Met schoondochter ging ik naar de tentoonstelling Art Déco in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ben altijd zeer gecharmeerd de modetentoonstelling die daar te zien zijn. Ook nu weer een tentoonstelling gegroepeerd om Paul Poiret, de modeontwerper die de vrouwen verloste van het corset. En daar ben ik hem zelfs nu nog dankbaar voor!
Een joyeuze man die zich in het begin van de 20e eeuw omringde met mooie vrouwen. Een tijd waarin de mode drastisch veranderde en vrouwen veel meer vrijheid namen en kregen. Nou ja, als je goed in de slappe was zat natuurlijk. Maar wat een plezier om al die mooie dingen te zien. Niet alleen kleding, maar ook films, meubels, kunstwerken, vazen, stofontwerpen en schilderijen. En vreemd genoeg leken de jurken van toen helemaal niet zo buiten het modebeeld van nu te vallen. Schoondochter en ik zagen er een aantal die we zo wilden aantrekken om er meteen een charleston in te dansen 😉
De tentoonstelling is nog tot 4 maart 2018 te zien en is beslist een bezoek waard.
Category Archives: museums
Carel Willink
In de tijd dat in Museum Boijmans-van Beuningen werkte, hielp ik mee om een overzichtstentoonstelling van Carel Willink te organiseren. Uiteraard waren de kunstenaar en zijn vrouw Mathilde bij de opening aanwezig. Ik mocht ze begeleiden naar de zaal en nam ze mee in de lift. Die op dat moment dienst weigerde. Hoe ik ook drukte op het knopje, er gebeurde niets. Alleen mijn hoofd werd steeds roder en het klamme zweet brak me uit. Wat was ik blij toen Mathilde duidelijk zei “dan gaan we wel lopen”. En daar gingen we, in optocht, inclusief mevrouw Fong Leng.
Ik moest er aan denken toen we vorige week in Ruurlo in Museum More waren om de werken van Willink te zien en de vijf prachtige robes die Fong Leng voor Mathilde ontwierp te bekijken.
Kunsthal
Schoondochter is een kattenliefhebster en dus mochten we de tentoonstelling “Negen levens in de kunst” in de Kunsthal niet missen. Samen struinden we rond en bekeken katten in soorten en maten, op reclameposters, schilderijen, tekeningen, in You-Tube filmpjes en op enorme foto’s. We konden ons even zelf kat voelen, want een ruimte was helemaal “des kats” ingericht. Met gras, kussens, kattenspeeltjes en een heuse katwalk. De tentoonstelling is nog tot 14 januari 2018 te zien. Wie dol op katten is, moet dit zeker gaan bekijken.
Leuk
Na een lange reis moet een mens wel eens eventjes naar de wc. Gelukkig is dat in een museum nooit een probleem, al zijn er heel veel verschillen te beschrijven in de een of andere toiletgelegenheid. In het Fries Museum is alles consequent in het Fries, maar gelukkig ook in het Nederlands aangegeven. Al snapte ik deze aanduiding meteen. Het gaf me een beetje “ouwerwets” gevoel. Als kind kwam ik nog wel bij familieleden met een toilet buiten, het huisje. Dus de aanduiding “húskes” was voor mij genoeg, de grafische verbeelding vond ik ook wel mooi. Gek, maar ik zag in de figuren een verpleegster en een soldaat. Maar ja, die moeten ook wel eens plassen nietwaar?
Leeuwarden
Wat gingen we in Leeuwarden doen? Naar een, wat zeg ik, twee tentoonstellingen, beide aangeraden door Wieneke.
Eerst lopen we naar het Princessehof voor de opwindende potten en beeldjes in porselein. Grappig om te zien wat onze voorouders toch zo opwindend vonden en wat nu helemaal niet meer zo extreem overkomt. Door de overvloed aan niks verhullende reclame zijn we een beetje overvoerd, misschien? Maar de peepshow vonden we allebei heel leuk en daar stonden toch ook wel dingen die nou ja…. Ach, ga zelf eens kijken. Goed voor een vrolijk uurtje.
- Klik op de foto’s om te vergroten
Daarna liepen we langzaam en genietend van de mooie gevels naar het Fries Museum. Een nieuw en ruim gebouw, waar mooie tentoonstellingen gehouden worden. Nu is er sitz of chintz te zien. Prachtige katoenen stoffen, bedrukt met voornamelijk natuurmotieven. Al in de tijd van de Verenigde Oost-Indische Compagnie werden deze stoffen uit India gebruikt om handel mee te drijven en dienden ze als betaalmiddel in Indië. Maar ook in Nederland waren de stoffen zeer geliefd. Rijke dames lieten er fraaie japonnen, mantels, dekens, hoeden van maken. En zuinig als Hollanders zijn, nadat de jurken versleten waren, werden de wijde rokken verknipt tot kinderkleding. In klederdracht werden strakke ruiten gecombineerd met sierlijke bloemranken. Veel van die kleding is nu te zien op de tentoonstelling. Er is een film, waar de fabricage wordt uitgelegd en waar een nieuw ontwerp op oude manier wordt gedrukt en geverfd. De tentoonstelling is zeer verzorgd, ruim en mooi opgezet en brengt oude en nieuwe technieken en ambachten tezamen.
