This gallery contains 3 photos.
Elk jaar, aan het eind van januari, vindt in Rotterdam het boekenfestijn plaats. Dat gebeurt in het hele land, op meerdere plaatsen en data, maar wij gaan natuurlijk hier in Ahoy kijken. Hebben we dan boeken nodig? Nou… eh… nee. … Continue reading
 |
Er kwam een gloednieuw boek over Annie M.G. Schmidt uit: “Het ABC van Annie MG“. Dat begint met Abeltje en eindigt met Ziezo en alle letters daartussen. Heerlijk om zo’n kille herfstavond mee door te komen en even terug te dromen naar mijn kindertijd.
Want ik begon al heel vroeg met lezen. Dat vond mijn moeder wel prettig, want dan bleef ik binnen en kon ik geen gevaarlijke spelletjes spelen of weglopen…. |
| Ik had al wel wat boekjes gekregen, maar Abeltje was het allereerste echte boek met een verhaal van begin tot eind. Heerlijk, daar lag ik languit voor de haard. Blad na blad verslond ik en alles wat er om mij heen gebeurde, deed er nauwelijks toe. Ook hoorde of zag ik niet veel, want ik was helemaal verdiept in mijn verhaal. Later kwam daar de bieb, waar ik vast klant was en nog ben.
Een liefde voor altijd. Boeken, letters, verhalen, maar ook gedichten. Soms is lezen eventjes wat minder in trek, omdat er ook zo veel op schermpjes te zien en te beleven valt. Maar met een boek op de bank, schemerlamp aan en thee binnen handbereik. Toppunt van geluk! |
 |
 |
Annie M.G. Schmidt, Ik ben er mee opgegroeid. Eén van de eerste boeken die ik kreeg, was “Het fluitketeltje”. In mijn herinnering zit ik weer op het stoepje van ons balkon, stilletjes te lezen. En nog steeds lees ik haar werk met heel veel plezier.
Voor onze kinderen kocht ik al gauw “Jip en Janneke” en startte ik met voorlezen toen onze oudste 3 maanden was. Elke avond, jarenlang, las ik of Leo voor als onderdeel van het “slapengaan ritueel”. |
Daar gaat ie dus, Pluk in zijn rode kraanwagentje. Als tie nou maar weet dat ze in Engeland nog steeds links rijden….
Een biscuitje, of kaakje, zoals wij thuis zeiden. Eenvoudiger dan een koekje, minder duur ook. Maria-kaakjes, Nizza met kokos, Knappertjes, San Francisco en niet te vergeten lange vingers. Ze worden al eeuwen lang gebakken en verkocht. En er wordt reclame mee gemaakt. Daarover vond ik op de rommelmarkt een boek. Met een beetje onderhandelen lukte het me de prijs iets te laten zakken, want het is een klein beetje beschadigd aan de buitenkant. Maar binnen is het een schat aan prachtige foto’s van oude reclame-uitingen en verhalen over de verschillende biscuitfabrikanten.
Gelezen heb ik altijd wel, maar nu lees ik wat meer. Lekker rustig op de bank, thee ernaast en je dan verliezen in een mooi of leuk verhaal. Ik kende de schrijver Colm Toíbím niet. Maar Bettie schreef over Nora en was zeer positief.
 |
Gek genoeg is het verhaal helemaal niet meeslepend, er gebeurt vrij weinig lijkt het. Maar dat is toch niet helemaal waar. Nora, moeder van twee (pre)puberzonen en twee bijna volwassen dochters, is weduwe geworden. En dat zet haar hele leven op z’n kop. Ze verliest niet alleen haar man, maar ook haar hele zekerheid van bestaan. Nu moet ze zelf beslissingen nemen en daarover kan ze nog wel eens tobben. Maar allengs zie je haar groeien. Ze neemt besluiten, gaat werken, maakt vrienden en vriendinnen en vindt zo haar eigen weg. En ontworstelt zich aan het benauwende, zeer katholieke, Ierse bestaan in de jaren 60.
Zeer lezenswaard! |
 |
Nadat ik de film Suffragette had gezien wilde ik het boek “De opstandigen” van Jo van Ammers-Küller wel weer eens lezen. Vroeger had ik het zelf, nu moest ik het uit de archieven van de bieb laten halen. Misschien zou het tegenvallen, het was al zo’n tijd geleden dat ik het las.
