Toen ik afgelopen woensdag dit plaatje op de kalender zag, moest ik meteen aan mijn
moe
der denken. Ik zag haar zitten in het park, naast haar zus. En ik hoorde haar zeggen, “Ik wou dat ik nog twintig was en wist wat ik nou weet”.
Ze had haar leven vast anders ingedeeld. Maar ja, dan zou ik er vast ook niet zijn geweest, dan was dit blog er niet en waren onze kinderen niet geboren. Dus is het maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Wel terug en och, dan komen toch ook heel veel leuke dingen naar boven.
Author Archives: KnutzEls
Recept
De afgelopen tijd heb ik een beetje geëxperimenteerd met mijn airfryer. Niet alles was blog-fähig, dus duurde het even voordat ik een redelijk recept had.
Dit is een heel simpel recept, maar deze dadel-sinaasappel muffins vonden we erg lekker.
Voor 4-6 muffins:
60 gram havermout
60 ml. melk of yoghurt
3-4 dadels, in stukjes en zonder pit
1 eetlepel sinaasappelmarmelade (of meer naar smaak)
1 (over)rijpe banaan
1 ei
1 theelepel bakpoeder
wat walnoten of pecannoten (optioneel)
wat olie om de vormpjes in te vetten
Verder heb je nodig: een blender of staafmixer en siliconen muffinvormpjes
Doe alles, behalve de noten, in de mengbeker en blender het of zet de staafmixer er in en meng tot een min of meer glad beslag.
Vet de vormpjes in en verdeel het beslag er in. Strooi eventueel nog wat noten er over.
Verwarm de airfryer tot 160 graden en bak de muffins in 15-17 minuten goudbruin.
Laat even afkoelen en stort de muffins op een bord. Voor de echte zoetekauwen, bestuif met poedersuiker.
Mijn airfryer is niet erg groot, er pasten 3 van deze vormpjes in en ik bakte dit dus in twee keer. Ronde vormpjes zijn wellicht handiger. Die van IKEA gebruik ik ook wel, die zijn hoger en dan kunnen er vier in mijn apparaat. Dan is het beslag dus net voldoende.
EET SMAKELIJK!
Deel dit op:
Souvenirs
Eén van de eerste dingen die ik op reis bewaar, zijn de zeepjes en tubetjes shampoo van een hotel. Het liefst met een mooi papiertje. En vooral de naam van het hotel er op, zodat we weten waar we waren.
Vroeger kwam ik dan met een hele tas vol weer thuis. Tegenwoordig heeft ook in die branche de efficiency toegeslagen. Nu hangt er vaak een grote fles in de badkamer. En nee, zo ver ga ik niet in mijn verzamelwoede. Die blijft er dus hangen.
Maar wie wat bewaart….. Dus staat er in onze WC een grote pot met allerlei kleine stukjes zeep van heinde en verre. Sweet memories van mooie reizen 😉
Deel dit op:
Ergernis
Elke weggebruiker kent toch wel dit bord, MOET het kennen. Toch zien we dat mensen het volkomen negeren. Op de parkeerplaats bij de supermarkt kun je alleen parkeren door de auto met de neus schuin naar het midden te zetten, waar betonnen randen zijn geplaatst. Wanneer je weg wilt rijden, moet je dus altijd achteruit rijden. Vanzelfsprekend kijk je goed uit en let je op het achteropkomend verkeer dat vanzelfsprekend voorrang moet krijgen. Staan er grote auto’s of busjes geparkeerd, is het vaak een nogal onoverzichtelijk gebeuren. Maar wie goed kijkt, rustig is en beheerst weg rijdt, heeft er geen problemen. Maar wat als er fietsers komen die dit bord negeerden, die rijden zo tegen het verkeer in. En dat is volkomen onverwacht. Ik zeg er dan wat van en meestal wordt me dat niet in dank afgenomen. Bemoeial is nog wel de vriendelijkste term die ik hoorde, maar ook z..kwijf, tr.t werd geroepen. Of “nou en…., boeien….!”, “he je dr last van dan…?”
Stel dat je zo iemand aanrijdt… Niet de schade is het ergste, maar dat iemand gewond raakt terwijl je er niks aan kon doen, lijkt me traumatisch.