- Klik op de foto’s om te vergroten
Feestkleding
Nee, geen blog over mode.
Dit is een rok die ik zag in een vitrine in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek. Een heel bijzondere rok, gemaakt van restjes stof, oude dassen. Gemaakt om te dragen als het weer vrede zou zijn, er weer mogelijkheden waren om feest te vieren en te dansen.
Een rok van hoop op betere tijden.
Dodenherdenking
Gedicht van Paul Niemöller, op een muur in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek.
Eerst kwamen ze voor de Joden
en ik zei niets
want ik was geen Jood
Toen kwamen ze voor de communisten
en ik zei niets
want ik was geen communist
Toen kwamen ze voor de vakbondslieden
en ik zei niets
want ik was geen vakbondslid
toen kwamen ze voor mij
en was er niemand meer over
die iets kon zeggen
Passend
Nee, helemaal geen bijzondere fiets. Gewoon een huis-tuin-en-keukenfiets. Maar de eigenaar had hem daar neer gezet omdat hij er zo mooi precies paste. Of die oude hijskraan bij het Maritiem Museum er speciaal voor gemaakt was. Zou het gaan regenen, dan bleef in ieder geval zijn fiets lekker droog. En dat vond ik grappig.

Film
Een tijd geleden kreeg ik bericht van filmtheater LantarenVenster dat een film over Claude Monet zou komen. Leo en ik zijn beiden weg van zijn werk en hebben het vaak in musea bewonderd. Een film leek dan ook een mooie gelegenheid wat meer over hem te weten te komen. Het bleek te gaan om een film in de serie “Exhibition on screen”. Dat leverde een geheel andere soort film op dan we gewend zijn.
Er werd uit zijn vele brieven geciteerd en daarbij behorende werken getoond. Er kwam dus geen acteur aan te pas, maar het was wel fascinerend. Honderden werken zagen we voorbijgaan, soms afgewisseld met filmbeelden zoals de door hem geschilderde plekken er nu uitzien. Inderdaad een tentoonstelling op een groot scherm.
We vonden het wel jammer dat alle tekst in het Engels was en ondertiteld werd. Het hinderde ons en eigenlijk was een Nederlands gesproken tekst beter en zeker heel goed mogelijk geweest.
Maar als er binnenkort andere films, onder andere over Vincent van Gogh, in deze serie vertoond worden, gaan we misschien weer. Dat zullen we dus goed in de gaten houden.
Rosie
Nu is het heel normaal dat je als vrouw kunt en mág werken, een carrière opbouwen. Maar nog niet zo lang geleden was dat helemaal niet vanzelfsprekend. Waren mannen de werkende klasse en hadden vrouwen maar één recht, het aanrecht. Trouwens, men dacht dat ze veel te teer zouden zijn om die mannenberoepen uit te oefenen. Hun hersens en hun fysieke kracht zouden onvoldoende zijn om dat alles te leren en uit te voeren. Maar als de nood aan de man komt, dan veranderen die mannen hun ideeën maar al te snel. Want wie konden in de oorlog, als zoveel mannen naar het front zijn, nou wapens produceren, vliegtuigen maken, bussen besturen, de economie draaiend houden? Juist ja, die zwakke vrouwtjes (!!) Met opmerkelijke flexibiliteit werden ze omgeturnd tot stevige vrouwen die hun mannetje stonden. Ze kregen zelfs een bijnaam: ze werden een “Rosie, the riveter“. Rosie staat voor al die vrouwen die in fabrieken in Amerika, Engeland en andere landen het werk van de mannen overnamen, zorgden dat de oorlogsmachine kon blijven doordraaien. Ze namen het hele proces over, van ontwerpen tot bouwen, monteren, schroeven en lassen. Zo kon het leven op een min of meer normale manier blijven doorgaan. (Klik op een foto om te vergroten)
In het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek is er momenteel een leuke tentoonstelling aan al die Rosies gewijd. Je ziet ze op fraaie reclameposters staan, maar ook zijn er foto’s en films van vrouwen aan het werk.
Dat de vrouwen na de oorlog hun plaats in de werkende maatschappij zouden opgeven, bleek ijdele hoop te zijn. Zoveel vrijheid, niet alleen financieel, lieten de vrouwen zich natuurlijk niet meer afnemen. Konden ze dat wel? Wat dacht je?




















