Tja, ook vogels hebben last van woningnood.
Maar nood breekt wet. Blijkbaar hebben ze ook zeer creatieve types, die dan maar in een asbak gaan wonen.
Mensen zien dat en helpen even mee, door er een mededeling op te plakken.
En zo kunnen die kleine piepertjes dus straks gezond en veilig uitvliegen.
Ontbreekt helaas een bordje “verboden voor katten”.
Het is ongelofelijk hoeveel afstand dieren kunnen overbruggen. Op Facebook zag ik een bericht over een vrouwtjes valk, die van Zuid-Afrika naar het noorden van Finland was gevlogen. Ze was uitgerust met een GPS-tracker en daaruit bleek dat ze een afstand van 10.000 kilometer in er 42 dagen had overbrugd. Dat is ongeveer 238 kilometer per dag.
Ze volgde de Nijl, zodat ze voldoende water kon vinden, maar vloog niet in een rechte lijn over de Middellandse zee.
Je vraagt je af hoe vogels intuïtief weten welke weg ze moeten volgen. Fascinerend vind ik dat. Geen apparaatje, geen boekje, gewoon alle kennis zit in zo’n klein koppie.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Vandaag een filmpje over drie kleine vogeltjes, gezongen/verteld door Bob Marley. Goed voor een opkikker van ons humeur of een glimlach op ons gezicht.
Afgelopen dinsdag ontdekte ik dit roodborstje tijdens een wandelingetje. Hij zong het hoogste lied en ik heb er van genoten.
Overal ontspringt groen, er bloeien al wat bomen en de vogels zijn op vrijersvoeten. En dat laten ze horen ook!
Vandaag begint dan officieel de lente, tenminste voor de meteorologie.
En niet alleen kunnen we dat rondom ons zien in tuin en veld, we kunnen dat ook live bekijken, want al vele jaren start Vogelbescherming Nederland op deze datum met “Beleef de lente”.
Ook dit jaar weer heel veel vogels, van steenuil tot ooievaar. Dat wil ik beslist niet missen. Wie kijkt er nog meer?
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een rustig nummer voor deze maandag, met fraaie foto’s en vogelgezang. Alain Morisod and Sweet People met “Et les oiseaux chantent”
Laatst dook er zomaar ineens een piepklein vogeltje op in onze tuin. Het leek wel een duikelaartje als hij probeerde op een vijverplant wat water te drinken. Het was geen meesje, winterkoninkje of roodborst. Ik had hem nog nooit gezien in de tuin.
Een paar dagen later zat hij er alweer en toen zagen we hem in de appelboom verdwijnen. Zoeken in het vogelboek leerde dat het om een puttertje ging. Niet echt een heel zeldzaam beestje, maar wel een heel mooie.
Natuurlijk wilde ik hem fotograferen, maar met deze warmte zit constant het hor voor de deur en dan lukt een foto niet. Het hor openen verjaagt hem meteen. Dus moet ik een andere afbeelding zoeken. Ach, geen punt bij Google foto’s.
Ik koos geen gedetailleerde natuurfoto, maar een beroemde voorouder, zo mooi geschilderd door Carel Fabricius en te zien in het Mauritshuis in den Haag.
Naast eksters, roeken, mussen, mezen en roodborstjes komen er ook zo nu en dan duiven in onze tuin. Niet alleen die mooie slanke Turkse tortels, maar deze, een dik en wat dommig beest.
Hij (of zij) waggelt wat langs de vijver, zoekt naar wat eetbaars. Maar kijkt een beetje kippig over allerlei kruimels heen.
Soms probeert hij een nest te maken, maar op het klapraampje lukt dat al jaren niet. Toch blijft hij het proberen en wij blijven hem dan ook steeds verjagen.
Het beest heeft ook geen enkel zicht op wat hij soms aanricht. Vorige week hoorden we een hard geluid, alsof er een emmer om viel. Maar waar kwam dat nou vandaan?
Het was weer die dikke duif, die een beetje verwezen op de tuintafel zat en ook niet wist hoe of wat. Terwijl toch duidelijk te zien was dat hij de metalen vogeltjes omgegooid had.
Wel tien minuten bleef hij glazig zitten kijken, vloog even op om wat verder op de stoelrand te gaan zitten. Maar die wazige blik bleef.
Nee, die zal nooit meer iets bij leren. Hij blijft een domme duif.
Nadat we donderdag een stuk over het strand gelopen waren, besloten we om door de duinen terug te gaan. We hadden dat al eens eerder gedaan, maar dat was al weer lang geleden.
We liepen het pad op en al gauw ontdekten we dat we niet alleen wandelden, maar dat er ook diverse (nogal haastige) wielrenners van de weg gebruik maakten.
Maar gelukkig vonden we een echte wandelaarspad en kon de man van het Zuid Hollands Landschap ons bevestigen dat we echt niet zouden verdwalen, want dat het pad evenwijdig aan de wielerkoers lag. Het eindpunt zou dus bij het strand en de metrohalte zijn.
En wat was het mooi. We zagen onderweg allerlei bloemen, zelfs orchideeën, al kreeg ik die niet goed op de foto. Ongetwijfeld is na te zoeken hoe alle bloemetjes en planten heten, maar daar is het me niet om te doen.
Maar niet alleen de bomen, struiken en planten verrasten ons. Ook kregen we een fluitconcert te horen. Gelukkig had één van de Ganzen een vogelherken-app op haar telefoon. En laat het nou een nachtegaal wezen, die ons toezong. Die had ik echt nog nooit zomaar in het wild gehoord. En ja, dan wil je natuurlijk wel even laten horen hoe dat klinkt.
In het Fochteloeerveen wilden we graag naar de vogelkijkhut. Ik was benieuwd welke vogels we er te zien zouden krijgen.
Dat viel tegen, want een paar ganzen en een enkele eend zwommen te ver weg om goed te beoordelen. Maar het uitzicht en de wolken waren adembenemend, dus waren we toch zeer tevreden.
Er waren overigens wel vogels, maar die zaten binnen. Ik hoorde piepen en keek op. Daar zaten twee zwaluwen, doodstil. Zo stil dat we eerst dachten dat ze er ter versiering waren aangebracht. Maar nee, toen ik bewoog hipten ze een beetje angstig heen en weer.
Er vlogen nog meer zwaluwen naar binnen en toen onze ogen aan de donkerte binnen gewend waren, zagen we ook nesten.
Blijkbaar zijn ze aan de bezoekers gewend en wij vonden het wel prettig gezelschap.
Jules de Corte, al lang niet meer onder ons maar nog steeds zo goed. Want dit liedje is nog helemaal actueel, al moet je misschien tussen de regels door luisteren: Jules de Corte met De vogels
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
