Onze tuin is een beetje wild. Op sommige plekken misschien zelfs wel een beetje te wild. Maar heel erg vinden wij dat niet.
Integendeel zelfs.
Wij verwelkomen de aanwaaiers die onze tuin als een plek hebben gekozen om op te groeien.
Soms hebben ze het zo naar hun zin, dat de toevloed iets te veel wordt.
Maar bevallen ze ons niet, dan is het niet te veel moeite ze uit de grond te rukken. Dus mogen akelei, IJslandse papaver en hibiscus gewoon nog even doorgroeien.
Niet altijd is er inspiratie voor een blog. Maar dan zijn er gelukkig nog altijd mijn foto’s die me op ideeën brengen. Vandaag is zo’n dag, een blog over bijna niets.
Alhoewel, ik vind deze Suzanne met de mooie ogen toch een prachtig binnenkomertje. Ik plantte haar in een oude gieter, naast de regenpijp. Wat draadjes om in te klimmen en Suzanne is tevreden. En iedereen die bij mij aanbelt, wordt door haar hartelijk welkom geheten.
Een bezoek aan Arboretum Trompenburg in Rotterdam is altijd de moeite waard. Veel mensen denken dat het alleen in het voorjaar bezienswaardig is, omdat er dan veel kleur te vinden is. Maar het hele jaar door loont het de moeite.
Juist in de winter, als veel bomen kaal zijn, zie je de natuur in een ander perspectief. Dan valt op hoe sommige bomen hun bladeren maar niet kwijt willen, dat er wel degelijk struiken midden in de koude periode bloeien. Ook de lucht is anders en geeft een fraaie achtergrond aan kale takken en knoestige stammen. En bekijk ook de knoppen en knopjes van de nog slapende struiken en bomen eens. Ze verschillen allemaal van elkaar. Grote bladeren lijken wat te hangen, maar op die manier bewaren ze net dat beetje warmte wat de struik of boom nodig heeft. Sommige bladeren lijken stug als leer, maar hebben een verrassend fluweelzachte onderkant. Ja, ook in de winter is er van alles te ontdekken.
Het verwondert mij telkens weer dat planten zich eigenlijk weinig aantrekken van allerlei obstakels. Een stoep, stenen, rails of asfalt, het zijn allemaal hordes die ze (soms) met gemak nemen. Wij bouwen een dikke muur om het water regen te houden, maar hoe dik we het cement ook smeren, de planten weten altijd her of der een weg naar buiten te vinden. Zoals hier in Cambridge, waar een aantal planten volop groeiden in een dikke muur langs de rivier. Ik vraag me dan wel af waar ze hun voedsel vandaan halen…
Gisteren was het weliswaar wat kouder en niet zo zonnig, maar wel prima wandelweer. Dat kwam mooi uit, want De Ganzenpas had afgesproken naar Arboretum Trompenburg te gaan.
Andere mensen, andere wegen. En zo liep ik opeens een heel andere weg vanaf het metrostation naar de ingang. En zag ik een voor mij totaal onbekend stukje van Rotterdam. Maar dat bewaar ik tot een volgend blog.
Eigenlijk is er geen moment waarop je kunt zeggen “de tuin is nu op z’n mooist”. Er is altijd wel wat bijzonders te zien. Maar met al het tere ontluikende groen, de bollen en lentebloeiers die kleur geven en niet te vergeten de camelia’s en rododendrons die bloeien, is het nu wel erg aantrekkelijk lopen daar. Pa en moe Nijlgans hielden hun kroost goed in de gaten. Nel wees ons her en der op heel bijzondere bomen en struiken. Kortom een zeer geslaagde wandeling.
(klik op een foto om te vergroten)
 |
Vorig jaar in Italië zagen we in een kustplaatsje mensen languit liggen om iets van de rotskust beneden hen te pakken. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik in mijn beste steenkolen-Italiaans wat ze daar nou aan het doen waren. Met veel handen-en voetenwerk kwamen we erachter dat ze de bloemknoppen van een prachtige plant zochten, om er thuis kappertjes van te maken. |
Tja, Italianen doen dat dus zelf. Die lopen niet naar de supermarkt en grissen een potje uit het schap. Die liggen op hun buik om de mooiste knoppen te vinden, gaan dan naar huis en leggen hun eigen kappertjes in.
Natuurlijk zou ik zo’n mooie plant ook in de tuin willen hebben. Maar zouden ze hier overleven? Het zijn echte zonaanbidders en kunnen heel goed tegen droogte. We ontdekten ze in Italië op rotsige plekken, in de volle zon. En er is veel na te maken, maar die zon hè…….
 |
Binnen een paar weken veranderde de tuin van een beetje kalig in helemaal volgroeid. En ook onze pergola is inmiddels weer bijna helemaal bedekt.
De esdoorn in pot heeft ook de nattigheid overleefd en de sieruien en hosta doen ook weer hun best. De sierappel heeft ook prachtig gebloeid, om maar te zwijgen van de echte appel. Dat belooft een flinke oogst in de herfst. Dit jaar bloeit de blauwe regen uitbundig en daar geniet ik elke dag van. Als nou ook de zon zich weer van haar beste kant wil laten zien, kan mijn humeur niet meer stuk! |