Category Archives: reizen

Nostalgie

Posted on by

De tip die Emie gaf, liet ons ook naar Vlaardingen rijden. Om er een bezoekje te brengen aan het Streekmuseum Jan Anderson. Van buitenaf straalt de nostalgie je al tegemoet en binnen is het een feest van herkenning.

Een oude drogisterij, met blikjes en pleisters in oude vitrines. Een schildersbedrijfje, altijd leuk om te zien als schildersdochter. De blikken, de kwasten, meteen rook ik weer terpentijd en lijnolie.

In de schoenmakerij dacht ik weer terug aan de verhalen van mijn moeder, over mijn opa. Hoe hij achter zijn tafel gebogen zat en oude schoenen weer als nieuw maakte. Natuurlijk herkenden we de oude schoolbanken en niet te vergeten het snoepwinkeltje.

Boven konden we zien hoe onderduiken geweest moest zijn. Lazen we over de mensen die het wel gered hebben, over de moed en zwijgzaamheid van de mensen die onderduikers verborgen hielden.

Het is beslist de moeite waar om eens een kijkje te nemen in Vlaardingen. Deze collectie moet toch echt bewaard blijven.

Naar de bollen…

Posted on by

Vorige week vertelde ik dat we naar de bollenvelden op Goeree-Overflakkee geweest waren. Het was prachtig. Alles werkte mee, het weer, de zon, de route die Leo had uitgevogeld en natuurlijk die honderdduizenden tulpenbollen.

Het leek wel of er nog meer velden waren als het jaar ervoor. Tot die tijd dacht ik altijd dat alleen de streek rond Lisse en Sassenheim bollenvelden hadden. Maar er zijn er in Nederland nog veel meer. Ook nog in Flevoland en in Noord Holland.

Ik vraag me af of het nog echt Hollandse plaatjes zijn, want ik zag ook al eens dit soort foto’s uit Japan. Maar ja, die hebben wel vaker wat nageaapt.

Maar waar je ze ook vindt, waar je er naar kijkt, het blijft een prachtig en boeiend plaatje. Lange rijen tulpen of narcissen, hyacinten, zo ver je ogen kunnen kijken.

En dan ineens zie je, tussen al het eindeloze rood, een stoere gele tulp staan. Zo van “kijk mij nou eens”. Nou vooruit, ook een foto van zo’n opstandige dwarsliggert.

Vakantieherinnering

Posted on by

Op onze reizen hebben we veel mensen ontmoet. En ook ontzettend veel kinderen. Soms kinderen in heel andere omstandigheden dan wij hier (nog kennen.

Kinderen die niet over een arsenaal aan speelgoed beschikten. Soms kinderen die duidelijk niet elke dag onbeperkt uit de voorraadkast konden pakken.

Maar zonder uitzondering waren ze lief, aardig, vrolijk en vooral nieuwsgierig. En weer zou ik zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat. Wat ze geworden zijn, hoe ze zich in het leven staande houden en wat hun dromen waren en of die zijn uitgekomen.

Jammer, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.

Vakantieherinnering

Posted on by

In 2001 kwamen in Vietnam de kooplieden te paard naar de markt in Sapa.

Stevige paardjes, die geen moeite hadden met de stoffige wegen vol kuilen en gaten. Die zonder moeite op smalle paadjes galoppeerden, aangemoedigd door luid schreeuwende berijders.

De vrouwen met hun mooie geborduurde kleding kwamen vaak te voet. Zij droegen dan ook een deel van de last aan koopwaar in manden of zakken op hun rug.

Hoe zou het er nu aan toegaan? misschien is er wel niet veel veranderd, want een auto is er ook niet echt handig. Of zouden de wegen inmiddels ook auto-fähig zijn?

Boek

Posted on by

Sommige boeken trekken je meteen in het verhaal. Bij Het lied van de Mistral ging het een beetje moeizaam. Waar dat aan ligt. Ik weet het niet. Er lopen wel vaker verschillende lijnen door elkaar in een verhaal.

Olivier Mak-Bouchard: Het lied van de Mistral

De ik-figuur woont met zijn vrouw Blanche in een klein vlekje in de Provence. Ze hebben weliswaar goed contact met de buren, maar komen er niet regelmatig over de vloer.

Tijdens een noodweer stort een deel van een muur in op het terrein van de buurman. In de stromende regen komt hij de verteller halen. Waarom? Dat is het begin van een vreemde ontwikkeling.

Buurman denkt dat er een bron is en begint met graven en de schrijver helpt mee. Enigszins tegen wil en dank, maar steeds enthousiaster. Ze ontdekken inderdaad een waterbron. En water is meer dan goud in het droge gebied.

Was die bron er altijd al? Het lijkt er niet op. Maar uit welke tijd is ie dan wel? En moeten ze het melden bij de autoriteiten? Want er worden ook oude voorwerpen gevonden. Hebben die archeologische waarde? En dat water, kun je dat drinken of zou het alleen geschikt zijn voor bewatering van de kersenboomgaard? zoveel vragen zonder duidelijk antwoord.

