Category Archives: Actueel

Onzinnig

Posted on by
Er is weer eens wat nieuws op de markt. Een apparaatje waar je een ei, wat andere dingen zoals ham of kaas, in moet prutsen (de opening leek mij tenminste veel te klein) om dan na enkele minuten een soort omelet op een stokje te krijgen?
Je kunt toch gewoon een eitje tikken op de rand van een pan en dan erbij doen wat je wilt? Zo doen we dat al eeuwen en dat is gewoon lekker. Nee hoor, de fabrikant heeft weer een dingetje bedacht, met een snoer en zo onhandig dat je na de eerste pogingen al denkt

“ach nee…., la maar zitten…”. En dan belandt het ding bij de recycling of op de rommelmarkt. Ik hou het gewoon bij mijn pan en het beproefde recept!

Motivatie

Posted on by
  Je hoeft niet elke dag enthousiast uit bed te springen en te roepen “ha fijn, ik mag weer gaan werken!”

Maar zo’n ongemotiveerde sticker op je auto plakken, is dan weer het andere uiterste.

Ach misschien heeft die man wel een wereldbaan, maar wil ie het niet weten voor de buren 😉 😉

 

Bij elkaar

Posted on by

Afgelopen week waren we weer eens dagje vroeg weg. Want we hadden een lange reis voor de boeg, helemaal naar Workum. Dat is toch al gauw zo’n 3-1/2 uur treinen. Maar dat vinden wij helemaal niet erg, integendeel.

Workum is een leuk plaatsje, maar het eichte seizoen moet nog beginnen. Wij gingen niet voor de watersport, maar naar het hernieuwde Jopie Huisman Museum.  De schilderijen en de schilder kenden we van diverse tv-uitzendingen. Maar in het echt zijn de werken zo veel mooier. En het museum is een waar juweel. Alles hangt er ruim en er is veel gedaan om de entourage ook heel aantrekkelijk te maken. Bij binnenkomst krijg je een audiotour mee, die heel simpel werkt. Je richt het apparaatje op het logo bij de werken en meteen start het juiste verhaal. Soms kun je nog een aanvullend stukje uit interviews met Jopie Huisman zelf horen. En veel van de geschilderde voorwerpen liggen naast de werken in vitrines.
Jopie was een vodden- en oud ijzerman met een bijzondere filosofie. Voor hem was nieuw spul van nul en generlei waarde. Oud, doorleefd en versleten moesten de dingen zijn. Dan kregen ze een eigen ziel en verhaal. En dat schilderde hij met uiterste precisie, maar vooral met liefde. En zo wordt een oude deken, schoenen en een tas een prachtig schilderij. En krijgt de versleten pop een nieuw leven.

Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want daar is het thema deze week ook al “bij elkaar”.

Weerstand

Posted on by

Ik ben opgevoed met reinheid hoog in het huishoudvaandel. Bij mijn moeder thuis moest alles blinkend schoon. Zelf boende ik ietsje minder rigoureus. Maar wel kreeg alles regelmatig een schoonmaakbeurt.

Het was dan ook even wennen toen oudste ging studeren. Helemaal in Groningen, dus hij moest op kamers. Gelukkig vonden we snel een kamer in een studentenflat. Toen we er een kijkje gingen nemen, werden we begroet door een man, die riep: “Niet schrikken, ze hadden gisteren een feessie!” Al in de hal sloeg ons de lucht van te lang openstaande vuilnisbakken toe.

In de gemeenschappelijke keuken moest ik even slikken. Een lang aanrecht waar overal vuile pannen, borden en glazen stonden. Vier grote kookplaten, die aangekoekt en vettig waren. Twee koelkasten, in de één diverse bakjes met schimmige inhoud. Iets roods, dat lang geleden waarschijnlijk Foe yong hai was geweest, wat ondefinieerbaar groen met een wollig laagje. In de andere koelkast een behoorlijke voorraad bier, met krat en al. Moest ons kind hier wonen en leven? Jazeker, en hij heeft het er ruim vier jaar uitgehouden. Over de hygiënische staat daar heb ik maar niet lang getobd, dat moest ik loslaten. Maar weet je wat nou zo gek was? Hij was nooit ziek. Blijkbaar zorgden al die bacteriën daar in huis voor een weerstand van je welste.

Ik vertel dit verhaal, omdat ik laatst las (klik) dat kinderen minder ziek waren in gezinnen waar de afwas met de hand werd gedaan in plaats van met een vaatwasser. Minder schoon misschien, maar dat zorgt wel voor meer weerstand!

Lekker

Posted on by

Zo langzamerhand komt er gelukkig een verandering op gang. De grote voedselfabrikanten stoppen niet meer zoveel suiker of zout in hun producten. We zijn er nog lang niet, maar het begin is er.

Afgelopen zaterdag aten we wat bij IKEA en ik nam er een pakje Optimel  van Campina bij. “PUUR” stond er op. Ik keek eens beter en toen zag ik dat het bestond uit alleen magere yoghurt en wat vruchtensap. Niet zo zoet, maar fris.  Gewoon lekker, zoals het hoort dus!

