Vorige week waren we in de museumwoning in Vreewijk.
De woning is nog in dezelfde staat als pakweg 100 jaar geleden. De man die er met zijn ouders en later alleen woonde, hield niet van verandering. Toen hij stierf en de woningstichting het huis kwam bekijken, bleek dat er geen spat veranderd was. Geen badkamer, geen warm water, geen nieuw aanrecht, kraan of kastje. Zelfs de deuren war nooit overgeschilderd. Dat was zo uniek, dat besloten werd de woning niet aan de moderne eisen aan te passen, maar er een museumpje van te maken. Er is wel een nieuw verfje op de deuren en ramen gezet, maar nog in de oorspronkelijke kleuren. De meubels zijn bijeen gezocht in kringlopen en van donateurs. Direct na binnenkomst val je de oude tijd in, van Liberty-stoel, petroleumstelletje, kolenkachel en kolenkit, zand-zeep-soda. Wij vonden het beslist een bezoek waard. Al is het alleen maar omdat we ons dan weer eens goed realiseren dat deze tijd toch wel heel veel comfort heeft.
“Och” hoorde ik zeggen. “Is dat het peerd van ome Loeks?” wijzend op de enorme hond die voor het nieuwe station van Assen staat. Je bent wel heel erg kippig als je in dit beest een paard ziet. Maar goed, sommige mensen kijken niet zo nauw.
Aan deze reclame uiting erger ik me groen en geel. Waarom? Omdat het het zoveelste “weinig calorieën product” is? Nee, al zitten we daar natuurlijk niet op te wachten. Ik erger me omdat er geen letter Nederlands gebruikt wordt.
Hier in Nederland is het niet meer gebruikelijk om politieagenten herkenbaar op de foto te zetten. Ik dacht dat het in Londen ook niet mocht. En we zagen onderweg eigenlijk niet meer zulke echte bobby’s. De meeste agenten hadden een uniform aan met van die felgele hesjes en eigenlijk zag ik geen verschil meer met de Nederlandse agenten. Begrijpelijk dat wel, maar zo’n stoere agent met een echte helm, al was het maar voor de couleur locale…. En toen in Soho zag ik deze drie hun ronde maken. Vriendelijk keuvelend met voorbijgangers, hier en daar een aanwijzing geven. Helemaal de Londense sfeer. Dus vroeg ik of ik ze mocht fotograferen. “Why not? All of us?” Ja, graag! Ze gingen er eens goed voor staan. Real British en de achtergrond onmiskenbaar Soho…!
Je snapt wel dat ik dit boekje in Londen niet kon laten liggen. Blijf kalm en ga verder, een wijsheid die je heel ver brengt. Ik heb wel meer van dat soort boekjes zoals met Chinese en Oosterse wijsheden. Niet elke wijsheid is ook in praktijk te brengen, maar zo nu en dan helpt het me op weg.
Afgelopen week was spannend voor me. Eerst op maandag een mammografie. En alhoewel ik die al vele malen eerder kreeg, zat er deze keer toch extra spanning bij. Ze zouden toch niet weer…. net als vorig jaar…? Ik weet wel dat zoiets een overbodige gedachte is, zoiets kun je nu eenmaal niet regelen. Maar toch… gedachten laten zich niet sturen. Na het maken van de foto’s en een paar eeuwig durende minuten, kwam het verlossende woord. “Mevrouw, de radioloog kon geen afwijkingen vinden”. Dus voorlopig was ik even gerustgesteld.
Of Engeland uit de EU stapt en hoelang dat nog gaat duren, ik weet het niet. Mocht je de Engelse kranten geloven, dan was dat het gesprek van de dag. Maar in de pubs waar wij een biertje dronken leek dat alles niet zo van belang. In alle zaken stonden de TV’s aan met sport. Aan de ene kant honkbal, aan de andere kant voetbal. Het geluid op “mute” en verder een muziekje. Voeg daarbij het geroezemoes van tientallen gesprekken en je krijgt een heel speciaal en gezellig sfeertje. Geen ober die naar je toekomt, nee… . Je moet zelf naar de bar, een biertje bestellen en meteen betalen, boter bij de vis. Leo wist niet zo goed welk bier hij nou zou nemen. In één zaak was er keus uit wel twaalf verschillende merken. Geen probleem, hij mocht even voorproeven. Er werd een bodempje in een klein glaasje getapt. Hij nam een bitter en gehopt bier en voor mij kwam er een wat bloemige pale ale op tafel. Of cider, wat ik ook heel lekker vind. Op de een of andere manier voelden wij ons heel erg thuis, hoewel we in Rotterdam niet zulke cafégangers zijn. En wie vindt in Rotterdam nou nog zo’n mooie deur?
Wie spullen maakt, wil ze aan de man brengen. Daarvoor is reclame bedacht. Wij zouden ons een leven zonder reclame niet meer kunnen voorstellen. Het spat van allerlei manieren in onze ogen. Soms leuk, soms vervelend, smakeloos of schreeuwerig. In vroeger tijden werd er veel minder reclame gemaakt. Was het ook niet zo vluchtig. Had je eenmaal een bedrijfje op poten gezet, dan bleef je daar meestal een flink aantal jaren zitten. En dus loonde het om boven je voordeur een mooie afbeelding te maken en een fraai uithangbord op te hangen.