Deel dit op:
Begin de week met muziek
Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag heb ik gekozen voor Robbie Williams, nog steeds een van mijn favorieten. Hij zingt “Mr. Bojangles”:
Deel dit op:
Naambordje
Snuffelend door mijn foto’s vond ik dit naambordje. Ik fotografeerde het tijdens één van onze wandelingen in een klein stadje in Midden-Nederland. En zoals te verwachten is bij een naambordje, staat de naam van de bewoonster er op, maar die heb ik onleesbaar gemaakt. Kwestie van privacy, nietwaar? Maar het is veruit het meest originele naambordje dat ik ooit tegenkwam!
Deel dit op:
Boek
Op mijn e-reader las ik Gustav & Anton van Rose Tremain. Een verhaal over een alles beheersende vriendschap. Gustav Perle ondervindt als kind niet veel liefde. Zijn vader heeft hij nooit gekend, omdat die al vroeg overleden is. Zijn moeder is een teleurgestelde en vaak depressieve vrouw, die de dood van haar man niet kan verkroppen. Gustav mag nooit huilen en moeder voedt op met harde hand. Dan leert hij Anton kennen, die uit een heel ander gezin komt. Daar heerst liefde, aandacht en warmte.
Er ontwikkelt zich een levenslange vriendschap. Gustav steunt Anton waar mogelijk, maar kan niet bewerkstelligen dat de jongen en later de man zijn faalangst de baas wordt.
Boeiend om te lezen, niet altijd even vrolijk maar toch ook soms optimistisch tegen alle verdrukking in.
Deel dit op:
Alleen voor mannen…
Wie nog wat tijd, geduld en handigheid over heeft, kan zich misschien wagen aan één van deze taarten, speciaal voor mannen. Op Pinterest vond ik prachtige taarten, die mannen zullen aanspreken. Ik ken er zo een stuk of wat die geamuseerd en ook verlekkerd naar dit soort gebak zullen kijken. Maar ze vinden het ook beslist zonde om aan te snijden.
Deel dit op:
Deuren
Gewoonlijk prijzen makelaars hun huizen aan met mooie foto’s van hun al even mooie gebouwen. Niet deze makelaar in Wenen. Hij benaderde het eens van een heel andere kant. Zo’n fraaie deur in een kapitaal pand trekt vanzelf bekijks. Niet voor niks kaken veel mensen foto’s van zo’n mooie deur. Dus kijk eens, wat hij allemaal te bieden heeft. Keuze te over. Prijzen op aanvraag…. Tja, daar liet hij zich nog niet over uit.
Deel dit op:
Afval
Niet alleen vrijdag maar ook zaterdag namen Leo en ik deel aan een excursie van de Wereldhavendagen 2017 en stond een excursie naar “de vuilnismannen van de haven” op het programma. We hadden geen idee wat we ons daar bij moesten voorstellen. Maar tijdens een leuke en vlotte presentatie leerden we dat het familiebedrijf Bek en Verburg meer dan een gigantische taak heeft aan het ophalen, sorteren en verwerken van het afval dat wordt aangeleverd door schepen van over de hele wereld. Ze doen dat in alle Nederlandse zeehavens en zorgen ook voor de afvalverwerking van binnenvaartschepen. Een huishouden heeft al zoveel afval, dus je begrijpt dat er tonnen en tonnen afval van die schepen komt. Je kunt het zo gek niet bedenken: plastic, papier, kapotte TL-verlichting, toner-cartridges, maar ook stoelen, stuwhout, batterijen, koelkasten, blik. Wel ruim 150 verschillende soorten afval!
Bek en Verburg komt langszij de schepen en haalt het afval zo op. Zo veel mogelijk begint men daar al met scheiden. Later in de grote loodsen wordt alles verder gescheiden. Afval is niet waardeloos, maar vormt op zichzelf weer een grondstof, want 93% van wat wordt weggegooid, wordt weer hergebruik en de gescheiden goederen gebruikt men om andere producten te maken.
Na de presentatie werden we in drie groepen verdeeld en kregen we achtereenvolgens nog wat uitleg van de directeur, liepen we langs de diverse afvalgroepen en mochten we een kijkje nemen aan boord van één van de ophaalschepen. En wie nou denkt, dat we een beetje smerig thuis kwamen, heeft het goed mis. Alles was opmerkelijk schoon. De schepen leken wel zo van de werf af te komen. Het blonk ons tegemoet. En hoewel het afval hier en daar wat raar rook, zag het er ook beslist opgeruimd en netjes uit. Alles was duidelijk gestructureerd. Een mooi en nuttig bedrijf, waar we best trots op kunnen zijn.
