer, dat nu dagelijks meerdere banen breed is.

We zullen het allemaal wel zien te zijner tijd….

Nog lang niet klaar

Wie denkt dat vrouwenemancipatie en vrouwengelijkheid in deze tijd wel klaar is, heeft het helemaal mis.

Bron: Google foto’s

Want in de Tour des Pyrénées voor vrouwen in 2023 moesten de rensters tussen het gewone verkeer rijden. Voor hen geen afgesloten wegen. De vrouwen besloten daarop af te stappen. En terecht!

Maar wat vonden de mannen daarvan? “Wat een verwende meisjes”, was hun reactie. “Zo goed zijn ze nou ook weer niet”.

Wat een kulargument en vooral wat een typische domme mannengedachte.

Gelukkig heeft de tour organisatie excuses gemaakt. Maar toch, er vallen nog heel wat vooroordelen en belemmeringen voor vrouwen te overwinnen.

En die mannen? Die zie ik graag nog eens een keer in de file tussen de vrachtauto’s en inhalende personenauto’s door fietsen. Het liefst op zo’n weg met een flinke afdaling. Ik wed dat het hun dan al snel dun door de broek loopt.

Maandag met muziek

Stoere mannen, zware motoren, mooie vrouwen. Alles is er om met Chris rea “The road to hell” te gaan berijden.

Als het filmpje niet start, dit is de link

Vakantieherinnering

Op reis kom je de gekste dingen tegen. Van vreemd eten tot wagens die tot de nok toe bepakt zijn.

Zoals deze lading, die me zo verwonderde dat ik niet eens meer weet of het een houten kar was of een vrachtauto. Ik heb ook geen idee wat er in die zakken zit. Graan, grind, etenswaar?

Wel weet ik dat ik het in 2001 in Vietnam al een heel bijzondere manier van lading vervoeren vond.

En nog steeds verwonder ik me er over dat dit zomaar vervoerd werd, ook omdat de wegen soms nogal hobbelig waren en tamelijk smal.

Souvenirs

Sommige dingen hebben geen woorden nodig. Zoals dit, want die twee verlichte poppetjes vertellen op zichzelf een heel verhaal.

Het zijn Ampelmannetjes, figuurtjes die op de verkeerslichten staan. Niet in Nederland, maar in Berlijn. Eerst in Oost-Berlijn, maar nu zijn ze een symbool voor de stad. En inmiddels is een hele handel in allerlei artikelen (klik) ontstaan.

Ik weet bijna zeker dat de bewoners van dit huis in Berlijn waren en deze lichtjes als souvenir hebben meegenomen.

En toen ik ze zag, daar in die onbekende straat, fladderden mijn gedachten weer naar onze bezoeken aan Berlijn. De sfeer, de indrukken, de verhalen over de Muur.

En toch maar gewoon twee lichtjes, het begin van veel dierbare herinneringen.

Hufterig

Wat kunnen sommigen zich toch hufterig gedragen. Toen wij vorige week wilden wegrijden, bleek de straat versperd door een vrachtwagen. Er werden machines afgeleverd.

Dat kan gebeuren en even wachten is nou ook niet het eind van de wereld. Maar er kwam niemand om de auto weg te rijden. Achter ons kwam de buurman. Die wist te vertellen dat die auto er al een uur stond. Hij had zijn hond uitgelaten en toen werd de wagen uitgeladen.

Ik belde aan bij het betreffende huis. “Hij komt zo hoor, even de zaakjes afronden”. “Maar wij willen weg en kunnen geen kant op”. “Ja, ja, die man moet ook ergens parkeren hè…?” Ik was perplex. Natuurlijk, maar ga dan even afleveren en daarna snel de straat vrij maken. Pas dan kun je machines monteren of afrekenen.

Inmiddels stonden er nog twee buren achter ons en ook zij vonden het maar niks. En dan praat ik nog niet eens over een noodsituatie, want ambulances of brandweer konden er ook niet langs natuurlijk. Onbegrijpelijk dat men dat dan niet snapt. Hufterig gedrag.