Maar nee, de geschiedenis van Miebetje Sylvain en de familie Coornvelt in Leiden boeide me nog steeds. En nog vreemder, sommige stukken tekst pasten nog helemaal in deze tijd. Want ook in de 19e eeuw klaagde men over “de jachtige tijd, waarin alles snel, snel moet.” En nog steeds moeten vrouwen toezien dat ze minder verdienen dan mannen. Nog altijd twijfelen vrouwen of ze het wel goed doen: werken, kinderen opvoeden en het huishouden runnen. De illustraties zijn niet echt mooi, maar het is wel leuk om zoiets weer opnieuw te lezen. |
 |
Ik ben weer helemaal in de ban van het lezen. Misschien heeft het te maken met het seizoen, met de donkere dagen of het vervelende nieuws, dat elke dag over ons uitgestrooid wordt. Bij dit boek trok vooral de titel mijn aandacht. Het is het autobiografische verhaal van Judith Uyterlinde, die uiteindelijk te horen krijgt dat ze geen kinderen kan krijgen. Daarop besluiten zij en haar man een kind te adopteren. Dan komt ze stukje bij beetje tot de ontdekking dat ook haar moeder en haar opa door omstandigheden door een andere vrouw dan hun eigen moeder werden opgevoed. Het is alsof ze aan de keukentafel haar verhaal verteld, staat op de achterflap en zo lijkt het mij ook. Zonder opsmuk, zonder theater. Maar wel realistisch en met veel gevoel. Heel goed geschreven. |
 |
Heerlijk, zo’n lekker dik boek. 1130 Bladzijden om te verslinden. Dit is het derde boek in de trilogie van Ken Follett. De eerste twee las ik al, nu dus dit. Het verhaal van meerdere generaties in Engeland, Duitsland, America en Rusland tegen het decor van de politieke situatie. Dit deel gaat over de periode van 1961 tot de val van de Muur. Een tijd die ik bewust heb meegemaakt en dus vele herkenningspunten geeft. Al was ik niet zo erg politiek bewust, Kennedy, Chroetsjow, Vietnam, Oost-Duitsland en het IJzeren gordijn zijn me welbekend.
Voor mij dus even geen TV, geen internet. Maar wel lekker opgekruld op de bank zitten, compleet verloren in mijn boek. |
 |
Wat me in dit digitale tijdperk zo irriteert, is dat alles zo onpersoonlijk is geworden. Overal worden mensen vervangen door computers. En computers denken niet, die registreren. Neem nou de nieuwe maatregel bij onze bibliotheek. Daar wordt paal en perk gesteld aan “rood” staan. Heel begrijpelijk. Ik heb wel meegemaakt dat mensen meer dan dertig euro rood stonden en dan nog niet wilden en/of konden betalen. De bieb is geen bankinstelling, dus is het tegenwoordig boter bij de vis. |
Nou stond ik ook in het krijt. Voor het enorme bedrag van 20 eurocent! Maar dat maakte wel dat ik via internet (OK, ook met de computer) geen boeken meer kon reserveren, dan wel kon zoeken in de database van de bieb. En dat ergerde me uitermate.
Ik ben, denk ik, zo’n dikke 55 jaar lid van de bieb. Niet altijd bracht ik mijn boeken op tijd terug, maar de boetes die ik kreeg, heb ik altijd netjes betaald. Soms had ik niet genoeg geld bij me, en kon ik de volgende keer betalen. Maar nu is het dus over en sluiten als er ook maar iets openstaat. Nou ja, het is niet anders. Geen enorm probleem, maar wel een kleine ergernis.
Voortaan dus op tijd terugbrengen of verlengen (via internet, ja, ja, dat dan wel weer wel 😉 ) !
Je zou het eigenlijk niet denken, in deze digitale tijd. Maar blijkbaar willen heel veel mensen hun afspraken toch opschrijven in een kalender. Het liefst in een beetje gezellige, met plaatjes. Dan kan je nu je hart ophalen, want in de boekenwinkels liggen ze al klaar. Met kunst-, bloemen-, planten- of stedenfoto’s. In allerlei formaten en indelingen.
En voor wie persé ook volgend jaar elke dag een blaadje wil afscheuren, is er ook keus te over. Met elke dag een puzzel, wijze raad, onbekende link of een taalweetje. Deze stapels fotografeerde ik bij Donner in Rotterdam.
 |
 |