Tegenstelling

Posted on by

Toen ik gisteren met de metro naar de stad ging, lag er een gratis krant. Ik keek hem even in en werd getroffen door een pagina met twee compleet tegengestelde berichten.

Het eerste was een column van Luuk Koelman over te dure medicijnen. Er zijn wel medicijnen tegen kanker, maar die krijgen patiënten niet omdat ze te duur zijn. Ook al betalen ze daar elke maand hun verzekeringspremie voor.Het artikel daaronder heb ik niet gelezen, maar aan de kop viel niet te ontkomen. Het ging om het proces tegen Holleeder. Dat is steeds gecompliceerder

en gaat nog weer langer duren. De man wordt met veel politiebegeleiding heen en weer naar de rechtbank vervoerd, peperdure advocaten staan uren te praten. Ik vroeg me af hoeveel dat kost? Daar zal wel niets over in dat artikel staan, maar het moet inmiddels in de miljoenen lopen. Geld dat toch veel beter aan de zorg en aan die medicijnvergoeding besteed kan worden.

Dakpark

Posted on by

Na ons bezoek aan Uit je eigen stad liepen we naar de Vierhavenstraat.

Die straat was vroeger nogal saai, met grauwe garages, autobedrijfjes en andere onduidelijke zaken. Nu staat er een nieuw, langgerekt gebouw met daarin winkels zoals Leen Bakker, Blokker en Appie. “Nou en”, zul je vragen, “wat is dat nou voor nieuws? Zo’n soort straat vind je overal in Nederland.”  Jaja, maar niet de straat is bijzonder, maar het dak van die straat.

de winkelkant

de parkkant

 Daarop ligt namelijk het Dakpark, een groot en leuk aangelegd park. Aan de ene kant dus winkels, aan de andere (zeg maar achter-) kant een groen geheel. Met gras, bomen, tuinen met diverse thema’s, een watertrap en een restaurant.
Toen wij er liepen, was het heerlijk weer. Nog fris, maar lekker zonnig.

En de bewoners van de straten rondom hadden het park al meteen in gebruik genomen. Er werd gepicknickt, gewandeld en gespeeld. Een enkeling had al een BBQ-plaat in beslag genomen en de mediterrane geuren stroomden onze neuzen in. Je merkt helemaal niet dat je boven op winkels loopt. Wel is het een beetje vreemd dat je de omgeving vanaf een hoogte bekijkt. Maar dat geeft ook wel een leuke twist aan alles. En de skyline van Rotterdam mag tenslotte best gezien worden. Niet dan? Nou dan!!

Uit je eigen stad

Posted on by

Daar waar je het totaal niet verwacht, tussen havens, hoge kantorenflats en drukke verkeersaders, ligt een stukje Rotterdams boerenleven. Uit je eigen stad is een stadsboerderij van 20.000 M2, waar groenten worden verbouwd, vissen en paddenstoelen worden gekweekt, kippen rondlopen. De groente groeit op een heel speciale manier, in grote bakken water. Deze manier van kweken heet “aquaponics”. Dat water wordt bemest door de vissen, die elders in grote bassins worden gekweekt. De sla die daarin dan groeit, is voedsel voor de vissen. Een ingenieus kringloopsysteem dus. Men probeert zo min mogelijk afval te produceren, alles te hergebruiken en zo het milieu minimaal te belasten.
Elk weekend kun je ook verse groenten en andere producten op de markt bij de boerderij kopen.


En in het restaurant wordt de eigen productie verwerkt tot heerlijke schotels.
Afgelopen zondag gingen wij er heen, kregen een rondleiding en keken onze ogen uit. Dat dit zo maar in de stad was. Na afloop zaten we nog even op het terras. Het zonnetje scheen, we dronken een bio biertje en sapje en aten een broodje met Rotterdamse kaas, voorzien van een likje Rotterdamse mosterd. Heerlijk!!

Luizenpluisdag

Posted on by

Gisteren was het luizenpluisdag. Alleen het woord al bezorgt me kriebels. Ik moet er niet aan denken dat er luizen over mijn hoofd lopen, die zich voeden met mijn bloed en zich vrolijk vermenigvuldigen.

Zelf heb ik ze gelukkig nooit gehad. Al weet ik me nog wel te herinneren dat in Katwijk, waar ik een jaar lang in het sanatorium lag, regelmatig een zuster met de luizenkam langs kwam. De haren van alle kinderen werden zorgvuldig met die superfijne kan gekamd. Gek eigenlijk, want echt dicht bij elkaar zitten was er daar niet bij. Je lag allemaal apart in je bed met minstens een halve meter tussenruimte. Hoe zouden die luizen dan van de een naar de andere gekomen kunnen zijn?

Het was me toen niet zo duidelijk waar dat kammen allemaal voor nodig was. Ik zal het wel een aardige onderbreking van de lange dag gevonden hebben. Maar luizen, nee die kende ik niet.

Maar nog niet zo lang geleden zat ik in de tram, toen ik over het haar van de man voor me iets zag lopen. Nee hè… zijn dat …? Ik nam het zekere voor het onzekere en ben meteen bij de volgende halte uitgestapt. Dan maar een stukje lopen, in de frisse buitenlucht. Dat liever dan luizen in mijn haar.