Net even anders…

Londen-net-even-andersAfgelopen week waren Leo en ik in Londen. En ondanks dat het Londens gemeentebestuur het verkeer in goeie banen wil leiden, is en blijft het een hectisch geheel. Met bewondering keken we hoe de ontelbare bussen door rijen taxi’s en dure automobielen laveerden, keurig naar de stoep kwamen als je je hand opstak. En hoe watervlug sommige fietsers links en rechts voorbij schoten. Het was ook nog eens zeer luidruchtig en hoewel we toch wat gewend zijn in Rotterdam.
Deze meneer reed op een soort DIY-fiets rond. Het leek een wielrenfiets, maar het was voorzien van een motortje, dat hevig sputterde en knalde. Een soort alternatieve solex…? Hij was er maar wat trots op en ik mocht hem dan ook -wel heel snel- even op de foto zetten. Maar toen sprong het licht op groen en broooeeemmmm… hij was weg.
Leuk bromfietsje, maar echt milieu-vriendelijk leek het me niet.

Over de dijk…

afsluitdijkIn 2017 fietste onze zoon over de Afsluitdijk, als onderdeel van een “Rondje Nederland” en kort geleden wandelde Marthy er overheen. Een lange rechte dijk, met aan weerszijden water. Een bijzondere ervaring, hoorde ik.
En nu zal dat binnenkort niet meer kunnen, want er moeten allerlei werkzaamheden aan die dijk gedaan worden. Je kunt er wel overheen, in een bus en je fiets kan mee. Maar voor de rechtgeaarde fietser is dat geen alternatief.
Ik heb geen idee hoe die werkzaamheden er uit gaan zien, maar is het anno 2019 niet mogelijk een soort van noodfietspad te maken? Voor gemotoriseerd verkeer kan dat doch ook?
Zoon zal er niet om malen, maar andere fietsers zullen het beslist niet leuk vinden. Moeten ze hun plannen de komende drie jaar opschuiven…

Onderzoek

Wat er tegenwoordig niet allemaal onderzocht wordt. En wat de conclusies dan zijn… Appende  fietsers, je zou toch zeggen dat die niet zo goed meer kunnen uitkijken. Maar nee, een onderzoek wees uit dat al die ongelukken helemaal niet door die appjes en mobieltjes komen. Waardoor dan wel…? Dat is nog onduidelijk, ja ja.
En dan dit onderzoek. Wat een rare conclusie. Ik denk dat de auto-industrie liever meer grote auto’s verkoopt dan kleine wagentjes. Dus passen we het onderzoek en/of de conclusie maar aan.

Dat we tegenwoordig zo snel rijden, gehaast zijn, er zoveel vrachtverkeer op de weg zit, onze aandacht door allerlei toeters en bellen afgeleid wordt…. Welnee, daar komt het natuurlijk niet van.
Dit soort onderzoeken zouden wat mij betreft wel achterwege gelaten kunnen worden. Want wie heeft er nou wat aan?

Sneeuw

Elke keer als het hier sneeuwt, ben ik verbaasd over wat dat met zich meebrengt. Het lijkt wel of we massaal ondergesneeuwd waren afgelopen weekend. Het was behoorlijk wat sneeuw, maar ik vond het vooral heel mooi om te zien. Maar de berichten deden alsof er een wereldramp was gebeurd. Automobilisten moesten hun rijstijl aanpassen. Ja, logisch toch. Een juffrouw was vergeten een muts op te zetten. Beetje dom, maar een nieuwsitem waardig? Ik keek ook even op de reisplanner van NS en kon mijn ogen niet geloven, zoveel treinen waren uitgevallen. Alsof we nog nooit zoiets hadden meegemaakt.
Wij waren overigens op alles voorbereid. Warme trui aan, sjaals en handschoenen klaargelegd. Want we zouden onze jongste gaan aanmoedigen bij de 30e editie van de  Bruggenloop. Hij appte nog lief “dat we ook wel thuis mochten blijven.” Dat zou ie best begrijpen. Maar nee, we besloten stoer  te zijn en gaan. Dat hadden toch afgesproken…
En toen… toen ging het niet door. 12.000 Deelnemers en heel veel vrijwilligers stonden al klaar om van huis weg te gaan of waren al onderweg. Jammer, maar alle moeite voor niks. Overigens wel een goed besluit van de organisatie.  En kijk, dat leek me nou toch wel een berichtje in het nieuws waard. Maar nee, blijkbaar was dat in Hilversum niet interessant genoeg.