Het wordt steeds geheimzinniger, vreemder en soms lijken sagen, legenden en koortsdromen door elkaar te lopen. Totdat een natuurramp leidt tot een onoverkomelijk einde.

Ik vond wel een mooi, maar wat bevreemdend boek, met bespiegelingen over de natuur van de streek en diverse facetten van de geschiedenis.

Vakantieherinnering

Posted on by

Onze reislust is in de loop der tijd een beetje uitgeblust en door de C-maatregelen tot een minimum gedaald.

Niet dat we niet meer weggaan, maar verre reizen laten we maar voor de wat jongeren onder ons. Maar dan zijn er natuurlijk nog wel de foto’s en herinneringen waar we uit kunnen putten. En dat is minstens even leuk!

Dus zocht ik in ons fotoarchief en kwam terecht in Vietnam, dat we in 2001 bezochten. De foto’s maakten we toen nog met een analoge camera. Toppunt van techniek was dat je bij thuiskomst alles digitaal kon laten overzetten.

Wij keken onze ogen uit naar de kleurige kledij van de mensen in het noorden, in de omgeving van Sapa. Maar zij waren weer nieuwsgierig hoe wij er uit zouden zien.

En ik zou nu wel even om een hoekje willen kijken hoe het nu met deze mensen gaat.

De komende weken laat ik nog meer reisfoto’s zien.

Versiering

Posted on by

Je hebt huizen en huizen, flats en flats. De een is saai, groot en toch onopvallend en de ander springt er uit omdat die juist mooi versierd is.

Dit is het gebouw Boston, aan de Otto Reuchlinweg in Rotterdam. Het is één van de vele gebouwen in dat gebied en beslist niet het hoogste. Maar naar mijn mening wel het mooiste en meest in het oog springend. Het is opgebouwd met prefab betonnen elementen, die werden voorzien van metselwerk. Daarnaast werd de gevel voorzien van een soort lamellen, die zeker met een bepaalde schaduwwerking fraaie beelden oproepen. Het is abstract, maar absoluut bijzonder.

Het staat er al jaren en natuurlijk was ik er al veel vaker langs gelopen. Die lamellen had ik dan ook al veel vaker gezien, maar vorige week keek ik er ineens met heel andere ogen naar.

Oud

Posted on by

Alleen de stijl al verraadt dat dit huis niet van recente datum is. Ik ben er al heel vaak langs gekomen. Van dichtbij, maar ook uit de verte als we aan de andere kant van de Rotte wandelen.

Maar afgelopen donderdag viel het één van de Ganzen op dat dit wel een heel erg oud huisje moest zijn. Want kijk, het dateert al van 1327, toen de eerste steen werd gelegd op 30 mei.

Natuurlijk is het huis regelmatig gerestaureerd en misschien wel helemaal nieuw opgebouwd. We verwonderden ons erover. Zou dat nou waar zijn….?

En nu, achter mijn toetsenbord bedenk ik me dat het natuurlijk helemaal niet waar kan zijn. In 1327 werd er nog heel anders Nederlands geschreven. Is het een grap, lazen we het verkeerd of staat er niet 1327 maar 1827 of 1927…? Raadsel dus. Misschien weet het stadsarchief raad. Ik ga eens zoeken.

Maar goed, het blijft een leuk huisje en een foto is het zeker waard.

Indrukwekkend

Posted on by

Afgelopen week meerde een groot schip aan in de haven van Rotterdam. Het werd begroet met een saluut van de Havendienst en op de Erasmusbrug stonden vele mensen ter verwelkoming.

Nou meren er natuurlijk vaker schepen aan, soms nog wel groter of hoger. Maar dit schip, de “Global Mercy” is wel heel bijzonder. Het is namelijk het grootste ziekenhuisschip ter wereld. En het is speciaal gebouwd als ziekenhuisschip, het is dus geen omgebouwd koopvaardijschip.

Het schip is 174 meter lang en heeft een bruto tonnage van 37.000 ton. Het heeft 6 operatiekamers en biedt plaats aan meer dan 600 vrijwilligers van over de hele wereld die vele disciplines vertegenwoordigen, waaronder chirurgen, maritiem personeel, koks, leraren, elektriciens en meer.

Natuurlijk gingen Leo en ik kijken en als altijd raakten we onder de indruk van zo’n machtige boot. We konden niet aan boord al hadden we kunnen inschrijven voor een rondleiding. Maar vanaf de kade konden we de buitenkant natuurlijk goed bekijken.

De “Global Mercy” ligt nog een paar dagen in Rotterdam en daarna vaart het schip, bemand met vrijwilligers, naar Senegal om daar de mensen weer te gaan helpen.

Rijtjeshuis

Posted on by

Ook voor vogels zijn er rijtjeshuizen. Alleen weet ik niet of er ook veel belangstelling voor is.

Misschien maakt het vogels wel niks uit of hun huisje in een rijtje staat, gekleurd is of gewoon kaal hout.