In het Fotomuseum van Den Haag zagen Leo en ik de tentoonstelling van Michel Wolf “Life in cities”. Foto’s uit Hongkong, Tokio, Parijs, zodat we een mooi overzicht van het werk van Michael Wolf kregen.
Vervreemdend zijn de foto’s van flats in Hongkong. Op het eerste gezicht niet herkenbaar. Bekijk je ze van dichterbij, zie je de honderden woningen in deze flats die reiken naar de wolken of de zon. Het is bijna niet in te denken dat je daar in kunt wonen. Maar ja, er leven en werken miljoenen mensen. En dan, als je nog wat langer kijkt, zie je ineens iets heel herkenbaars. Dat kan een waslijn zijn op een balkon, een vrouw die uit het raam kijkt, een speelgoedbeer in de vensterbank. Maar ook op straat is elk plekje kostbaar en zo zagen we foto’s van soms wonderlijke “opbergplaatsen”. Ik hou van dat soort beelden. De werkelijkheid maar met een andere blik bekeken.
En hingen ook foto’s gemaakt in Parijs. Niet de bekende toeristische beelden, maar de daken van de huizen, met hun tientallen schoorstenen, berookte en verweerde muren.
Weer heel anders was de grote collage van duizenden kleine speelgoedjes, in China gefabriceerd en over de hele wereld verkocht. Daar tussen foto’s van werknemers in die fabrieken. Niks plezier, niks gezelligs, maar een hard en meedogenloos bestaan van lange werkdagen in deprimerende omstandigheden.
